Provinciale wandeldag van de Provincie Luik. Het vertrek is in Aubel. Aubel bezit vele mooi oude gebouwen. Vele Lodewijk de XIV, XV en XVI stijl huizen in het centrum.

Geklasseerde huizen en huizen met uithangborden. Le Vieil Aubel een oud vakwerk huis. De Sint-Hubertus kerk met een spits op 64 meters hoogte en de oude begraafplaats met begrafenis-stenen van de 16de tot de 20ste eeuw. Al vlug verlaten we Aubel en wandelen de velden in hier prachtige zichten, een veldkapel en veldkruis. Mooi om te zien en om langs te wandelen. Een heel eind door een vochtige weg waar honderden slakken zitten is wel mooi dat ze hier zo vrij kunnen leven. We wandelen weer verder door de weilanden en voor komt de kasteelhoeve van Graedt. Een hoeve met een vierkante toren. Weer verder en we komen zo aan de controlepost.

Hier houden w even stop voor een rustpauze en wat bij te praten met wandelvrienden. Dan weer op weg. We komen zo aan de plek die Knuppelstock hier bevind zich de “Poste d‘observation MN18” een militaire observatiepost met bunker en hier een prachtig zicht over de omgeving.

Weer verder en Val Dieu komt in zicht. De abdij Onze Lieve Vrouw van Val-Dieu ligt in het land van Herve. Deze cisterciënzer abdij heeft een lange geschiedenis en leefde dankzij de Christelijke gemeenschap van Val-dieu weer op. We wandelen door de ingangspoort en bezoeken de kerk en de abdij gebouwen, dan komen we aan de brouwerij, opende zijn deuren in 1997 en is ondergebracht in verschillende gebouwen van de abdij.

Het bier is geïnspireerd op een recept van de monniken. Het betreft dus een echt ambachtelijk abdijbier van hoge gisting en zonder kunstmatige toevoegingen! We gaan verder. Achter de Abdij bevindt zich een monumentaal park dat geklasseerd is als historisch monument. In het park staan 18 bomen die beschouwd worden als Waals erfgoed. We verlaten het park en wandelen nu verder richting Aubel waar we langs de stroopfabrieken wandelen en dan eindigt onze wandeling in Aubel.

Hauset is een dorpje aan de Geul. De wandeling vertrekt met een eindje langs de Geul. Hier ook enkele grotere vijvers. Dan een heel eindje door de velden en langs weilanden met grazende koeien. Dan een heel eind door het bos.

Een heel eind door het Aachener Wald. We komen zo in Kelmis-La Calamine. Nog steeds door het bos. We komen aan de Hauseter strasse met een prachtig kasteeltje gebouwd in 1900. Spijtig dat we er geen mooie foto van kunnen nemen ligt verscholen tussen de bomen. Terug wandelen we het Aachener Wald in hier prachtige lanen en de vinken komen hier veel voor. Het is prachtig. Dan wandelen we een heel eind op de grens. Een stukje België dan weer een eind Duitsland.

Op de grenspaal staat de Duitse adelaar afgebeeld. We blijven op d egrens lopen en komen in een openvlakte. Hier zien we de Citroenvlinder. Weer komen we langs de volgende grenssteen van de beide dorpen. Tussen Korfchen en Hergenrath. Weer verder door het bos. Nu keren we terug naar Hauset. Langs prachtige huizen en weilanden. We komen in het gehucht Frepert in het Grosser busch. Hier weer een prachtig kasteeltje. Nu steken we de Geul weer over. Om zo langs de molen op de Geul te wandelen we klimmen verder richting Hauset.

Hier weer prachtige huizen in lokale steen. Nog wat verder en komen zo terug op ons vertrek. De wandeling is zeker de moeite en we hebben er van genoten.

In het centrum van Gulpen ligt de Gulpener Bierbrouwerij.

Net buiten Gulpen ligt kasteel Neuborg. Idyllisch gelegen in het dal van de Gulp, te midden van het Limburgse heuvellandschap. Het kasteel werd gebouwd in de 14e eeuw, verbouwd en vergroot in de 18e eeuw en weer gerestaureerd rond 1950. Momenteel wordt weer een restauratie uitgevoerd. Het is een kasteel met vorstelijke allure. Het heeft statige oprijlanen, een prachtige toren en is omgeven door een gracht. Het kasteel is privébezit en niet te bezoeken. Wij wandelen nu de dreef af en komen langs het kasteel. Kasteel Neubourg heeft twee voorburchten, een aan noordzijde en een aan westzijde, beide stammend uit de zeventiende eeuw. Een lindendreef met toegangsbrug over de gracht leidt naar de imposante toegangspoort van de noordelijke voorburcht die wordt geflankeerd door twee slanke torens. De westelijke voorburcht heeft een eigen toegangspoort en is eigenlijk een boerderij. De beide voorburchten met de kasteelhoeve stammen, afgezien van wat kleinere, latere aanpassingen, uit de zeventiende eeuw.

We wandelen nu het voetpad op en gaan langs de koeien die ons maar aanstaren. Vreemde mensen die hier voorbij komen moeten ze wel denken. Wat verder komen we in Euverem hier staan een paar mooie vakwerkhuizen. We wandelen weer verder door de velden en weilanden. Mooi heuvellandschap veel afwisseling velden, weilanden en grote graslanden waar de natuur zijn gang kan gaan en daar treffen we verschillende vlinders aan. Ook komen we langs verschillende wegkruizen, hier zie je hoeveel de inwoners nog bezig zijn met hun klein erfgoed mooi onderhouden met bloemen. Zo komen we in Reymerstok, was en is met haar 600 inwoners nog steeds één van de kleinste kerkdorpen van de gemeente.

