Ik begin hier al met excuses want ik ga een beetje klagen... tja waar kan ik het anders kwijt... door Corona zit ik al 2 jaar practisch geïsoleerd buiten enkele vluchtige contacten en aan 't manneke moet ik ook niks zeggen want, ofwel begrijpt hij het niet, ofwel slaat hij in paniek... dus zet ik het maar "op papier" in dit geval mijn blog... je leest het of niet, mij niet gelaten maar ik ben het kwijt... ik zit alweer met maag en darm problemen en begin me zorgen te maken... ik zou eigenlijk een volledig onderzoek moeten laten doen en daar heb ik schrik voor... om te beginnen zit ik met mijn man die zich alleen niet uit de slag kan trekken en dan vermijd ik liefst ziekenhuizen zolang Covid nog woedt... onze huisarts zei ooit eens dat le beter uit ziekenhuizen kunt weg blijven als je gezond wil blijven... dat was wel grappig bedoeld maar toch met een ernstige ondertoon... ik heb geen eetlust en zie tegen het koken op als een berg... ik eet dan heel weinig "omdat het moet" maar wreed tegen mijn goesting... later voel ik me ongemakkelijk alsof ik heb zitten vreten... heb al enkele rotnachten achter de rug en dit alles werkt "op mijn seskes"... een slapeloze nacht duurt lang en is gevuld met donkere gedachten... die probeer ik dan te verjagen door bvb. de straatnamen in mijn buurt op te noemen... kan verdorie niet op een van hen komen en daar gaat mijn verlangde slaap... moest ik alleen wonen dan stond ik op en ging wat lezen of puzzelen maar ook dat kan ik niet door 't manneke... die begint dan te panikeren... wat doe je dan... verder liggen kniezen.
Voilà dat was het klaagliedje... voor degenen die er nog zijn, de rest is niet zo erg maar ook niet om over te stoeffen... buurman even een bezoekje gebracht om uitleg over dat alarm, hij zette me namelijk op zijn lijst van contacten die ingeval van nood hem moeten helpen... alsof ik nog niet genoeg te stellen heb met mijn zorggeval... enfin ik heb enkele uurtjes zitten luisteren naar ellenlange verhalen over zijn belevenissen vroeger toen hij nog werkte... dingen die ik intussen al ettelijke malen hoorde... toen zijn vrouw nog leefde konden we hem met een kwinkslag een andere richting insturen... zij lachte gaarne en samen lukte het ons... helaas is zij er niet meer en ook de pret is weg... ik probeerde het met een mop en hij presteerde het om diezelfde mop te herhalen met enkele wijzigingen... dan ben je uitgepraat... hij is een van die personen die zichzelf gaarne horen praten en niet echt luisteren als jij iets zegt... ze zitten dan te wachten tot je stopt en zitten onderwijl te denken aan wat ze zelf weer gaan zeggen en dat houdt dan gewoonlijk zelfs geen verband met jouw verhaal... erg stresserend.
Morgen zou mijn nieuwe bib hulp dame komen met verse toevoer, ze wil dan wel binnen komen voor een kop koffie zei ze... ik ben benieuwd... en dan hebben we vrijdag de supermarkt tocht... dat is mijn week... boeiend nietwaar!!!
Om af te sluiten... ik ga nu strijken... wat een rijk leven heb ik toch!
|