Vandaag een wandeling bij onze Nederlandse wandelvrienden, vertrek even over de grens in Wolder. Al vlug verlaten we het dorp en gaan de velden in langs met grachten vol met klaprozen, wat een prachtig zicht geeft.

We wandelen het veld in en gaan zo een heel eind verder. Tot we aan de wijngaard van het Apostelhuis komen, we dalen af en komen aan de weg Maastricht – Kanne waar we een eerste keer en zicht op het kasteel van Neercanne krijgen we steken de weg over om naar het natuurreservaat Sint Pietersberg te gaan.

We komen voorbij de Hoeve Nekum: Hoeve Nekum wordt voor het eerst vermeld in archieven die dateren uit 1304. Het gaat hierbij om een grensbeschrijving van het graafschap Vroenhoven. De hoeve wordt hier vermeld onder de naam: "Hoeff van Nyedekom". Wat oud Nederlands is voor: hoeve van beneden in het dal. Hoeve Nekum is tot in de 19e eeuw in het bezit geweest van de adellijke familie Bonhomme. Sinds 1934 wordt de Hoeve bewoond door de familie Bollen. Momenteel wordt het bedrijf geleid door Math en Elsa Bollen. Van oudsher is Hoeve Nekum een gemengd landbouwbedrijf met veeteelt en akkerbouw. De totale bedrijfsomvang bedraagt 60 ha . Enkele percelen liggen op de zeer steile hellingen van de Louwberg. Deze percelen waren vroeger in gebruik als grasland voor het vee. Nu staan hier de wijnstokken. Vandaag is het en van de beste wijnen van de streek. We wandelen voorbij de hoeve en als we ven achterom kijken hebben we nog een mooi zicht op de hellingen van de wijngaard en de apostelhoeve.

We wandelen verder langs de oude watermolen van Nekum. We steken nu de Jeker over. Nu wandelen we het gebied van Sint Pietersberg op met een zicht op de groeve van de cementfabriek. Dan het natuurreservaat binnen langs de duivelsgrot richting Kanne dorp.

We wandelen een heel eind op de grens tussen Nederland en België en komen zo in Kanne met zijn typische gebouwen uit mergelsteen zoals het hotel en de Heilig Grafkapel en de vele andere mergelhuizen.

Nu komen we aan het kasteel van Neercanne waar we langs de kleine wijngaard opklimmen naar de ingang maar in plaats van over de koer te wandelen verlaten we het kasteel en wandelen nu de Muizenberg op en gaan zo terug naar Wolder waar deze toch wel mooie wandeling eindigt.

Vandaag een wandeling in Seraing, wat een rot weer vandaag de hele dag al regen, wij kiezen voor de 7km wat ons wat door het bos brengt het is niet te doen wat een weer. Gelukkige zijn we vlug binnen en kunnen wat genieten van het gezelschap van andere wandelvrienden. Zo hebben we toch een mooie wandelnamiddag. Alleen spijtig van het weer.

Jaarlijkse samenkomst van de GREENSPOTTERS van het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren.

We komen samen aan de PIBO in Tongeren en doen een stuk van de wandeling van Beukenberg. Rakend aan de 2de eeuwse stadsomwalling van Tongeren ligt een met prachtige oude beuken omgeven wandelpad. Het is gesitueerd boven op een schijnbaar natuurlijke heuvelrug. Maar eigenlijk is het een monumentaal aarden bouwwerk dat deel uitmaakte van het aquaduct van de Romeinse stad Tongeren. Het werd bijna tweeduizend jaar geleden door mensen handen aangelegd en is het grootste Romeinse monument in Vlaanderen.