Opvallend veel van de huizen in Reijmerstok hebben grote toegangspoorten waarachter mooie binnenplaatsen schuil gaan. We wandelen door het dorp en komen zo aan de hopvelden. De relatief vlakke omgeving rond Reijmerstok biedt goede mogelijkheden voor de land- en tuinbouw, veel gronden zijn hierdoor in gebruik voor de akkerbouw. Hier liggen ook de hopvelden waar de hop wordt geteeld voor de Gulpener Bierbrouwerij. De karakteristieke slingerplanten worden in september door de medewerkers van de brouwerij op feestelijke wijze geoogst. We wandelen er voorbij en ook door het golvend landschap met veel afwisseling stukken weiland en dan weer kleine bosjes.

Toch zo mooi om door te wandelen. Weer wat verder komen we in Euverem en wat verder zijn we in Pesaken wat een prachtige stukje vakwerkhuizen krijgen we hier te zien. Gewoon mooi het ene huisje na het andere in vakwerk. We wandelen weer verder en komen weer aan iets heel typische voor de streek. De weilanden worden gekenmerkt door een typisch Limburgs fenomeen: de ‘Stjegelkes’. In feite is een stjegelke niet meer dan een stevige paal, met daarop een draaiend bovendeel. Het stjegelke is eeuwenoud en het idee erachter is vrij simpel. Veehouders hadden vroeger meer landerijen naast elkaar, maar wilden bijvoorbeeld niet dat het vee zich over de totale oppervlakte zou verspreiden. Om het vee in het beekdalenlandschap op een afgezet land bij elkaar te houden, was dus een omheining nodig. Echter op deze manier kon de veehouder zelf ook niet meer van wei naar wei lopen. En dus werd een smal, draaibaar poortje bedacht waardoor dit wel mogelijk was. Tegelijkertijd was het de snelste en kortste weg naar de kerk in het dichtstbijzijnde dorp of gehucht. Het is prachtig dat hier nog veel van deze kleine wegels bewaard gebleven zijn.

Heden ten dage profiteren vele wandelaars nog steeds van deze eenvoudige, maar unieke oplossing! In Zuid-Limburg - en zeker in de gemeente Gulpen-Wittem - vormen ze een opvallende herinnering aan het werk van de veehouder van weleer. Een mooi sieraad in het Limburgse heuvellandschap. Nu wandelen we weer verder en komen zo terug in Gulpen langs de Neuborgermolen, ook wel pannenkoekenmolen genoemd, dateert uit 1712 en heeft het grootste waterrad van Nederland. Nog even de steenweg over en we zijn terug aan ons vertrek. Een mooie en aangename wandeling in het heuvelland.

Natoye is een deelgemeente van Hamois. Een heel landelijke streek met weilanden en akkers.

Met op de heuveltoppen bossen wat prachtige beelden geeft het is een dorpje met wat ardeense hoeven. Wij wandelen door het landschap wat heel afwisselend is weilanden, bosjes en akkers. We wandelen Natoye uit en komen langs een grote ardeense hoeve prachtig gelegen in de weilanden we wandelen verder en komen zo in Floreé. Hier verschillende prachtige huizen in lokale steen die zo opgenomen worden in het landschap bijzonder mooi. We volgen de oude herdersroutes en ontdekken de kastelen, de oudes "censes" (boerderijen) en betoverende bossen.

We komen weer in Natoye en wandelen nu het park van het kasteel binnen hier is er vandaag een markt. Er is ook een grote kerk op het domein maar deze is afgesloten. We wandelen nu een eindje het bos in. Komen langs een tentoonstelling en kunstplek waar we even langs open en dan steken we de steenweg over en gaan terug naar ons vertrekpunt.

Hoog gelegen op een top tussen Geul- en Gulpdal, tussen de heuvels van Hees en van Schaesberg (JRC-kruis van 1979). Deze parochie met 1.000 inwoners, die verdeeld is over een aantal gehuchten telt twee kasteelboerderijen die verloren liggen op het einde van holle wegen : Berlieren en Vieljaren (XIII° eeuw).

Homburg, eerst vermeld in 1070, heeft een rijke geschiedenis en is in de streek ook bekend voor zijn folklore, voor zijn harmonieën en voor zijn verenigingen : de " Joupe " en de " Bretse ". Ook bezit Hombourg een brouwerij.

De brouwerij Grain d’Orge, gelegen in het dorpje is gespecialiseerd in het brouwen van specifieke bieren (Extra, Heusschennoise, Pré Messire, Inkelsbeer….). De bieren van ’t huis zijn De Brice en de Joup alsook een witbier genaamd Canaille. Dan komen we aan de kerk. Ze is open en wij gaan even binnen kijken. Prachtige altaren en schilderijen krijgen we hier te zien, een plaats om even halt te houden en te bezinnen.

Wij wandelen weer verder door het prachtige “Land van Herve”. De zichten zijn heel bijzonder en het landschap nodig uit om te wandelen. Een wandeling hier vormt dus een constante verrijking, want afgezien van de typische huizen ontdekt u hier ook kerken, kapellen, oude kruisbeelden, en tal van monumenten verspreid in het wallenlandschap.

