Zaterdag, mijn bevriende buurvrouw van een eindje verderop, stelde voor om eens naar  Ikea te gaan. Moet u nagaan, op een zaterdag! Dan moet een mens wel behoorlijk gestoord zijn. Maar ach, ik had geen zin om mij thuis weer een hele middag te zitten vervelen. En zo vertrokken wij richting de Ikea vestiging van Anderlecht.

 Wij beginnen ons bezoek met een hapje in het zelfbedieningsrestaurant waar het druk is, heel erg druk. Overal rammelend bestek, overal jengelende kinderen en hun kroost tot orde trachten te roepende ouders. Het is aanschuiven bij de buffetten en bij de kassa’s staat er nog eens een rij van een paar meter. Helemaal achteraan vinden wij, na bijna gestruikeld te zijn over wat loslopend wild, zonder verdere kleerscheuren op te lopen, warempel nog een vrije en redelijk stille plaats. Het voelt aan als een overwinning. Wij kozen om nog meer in Ikea stemming te komen voor Kötbullar, de Zweedse gehaktballetjes.

Daarna gaan wij de winkel in vol nagebouwde woon, slaap, badkamers en keukens. “Kom binnen en doe alsof je thuis bent” is het motto van het geelblauwe woonwarenhuis waar kinderen als ze niet in het kinderparadijs Småland gedropt zijn, zodat hun ouders rustig saaie dingen kunnen gaan doen, zoals het plannen van een kast of een keuken…. Doen of ze thuis zijn en de bedden testen alsof  het trampolines zijn en er kussengevechten houden.  Ikea is een pretpark. Een man gaat op een bed liggen en roept naar zijn vrouw ”Ik blijf hier liggen, kom mij straks maar weer halen, wanneer je klaar bent” Kasten worden opengemaakt, laden uitgetrokken, banken en stoelen worden beklopt en uitgetest.

Een jong stel zoekt het eerste kinderbedje uit, in de babykamers hoek. Zij kijkt liefdevol naar hem op en geeft hem een kus, hij kijkt met dezelfde tederheid en kust haar terug. Ik wend mijn ogen af, ontroerd…

Een vrouw zegt tegen haar man, “kom eens, hoe zalig zit dit” De man gaat duidelijk met niet al te veel zin naast haar zitten en zegt niks.. Ze staan allebei op, zwijgend en gaan weer verder. Het enthousiasme van de een, gesmoord in het zwijgen van de ander. Ook herkenbaar….

20-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bij Hetty las ik dat zij via de mail werd gecontacteerd door “haar bank” om met het oog op een betaling, bepaalde (inlog) gegevens te controleren en daardoor bijna het slachtoffer was geworden van phishing, gelukkig ging er op tijd een alarmbelletje rinkelen.

Mijn 90 jarige vader die voornamelijk om deze redenen tegen het internet is ,  werd verleden jaar gecontacteerd door zogenaamd iemand van zijn bank via de telefoon. Er zou een poging tot malversatie op zijn rekening hebben  plaats gevonden, maar alerte medewerkers hadden dit kunnen voorkomen. Hij zou een nieuwe bankkaart krijgen, maar er was een technisch probleem blabla en om alles sneller te kunnen laten verlopen was men zelfs al naar hem onderweg om samen met hem alle gegevens te verifiëren.  

Mijn vader is dan wel oud, maar verre van dom of seniel antwoordde hier op dat hij wel even naar de hoofdzetel zou bellen en vroeg naar de naam van de beller, die uiteindelijk ophing. Andere oudere mensen met de schrik in hun lijf, bang dat hun spaarcentjes worden gestolen en minder waakzaam dan mijn vader, hadden misschien anders gereageerd en met de deur open te maken voor een stelletje criminelen die zich voordoen als “de keurige meneer van de bank” het risico gelopen, niet alleen beroofd te worden maar ook nog een klap op hun hoofd te krijgen of erger…..

18-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms denkt uw jonge gedachtespinnendevijftigster dat zij veel te goed is voor deze wereld. Want….watskeburt?