We wandelen een eind langs het viaduct en komen zo aan het kasteel Betho. Kasteel Betho ligt even buiten Tongeren. Het huidige kasteel werd voltooid rond 1710 en was oorspronkelijk een waterburcht. Het complex bestaat uit het kasteel, een voorhoeve en een park met vijver, een overblijfsel van de kasteelgracht die er ooit lag. Kasteel en voorhoeve zijn aan elkaar vastgebouwd. Het eigenlijke kasteel bestaat uit vier vleugels die een binnenplaats omsluiten, met op elke hoek een hoektoren. De zuidwesttoren stamt uit 1478 en is een restant van een vroegmiddeleeuws burcht. De eerste met naam bekende bewoner van kasteel Bethu was Arnold van Betu, die in 1272 overleed. Het kasteel werd naar dit geslacht genoemd, 'Betu' werd uiteindelijk 'Betho'. Pierre de Simonis en zijn echtgenote Marie de Liverlo gaven aan het einde van de zeventiende eeuw opdracht tot de bouw van het kasteel zoals dat nog steeds bestaat. Het kasteel werd onder hun kleinzoon François de Hinnisdael voltooid, rond 1710.

We wandelen een eind verder om aan de Romeinse muur te komen. De Romeinse stadsmuren zijn waarschijnlijk gebouwd tijdens de regering van keizer Trajanus (98-117) en waren een staaltje van bouwkunst. Ze waren vierenhalve kilometer lang, twee meter dik en zes meter hoog en waren omringd door grachten en voorzien van torens. De heirwegen kwamen de stad binnen via imposante toegangspoorten.

Gesteund door een houten fundament werd hiervoor gebruikgemaakt van silexblokken, die in de omgeving gemakkelijk te vinden waren. Vanaf de 3e eeuw ging het bergaf met Tongeren door de invallen van de Germanen. De bouw van een tweede en beter te verdedigen muur mocht niet baten: aan het einde van de 5e eeuw hield Tungrorum op te bestaan. Maar dit roemrijke verleden bleef verder leven en is vandaag nog steeds prominent in de stad aanwezig. Dat Ambiorix, koning der Eburonen, een van Caesars legioenen in de pan hakte, is alom bekend. Maar hij die 'kwam, zag en overwon', liet zich niet zomaar naar huis spelen. Hij kwam terug én om te blijven. Uiteindelijk deelden de Romeinen vijf eeuwen lang de lakens uit in Tongeren. De eerste stadsmuur van Atuatuca Tungrorum, gebouwd in de 2e eeuw onder keizer Trajanus, was zonder twijfel een hoogstandje. De 4544 m lange, stenen gordel omarmde een stad die dubbel (!) zo groot was als de huidige stadskern.

De muur was 2 m dik en 6 m hoog. Brede grachten, ronde torens en monumentale stadspoorten maakten het plaatje compleet. De kroon op het werk was een systeem van drie droge grachten. Het bouwsel met muur, tussenruimten en grachten besloeg een breedte van meer dan 40 m. Helaas was de muur even imposant als waardeloos. De omwalling bleek veel te lang om de stad naar behoren te kunnen verdedigen. Met het stijgende aantal invallen van de Germanen groeide de nood aan een deugdelijke muur. In de 4e eeuw werd het hoogste deel van de stad nog een keer ommuurd, deze keer vanuit een defensief oogpunt. Deze 2,6 km lange muur was meer dan 3 m dik en telde veel meer torens. We wandelen nu weer een eind op het eigenlijke viaduct en hebben een zicht op de Tumulus en dan zijn we weer terug aan de PIBO waar we samen genieten van een lekker koffie met Limburgse vlaai en een gezellig samenzijn met de andere Greenspotters.

Provinciale wandeldag van de Provincie Luik. Het vertrek is in Aubel. Aubel bezit vele mooi oude gebouwen. Vele Lodewijk de XIV, XV en XVI stijl huizen in het centrum.

Geklasseerde huizen en huizen met uithangborden. Le Vieil Aubel een oud vakwerk huis. De Sint-Hubertus kerk met een spits op 64 meters hoogte en de oude begraafplaats met begrafenis-stenen van de 16de tot de 20ste eeuw. Al vlug verlaten we Aubel en wandelen de velden in hier prachtige zichten, een veldkapel en veldkruis. Mooi om te zien en om langs te wandelen. Een heel eind door een vochtige weg waar honderden slakken zitten is wel mooi dat ze hier zo vrij kunnen leven. We wandelen weer verder door de weilanden en voor komt de kasteelhoeve van Graedt. Een hoeve met een vierkante toren. Weer verder en we komen zo aan de controlepost.