De vele waterlopen die in zilveren draden langs de hellingen van de heuvels naar beneden slingeren en hun weg door de valleien banen, een vruchtbare regio met boomvegetatie, een ontelbaar aantal kastelen en typische hoeven, charmante dorpen die tegen de hellingen aanleunen of verborgen liggen in de valleien, …dat is het land dat men in België algemeen het “Plateau van Herve” noemt. Wij genieten van de natuur en het erfgoed het is fijn om te wandelen door deze prachtige streek. We komen terug in Hombourg waar onze wandeling eindigt.

Wijlre ligt fraai langs de Geul. De aanblik van het dorp wordt overheerst door de meer dan honderd jaar oude Brand Bierbrouwerij. Ook is het stoomtreintraject van de Zuid-Limburgse Stoomtrein Maatschappij een onderdeel van het dorpje. Brand Bier, de Limburgse volksdrank, wordt in Wijlre gebrouwen.

Wij vertrekken met de wandeling bijna aan het station. We wandelen door de prachtige natuur, door de velden en we hebben een zicht op de brouwerij Brand. We dalen het Keizer Willempad af en gaan zo het dal van de Geul in. Hier prachtige zichten over het landschapen je ziet hier hoe heuvelend de omgeving is. We wandelen een heel eind langs de Geul en komen dan in Stokhem. De prachtige omgeving met haar talrijke wandelwegen en veelal fraai gerestaureerde vakwerk- en baksteenhuizen. Vele kalkrijkhoudende akkers en weilanden werden opgekocht door Staatsbosbeheer en Stichting Natuurmonumenten. Ze werden omgevormd tot kalkgrasland.

De bekendste zijn de "Wijlre-akkers", een origineler naam zou geweest de "Stokhemmer-akkers". Deze akkers zijn in de lente- en zomermaanden een zee van zeldzame bloemen en planten, die van oudsher hier in de omgeving hun natuurlijke groeiplaatsen hebben. De steile Dodemansweg, een échte kuitenbijter, is een prachtige vergezicht wandeling, met aan de rechterzijde gelegen een vuursteenwinning uit verre verleden en even verderop een van de laatste groeiplaatsen van de zeldzame Hokjespeul. Ook de recent aangelegde wijngaarden passen wonderwel in het landschap. De wijngaarden hebben hier een plaats gekregen op de zonnige hellingen. Boven aan het einde van de steil oplopende weg, met een hellingspercentage van niet minder dan 18%, en met de vervaarlijke naam "Dodemansweg", staat een machtige boerderij, met wat in vervlogen tijden een kolossale opslag geweest moet zijn voor de toen gebruikelijke schoven graan, wachtend op de dorsmachine. Berghof heet het gehuchtje, hoog boven het dal, een verzameling van niet meer dan drie kloeke boerderijen.

Mergel is het meest gebruikte bouwmateriaal, ook wel gecombineerd met veldbrand bakstenen. De eerder genoemde boerderij ligt aan een vijfsprong welke naar alle kanten uitnodigt om een wandeling te beginnen. Men kijkt uit over een prachtig plateau, bijna helemaal vlak. Prachtige grond om te boeren. In vroeger tijden waren de landbouwpercelen en weilanden veel groter als de akkers tegen de hellingen van Stokhem en Beertsenhoven; deze waren bijna altijd gescheiden door horizontaal lopende graften. De vele vlakke hectares goede landbouwgrond verklaart dan ook de aanwezigheid van grote schuren voor opslag van graan en hooi. Wij wandelen verder langs de Bergweg langs het golvend landschap en zo komen we aan in Ingber wij komen niet in het gehucht zelf maar wandelen door de velden, weilanden en bos door de Heuschenweg eigenlijk is het een veldweg die Ingber verbind met Beertsenhoven waar we dan ook aankomen.

Een handjevol huizen; van stokoud tot modern die tot één geheel versmelten in het weldadig aandoende vele groen, ingesloten tussen weilanden, bos en natuurreservaten: Beertsenhoven. Gelegen aan de voet van de Dolsberg en bij het begin van de Trichterweg, de weg die volgens de overlevering deel uitmaakte van de heirbaan Tongeren-Maastricht-Aken. Beertsenhoven was vroeger jaren omringd door ontelbare hoogstam fruitbomen, met tientallen prachtige namen voor appels en peren. De helft van de huizen van het gehucht waren boerderijen met akkerbouw, rundvee, varkens en paarden, er heerste een gezellige bedrijvigheid. Ook had ieder huisgezin in vroeger tijden een eigen bakoven; er resteren er nog twee, een vrijstaande en een in een zgn. "bakkes". Ook had iedereen zijn eigen waterput met pomp. We wandelen voorbij de prachtige vakwerkhuizen en komen zo terug aan in Wijlre langs het Kasteel Wijlre. Het huidige kasteel is een herenhuis gelegen op een omgracht terrein. Het hoofdgebouw heeft twee verdiepingen, is opgetrokken uit bakstenen met afwisselend mergelbanden als speklagen en het heeft een schilddak voorzien van een dakruiter. Op de zijgevel aan de straatzijde is een opvallend grote zonnewijzer en aan de achterzijde zijn enkele terrassen uit 1910. Het kasteel heeft een voorplein dat vanaf de straatzijde bereikbaar is via poort voorzien van een oude wapensteen en een stenen boogbrug. Aan het voorplein liggen verder drie van een mansardedak voorziene dienstvleugels uit de 18e eeuw.

Rondom het kasteel ligt een prachtige tuin in landschapsstijl die is ontworpen en aangelegd in 1810 door de bekende Maastrichtse architect en stadsbouwmeester Mathias Soiron (1748-1834). Wat verder komen we langs de brouwerij Brand. Even gaan kijken naar de prachtig koperen stookketels en dan weer verder met de wandeling nog even en we zijn terug op ons vertrek.

