Weer een dag overleefd en eentje om niet vlug te vergeten... na een ietwat drukke voormiddag met daarop controle bezoek van onze huisarts begon ik me net te ontspannen toen zoon belde dat hij die band van zijn scootmobiel kwam vervangen... hij kocht dat ding na zijn eerste zware accident om zich te kunnen verplaatsen... toen hij terug op de been was stalde hij het in onze garage om het te bewaren voor ons als we begonnen te sukkelen... ik heb de boot lang tegen gehouden maar nu besloot ik toch om te leren met dat ding te rijden... een ritje gemaakt en vond het nog plezant  ook... toen kreeg ik het onzalige idee om man het ook te leren... hij weg met zoon te voet achter hem en ik naar boven om te gaan koken tot... tot een gebrul me naar beneden liet stormen om man te zien met 2 bloedende benen... hij had het gedaan gekregen om zich in de garage klem te rijden... hoe hij het flikte versta ik niet maar die wonden zagen er afschuwelijk uit... de verpleeghulp die ik belde kon ik niet bereiken en zoon reed ons naar de spoed... man werd vakkundig ingepakt en als mummie terug naar huis gestuurd... ik weet weer wat doen morgen... een verpleeghulp zoeken om hem elke dag te komen verzorgen en dan volgende week op controle in de kliniek... en ik die zo fier en gelukkig was dat ik mijn drempelvrees had overwonnen eindig de dag met nog meer zorgen... de scootmobiel is er gelukkig goed vanaf gekomen... het mandje vooraan een beetje geblutst... zoon kon het repareren... en die zoon kan ik niet genoeg danken want zonder hem zouden we het niet redden... ik heb man verboden dat ding nog aan te raken maar hoe lang gaat hij het onthouden... tja hoe lang... in elk geval kan niemand beweren dat ons leven saai is... ik beloofde zoon om elke dag even een ommetje te rijden maar  zit nu weer thuis vast om de verpleeghulp op te vangen... soms vraag ik me af voor welke zonden ik moet boeten... niet dat ik mezelf voortreffelijk zou willen noemen maar zo erg was ik nu ook weer niet... een ding staat vast... ik kom rechtstreeks in de hemel later want het vagevuur doorsta ik nu al... grapje mannekes... er zijn mensen die veel erger meemaken... weet ik wel... maar vergeef me dat ik me even wentel in zelfmedelijden... morgen gaat het hopelijk beter.

18-06-2025 om 07:29 geschreven door Rud