Afgelopen zaterdag in Amsterdam. Ik ging boodschappen doen. Even naar de Amsterdamse Javastraat in de Indische buurt met zijn winkeltjes met producten uit alle windstreken, met gezellige eethuisjes en terrasjes waar het lekker eten is en waar, in de zomer, wanneer de zon schijnt en het heel warm is en ik mij tussen de bijna chaos van de in groepjes staande kletsende mannen en de vaak in chadors geklede vrouwen en andere hoofddoekjes begeef, mij bijna in het een of andere vakantieland waan. Ik snuffel wel eens rond in de winkeltjes waar ze Marokkaanse huisraad en andere prularia verkopen en ik verbaas me iedere keer om het kitscherige en de lelijkheid hiervan. De vele groenten en fruitwinkeltjes zijn wel weer interessant.  Ik heb er ondermeer Turkse spinazie gekocht voor 55 cent de kilo en daar doen de reguliere supermarkt, de gewone groenteboer en ook de marktkramers op de nabijgelegen Dappermarkt het niet voor….

Ik moest ook even tappen bij de bank en daar stond ik netjes achter de oranje streep te wachten op mijn beurt. De vrouw aan de geldautomaat draaide zich om, stopte haar kasticket in haar portemonnee en liep naar een andere vrouw die een eindje verder op haar stond te wachten. Ik maakte aanstalten om over de oranje streep te stappen en mij naar de automaat te begeven, toen mijn oog viel op een biljet van 50 € dat uit de geldgleuf stak.

Zonder een moment te twijfelen hoorde ik mijzelf roepen: “Mevrouw uw geld!” De dames babbelden vrolijk verder en wilden naar buiten gaan. “Mevrouw, mevrouw” riep ik nog wat harder. De ene vrouw draaide zich om en kwam vragend naar mij toe terwijl ik naar de geldautomaat wees. Zij schrok zichtbaar en stamelde “Oh jeetje mevrouw, dank u, dank u wel.”

Er ging een zucht door de rij met wachtenden en er klonk geroezemoes en ineens kreeg ik het gevoel alsof ik van een andere planeet kwam en zo werd ik ook bekeken. een man zei op een haast spottende toon “Er bestaan dus nog eerlijke mensen!” Was het ongeloof? Was het verbazing? Was het bewondering? Of dachten die mensen bij zichzelf gewoon…wat is dat voor een stomme trien!

Maar ik heb dan zoiets van,  je zal het zelf maar zijn….

16-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog niet zo heel lang geleden was het vaak bijna avontuurlijk en soms bijzonder interessant in de internationale trein en kreeg ik vaak een soort schoolreisjesgevoel wanneer er soms mensen naast of tegenover mij kwamen zitten die open stonden voor een praatje. Mensen overal vandaan, gewoon ergens onderweg op de een of andere citytrip, mensen met bestemming Parijs of Londen en nog verder, mensen van buiten europa die het continent aan doen.

Mensen van verschillende leeftijden en van allerlei soorten, zo kreeg ik ooit eens een bijna lezing over windmolens en herinner ik mij een Chinese studente op stage in verschillend hoofdsteden en een jonge Portugese student in filosofie, die met een rugzak heel Europa doortrok en een stel hele vrolijke Ieren op Belgische bieren trip en dan was er dat stel uit Buenos Aires, waarvan de vrouw last had van haar knie en ik toen ook, en zoiets schept dan meteen een band. Wij communiceerden in het Engels, Spaans, Frans en met onze handen en wij begrepen elkaar.  Het leuke was, die mensen waren ook geïnteresseerd in mij en wilden weten, waar ik woonde, waar ik naar toe ging, gewone leuke babbels. Maar die tijden leken voorbij.

 De laatste maanden was er bijna niks meer aan, iedereen zit tegenwoordig met een tablet of een laptop op een schermpje te staren en te scrollen. Of ze zitten met een smartphone met doppen in de oren, die met heel veel tegenzin uit de oren worden gehaald met een gestoorde blik van “wat mot je?” als er per ongeluk eens iets tegen ze wordt gezegd…..