 Andenne is een stad in de provincie Namen in en ligt op een hoogte van 110 meter. De gemeente Andenne ligt aan weerszijden van de rivier de Maas, de stad Andenne bevindt zich aan de zuidoever. Ten zuiden van de Maas begint ook de streek van de Condroz.

Wij vertrekken met onze wandeling in Sclayn, we verlaten het dorpje en wandelen al vlug langs de Maas. Met prachtige zichten op de rotsen langs de oever van de rivier. Steken de Maas over om langs het station van Sclaigneau te gaan. Weer een eindje langs de Maas, verbazend hoe moei de natuur hier is op de oever van de Maas al bestaat het grootste gedeelte uit beton. Vetplantjes tussen de stenen die nu prachtig in bloei staan, met zijn gele bloempjes trekken ze vlinders aan en tussen de betonblokken leven de Muurhagendissen we zien een paar mooie exemplaren. Op het water eenden en ganzen en witte zwanen met hun jongen wat mooi toch. Is genieten van de natuur.

Een andere reliek uit het verleden dat we tegen komen zijn de bunkers. We wandelen steeds wat verder en blijven nog even langs het water. We komen langs de “Carrieres de Nameche” hier is duidelijk nog veel activiteit, wat verder wandelen het dorp in langs een kasteel dat nu deel uitmaakt van de school. We zijn nu in Nameche en wandelen het dorp binnen. En steken nog eens de Maas over. Zo komen we in THON. Door het dorpje en langs een paar mooie huizen. Dan komen we aan de ruïne van het kasteel van Thon.

De gemeente Thon-Samson is een van “De Mooiste Dorpen van Wallonië”. Historische waren het altijd twee gescheiden dorpen en, hoewel ze tegenwoordig verenigd zijn, laat het straatbeeld van Thon en Samson wel degelijk eigen bouwkundige en erfgoedkundige kenmerken zien. De gevarieerde natuurlijke rijkdom van Samson vult de fraaie homogeniteit van de Condrozbouwstijl van Thon perfect aan. De oude woonkern van het dorp, gelegen in een groene omgeving van weiden en kreupelhout, strekt zich uit langs de Rue de Thon, die de verbinding vormt tussen Samson en de plateaus.

Hier prachtige bouwkundige huizen en vooral de kerk Saint-Rémi en dE tegenover gelegen Herenhoeve zijn bijzondere mooie bouwwerken. We wandelen het dorp uit en slaan nu de weg naar Bonneville in. We komen aan de Saint Firmin kerk van Bonneville en het tegenover gelegen Kasteel van Bonneville, dit geheel heeft een ‘L’-vorm en wordt voorafgegaan door een park. Het werd in meerdere keren gebouwd, vandaar dat de kalkblokken ook uit verschillende tijdperken dateren. Het gebouw vormt een vierkant, dat geflankeerd wordt door drie vierkante torens, waarvan één uit 1538. De mooie gevel in traditionele Maaslandse stijl nodigt ons uit om nader kennis te maken met een subtiel samenspel van rode baksteen en horizontale stroken van kalksteen. Het was Jacques Zuallart, heer van Sclayn en van Bonneville, die in het begin van de zeventiende eeuw het initiatief nam voor de bouw van de hoofdvleugel (noorden, naast de kerk). In 1690 moest zijn zoon Tilman Zuallart, die helemaal aan de grond zat door de bouw van het kasteel, het eigendom afstaan aan zijn hoofdschuldeiser, ridder Jean-Hubert de Tignee.

Sindsdien werd het kasteel van Bonneville bij erfenis tien generaties lang doorgegeven, tot aan zijn rechtstreekse afstammeling en huidige eigenaar, ridder Baudouin de Theux. De klassieke Frans geïnspireerde tuin uit de achttiende eeuw bleef omzeggens ongewijzigd sinds de aanleg. Hij strekt zich over ongeveer anderhalve hectare uit ten noorden en ten westen van het gebouw. Een prachtige plek om even tot rust te komen en te genieten van dit prachtige geheel.

In de zaal is controle en rust. We wandelen na de rust verder nu door de weilanden tot we weer in Sclayn komen met zijn prachtige Ardeense huizen. Een pracht van een wandeling en hebben volop genoten van het erfgoed, de bouwstijlen en de natuur, wat moet je meer hebben om een mooie en aangename wandeling te maken.

Kanne is een plaats in het zuidoosten van Belgisch-Limburg. Het is een deelgemeente van de gemeente Riemst en ligt pal aan de Belgisch-Nederlandse grens, onder de rook van Maastricht. Kanne ligt aan de Jeker en wordt in tweeën gedeeld door het Albertkanaal. Het gedeelte aan de oostelijke kant van het kanaal, heet Neerkanne, het andere, aan de westelijke kant, heet Opkanne. Kanne ligt in het dal tussen het Plateau van Caestert (de Sint-Pietersberg) en de Muizenberg.

Zijn de overige deelgemeenten van Riemst komdorpen op het Haspengouws krijtplateau, dan heeft Kanne een uitgesproken valleisite. Het ligt immers aan de benedenloop van de Jeker die enkele kilometers stroomafwaarts van de dorpskom in de Maas uitmondt. Het Jekerdal is ca. 40 tot 50 meter in het krijtsubstraat ingesneden. Plaatselijk zijn de valleihellingen dan ook zeer steil. Bijzonder fraai in dit verband is de “Slingerberg” in de Zusserdel waar de weg zich doorheen een droog dalletje naar boven kronkelt. Het smalle interfluvium tussen het Maas- en het Jekerdal noemt de Sint-Pietersberg.

