TIJDELIJKE WANDELING.

DEMERSTAPPERS BILZEN.

BILZEN.

De wandeling van de Demerstappers vertrekt aan Sporthal De Kimpel. Ruime parking en een ideale plek om de wandeling te starten. We verlaten het sportcomplex en wandelen langs het dierenpark en zo verder, dan komen we langs een prachtige vakwerkhoeve. Deze hoeve heft een lange geschiedenis. In 1685 kwam familie Compeer hier landbouw bedrijven vandaag de naam van de hoeve “Van Compeer” gelegen op de Roode Borneveld. De familie Compeer bleef op de hoeve tot 1957 toen de laatste Henri Compeer overleed, hij was een jonkman en er was geen verder familie meer. Bijna 3 eeuwen hebben de Van Compeer op deze hoeve geleefd en gewerkt. Wat verder komen we in de Demervallei. Dit stukje Demervallei, ongeveer 13 ha, werd in 1996 in het kader van natuur- en landschapsbehoud door Limburg.net in huur gegeven aan Orchis vzw. Ondertussen heeft Orchis vzw er verschillende terreinen weten te verwerven. Oorspronkelijk was dit gebied deels KMO-zone, deels agrarisch, landschappelijk waardevol gebied. Op voorstel van Orchis kwam er een bestemmingswijziging. Nu is het op het gewestplan ingekleurd als natuurgebied. Dit terrein heeft ook een cultuurhistorische waarde door de aanwezigheid van de ruïne van de Motmolen. Het natuurgebied omvat ecologisch zeer waardevolle terreinen, bestaande uit een kwelgebied met elzenbroekbos, graslanden en verruigd rietland. In het broekbos vinden wij massaal eenbes, gevlekte aronskelk, vogelmelk en keverorchis. In het natte gedeelten staat er moerasspirea, moesdistel, dotterbloem en herfsttijloos. In een groot deel is er een sterke ontwikkeling van een rietland. Kleine karekiet, ijsvogel, buizerd en boomvalk zijn er regelmatige broeders. We wandelen door het gebied en we krijgen Alde Biezen in zicht. We wandelen nu naar het kasteel. Door de lanen met bomen in prachtige herfstkleuren. We wandelen langs het kasteel en gaan even onder het poortgebouw binnen. Hier nemen we even pauze. Alden Biesen is de vroegere landcommanderij van de Duitse Orde in Rijkhoven, Bilzen en tot 1795 de hoofdzetel van de balije Biesen. De architecturale uitwerking van het geheel geeft blijk van een verrassende dualiteit tussen enerzijds een middeleeuwse besloten waterburcht met krijgskundige betekenis en anderzijds geeft het geheel vorm aan een weids openliggend classicistisch opgevat kasteel. Het geheel gelegen in een prachtig domein is zekekr de moeite omeens te bezoeken. Wij moeten verder met onze tocht. Langs de Rentmeesterij, de voormalige Rentmeesterswoning van het Kasteel van Alden Biesen, dat dateert uit de 17e eeuw. We wandelen verder en gaan langs een van de 7 dreven van het kasteel om zo het domein te verlaten. Langs een geel veld –mosterzaad- komen we op de plek waar op 16-17 augustus 1941 een Britse vlieger neerstorte en de 5 militairen om het leven kwamen, een gedenkplak verteld het verhaal. Weer verder met onze tocht. Verder met onze tocht en we komen op “De Tram” een stoomtramlijn die gebouwd werd vanaf 1908 en in gebruik genomen in 1910. Deze tramlijn verbond Genk met de Luikse staalindustrie om kolen naar daar te vervoeren. In augustus 1948 einde het verhaal van de lijn en in 1952 werden de sporen opgebroken, vandaag is het een mooie wandelweg. We volgen de tramlijn tot we aan he park van Bilzen komen. Het Park Haffmans is een Engelse landschapstuin uit de 19de eeuw (6 hectare) en een stuk grond in de Katteberg (4 hectare). De stad kocht het park van de erfgenamen van Leon Haffmans, burgemeester van 1947 tot 1979. Aanvankelijk was het de eigendom van Petrus Lambrechts, een notaris in Hoeselt. Met het oog op een carrière in Bilzen kocht die een flinke lap grond in de buurt van de Brugpoort waarop hij een monumentale villa met koetshuis en paardenstal liet bouwen. Burgemeester Hauben, de volgende eigenaar en eveneens notaris, maakte van de tuin een park van 5 hectare. Het grootste deel van het park is biologisch waardevol. Omdat het langs de Demer ligt, is het een belangrijke corridor en buffer. In het park en de aanpalende Kattenberg staan allerlei prachtige bomen: amberboom, Japanse notenboom, tulpenboom, magnolia, zomereik, zwarte walnoot, valse christusdoorn… De mix van golvende grasvelden, beboste delen, twee vijvers, een beek, de oude molen, de helling met rotsblokken en het bronnetje zorgt voor een romantisch landschap met verrassende doorkijkjes. De Engelse landschapstuin heeft een heel natuurlijk uitzicht dat bij veel bezoekers in de smaak valt, het is een beschermd dorpsgezicht. De Bilzermolen, gelegen in het Park Haffmans, draait opnieuw zoals vroeger! De geschiedenis van deze watermolen gaat terug tot de 13de eeuw. Meerdere malen is de molen verbouwd. In de tweede helft van de 19de eeuw liep de Bilzermolen ernstige schade op, maar het grote rad en het molenaarshuis werden gerestaureerd. De watermolen is voorzien van een vistrap die de vissen de mogelijkheid geeft om te paaien in het stroom opwaartse gedeelte van de Demer. We wandelen over de trambrug en dan langs de vijver en zo komen we terug in de sporthal de Kimpel