Hier houden w even stop voor een rustpauze en wat bij te praten met wandelvrienden. Dan weer op weg. We komen zo aan de plek die Knuppelstock hier bevind zich de “Poste d‘observation MN18” een militaire observatiepost met bunker en hier een prachtig zicht over de omgeving.

Weer verder en Val Dieu komt in zicht. De abdij Onze Lieve Vrouw van Val-Dieu ligt in het land van Herve. Deze cisterciënzer abdij heeft een lange geschiedenis en leefde dankzij de Christelijke gemeenschap van Val-dieu weer op. We wandelen door de ingangspoort en bezoeken de kerk en de abdij gebouwen, dan komen we aan de brouwerij, opende zijn deuren in 1997 en is ondergebracht in verschillende gebouwen van de abdij.

Het bier is geïnspireerd op een recept van de monniken. Het betreft dus een echt ambachtelijk abdijbier van hoge gisting en zonder kunstmatige toevoegingen! We gaan verder. Achter de Abdij bevindt zich een monumentaal park dat geklasseerd is als historisch monument. In het park staan 18 bomen die beschouwd worden als Waals erfgoed. We verlaten het park en wandelen nu verder richting Aubel waar we langs de stroopfabrieken wandelen en dan eindigt onze wandeling in Aubel.

Hauset is een dorpje aan de Geul. De wandeling vertrekt met een eindje langs de Geul. Hier ook enkele grotere vijvers. Dan een heel eindje door de velden en langs weilanden met grazende koeien. Dan een heel eind door het bos.

Een heel eind door het Aachener Wald. We komen zo in Kelmis-La Calamine. Nog steeds door het bos. We komen aan de Hauseter strasse met een prachtig kasteeltje gebouwd in 1900. Spijtig dat we er geen mooie foto van kunnen nemen ligt verscholen tussen de bomen. Terug wandelen we het Aachener Wald in hier prachtige lanen en de vinken komen hier veel voor. Het is prachtig. Dan wandelen we een heel eind op de grens. Een stukje België dan weer een eind Duitsland.

Op de grenspaal staat de Duitse adelaar afgebeeld. We blijven op d egrens lopen en komen in een openvlakte. Hier zien we de Citroenvlinder. Weer komen we langs de volgende grenssteen van de beide dorpen. Tussen Korfchen en Hergenrath. Weer verder door het bos. Nu keren we terug naar Hauset. Langs prachtige huizen en weilanden. We komen in het gehucht Frepert in het Grosser busch. Hier weer een prachtig kasteeltje. Nu steken we de Geul weer over. Om zo langs de molen op de Geul te wandelen we klimmen verder richting Hauset.

Hier weer prachtige huizen in lokale steen. Nog wat verder en komen zo terug op ons vertrek. De wandeling is zeker de moeite en we hebben er van genoten.

In het centrum van Gulpen ligt de Gulpener Bierbrouwerij.

Net buiten Gulpen ligt kasteel Neuborg. Idyllisch gelegen in het dal van de Gulp, te midden van het Limburgse heuvellandschap. Het kasteel werd gebouwd in de 14e eeuw, verbouwd en vergroot in de 18e eeuw en weer gerestaureerd rond 1950. Momenteel wordt weer een restauratie uitgevoerd. Het is een kasteel met vorstelijke allure. Het heeft statige oprijlanen, een prachtige toren en is omgeven door een gracht. Het kasteel is privébezit en niet te bezoeken. Wij wandelen nu de dreef af en komen langs het kasteel. Kasteel Neubourg heeft twee voorburchten, een aan noordzijde en een aan westzijde, beide stammend uit de zeventiende eeuw. Een lindendreef met toegangsbrug over de gracht leidt naar de imposante toegangspoort van de noordelijke voorburcht die wordt geflankeerd door twee slanke torens. De westelijke voorburcht heeft een eigen toegangspoort en is eigenlijk een boerderij. De beide voorburchten met de kasteelhoeve stammen, afgezien van wat kleinere, latere aanpassingen, uit de zeventiende eeuw.