Maar toen kwam de Fyra, verraste reacties en lachen al in het begin wanneer de trein op tijd het station uit rijdt en dan de vele tunnels onderweg en wanneer dan blijkt dat WiFi verbindingen en mobiele telefoons daar plots verbroken worden omdat er ergens, een draadje in zo’n tunnel ontbreekt. Plots zijn er weer openingen tot een praatje, verbaasde wat knullige gezichten wanneer ze constateren ”Hey…..ik heb geen bereik!”

15-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen weekend nog eens in mijn geboortestad doorgebracht en de Fyra nu al voor de derde maal getrotseerd maar jammer voor u en andere Seniorennet ramptoeristen die vaak met graagte komen lezen wat er in andermans leven en met andermans treinen allemaal mis kan gaan en vervolgens heel erg meeleven, moet ik u weer eens teleurstellen. (maar zij blijft geloven in de toekomst, op een dag gebeurd het gewoon en dan komt ook uw jonge gedachtespinnendevijftigster in die verkeerde trein terecht.)

De trein vertrok vrijdagmorgen redelijk op tijd en de feestvreugde van een ophanden zijnde snelle trip werd daarna niet bedorven door ergens te blijven staan omdat het veiligheidsnavigatiedingessysteem in veiligheid was geschoten vanwege gebrek aan ontvangst, waardoor het niet meer wist waar het zich bevond.(n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het ook maar van horen zeggen. Maar zij vond dat het allemaal héél aannemelijk klonk.)

Zij en haar medepassagiers werden dus niet gedropt in het midden van nergens of in een van de vele tunnels op het traject of op stations waar een normaal mens niet komt als men er niet echt moet zijn en zij moesten dus ook niet over in een bus of in een andere trein. Er moest ook niemand worden geëvacueerd. De brandweer, het Rode Kruis en het leger rukten niet uit en er werden geen voedselpaketten gedropt. De toiletten raakten niet verstopt en liepen niet over, hierdoor braken er geen epidemieën uit, waardoor de raamambtenaren van het ministerie van volksgezondheid rustig door konden slapen.  Er werden geen mannen in witte pakken met geheimzinnige maskers of over cirkelende helikopters gesignaleerd of iets anders…engs en uw jonge gedachtespinnendevijftigster moest niet worden gered...........

Ook op de terugreis verliep de reis naar wens en reuze vlot. Toen zij aankwam op het Brusselse zuid-station reed zoals gewoonlijk haar aansluiting met La Louvière het station net uit en moest zij zestig minuten wachten op de volgende trein die aangekondigd werd met een vertraging van “waarschijnlijk” vijf minuten wat uiteindelijk niet waar bleek te zijn….

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft haar lot vervolgens (weer eens) in stilte gedragen en bovendien… ach…een mens kan nu eenmaal niet alles mee hebben, op één dag.

14-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 6.00 en nog midden in de nacht wanneer ik opsta. Ik ben (gaap) al is het enigszins tegen mijn zin (gaap) solidair met mijn zoon die in examenperiode is.

Het is mijn dag voor mijn wekelijkse pil tegen het krimpen, kromtrekken  en het breken van mijn botten. Zo’n pil waarna je het eerste half uur niets mag eten en om het verhaal nog vrolijker te maken, vooral niet mag gaan liggen, want het werkzame zuur zou de slokdarm wel eens kunnen verbranden. (n.v.d.r. maar het lijkt wel te helpen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft tot nu toe alleen maar haar hart een paar keer gebroken.)
 
In afwachting dat de pil zijn weg zoekt en ik mag ontbijten, doe ik de strijk. Mijn zoon vertrekt naar zijn school in Mons na mij eerst nog gevraagd te hebben of ik zijn treinabonnement soms heb gezien. Ik vraag, of hij zijn hoofd niet heeft vergeten, als antwoord krijg ik een geïrriteerd kijkende zoon.  (uw jonge gedachtespinnendevijftigster leert het ook nooit.)