HERSTWANDELING.

TIJDELIJKE WANDELING.

DE SCHOVERIK.

DIEPENBEEK.

Vandaag een tijdelijke wandeling van de wandelclub De Schoverik Diepenbeek. We vertrekken met de wandeling aan cafe De Schoverik, waar we kunnen kiezen welke afstand we willen doen. We kiezen voor de 12 km met rust aan het Demerstrand. Langs de kapel die nu mooi kleurt in de herfstzon, de bomen beginnen nu prachtig te verkleuren. We wandelen het veld binnen langs weilanden en akkers. Na een tijdje komen we aan de dreef van Sint Lutgardus instituut. We wandelen door het park, langs de stilte plek. Een monument en een plek voor de bewoners van het instituut waar ze tot rust kunnen komen, we wandelen hier in het Park Rooierheide / Patersbos. Het Park Rooierheide vormt een groene stapsteen tussen de Maten en de Dorpsbemden-Dauteweyers. Dankzij de ligging op de overgang tussen de Kempen en Haspengouw is er op deze relatief kleine oppervlakte (12 ha) een buitengewone diversiteit aan biotopen. Zo vind je er een glanshaverhooiland, een dotterbloemgrasland, vijvers, een eiken-beukenbos en enkele oudere dreven. Er is een vlonder, een prieel en een Mariagrot. We moeten verder. Door de mooie omgeving en komen aan de visvijver “De Pomperik” . We wandelen verder en komen zo de Dorpsbemden, (60 ha) strekt zich uit ten oosten van de Stationsstraat tussen de visvijver “De Pomperik” en de Demer. De Dorpsbemden zijn ontstaan uit de vroegere gemeenschappelijke weidegronden. Na een tijdje komen we aan het Demerstrand. We nemen hier even onze pauze. Daarna wandelen we gewoon verder, en wie zit daar op de bank onze vriend Moustafa. We wandelen langs de vijver en zo het bos in. Mmoi si het nu wel door dat de hersft zijn intrede gedaan heeft. We komen zo aan De Dauteweyers en het Ganzebroek. De Dauteweyers zijn ontstaan enerzijds door de aanleg van visvijvers en anderzijds door de winning van ijzererts in de 19e eeuw. Tegenwoordig zijn de vijvers een thuis voor heel wat dieren, waaronder wel 70 soorten broedvogels en verschillende amfibieën zoals de kamsalamander en de gemeentelijke adoptiesoort de boomkikker. De vijvers staan we laag, weinig water. Aan de eerste vijver daar lopen paarden om te begrazen. We wandelen verder langs de vijvers en genieten van de natuur. We komen ook nog wat libellen tegen en een enkle vlinder. Toch prachtige dieren nog een eindje verder en daar komen we onze eertse paddenstoelen van de wandeling tegen en wat een fijne ontdekking de rode met witte vlekken paddenstoel. De vliegenzwam is een opvallende paddenstoel. Verder nog enkele prachtige exemplaren. Wat kan de herfst toch voor verrassingen zorgen, de natuur die zich voorbereid op de winter. Wat verder door de prachtige natuur en we komen zo terug aan ons vertrek. Het si een prachtige herfstwandeling geworden dank zij de wandelclub De Schoverik.