We wandelen nu het voetpad op en gaan langs de koeien die ons maar aanstaren. Vreemde mensen die hier voorbij komen moeten ze wel denken. Wat verder komen we in Euverem hier staan een paar mooie vakwerkhuizen. We wandelen weer verder door de velden en weilanden. Mooi heuvellandschap veel afwisseling velden, weilanden en grote graslanden waar de natuur zijn gang kan gaan en daar treffen we verschillende vlinders aan. Ook komen we langs verschillende wegkruizen, hier zie je hoeveel de inwoners nog bezig zijn met hun klein erfgoed mooi onderhouden met bloemen. Zo komen we in Reymerstok, was en is met haar 600 inwoners nog steeds één van de kleinste kerkdorpen van de gemeente.

Opvallend veel van de huizen in Reijmerstok hebben grote toegangspoorten waarachter mooie binnenplaatsen schuil gaan. We wandelen door het dorp en komen zo aan de hopvelden. De relatief vlakke omgeving rond Reijmerstok biedt goede mogelijkheden voor de land- en tuinbouw, veel gronden zijn hierdoor in gebruik voor de akkerbouw. Hier liggen ook de hopvelden waar de hop wordt geteeld voor de Gulpener Bierbrouwerij. De karakteristieke slingerplanten worden in september door de medewerkers van de brouwerij op feestelijke wijze geoogst. We wandelen er voorbij en ook door het golvend landschap met veel afwisseling stukken weiland en dan weer kleine bosjes.

Toch zo mooi om door te wandelen. Weer wat verder komen we in Euverem en wat verder zijn we in Pesaken wat een prachtige stukje vakwerkhuizen krijgen we hier te zien. Gewoon mooi het ene huisje na het andere in vakwerk. We wandelen weer verder en komen weer aan iets heel typische voor de streek. De weilanden worden gekenmerkt door een typisch Limburgs fenomeen: de ‘Stjegelkes’. In feite is een stjegelke niet meer dan een stevige paal, met daarop een draaiend bovendeel. Het stjegelke is eeuwenoud en het idee erachter is vrij simpel. Veehouders hadden vroeger meer landerijen naast elkaar, maar wilden bijvoorbeeld niet dat het vee zich over de totale oppervlakte zou verspreiden. Om het vee in het beekdalenlandschap op een afgezet land bij elkaar te houden, was dus een omheining nodig. Echter op deze manier kon de veehouder zelf ook niet meer van wei naar wei lopen. En dus werd een smal, draaibaar poortje bedacht waardoor dit wel mogelijk was. Tegelijkertijd was het de snelste en kortste weg naar de kerk in het dichtstbijzijnde dorp of gehucht. Het is prachtig dat hier nog veel van deze kleine wegels bewaard gebleven zijn.

Heden ten dage profiteren vele wandelaars nog steeds van deze eenvoudige, maar unieke oplossing! In Zuid-Limburg - en zeker in de gemeente Gulpen-Wittem - vormen ze een opvallende herinnering aan het werk van de veehouder van weleer. Een mooi sieraad in het Limburgse heuvellandschap. Nu wandelen we weer verder en komen zo terug in Gulpen langs de Neuborgermolen, ook wel pannenkoekenmolen genoemd, dateert uit 1712 en heeft het grootste waterrad van Nederland. Nog even de steenweg over en we zijn terug aan ons vertrek. Een mooie en aangename wandeling in het heuvelland.

Natoye is een deelgemeente van Hamois. Een heel landelijke streek met weilanden en akkers.