Hoewel ik veel zin heb om terug in mijn bed te kruipen om de hele dag te verslapen en te jeremiëren over de saaiheid van mijn bestaan, vervrouw ik mij en besluit om die verongelijkte Calimero die constant zeurt over die zielige vrouw zonder toekomst een schop onder haar kont te geven. Ik ga iets nuttigs doen. Ik verdwijn in de badkamer waar ik douche met zalig ruikende Haman olijvendouchegel en mijn lichaam scrub tot het tintelt en helemaal rood ziet en smeer het in met een net zo zalig ruikende bodycrème waarna ik mij bijna als herboren voel.  Ik verzorg mijn gezicht en mijn ogen met grote nauwkeurigheid.  Bekijk mij zelf in de spiegel en doe aan self-fulfilling prophecy “Hey leuke meid, wat zie je er vandaag weer geweldig uit!” waarna ik een kus blaas naar mijn spiegelbeeld en warempel zij lacht terug! Vervolgens ga ik naar beneden……En ik begin aan weeral een nieuwe dag.

10-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Naar aanleiding van een vorig logje over de eerste dag op de kleuterschool van mijn kleinzoon en de reactie van een paar lezers die zelf niets meer wisten van hun eerste dag ben ik eens in mijn eigen jeugdherinneringen gedoken.

Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de kleuterschool. Het was geen dag waarop juf mij moest losrukken uit de armen van mijn moeder. Ik had wel zin in dat avontuur. Ongeduldig stond ik thuis in het halletje ongeduldig trappelend te wachten op mijn moeder die nog eerst van alles moest doen. Eindelijk waren wij klaar om weg te gaan. Mijn moeder was die dag gekleed in een blauwgrijze jurk met zwarte amforen motiefjes. In het klasje van juffrouw Voorbrood moest ik plaats nemen aan een tafeltje met een groen tafelblad en kreeg ik een houten doos met gekleurde houten blokken voorgezet. Daarna verdween mijn moeder uit beeld en sindsdien ken ik het verschil tussen groen, oranje en rood, maar pas vele jaren later heb ik begrepen dat zelfs de mooiste bouwwerken instorten wanneer de fundamenten niet echt solide zijn….  

09-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag met de stofzuiger bezig geweest in alle hoekjes en gaatjes en de loodzware bank, na maanden weer eens verschoven.

De buit: behalve wat stof en wat kruimels, 1 stoffen bal in felle kleurtjes, 1 koffielepel, en 1 playmobil politieagent met helm, 5 potloden: 1 oranje, 1 bruin, 1 zwart, 1 groen, 1 roze, en 1 oranje, 1 kleurboek, 1 foldertje van een “spectacle de lutin Plop” (u weet wel, die kabouter) dat doorging in oktober, 1 papiertje met een quality control tag met het nr PON77206 van iets dat gemaakt is bij Amav in Israel. Na even gegoogeld te hebben weet ik dat ze daar speelgoed maken, wat me op de een of andere manier geruststeld, verder vond ik 1 tube Zwitsal zinkzalf waarvan ik me al een tijdje afvroeg waar die kon zijn.. 

Het was 1 vruchtbare dag.

Oeps: wat klopt er niet?

08-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag was het een bijzondere dag in het leven van de ouders van Simon. Simon is immers 2 ½ jaar en mag naar het allereerste kleuterklasje. Met zijn zelf uit gekozen gloednieuwe rugzakje met daarin zijn gloednieuwe boterhammendoos, stapte Simon, zonder vrees  aan zijn mama’s hand de school en het klasje van mademoiselle Sabrina binnen. Na de kennismaking met de juf werd zijn aandacht meteen getrokken door een heleboel nieuwe en al bekende dingen in het klaslokaal en kon zijn mama met toch wat ietsiepietsie gemengde gevoelens afscheid nemen van haar kleine vent. Rond 10.00 kwam Simon er ineens achter dat hij toch eigenlijk wel in een voor hem vreemde omgeving was, met een vreemde mevrouw en allemaal vreemde kinderen  en toen heeft hij even een keel op gezet. “Uw zoontje heeft karakter” zei de juf, toen mijn dochter mijn kleinzoon aan het eind van deze eerste schooldag weer kwam halen. Mààr….. dàt wisten wij al!