Het landschappelijk meest aantrekkelijke deel van deze heuvelkam situeert zich precies op het grondgebied van Kanne en noemt het “plateau van Caestert”. Het microklimaat en de kalkrijke bodem bezorgen dit plekje een voor Vlaanderen unieke kalkflora. Zowel vanuit Wallonië als Nederland legt de cementindustrie echter een zware hypotheek op de toekomst van dit natuurgebied. We wandelen het dorp uit en wandelen het natuurpark binnen. We wandelen hier op de grens tussen België en Nederland. Aan de Nederlandse kant van de grens ligt er de Duivelsgrot en het Poppelmondedal. We wandelen erlangs. We wandelen door de prachtige natuur en gaan dan richting Neercanne. We komen aan Château Neercanne, voorheen Château Agimont geheten, vlakbij het dorp, maar op Nederlands grondgebied in de gemeente Maastricht.

Het kasteel is het enige terrassenkasteel van Nederland. Het werd in 1698 op de resten van een oudere burcht gebouwd door de militair gouverneur van Maastricht Daniël Wolff baron van Dopff. Na Belgiës onafhankelijkheid ijverde de toenmalige eigenaar, Baron van Thier, ervoor dat zijn bezit bij het Koninkrijk bleef. De mergelstenen muren rond de zuidelijke boomgaarden van het kasteel werden zo de landsgrens tussen België en Nederland. Van deze muren staan nog enkele delen overeind. De Heilig-Grafkapel en het voormalige Kanunnikenhuis van de Sepulchrijnen pal naast de boomgaard werden echter Belgisch. Het kasteel en de buitenplaats zijn nu in het bezit van Stichting Het Limburgs Landschap. De binnenplaats, de bossen en enkele delen van de tuinen zijn vrij te bezoeken. Wij nemen ruim de tijd om even et verpozen bij dit uitzonderlijke monument.

We wandelen dan weer de natuur binnen met prachtige zichten over het mergellandschap. Dan komen we terug in Kanne gaan langs de barokke Heilig-Grafkapel, die volledig uit mergel of kalksteen opgetrokken is. De kapel werd door Herman Jekermans, een timmermanszoon en bezoeker van het heilige land in 1647 gebouwd als kleine kopie van de H. Grafkerk te Jeruzalem om zijn belofte bij behouden terugkeer na te komen. Vooral de gevel van de kapel is sterk geornamenteerd met onder meer Toscaanse pilasters en beeldhouwwerk. De kapel werd in de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd. Vandaag is ze prachtig gerestaureerd en in bijzondere goede staat en ze is open zodat iedereen een bezoekje kan brengen.

We wandelen nog even door Kanne en gaan ook nog even tot aan het Albertkanaal. Hier eindigt dan onze mooie wandeling in Kanne.

Naast Jalhay zelf ligt in de gemeente nog de deelgemeente Sart, ook wel Sart-lez-Spa) Het riviertje de Hoëgne vormt een stuk van de grens tussen de twee deelgemeenten. In de deelgemeenten liggen nog diverse kleine dorpjes en gehuchtjes verspreid.

In deelgemeente Jalhay liggen rond het centrum de gehuchten Foyr, Herbiester, Surister en Charneux. In Sart liggen naast het centrum zelf nog onder meer de dorpjes en gehuchten zoals Solwaster, Tiège, Wayai, Royompré en Nivezé. Nivezé is een vrije grote kern in het zuiden van de gemeente, vlakbij het centrum van het naburige Spa. Onze wandeling start in Sart. Al vlug bevinden we ons in het bos met de naam “Bois de Staneux” is een uitgestrekte bos met mooie zichten over het landschap. We steken het riviertje over en komen zo aan het volgende gehuchtje hier een uitgestrekte lam farm. Het zijn leuke beestjes om gade te slaan, wij moeten weer verder.

Zo komen we na een tijdje in Stockay hier weer mooie natuurbeelden, hier wandelen we de oude spoorwegzate op en hier is de natuur heel mooi en bijzonder. Een bijzonder stukje natuur krijgen we hier te zien en we vervolgen onze wandeling en komen zo terug in Sart-Lez-Spa. Zo eindigt een mooie wandeling in een bijzondere streek.

Het internationale 5-sterren wandelgebied Sint-Pietersberg telt 20 prachtige landschapswandelingen, tussen de Jeker en de Maas. Deze wandelingen starten aan 7 infoplaatsen, verspreid over het grensgebied van Nederland, Vlaanderen en Wallonië. Aan elke vertrekplaats heb je de keuze uit 3 of 4 routes van verschillende lengte. De kortste wandeling is 2,8 km, de langste 13,5 km. De creatieve wandelaar kan de routes combineren tot een langere, zelfs meerdaagse tocht.

Om deze wandelingen tip top te houden zijn er een 50 tal AMBASSADEURS die de wandelingen controleren of de afpeiling correct is of er sluikstort is of er andere problemen zijn. Een ploeg van Sint-Pietersberg doet de nodige herstellingen en de gemeente werken aan het sluikstorten. Iedere zes maanden komen de Ambassadeurs samen om ervaringen uit te delen en elkaar beter te leren kennen. Er word een bezoek aan het FORT SINT-PIETER aangeboden door de stad Maastricht. We spreken af op de parking van het fort. En gaan dan samen met de gids een bezoek brengen aan het fort.

In Fort Sint Pieter stappen we terug in de tijd en herbeleven de geschiedenis tijdens een rondleiding door Fort Sint Pieter. De enthousiaste gids neemt ons mee op pad, leid ons rond langs onder andere de waterput, de schietgaten en de kanonnengalerij en ondertussen kun je genieten van prachtige verhalen vol anekdotes en weetjes. Het fort dateert uit begin 1700 en is grotendeels nog intact of gerestaureerd. Buiten is het uitzicht over de stad, de Maas en het omringende landschap van indrukwekkende schoonheid. Gelegen in het Natuurmonument de Sint Pietersberg is sinds 1974 een beschermd natuurgebied en is in totaal 133 ha groot. Natuurmonumenten beheert de grotten van de Sint Pietersberg sinds 1995 en het erop gelegen fort Sint Pieter sinds 2009. Dit bijzondere landschap, aan de rand van de stad Maastricht gelegen, is grotendeels aangewezen als beschermd natuurmonument en wordt beheerd door de Vereniging Natuurmonumenten. Natuurmonumenten is op dit moment bezig met het in ere stellen van Fort Sint Pieter. Zo zijn nu de caponniere (schietgatengalerij) en de noordgevel van de kanonbatterij Zuid hersteld. Een bijzonder mooi monument met een gids die ons een hele aangename tijd bezorgen. Na het bezoek wandelen we naar SLAVANTIE een kleine 2km. 

Een stukje geschiedenis: 

Nu is Buitengoed Slavante ingericht als „Grand Café” met de allure uit de tijd van haar oorsprong. De hele inrichting en entourage doet u onmiddellijk denken aan de „vervlogen tijden van toen”. Inmiddels is er naast de salon van Slavante een serre bijgebouwd, zodat er ook voldoende ruimte is om gezelschappen te ontvangen. Op de grote terrassen is het heerlijk toeven in de prachtige natuur op de helling van de Sint Pietersberg.

Hier genieten we van een gezellige tijd samen met een broodmaaltijd en de gelegenheid om nog wat bij te praten en elkaar beter te leren kennen. De activiteit is zeker een succes en maakt het allemaal de moeite waard. En zo blijven de wandelpaden tip top voor de wandelaars die na ons komen.

Onze wandeling vertrekt in Geulle in het centrum. We verlaten Geulle en komen aan de watermolen. Molen van Hulsen gelegen op de Molenbeek heeft een lange geschiedenis. Gedurende bijna drie eeuwen werd deze watermolen, samen met de Bovenste Molen, Kasteel Geulle en een groot aantal landgoederen vererfd in adellijke families.

In de jaren 1878-1879 werd de Onderste Molen afgebroken en herbouwd, waarna tevens hier een boerenbedrijf gevestigd was. Tot 1960 is de molen commercieel gebruikt. We wandelen het molenpad op dat achter de molen loopt en langs de vergaarvijver. We wandelen verder met toch een paar mooie vergezichten als we de Snijdersberg op wandelen. Hier het panorama op het Maasdal en het dorpje Hulsen, wat verder het Julianakanaal en wat verder de Maas. Aan de overkant van de Maas ligt België met het Kempisch plateau. Nu wandelen verder door het bos en het is klimmen en dalen.

Wel mooi en de natuur is prachtig. We komen in Broekhoven door het bos waar de bodem bedekt is met Daslook. Spijtig dat foto’s geen geuren kunnen geven want de geur van daslook is zeer sterk en geur naar look. We wandelen verder langs de Hussenberg en de Snijdersberg waar we Moorveld binnen wandelen.

Enkele boerderijen en wat huizen verder komen we in Meerssen. Dan verder langs Moerveld en Geulle door het Oostbroek met een heel groot gedeelte bos dan komen we in Brommelen een eind langs de spoorweg langs een reeënweide en dan komen we weer terug aan ons vertrek een prachtige wandeling met veel natuur en wat historische gebouwen.

Andrimont is een deelgemeente van Dison die zijn naam ontleende aan de beek die doorheen de gemeente stroomt. Tot in de 18de eeuw was het niet veel meer dan een bescheiden gehucht. In 1735 slaagden ambachtslui erin om textiel te spinnen van opmerkelijke kwaliteit. Deze nijverheid bleef zich gedurende de hele 19de eeuw ontwikkelen, maar evenmin als Verviers kon Dison weerstand bieden aan de crisis waardoor het na de Tweede Wereldoorlog werd getroffen.

Onze wandeling laat ons nog verschillende gebouwen uit deze rijke periode zien. We wandelen door Andrimont en komen zo aan de rue Sous le Chateau met een prachtige kasteelhoeve en aan het kasteel van Ardrimont spijtig dat we maar de achterkant kunnen zien gelegen in een prachtige omgeving. We komen in Dison met zijn kerk en zijn bijzonder kerkhof, eindelijk het oude kerkhof rond de kerk met zijn bijzonder toegang met hardstenen zuilen met jaartelling 1768 en een overdekte gang met oude grafzerken. We wandelen even rond de kerk en komen aan de pomp voor de kerk.

Het is een prachtig plein, we wandelen het dorp uit en krijgen prachtige zichten over het golvend landschap. Het is hier nog altijd “Het Land van Herve” met zijn prachtig zichten en zijn weilanden. Nog altijd komen we langs prachtige oude weidebarrier die er verlaten bijstaan hopelijk worden deze kleine historische erfgoed bewaard. We wandelen nu in Wooz een gehucht met veel weilanden. We wandelen nu in het Bois Mignon. Mooi om door te wandelen. Hier is de natuur bijzonder mooi met zijn golvend landschap nu wandelen we terug naar Andrimont terug langs de kerk en het plein.

Dan wandelen we het park van het kasteel binnen. Het kasteel “Chateau d’Andrimont” gelegen in het “Park d’Ottomont” nu eigendom van de gemeente. Het is wel een mooi kasteel en park. In een wapensteen staat de vermelding 1814-1896 Mont-Clotilde.

Wij verlaten het park en komen terug aan ons vertrek. Een mooie en aangename wandeling.

BERTRANGE-LUX. 

Onze tweede wandeling in Luxemburg is in Bertrange. Even buiten de hoofdstad. Een landelijke omgeving waar we wandelen. Eerst een stukje door de velden en weilanden tot we in het centrum van Strassen komen in het park is onze controle en rustpost.

Na de rust weer verder en we verlaten Strassen. En wandelen nu een heel eind door de bossen. Mooie zichten hebben we maar het weer zit weer tegen, regen en wind. Na een heel eindje door de bossen komen we terug in Bertrage. In rue du Mamer een prachtige hoeve met ingebouwde kapel, heel mooi. Dan wat verder het kasteel met twee hoektorens dat nu dienst doet voor verschillende verenigingen.

Weer wat verder komen we aan het oudste gedeelte van de stad op het plein de fontein met hoenderen heeft iets te maken met de geschiedenis van het stadje, hier ook het kasteel van Bertrange en de kerk die we even binnen lopen. En dan komen we terug aan ons vertrek. Een mooie landelijke wandeling alleen spijtig van het regenweer.

Auf dem Mullerthal Trail. Quer durch die felsen & schluchten der kleinen Luxemburger Schweiz. Pinsteren is de tijd van het jaar dat in “Grand Duche de Luxembourg” de wandelingen in Beaufort doorgaan. Zaterdag en maandag is het wandelen in Beaufort. De wandeling zaterdag is er eentje door de weide omgeving van Beaufort. Een pracht van een wandeling door bossen en vanop de hoogte hebben we een prachtig panorama over Bigelbach.

Gewoon prachtig een boerderij met bloeiende hoogstambomen en groene weilanden in het dal. De weide omgeving met bossen wat is dit prachtig en dank zij de zon is het werkelijke een bijzonder zicht. Het kerkje en de huizen in het dal wat een zicht. Wij wandelen verder en gaan dan het bos in. Hier is het gewoon prachtig om te wandelen. Op de open plekken waar bloemen bloeien komen we onze eerste citroenvlinders tegen. Wat is dat toch fijn. We wandelen verder langs de Kummel en komen zo terug in Beaufort. We komen langs het kasteel. Wat een prachtige gelegenheid om het kasteel te bezoeken, met onze inschrijvingskaart kunnen we Gratis het kasteel bezoeken. 

De geschiedenis van het ontstaan van Beaufort is ietwat ingewikkeld. Volgens een oorkonde werd de heer van Beaufort Wauthier de Wiltz et Beaufort in het jaar 1192 als eerste bewoner vermeld. Tegelijkertijd werd ook de bouw van de kernburcht op het eind van de 12e eeuw vermeld. De bouw van de burcht kan men twee hoofdstukken onderscheiden, hetgeen vooral zichtbaar is aan de binnenhof van de burcht. Hier vindt men duidelijk sporen van een romaanse en een gotische bouwfase.

Toen de heren van Beaufort in de 14e eeuw aan de mannelijke zijde uitstierven, kwam het complex in 1348 in het bezit van Adelheid van Beaufort en haar echtgenoot Wilhelm von Orley. Hun nakomeling Johann von Orly werd beschuldigd van vertrouwensbreuk tegen zijn landsheer, waarna keizer Maximiliaan I de burcht en het heerschap Beaufort confisqueerde en het aan een andere leenheer gaf. Door een huwelijk kwam het in de 16e eeuw uiteindelijk in het bezit van Bernard von Velbrück en vervolgens via zijn nicht werd Gaspard de Heu de eigenaar. In de strijd van de Nederlanden voor onafhankelijkheid van Spanje ondersteunde de Heu de prins Maurits van Oranje waardoor hij door de Spanjaarden in de gevangenis belandde. Hij werd aangeklaagd voor verraad en ketterij en schuldig bevonden, waarna hij in 1593 in het openbaar werd terechtgesteld. De burcht werd vervolgens door Spanjaarden namens koning Filips II van Spanje in beslag genomen en vervolgens beleend aan de graaf Peter Ernst I van Mansfeld.

Aan het einde van de 1630er jaren was de heerlijkheid Beaufort door de Dertigjarige Oorlog dusdanig door schulden belast dat de burcht openbaar verkocht moest worden Op 27 november 1639 verwierf de gouverneur van de provincie Luxemburg Jean de Beck het eigendomsrecht met al haar hauteurs, juridictions, noms droits et actions, biens censes et revenus et Grallem et toutes ses appartenances et dépendances. Hij bouwde 15 meter boven de huidige ruïne een tweede slot in renaissancestijl, dat hij gebruikte als zijn nieuwe residentie. De voltooiing van het nieuwe slot beleefde hij echter niet meer door zijn vroegtijdig overlijden. Zijn zoon Georg zorgde voor de verdere bouw. Aangezien de oude burcht voortaan niet meer bewoond werd door de familie, raakte deze in de loop van de volgende eeuw in verval. Pas in 1928 braken er weer betere tijden aan voor de inmiddels in een ruïne veranderde burcht, toen deze werd aangekocht door Edmond Linckels. Linckels liet het puin uit de burcht verwijderen en maakte deze toegankelijk voor bezoekers. 