PERMANETE WANDELING.

AVIAT ST TRUIDEN.

MECHELEN BOVELINGEN.

In 1219 werd Mechelen voor het eerst vermeld als: Mechlen en in het Romaans als Ma(r)lines. Vanaf de 14e eeuw werd ook de naam Quaedmechelen gebezigd, waar Quaed gewoon of klein betekent, om het te onderscheiden van de stad Mechelen. De naam Bovelingen zou betrekking hebben op een -heem naam, huis van Bova. Bovelingen werd later ook wel Schalkhoven genoemd. Mechelen en Bovelingen zijn door lintbebouwing aan elkaar gegroeid. Het gehucht Pepingen verdween in 1706 na uitbreiding van het domein van het Kasteel van Bovelingen. Mechelen-Bovelingen ligt in de vallei van de Herk welke hier in noordelijke richting stroomt. De vallei ligt op een hoogte van ongeveer 70 meter. De Grondelingenbeek, die zich ten oosten van Mechelen-Bovelingen bevindt, komt ten noorden van het dorp in de Herk uit. Ook kleinere beken vloeien hier in de Herk. Overigens bevinden de vochtige valleien zich in Droog Haspengouw. Op het leemplateau, ongeveer 120 meter hoog, bevindt zich open landbouwgebied. We wandelen een eind door de velden rond Bovelingen en komen dan aan in het natuurgebied Overbroek-Egoven. Het Overbroek is een oase waar tal van zeldzame en kalkminnende planten een toevlucht vinden. Op verscheidene plaatsen kan je mergel ontdekken. Egoven is een beemdgebied aan de bovenloop van de Herk. In dit natuurgebied vloeien de Grondelingenbeek, de Fonteinbeek, de Molenbeek en de Kasteelbeek in de Herk. Egoven is een vrij moerassig natuurgebied in de vorm van een groot hoefijzer met grote stukken rietland, populierenbossen en weilanden met grote zegge. Talrijke knotwilgen geven het landschap een typisch waterlandkarakter. In het natuurgebied Overbroek ligt een oude mergelgroeve. Echte mergel, dat bestaat uit kalk, klei en leem, werd vroeger gebruikt om akkergronden minder zuur te maken. Het gaat om een openlucht groeve met erbovenop een bos en een permanent grasland met kalkminnende planten. Speciaal zijn wilde narcis en de wasplaten-paddenstoelen. In de gevonden bladfossielen in de mergelgroeve werden maar liefst 59 verschillende plantensoorten ontdekt, waarvan vele nog nooit eerder gevonden werden. De 57 miljoen jaar oude blad-, naald- en zaadafdrukken maken van de mergelgroeve een wereldbelangrijke referentie. De rondtrekkende schaapskuddes zijn nu uit het Overbroek verdwenen. Om de typische kalkplanten in stand te houden, schakelen we nu gallowayrunderen in. Deze koeien, afkomstig uit de Schotse landstreek Galloway, zorgen net zoals de schapen van vroeger, dat typische, kalkminnende planten zoals naakte lathyrus en hokjespeul kunnen overleven. Gallowayrunderen stellen weinig eisen aan de kwaliteit van hun voeding. Deze eigenschap laat toe om deze dieren op onbemeste gronden te laten grazen. We wandelen door het gebied het is prachtig verschillende paddenstoelen, Plankenpad dat ons door het natte gedeelte breng mooi is het wel. We genieten van de wandeling door het natuurgebied en zo komen we terug aan ons vertrek, De wandelclub AVIAT heeft hier een mooie wandeling uitgezet bedankt,

MORTIER C'EST L'PIED.

WANDELING BLEGNY MIJN.

BLEGNY.

De steenkoolontginning begint vanaf de XVIe eeuw onder impuls van de monniken van de abdij Val-Dieu, die reeds eigenaars waren van een steenkoolgebied. De eerste concessie, die van Trembleur, toegekend in 1779 aan Gaspard Corbesier, kenmerkte het begin van de industriële uitbating. De nakomelingen verkregen ook de concessie van Argenteau, nabij gelegen. De twee vennootschappen, in totaal 879 ha, werden verenigd in 1883 maar de maatschappij werd ontbonden in 1887. De activiteit werden toen voor 30 jaar stilgelegd.Een nieuwe vennootschap werd in 1919 opgericht door enkele industriëlen onder de naam "N.V. Steenkoolmijn van Argenteau". In 1922 nam de familie Ausselet het beheer in handen en steeg de productie snel tot een capaciteit van 84.000 ton per jaar in 1931 (tegen 10.000 ton tot aan de sluiting in 1980). Dan komt wereldoorlog II waarin Schacht 1 en de kolenwasserij opgeblazen werden. De ontginning ging verder via de schacht 2, Schacht "Marie", maar aan een vertraagd tempo. Tijdens de periode 1942-1948 werden Schacht 1 en de kolenwasserij terug opgebouwd, daarna hernam de volledige productie. In 1970 bereikte de jaarlijkse productie een record met 232.000 ton met een bezetting van ± 680 personen. In 1975 besliste het Ministerie van economische en sociale zaken de stopzetting van de staatssubsidies aan de Waalse mijnindustrie. Eén voor één gingen de overblijvende Luikse zetels dicht. De zetel van Argenteau-Trembleur kreeg de twijfelachtige eer om als laatste haar productie te stoppen op 31 maart 1980. De sluiting had tot een definitief einde van de steenkoolmijn van Argenteau-Trembleur kunnen leiden. De site zou verkommerd zijn tot een industriële ruïne, blootgesteld aan vandalisme en wildgroei.  Door de onvolprezen en vrijblijvende inzet van de provincie Luik, en in het bijzonder de heer gourverneur Gilbert Mottard, heeft men een blijvende herinnering aan de Luikse mijnwerker kunnen bewaren voor het nageslacht. In 1978 werd besloten tot de omschakeling en de uitbreiding tot een toeristisch centrum. In 1980 heeft de provincie Luik de eigendommen aangekocht, en de eerste bezoekers daalden al begin juni 1980 af in de ondergrondse galerijen, twee maanden na sluiting. De bemaling van het ondergrondse mijnwater naar de bovengrond zorgde voor grote problemen.  In 1983 loste de Waalse gemeenschap het probleem op door te investeren in het domein om de rondleidingen te laten doorgaan op de verdiepen -30 en -60 meter. Dankzij de nauwe samenwerking tussen de Waalse Gemeeschap (ondersteund in 1994 door het Waals gewest en heden door het commissariaat generaal van toerisme) en de provincie Luik, ondersteund door de toeristische federatie en de gemeenten Blegny en Dalhem, bijgestaan door de twee regionale verenigingen, steeg het jaarlijks bezoekersaantal snel tot 50.000 bezoekers. Door gebruik te maken van de Europese fondsen heeft de infrastructuur van het museum en het domein, vanaf 1990, een ware facelift ondergaan die het educatieve aspect en de ontspanning ten goede kwamen. De grens van 100.000 bezoekers werd in datzelfde jaar nog overschreden, in de daaropvolgende jaren liggen de bezoekersaantallen tussen de 140.000 en 160.000 per jaar. Zover een stukje geschiedenis van het mijnverleden vandaag een prachtig site waar de wandeling vertrekt. We wandelen over de spoorwegzate van Blegny naar Dalhem, we komen aan de spoorwegtunnel van Dalhem. Een heel stukje geschiedenis heeft deze tunnel,  Dalhem, op de flank van het plateau van Herve, ligt een van de weinige buurtspoorwegtunnels van dit land. Dit 144 meter lange bouwwerk uit 1904 met zijn monumentale portalen in metselwerk, op de buurtspoorlijn van Liège(Luik) naar ’s Gravenvoeren, loopt dwars door een rotsheuvel met daar bovenop het historische dorp en zijn middeleeuwse burcht, ooit de zetel van een graafschap. Tijdens de tweede wereldoorlog liet de bezetter het spoor voorbij Dalhem uitbreken en kwam hier het nieuwe eindpunt, juist voorbij de tunnel. Het einde van de reizigersdienst in oktober 1948 betekende echter niet dat het er voorgoed mee gedaan was. Integendeel, vanuit Dalhem werd vanaf dan het meterspoor opnieuw aangelegd, tot aan het spoorwegstation bij Warsage. Op die manier kon de steenkoolmijn 'Argenteau' in Blégny-Trembleur haar productie voortaan op een vlotte manier afvoeren via dit station op de Montzenroute (Tongeren-Aachen). In juni 1952 kwam de tunnel terug in dienst, zij het pas na de nodige aanpassingswerken, want het vervoer gebeurde met spoorwegwagons die op platte wagentjes gehesen werden en over het meterspoor getrokken door een overjaarse locomotief. ​In 1960 nam de kolenmijn de hele exploitatie over, inclusief spoorlijn en stoomloks. Vanaf 1965 namen diverse dieselloks de plaats in van de overjaarse stomers, tot de sluiting van de mijn in 1980. De toeristische weekenddienst, die al in de jaren 70 tot stand kwam, bleef wel rijden, zij het slechts tot Mortroux, aan de hoofdbaan Verviers-Maastricht. Begin oktober 1991 sloeg het noodlot echter toe. Een toeristische trein met meer dan 100 reizigers aan boord raakte op drift aan het begin van de steile afdaling naar Dalhem en ontspoorde vlak voor de tunnel. Eindbalans: 7 dodelijke slachtoffers en tientallen gewonden. Meteen het definitieve einde van de spoorexploitatie. Enkele jaren later volgde de opbraak, tot even voorbij Dalhem, alwaar het spoor vandaag nog steeds aanwezig is tot Mortroux, zij het als wandelpad, in navolging van de rest van het tracé uit Blégny. Wegens afstortingsgevaar is de tunnel evenwel afgesloten. Jarenlang was hij het voorwerp van een administratief kluwen, omdat niemand precies wist wie de eigenaar was. Begin 2013 slaagde de gemeente Dalhem er dan toch in het bouwwerk voor de symbolische som van 1 Euro te verwerven met het oog op zijn restauratie en openstelling voor ‘zachte recreatie’. Totnogtoe is daar bitter weinig van te merken, en brokkelen de monumentale tunnelportalen verder af, zoals we in april 2017 konden merken. Ook de metalen brug over de Berwinne, vlak aan het noordportaal, is er slecht aan toe, waardoor het geheel hermetisch afgesloten is met dubbele hekken.​ De tekst hierboven schreven we op 27 mei 2017. Sindsdien is er dan toch wat gaan bewegen. Zo werd de beslissing genomen om eindelijk de langverwachte restauratie uit te voeren, en zijn de eerste werken zelfs al begonnen. Einde 2019 waren de restauratiewerken al ver gevorderd  en zouden intussen bijna klaar zijn. einde maart 2020 de plechtige heropening. En vandaag is het een prachtige bouwwerk we kunnen erdoor wandelen mooi project. De wandeling gaat verder even door Dalhem en dan verder door de velden over weilanden en langs prachtige natuur tot we terug in Blegny komen. Een prachtige wandeling.

WANDELING DAUSSOULX.

LES SPITANTS DE NAMUR.

DAUSSOULX.

Vandaag onze eerste georganiseerde wandeling sinds begin maart, Covid heeft roet in het eten gegooid en we hebben de vorige maanden veel alleen gewandeld en vele lokale wandelinge gedaan, toch is het fijn om weer eens een wandeling met wandelvrienden te doen, we gaan dan ook naar Daussoulx, we vertrekken met onze wandeling en al vlug zien we welk prachtig landschap dit hier is mooie grote boerderijen, vele koeien in de weilanden, een grote boerderij passeren we. Wat later komen we op de oude spoorweg Ligne 142, vandaag een Ravel, Spoorweg 142 is een voormalige spoorweg van Namen via Eghezee, Ramilles, Geldenaken en Hoegaarden naar Tienen. Vandaag is het een fiets en wandelweg, als we langs het station komen staat daar een mijnwagentje, SA Mines de Pyrites de Vedrin, de mijn is overgenomen door Compagnie Intercommunale Bruxelloise des Eaux die vandaag er drinkwater zuiverd en zon 30.000m³ per dag voorziet. We wandelen door Vedrin een klein maar aangenaam dorpje. In het gehucht Frizet  zijn de oude Église Saint-Martin en een calvarie met de omstaande bomen beschermd. Het geheel van velden, weides en agrarische gebouwen van het plateau van Berlacomine tot Vedrin is als site beschermd. De hereboerderij Frizet in Vedrin is een parel . We wandelen een heel eind door een bos dan langs de grote weg en zo terug naar ons vertrek. Een fijne en aangename wandeling,