Simon vindt de school leuk en is enthousiast over zijn eerste dag!

Doe zo voort lieve schat en dat je het de komende 15 jaar nog even leuk mag blijven vinden.

07-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is zaterdagmiddag en ik lig onder een plaid op mijn bankje, Ik voel mij al een paar dagen beroerd, de nasleep van de feestdagen dacht ik.  De hoofdpijn is nu naar mijn nek, mijn schouders en mijn rug afgezakt, ik voel mij hondsberoerd, doodmoe en ik heb het koud. Ik voel mij een beetje een softie en het huilen staat mij nader dan het lachen, wanneer ik zielig, en vol zelfmedelijden, denk aan het nadeel van het weer single zijn. Niemand die even dingetjes voor je doet of even je pijnlijke nek en je rug masseert. “Misschien is het de griep, want die heerst” oppert mijn buurvrouw, die ik deze morgen op de markt tegenkwam waar ik even was voor even wat frisse lucht.(n.v.d.r. want dat hebben ze daar, net als, wel zo gemakelijk, reeds gebraden kip...) Wat het ook is, ik heb het gevoel dat ik voor eeuwen kan slapen. Thuisgekomen kruip ik onder mijn plaid op de bank, tot ik tureluurs word van de constant blaffende hond van de buren en mij erger aan een stel dommig schreeuwende puber jongens juist voor mijn huis.

 De rommel op tv op een zaterdagmiddag ontweken en even op Facebook gekeken naar waar mijn vrienden zich zoal mee bezig houden. Eén van hen, gaat dood, 22 van zijn vrienden liken dit. Iedereen gaat dood, maar als er min of meer al bijna een datum is geprikt, dan is het echt, voor echt. Ik ken hem, als een nog midden in het leven staande jonge vijftiger met een bijzondere aanstekelijke vrolijkheid. Hoe k u t en hoe onvoorspelbaar is het leven….

Nu beschrijft hij moedig en met dezelfde vastberadenheid als waarmee hij het leven behapte,  zijn ervaringen, de bijverschijnselen van de chemo en zijn lichamelijk aftakelen. Ik moet niet klagen, alles is relatief…maar toch…

06-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ach, die goed voornemens, waar je overal over hoort en leest in deze tijd van het jaar en die ik niet heb, omdat ik niet rook, niet te veel drink of aan andere drugs ben, mijn Chocotoff en mijn dropverslaving heb ik, zoals héél trouwe en nijvere lezertjes wel zullen weten (maar veel waarschijnlijker niet) al tijden onder controle, diëten moet ik niet echt, want dàt komt vanzelf allemaal goed, wanneer de zon weer schijnt, de sterren en de maan goed staan en de wind uit de juiste richting waait waardoor ik weer zin krijg om weer meer te gaan bewegen. Een knoop doorhakken door een relatie te verbreken, juist op 1 januari, ook niet nodig, want ik ben geen voetbalvrouw... en bovendien, ik heb geen relatie die ik zo 1,2,3 per se zou willen verbreken.

  Misschien moeten we allemaal maar wat liever voor elkaar zijn las ik ergens op een blog. Ik… liever? Nòg liever dan ik al ben?  Ik dacht het niet!  Ik wil alleen nog maar héél lief zijn voor mijzelf! Mijn eigen grenzen stellen! Gewoon, omdat ik het waard ben! Nah!

04-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zo, we hebben het weer gehad. We zijn nu drie dagen in het nieuwe jaar en ik heb nog steeds een beetje een katergevoel, ik voel mij opgeblazen, moe en geestelijk volkomen uitgedoofd, maar dat komt vast wel weer goed, eens… in de lente… of zo…