Met op de heuveltoppen bossen wat prachtige beelden geeft het is een dorpje met wat ardeense hoeven. Wij wandelen door het landschap wat heel afwisselend is weilanden, bosjes en akkers. We wandelen Natoye uit en komen langs een grote ardeense hoeve prachtig gelegen in de weilanden we wandelen verder en komen zo in Floreé. Hier verschillende prachtige huizen in lokale steen die zo opgenomen worden in het landschap bijzonder mooi. We volgen de oude herdersroutes en ontdekken de kastelen, de oudes "censes" (boerderijen) en betoverende bossen.

We komen weer in Natoye en wandelen nu het park van het kasteel binnen hier is er vandaag een markt. Er is ook een grote kerk op het domein maar deze is afgesloten. We wandelen nu een eindje het bos in. Komen langs een tentoonstelling en kunstplek waar we even langs open en dan steken we de steenweg over en gaan terug naar ons vertrekpunt.

Hoog gelegen op een top tussen Geul- en Gulpdal, tussen de heuvels van Hees en van Schaesberg (JRC-kruis van 1979). Deze parochie met 1.000 inwoners, die verdeeld is over een aantal gehuchten telt twee kasteelboerderijen die verloren liggen op het einde van holle wegen : Berlieren en Vieljaren (XIII° eeuw).

Homburg, eerst vermeld in 1070, heeft een rijke geschiedenis en is in de streek ook bekend voor zijn folklore, voor zijn harmonieën en voor zijn verenigingen : de " Joupe " en de " Bretse ". Ook bezit Hombourg een brouwerij.

De brouwerij Grain d’Orge, gelegen in het dorpje is gespecialiseerd in het brouwen van specifieke bieren (Extra, Heusschennoise, Pré Messire, Inkelsbeer….). De bieren van ’t huis zijn De Brice en de Joup alsook een witbier genaamd Canaille. Dan komen we aan de kerk. Ze is open en wij gaan even binnen kijken. Prachtige altaren en schilderijen krijgen we hier te zien, een plaats om even halt te houden en te bezinnen.

Wij wandelen weer verder door het prachtige “Land van Herve”. De zichten zijn heel bijzonder en het landschap nodig uit om te wandelen. Een wandeling hier vormt dus een constante verrijking, want afgezien van de typische huizen ontdekt u hier ook kerken, kapellen, oude kruisbeelden, en tal van monumenten verspreid in het wallenlandschap.

De vele waterlopen die in zilveren draden langs de hellingen van de heuvels naar beneden slingeren en hun weg door de valleien banen, een vruchtbare regio met boomvegetatie, een ontelbaar aantal kastelen en typische hoeven, charmante dorpen die tegen de hellingen aanleunen of verborgen liggen in de valleien, …dat is het land dat men in België algemeen het “Plateau van Herve” noemt. Wij genieten van de natuur en het erfgoed het is fijn om te wandelen door deze prachtige streek. We komen terug in Hombourg waar onze wandeling eindigt.

Wijlre ligt fraai langs de Geul. De aanblik van het dorp wordt overheerst door de meer dan honderd jaar oude Brand Bierbrouwerij. Ook is het stoomtreintraject van de Zuid-Limburgse Stoomtrein Maatschappij een onderdeel van het dorpje. Brand Bier, de Limburgse volksdrank, wordt in Wijlre gebrouwen.

Wij vertrekken met de wandeling bijna aan het station. We wandelen door de prachtige natuur, door de velden en we hebben een zicht op de brouwerij Brand. We dalen het Keizer Willempad af en gaan zo het dal van de Geul in. Hier prachtige zichten over het landschapen je ziet hier hoe heuvelend de omgeving is. We wandelen een heel eind langs de Geul en komen dan in Stokhem. De prachtige omgeving met haar talrijke wandelwegen en veelal fraai gerestaureerde vakwerk- en baksteenhuizen. Vele kalkrijkhoudende akkers en weilanden werden opgekocht door Staatsbosbeheer en Stichting Natuurmonumenten. Ze werden omgevormd tot kalkgrasland.

De bekendste zijn de "Wijlre-akkers", een origineler naam zou geweest de "Stokhemmer-akkers". Deze akkers zijn in de lente- en zomermaanden een zee van zeldzame bloemen en planten, die van oudsher hier in de omgeving hun natuurlijke groeiplaatsen hebben. De steile Dodemansweg, een échte kuitenbijter, is een prachtige vergezicht wandeling, met aan de rechterzijde gelegen een vuursteenwinning uit verre verleden en even verderop een van de laatste groeiplaatsen van de zeldzame Hokjespeul. Ook de recent aangelegde wijngaarden passen wonderwel in het landschap. De wijngaarden hebben hier een plaats gekregen op de zonnige hellingen. Boven aan het einde van de steil oplopende weg, met een hellingspercentage van niet minder dan 18%, en met de vervaarlijke naam "Dodemansweg", staat een machtige boerderij, met wat in vervlogen tijden een kolossale opslag geweest moet zijn voor de toen gebruikelijke schoven graan, wachtend op de dorsmachine. Berghof heet het gehuchtje, hoog boven het dal, een verzameling van niet meer dan drie kloeke boerderijen.

Mergel is het meest gebruikte bouwmateriaal, ook wel gecombineerd met veldbrand bakstenen. De eerder genoemde boerderij ligt aan een vijfsprong welke naar alle kanten uitnodigt om een wandeling te beginnen. Men kijkt uit over een prachtig plateau, bijna helemaal vlak. Prachtige grond om te boeren. In vroeger tijden waren de landbouwpercelen en weilanden veel groter als de akkers tegen de hellingen van Stokhem en Beertsenhoven; deze waren bijna altijd gescheiden door horizontaal lopende graften. De vele vlakke hectares goede landbouwgrond verklaart dan ook de aanwezigheid van grote schuren voor opslag van graan en hooi. Wij wandelen verder langs de Bergweg langs het golvend landschap en zo komen we aan in Ingber wij komen niet in het gehucht zelf maar wandelen door de velden, weilanden en bos door de Heuschenweg eigenlijk is het een veldweg die Ingber verbind met Beertsenhoven waar we dan ook aankomen.

Een handjevol huizen; van stokoud tot modern die tot één geheel versmelten in het weldadig aandoende vele groen, ingesloten tussen weilanden, bos en natuurreservaten: Beertsenhoven. Gelegen aan de voet van de Dolsberg en bij het begin van de Trichterweg, de weg die volgens de overlevering deel uitmaakte van de heirbaan Tongeren-Maastricht-Aken. Beertsenhoven was vroeger jaren omringd door ontelbare hoogstam fruitbomen, met tientallen prachtige namen voor appels en peren. De helft van de huizen van het gehucht waren boerderijen met akkerbouw, rundvee, varkens en paarden, er heerste een gezellige bedrijvigheid. Ook had ieder huisgezin in vroeger tijden een eigen bakoven; er resteren er nog twee, een vrijstaande en een in een zgn. "bakkes". Ook had iedereen zijn eigen waterput met pomp. We wandelen voorbij de prachtige vakwerkhuizen en komen zo terug aan in Wijlre langs het Kasteel Wijlre. Het huidige kasteel is een herenhuis gelegen op een omgracht terrein. Het hoofdgebouw heeft twee verdiepingen, is opgetrokken uit bakstenen met afwisselend mergelbanden als speklagen en het heeft een schilddak voorzien van een dakruiter. Op de zijgevel aan de straatzijde is een opvallend grote zonnewijzer en aan de achterzijde zijn enkele terrassen uit 1910. Het kasteel heeft een voorplein dat vanaf de straatzijde bereikbaar is via poort voorzien van een oude wapensteen en een stenen boogbrug. Aan het voorplein liggen verder drie van een mansardedak voorziene dienstvleugels uit de 18e eeuw.

Rondom het kasteel ligt een prachtige tuin in landschapsstijl die is ontworpen en aangelegd in 1810 door de bekende Maastrichtse architect en stadsbouwmeester Mathias Soiron (1748-1834). Wat verder komen we langs de brouwerij Brand. Even gaan kijken naar de prachtig koperen stookketels en dan weer verder met de wandeling nog even en we zijn terug op ons vertrek.