 Wij gaan door het kasteel en genieten van de prachtige beelden in en rond het kasteel, genieten van de zon op de binnenplaats. En nemen ruim de tijd om het kasteel te bezoeken. Na het bezoek wandelen we terug naar ons startlokaal. Maandag komen we de tweede wandeling hier doen. Op de terugweg kunnen we even stoppen in NIEDERWEIS.

Schloss Niederweis: Dit juweeltje werd gebouwd door Franz Anton Baron Eduard von der Heyden. Aangezien slechts een paar documenten over de geschiedenis van het kasteel bestaan, kan over de leeftijd en geschiedenis van de gebouwen niet veel meer gezegd worden. Het wapen van de voormalige Heren van Niederweis boven de trappen van de hoofdingang met de sluitsteen met het jaar 1751, zijn een van de weinige getuigenissen over de tijd van de bouw van het kasteel. Franz Eduard Anton von der Heyden is geboren op 11/01/1693 in Niederweis. Hij maakte op jonge leeftijd carrière en was voorzitter van de Provinciale Raad van Luxemburg, de hoogste ambtenaar van de Luxemburger land.

De laatste Baron von der Heyden, Clemens Wenceslaus overleed in 1840 ongehuwd. Hij liet zijn hele fortuin aan het district Bitburg voor de opvoeding van weeskinderen en de zorg voor ouderen. Kasteel Niederweis werd meerdere malen gehuurd en zo verloor het door de jaren heen zijn oorspronkelijke karakter. Pas in 2005 kwam het kasteel weer tot leven. Familie Schneider verwierf het juweel en begon op een liefdevolle en gedetailleerd werk het te restaureren tot wat het ooit was. Wij bezoeken het kasteel en gaan zeker een kijkje nemen in het Koffiemuseum.

Waar het aangenaam is te vertoeven en om de lekkere zelf gebrande koffie en de home make vlaaien te proeven. Een bijzondere plek om te genieten en een kijkje te nemen in de geschiedenis. We verlaten Niederweis en keren terug naar Irrel waar we naar Sudeifelbrennerie gaan om even te kijken en er een maaltijd te nuttigen. Het prachtige weer weerhoud ons om naar de vakantiewoning te gaan en maken nog een rondwandeling in Irrel. We wandelen naar het Westwallmuseum. PANZERWERK KATZENKOPF. De van 1937 tot 1939 gebouwde bunker „Katzenkopf“ is de meest noordelijke en vandaag de enige bunker van de voormalige „Westwall“ die te bezichtigen is. Vandaag is het gesloten maar we kunnen er rustig rondwandelen.

We wandelen door de prachtige natuur, vlinders en orchideeën en dan komen we aan de Irreler wasserfällen is eigenlijk niet helemaal correct. Het zijn stroomversnellingen en geen watervallen die van enorme hoogten komen, desondanks is deze wandeling zeer de moeite waard we wandelen verder en komen terug in Irrel waar we onze avond afsluiten met een Schöfferhofer Wiezen.

Maandag 20 mei 2013. 

De wandeling vandaag is een wandeling door de rotsenformaties met woorden moeilijk te beschrijven maar de pracht van deze wandeling met zijn meters hoge rotsen de brugjes over het riviertje de diepe kloven gewoon te mooi voor woorden. De wandeling in Beaufort is telkens weer een topper ook dit jaar weer. Wij kijken al uit naar de volgende editie.

We willen als eerste reisdoel vandaag naar de Liboruskapel in Ernzen en de daar onder liggende kluis. We komen aan het ERNZERHOF waar we de auto kunnen parkeren spijtig dat het gesloten is.

Het is het voormalige kloostergoed van Echternach. We volgen de bewegwijzering naar de Liboriuskapel. Steile trappen leiden naar de kapel boven de vallei van Sauer. Van het platform in de voorkant van de kapel is er een prachtig uitzicht over de romantische Echternach, de oudste stad van het Groothertogdom Luxemburg. De kapel werd gebouwd ter ere van St. Liborius (bisschop van LeMans), en in 1680 werd ze voor het eerst genoemd. In het begin van deze eeuw werd op dezelfde plaats een nieuwe kapel gebouwd, maar tegen het einde van de 2de Tweede Wereldoorlog werd ze verwoest. In 1951 werd ze her opgebouwd op dezelfde plaats, de derde kapel die er nu nog staat. Prachtige zichten op Echternach spijtig dat het regent en er hangt een mist over het dal. We dalen nu een eind af naar de kluis. Sinds het einde van de 16e Eeuw bewoonde monniken het klooster van Echternach, en kluizenaars woonden in de rots uitgehouwen kluis onder de kapel. Nog steeds zichtbaar zijn de overblijfselen van drie kamers, deuren, trappen en ramen en nissen en een wijwatervat bij de ingang. Ze bewerkten de bijbehorende kleine tuin en een wijngaard. Toen keizer Jozef II in 1783 de contemplatieve orden had ingetrokken, verliet de laatste van hen de rots kluis. We kijken wat rond en genieten van de prachtige omgeving.

Wat verder wandelen we langs de Irreler Mühle de oude watermolen nu een hotel. We wandelen nu terug naar Irrel om in de Sudeifelbrennerei een lekkere maaltijd te nuttigen. Zo eindigt onze eerste dag van onze wandelvakantie in Irrel