 De wereld is uiteindelijk toch niet vergaan,  ik heb kerstmis gevierd in huiselijke kring. De Fyra nogmaals getrotseerd en zonder problemen op mijn bestemming gekomen. Aan kleffe oliebollen ontsnapt en ontlopen aan het lichtspektakel in Amsterdam, dat door de knallen en de rook vaak meer weg heeft van een kleine burgeroorlog dan van een vuurwerk, door op oudejaarsdag weer naar huis te komen om er de jaarwisseling te vieren dans un trou dans le fin fond van de Borinage waar ik was uitgenodigd en waar ze niet aan vuurwerk doen, maar wel aan "Ah Ah Ah loeiharde muziek" zodat met niet meer kon zien wat men zei en andere verplichte gezelligheid (uw jonge gedachtespinnendevijftigster kreeg er verdorie bijna onregelmatige hartkloppingen van èn ademnood èn de kriebels en ook nog het rambam en even dreigde zij in paniek te raken.) Ik verlangde naar stilte en naar mijn bankje thuis, waar ik fijn kon zappen tussen de verschillende cabaretiers en alle andere vrolijk bedoelde onzin dat men op zo’n avond te bieden heeft. Maar thuis hadden mijn zoon en zijn Marie het huis bezet en zaten bij kaarslicht romantisch te wezen.

Na middernacht werd ik er ook nog besprongen door mij compleet vreemde individuen die mij een gelukkig nieuw jaar wensten.

Toch nog één “goed voornemen” gevonden. Volgend jaar blijf ik thuis! Gezworen!

03-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Om precies 9.00 werd het startschot gegeven en werd de meute los gelaten. Kerst boodschappen. Niets anders dan een noodzakelijk kwaad, waarbij je een eindeloos geduld moet hebben. Wachten soms tot je iets uit de schappen kunt pakken. Verkeerd geparkeerde winkelwagentjes, winkelwagens tegen je hielen. Vriendelijk glimlachen. Heel veel pardons. En vooral RUSTIG blijven! Heel even werd ik bevangen met het gevoel van wild om me heen te gaan slaan. Ondertussen klonk “And so this is Christmas. I hope you have FUN!!!” uit de luidsprekers. En dan was er nog de rij aan de kassa! Om 11 uur, 11 minuten en 11 seconden precies verlieten wij volgens het kasticket deze super supermarkt. Tijd om een wens te doen.....

Ik ga er weer even tussenuit en hierbij wens ik alle bezoekers van mijn blog een prettig kerstfeest en een fantastisch, spetterend en vooral gezond 2013!

24-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ineens bleek ik gehackt en was mijn Loewiesa email adres door Microsoft geblokkeerd vanwege misbruik door iemand anders. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigter is er nog niet goed van en nog steeds aan het bekomen.)Waarom? Wat had ik misdaan? Verbazing, boosheid, ergernis toen het niet lukte om mijn email adres via Microsoft weer te deblokkeren. Want ik was niet ik volgens hen, terwijl ik er zeker van ben dat ik... ik ben en verdorie ik zal het toch zeker zelf wel weten als ik het ben of wanneer ik het niet ben?  Daarna volgde de berusting...dat het waarschijnlijk nooit meer goed zal komen. Dus mocht u vreemde berichtjes van mij in uw mailbox krijgen: Ik ben het niet!

22-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Omaatje dreigde al snel door haar knietjes te zakken en gooide haar vrachtje af.  Er werd  overgegaan tot serieuze zaken en het locomotiefje voorzien van een vers batterijtje, werd met alle zeven wagentjes op het spoor gezet. De trein ontspoorde al gauw doordat het machinistje doodleuk op de rails stapte en niet goed aan de wieletjes had gedraaid. Het locomotiefje met de nog steeds draaiende wieltjes werd vervolgens het onderwerp van een nauwkeurig onderzoek. Hier bij behoorde ook een triltest, eerst op zijn handjes en vervolgens hield hij de draaiende wieltjes schaterlachend tegen zijn gezicht. Oma moest ook even voelen….het kriebelde een beetje en ik maakte een rare griezel beweging en draaide eens met mijn ogen, waardoor Simon nog meer moest lachen.

Even later gebeurde het, terwijl ik bezig was de rails die door de ontsporing zwaar beschadigd was weer in elkaar te steken begon mijn kleinzoon ineens hard te gillen. Simon had het locomotiefje op zijn hoofd gezet, zijn krullen sponnen zich om de draaiende wieltjes (n.v.d.r. of omgekeerd). “jongetje toch, wat heb je nu gedaan?” vroeg ik naar de bekende weg en zette om te beginnen…..(n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is soms best slim)…… het locomotiefje stop, maar zijn haar zat vast en voorzichtig los trekken ging niet zonder nog meer gebrul. Dus kwam er een schaar aan te pas. De traantjes waren direct verdwenen en de schade aan zijn krullebol viel uiteindelijk nog mee.  Een uurtje later heb ik mijn kleinzoon, met iets minder haar, maar voor de rest helemaal compleet en redelijk intact en naar ik hoop met een nog steeds ongeschonden zieltje aan zijn ouders terug gegeven.

21-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het druk gehad de laatste dagen, eerst mijn vader trachten te animeren, zonder veel succes. Woensdag was het de beurt aan mijn jongste  kleindochter, zij mij animeren of ik haar animeren wij doen allebei ons best. Mijn kleindochter Chloé is twee en zij zingt, ze heeft ondertussen een heel repertoire.  Broeder Jacob, maar dan in het Frans en wanneer ik zachtjes inval in het Nederlands kijkt zij blij en verbaast maar gaat door en het klinkt fantastisch.  Met Sinterklaas heeft ze een paar sinterklaasliedjes geleerd, de Sint heeft ondertussen zijn voeten al gelicht, maar maakt niet uit. Mijn kleindochter zingt nog steeds “En strooi dan wat lekkers in een of andere hoek… Koekoek!”.  Woensdag om 17.00 zij wordt afgelost door haar neefje Simon, ook twee jaar. Simon zingt niet. Simon heeft iets met dieren. Hij ziet wanneer een dolfijn een dolfijn is en een orka een orka. Momenteel zijn het de dinosauriërs, maar hij houdt ook van koeien, schapen en varkens. Na de kerstboom en de drie glazen heel fragiele vogels, die mijn moeder, als klein meisje nog van haar vader, mijn opa heeft gekregen, geïnspecteerd te hebben en zijn eigen inbreng heeft aangebracht door een speelgoed koe op een tak te klemmen, gaan wij de doos met het treintje waarmee mijn zoon, toen misschien ietsje ouder dan mijn kleinzoon nu mee speelde van de zolder halen.  Eerst moet de rails worden uitgelegd. Op de grond, op mijn knieën naar voren steunend op mijn voorarmen, puzzel ik, de rails in elkaar. Dan klinkt het “paardje, paardje oma” en Simon klimt op mijn rug….  

20-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdag heen en maandag terug, de nieuwe Fyra treinverbinding tussen Brussel en Amsterdam  eens uitgetest. Het scheen dat de ene helft van de treinen niet reed,  te laat vertrok of veel te laat aankwam. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zat in de andere helft…....

17-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dag begonnen met een onhandige beweging waarbij, een  pot confituur op de grond viel, een geluk bij een ongeluk, het was een volle pot, zodat het ruimen van het puin beperkt bleef.

Puin: Volgens paniekzaaiers zou de aarde deze maand vergaan. Nu geloof ik van dit soort voorspellingen geen bal. Maar toch, het opent perspectieven of misschien zeg ik beter, het einde der tijden is op zijn minst, een inspirerend iets. Gedaan met afwasmachine problemen en achterstallige klussen. Ik hoef mijn kasten niet meer op te ruimen, de ruiten niet meer te doen. Geen zorgen meer over maanden die langer zijn dan de donatie die ik maandelijks ontvang. Geen zorgen over de toekomst en gedaan met de eenzaamheid. Mijn kunstkerstboom, die zo goed is nagemaakt, dat hij zijn naalden verliest, hoef ik niet van de zolder te halen. De kerstlichtjes, die zomers wanneer de mussen dood van het dak vallen en uw jonge gedachtespinnendevijftigster van haar tuin geniet, door nijvere pestkopkabouterhandjes in de knoop worden gebracht hoef ik niet meer te ontwarren.......

De volgende "laatste" dagen maak ik mij nergens meer over druk. Ik ga levensgenieten en de liefste mensen in mijn leven eens vertellen, hoeveel ik van ze hou.

13-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa