De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
14-06-2014
Een Vlaams Schooltje in Arlon
Er was eens een Nederlandstalig schooltje in Stockem bij Arlon, voor kinderen van Vlaamse militairen. Het was een schattig schooltje met kleine klasjes, een klein speelplaatsje en slechts enkele leerkrachten. De klassen waren graadklassen, zo weinig leerlingen waren er. De directrice herinner ik me als een joviale dame met bontjas, erg spontaan en vriendelijk. Het was alsof er altijd speeltijd was, er hingen ook nergens klokken tegen de wand. Toch waren de kindjes plichtsbewust en in de klasjes hing er een serene tuchtsfeer.
Menigmaal werd Lieve op pad gestuurd naar het schooltje in Stockem. Geen meevaller in een tijd zonder gps, zonder airco, zonder stuurbekrachtiging... De weg uitstippelen tot in Arlon was het moeilijkste. En geen stemmetje op het dashboard dat me zei welke weg ik moest inslaan, of waar ik moest omkeren, niets! Overgeleverd aan de wildernis. Alleen een stuntelige landkaart lag naast me, en altijd in de verkeerde vouw. In Luik begon het gesukkel al, daar hebben ze van die rare wegwijzers die naar alle richtingen wijzen behalve naar de juiste weg. En langs de Maas rijden leverde altijd verrassingen op, meestal kwam mijn auto dan onverwacht toch op de juiste weg terecht. Eens Seraing en Marche voorbij, werd het luchtiger, en met Bastogne in zicht waren alle problemen opgelost.
Toen de weg naar Arlon bekend terrein geworden was, werden het dagen vol falderie en faldera, met onvergetelijke heen- en weerreizen die voor dag en dauw al begonnen. Om te beginnen pikte Lieve een lifter op, keus genoeg, en de knapste mocht het eerst instappen. Vroeger, dat was toen er nog lifters langs de weg stonden zonder criminele bedoelingen... Lieve heeft op alle terrasjes van Durbuy gezeten, langs de weg onder een stralend zonnetje gepicknickt, de Abbaye d'Orval bezocht, gewinkeld in Bastogne, en duistere kroegjes in Luik bezocht.
Er is een nieuwe studie uitgevoerd aan de universiteiten Gent en Amsterdam. Een gemanipuleerde studie die pleit voor teloorgang van ons traditionele onderwijs, die pleit voor een daling van ons onderwijsniveau, die pleit voor 'de allochtoon'!
De nieuwe studie is een aanval op 'witte' scholen die onvoldoende aandacht besteden aan multiculturalisme. Orhan Agirdag (!) van Universiteit Amsterdam: "Het is logisch dat in gekleurde scholen aandacht besteed wordt aan multiculturalisme, maar multicultureel onderwijs is een opdracht voor álle scholen. Bovendien hebben autochtone leerlingen kennis nodig over de multiculturele samenleving en racisme, misschien zelfs meer dan allochtone leerlingen." Het onderzoek vraagt ook aan 'witte' scholen om allochtone leerkrachten aan te trekken, en dat in de lerarenopleiding multicultureel onderwijs opgenomen wordt.
Krijgt de lezer ook in de gaten dat de zaken omgekeerd worden? Dat WIJ ons verdraagzaam moeten integreren in de allochtone samenleving? Terwijl in het hele onderzoek geen sprake is van gekleurde scholen die aandacht moeten besteden aan de autochtoon en zijn leefwereld, ook niet van gekleurde scholen die moeite moeten doen om te tippen aan het onderwijsniveau van 'witte' scholen.
Dan is er ook nog de vraag of de Nederlandse eindtermen wel dezelfde zijn als de Belgische. Orhan Agirdag kan wel staan zwaaien met eindtermen, maar dat wil niet zeggen dat onze 'witte' leerlingen iets moeten weten over multiculturaliteit en racisme en zo van die ongewone onderwerpen die niét thuishoren in een blanke school! Agirdag pleit enkel voor het welzijn van eigen vreemd volk. Daarom noem ik de nieuwe studie gemanipuleerd en eenzijdig.
De nieuwe studie houdt in dat wij onszelf moeten wegcijferen om ons onder te dompelen in de multiculturele chaos waarin iedereen gelijk is, waarin niemand met kop en schouders boven anderen uitsteekt. Onze vijfsterrenleerlingen kunnen we dan wel vergeten. Het verleden heeft genoeg bewezen dat in multiculturele klassen het onderwijsniveau daalt, dat 'witten' afzwakken in de nabijheid van 'gekleurden', dat Vlaamse leerlingen slechter presteren in een klas met allochtonen... Is men dit allemaal vergeten aan de universiteiten Gent en Amsterdam?!
Witte scholen moeten WIT blijven, om onszelf te beschermen tegen onze ondergang, tegen vreemde negatieve invloeden van de multiculturaliteit. Ik vind dat witte scholen niet wit genoeg kunnen zijn, en zwarte scholen niet zwart genoeg. Ik hoop dat het nieuwe onderzoek zo vlug mogelijk in de prullenmand verdwijnt, anders zijn we goed gevorderd op het pad van zelfvernietiging.
Het Centrum voor Leermoeilijkheden (CLM) was gehuisvest in het PMS-gebouw. Het was met goocheltrucs uit de grond gestampt door Horbert om leerlingen met leerachterstand individuele bijlesjes te geven.
Eén van de CLM-medewerkers was Roland S., een oelewapper, een leeghanger en een brulaap. Hij was de grootste bellenblazer van het hele CLM-team. Met hem ga ik nu een eitje pellen. Het liefst wou ik een hele eiermand boven op zijn dikke kop pletten, overgoten met paardenvijgen en koeienvlaaien, en dan in een betonmolen alles goed mixen.
Waarom zo wraakzuchtig? Wel, Roland S. stal mijn ideeën en deed alsof hij er de bedenker van was. Directies, leerkrachten en ouders geloofden hem. Leugenaars en roddelaars winnen het altijd. Liegen en roddelen, zo bracht Roland zijn tijd door op het Centrum, aan de koffietafel waar mijn naïeve collega's aan zijn lippen hingen. Hij hield van geleerde woorden en eindeloze volzinnen, en zijn stemvolume was overweldigend, met wel duizenden decibels.
Wanneer er niemand was die naar hem luisterde, amuseerde hij zich met boeken fotokopiëren, héle boeken! Dan leek het of hij ze zelf geschreven had. Hij was ook een kei in het bekladden van mensen, door hen in een slecht daglicht te stellen, door hun werk de grond in te boren. Anderen beschimpen, zichzelf de hemel in prijzen, je moet het maar kunnen en durven.
Roland S. was een hol vat, een lege ton, een leeg vat dat de grootste nonsens en de gekste prietpraat verspreidde met een ongelooflijke gewichtigdoenerij.
Deze onthullingen over Roland S. wil ik graag nog bezegeld zien met de klacht van ouders over de bijlessen van Roland. Ouders durfden niet rechtstreeks naar Roland gaan met hun klachten. Wél naar Lieve (Lieve, de pispaal). Moedertjes die hun leergestoorde kindjes toevertrouwden aan de indrukwekkende onderwijzer Roland, kwamen allemaal met dezelfde klacht: "Wij komen niéts te weten over de vorderingen van ons kind, meester Roland zwijgt daarover en gebruikt altijd zo'n moeilijke woorden!"...
En nog iets: Roland S. gaf bijles aan allochtone leerllingen,terwijl die niet eens mochten deelnemen aan de individuele bijlessen, want de thuistaal moest Nederlands zijn. Dat was de afspraak in het begin van het ontstaan van het CLM. Maar zoals altijd, voor allochtoontjes wordt er altijd van de regel afgeweken...
Gelezen dat laatstejaars beroepsonderwijs niet voldoen aan het vereiste lees- en rekenniveau. Een laatste peiling van het Vlaams Ministerie van Onderwijs laat zien dat de eindtermen niét bereikt zijn door meer dan 60%!
Dus 6 op 10 leerlingen verlaten het middelbaar beroepsonderwijs zonder aan het minimumniveau te komen! En wij ons maar afvragen hoe al die schoolverlaters mét diploma niet aan werk geraken?!...
Ik zal eens vlug uit de doeken doen hoe dat zit met die laatstejaars beroepsonderwijs.
Over scholen die met diploma's smijten heb ik al verteld... Wel, een serieuze werkgever selecteert, en kiest natuurlijk voor een kandidaat met voldoende bagage, niet voor een halfgare onbekwame puber die nauwelijks kan lezen, spreken of schrijven... En wie zijn die halfgare onbekwamen?!... Juist, allochtone leerlingen die oververtegenwoordigd zijn in het beroepsonderwijs!
Als we journalisten moeten geloven is het alsof onze eigen Vlaamse leerlingen onbekwaam zijn om te lezen en te rekenen. Ik neem het op voor onze Vlaamse leerlingen en die verdienen het om verdedigd te worden wanneer de media zwijgen over de etniciteit van de schoolbevolking in het beroepsonderwijs!
Omdat de media erover zwijgen, waarschuwt Polkun ons: Ouders, let op uw kinderen en op uzelf!!!
10-06-2014
MISDADIG....
Dagelijks nog komen de bootvluchtelingen via Lampedusa de eu binnengevaren. Beter nog; worden ze opgehaald in de zee. Zo lezen we vandaag dat er reeds 10 soldaten die bij de "reddingswerken" betrokken waren, nu met TBC opgezadeld zitten. Ook dàt nog ! Het is nog niet voldoende dat ze hier alle kassen plunderen, ze brengen nog ziektes binnen ook. Ziektes die wij dachten hier al vele jaren uitgeroeid te hebben. We gaan er in sneltreinvaart op achteruit. Las u er al iets over in onze pulpgazetten ? In Italië kunnen ze er niet meer naast !
Wanneer worden de verantwoordelijken hiervoor aangeklaagd en berecht ? Moeten er eerst doden vallen aleer men het hier zal begrijpen ? Of is er moedwil mee gemoeid ? Wie stopt deze waanzin ?
Minstens 10 Italiaanse soldaten na redding van vluchtelingen bij Lampedusa besmet met TBC
10 soldaten, die deelnamen aan de operatie Mare Nostrum, waren positief bij de mantouxtest, wat bewijst dat een persoon besmet is met de tuberculosebacterie. De melding is afkomstig van het persbureau Adnkronos, die een melding van de militaire marine citeert. Ongeveer 10 Italiaanse soldaten raakten besmet met TBC.
We kunnen er van uitgaan dat de Duitse (Nederlandse!?) media dit feit verzwijgen. Het is echter aan te bevelen om dit artikel door te sturen naar bekenden, aangezien ook Duitsland (Nederland!?) overstroomd wordt door zulke “vluchtelingen”. Dat betekent een direct gevaar voor al die goed bedoelende activisten, voor alle vrijwillige en vaste medewerkers van de migratie-industrie, maar ook voor de gewone mensen in de buurt van asielzoekerscentra – bijvoorbeeld personeel van supermarkten, kinderen met onvoorzichtige ouders, enz.
Gelezen op de Rilatineblog van apotheker Fernand Haesbrouck: "Leerpillen legaal te verkrijgen in CLB-shops, leerpillen als substitutie van amfetamine- en cocaïnedoping..." (Recent schrijft Haesbrouck nog iets over onze pedofiele premier) http://blog.seniorennet.be/rilatine
Ik stopte even met ademen, maar echt verbaasd was ik niet. Want in de jaren 90 al was er de rilatine-rage en de aanbidding van de wonderpil, de leerpil!
CLB'ers heb ik ooit eens vergeleken met paragnosten, kaartleggers en nog meer van die occultisten die zwaaiden met hypothesen en veronderstellingen, "misschien, wellicht, waarschijnlijk, vermoedelijk, hopelijk...", waren hun lievelingswoorden. En de ADHD-diagnoses die ze stelden waren nattevingerwerk dat paste in het kermiskraampje van een louche zigeunermadam die geheimzinnig zit te turen in een glazen bol en dan wat onnozele dingen uit haar duim zuigt... Zo gaat de toekomst van het maatschappelijk werk er uitzien. En dan zit er ook nog een madam Soleil in het team en ook futuristen met zesde, zevende en achtste zintuigen. Met hun bovennatuurlijke gaven misleiden ze argeloze moedertjes en sturen hen naar de huisdokter om rilatinevoorschriften te halen voor de kleine... Zwierig en gezwind, huppelend en zweverig, diagnoses improviserend.
Ooit komt er een dag dat pen en papier zullen verdwijnen uit het CLB, en ook de leerlingdossiers en de leerlingfiches. Deze waardevolle dingen werden vroeger al als tijdrovend en ouderwets gezien, ze zullen allemaal opgeruimd worden. Ook geen computers meer, en zeker geen archieven met dossierkasten. Alles weg, te moeilijk voor de hippe werkstertjes die niet eens de volgorde van de alfabetletters kennen. Wat ook zal verdwijnen is het traditionele onderzoeksmateriaal, want dat gaat waardeloos worden omdat een gestoorde psycholoog als Lieve de antwoorden van alle intelligentietests op haar blog gaat zetten. Mijn andere ik zal dat karweitje wel opknappen, dan ben ikzelf ontoerekeningsvatbaar.
Wat komt er dan in de plaats? Wel, ziehier het nieuwe bestellijstje van de CLB's: glazen bollen, vergrootglazen, wichelroedes, pendels, tarotkaarten, engelenkaarten, toverstokjes, abracadabra-formules, handboeken over helderziendheid, futurologie en droomduidingen. Al deze waarzeggersattributen zullen van pas komen voor het nieuwe personeel dat de nieuwe CLB's gaat bevolken.
Ook de schoolarts zal verdwijnen. Die wordt vervangen door een tovenaar of een gebedsgenezer. En de verpleegstertjes kunnen ook naar hun job fluiten, want er komen handopleggertjes die de eerste medische screening uitvoeren. En na het medisch onderzoek gaan de tovenaar en het handopleggertje samen naar het kleedhokje om de liefde te bedrijven. Een passionele uitlaatklep hoort erbij...
Turkse tolken en migrantenwerkers mogen blijven, daaraan verandert er niéts. Die mogen doorgaan met hun exotisch gekwebbel en met het voorspellen van een harmonieuze multiculturele samenleving.
Vandaag wil ik de lezer meenemen naar mijn stamcafé waar ik in gedachten genereus mijn nieuwste ontdekking wil delen met mijn ingebeelde metgezellen. Een beetje verbeeldingskracht, en dat moet lukken. Sterke fantasie overtreft soms de realiteit!
Wel, gisteren heb ik kennis mogen maken met een nieuw biertje, ik bedoel een biertje dat ik nog niet kende. Ik stel me altijd ontvankelijk op voor nieuwe leerstof, als het maar om bieren gaat. Dus ik proefde, en proefde, en bleef maar proeven... Tot ik besloot om vandaag terug te keren naar de plaats van het 'delict', om uiteindelijk te genieten van de afdronk. Echt rap ben ik nooit geweest, maar ikzelf heb er geen last van. Ik ben toch overal gekomen waar ik wilde zijn.
Sta me toe om nu even concreet te zijn. De naam van het bier is 'Barbãr', een amberblond goudkleurig bier met een smeuiige schuimkraag en een krachtige neus, honingzoetig, hoppig, licht bitterig, een honingbier dat een 'verademing' is voor krijgers. Ja, die poëtische beschrijving heb ik overgenomen van het 'bierenboek' van Bertie, mijn cafébazin, nee niet mijn bazin, maar bazin van mijn lievelingscafé.
Ik kom nu terug op de afdronk. Het charmante beugelflesje van den Barbãr was ik vergeten te vermelden. Beugelflesjes zijn flesjes met karakter, met een eigen persoonlijkheid. Ze verleiden de drinker met hun uitzicht en hun eigenheid... Een ronde, krachtige en subtiele afdronk met een honingtoetsje, zo kan ik best eindigen.
De uitzichtloze knoeiboel in ons land is niet meer te ontrafelen. Ooit zijn vlamingen en walen met elkaar getrouwd en daar hebben ze nu dik spijt van. Het einde van de vechtscheiding is nog niet in zicht.
Een hoop stommiteiten mag je begaan als je jong bent, alles kan nog hersteld worden, tegen stenen stoten, tegen lampen lopen en zo, alles kan, maar trouwen is onherroepelijk!
België doet me denken aan een onevenwichtig huwelijk waarbij de man het huishouden overeind houdt, als harde werker zijn vrouw onderhoudt, haar verzorgt, haar verwent, haar geld toestopt omdat ze er altijd tekort komt. Dure goestingskes hebben en toch niets presteren, dat kost handenvol geld voor de sullige man die altijd bereid is om te geven en te plooien en alles goed te vinden. Terwijl zij hele dagen bonjourt met het geld van haar man, alles opsoupeert, en het vanzelfsprekend vindt om geld te krijgen. Want daarom ben je toch getrouwd?!
Vrouwen heb je in alle kleuren en geuren, en in alle maten en gewichten bestaan ze ook. Gaande van jonge gestroomlijnde Parkerpennen, vormeloze panlatten, tot verslenste poeierdozen... Allemaal kennen ze de trucjes om het beste uit hun ex naar boven te halen na de scheiding... Laat ons daarom hopen dat het voor Vlaanderen niet een torenhoge alimentatie kost na de scheiding.
In de spelonken van mijn geheugen heb ik iemand gevonden waarover ik vandaag eens een boekje zal opendoen. Hij moest zich maar niet zo interessant maken in de scholen met zijn stuntelige migrantentestjes, waardoor ik in december 1993 met directeur Griezelmans in de clinch kwam te liggen. Ik hoor Griezelmans nog zeggen: "Ik wil uw gemoedsrust niet verstoren, maar...". Ondertussen deed hij dat wél door te dreigen met de tussenkomst van Horbert. Tja, dat was al een verloren strijd nog voor hij gestreden was. Tegen twee linkse spitsbroeders is niets opgewassen.
Het zit allemaal zo. Directeur Griezelmans was gecharmeerd door een testonderzoek dat MARC hanteerde bij allochtone leerlingen. Ik distantieerde me van die werkwijze en volgde mijn eigen weg, zoals het hoorde, waarbij Vlaamse kindjes niet uitgesloten werden, en álle leerlingen gelijk benaderd werden, geen subgroepen, geen uitzonderingen, iederéén onderworpen aan dezelfde testopdrachten. Ik heb me altijd afgevraagd waarom allochtone leerlingen apart behandeld moesten worden? We streefden toch naar hun integratie in onze Vlaamse scholen?!
Voor MARC kon ik geen schuilnaam verzinnen, dat is meestal zo bij karakterloze mensen, van dat soort mensen kan je zelfs geen karikatuur maken, omdat ze geen typische eigenschappen bezitten, ze maken alleen maar een saaie, egale, onpersoonlijke indruk.
MARC was geen gewone PMS-medewerker, geen gewone collega, hij straalde iets intimiderends uit, iets autoritairs, met directeursallures. Eigenlijk was het een irritant ventje waarmee ik zo min mogelijk te maken wilde hebben. Collega's waren voor hem ook te min om hen hartelijk te begroeten. Iedere ochtend begon hij steevast met zijn drie trouwe attributen: Koffie, Krant en Radio. Dat was zijn vaste ochtendritueel. Hij luisterde naar de nieuwsberichten die keihard in de ether gestuurd werden. De stem van de nieuwslezer daverde, dreunde en schetterde over de hele verdieping. Ondertussen slurpte hij aan zijn koffie en doorbladerde hij de krant. Zo asociaal als maar kon, liet hij radio Donna doorrazen om zich naar school te begeven om daar de gewichtigaard uit te hangen. Ik heb wel 100 keer zijn radio moeten afzetten, het liefst had ik hem (de radio) door het open venster willen keilen!
MARC voelde zich geroepen om het migrantenprobleem op te lossen, en wel met een amateuristisch testje dat niet méér was dan kinderspeelgoed. De schooldirecties staarden zich echter blind op het wondertestje van MARC. Directeur Griezelmans in het bijzonder. In zijn eerste leerjaar had hij zeven verse Turkjes zitten waardoor hij de kluts en het noorden kwijtraakte en blindelings vertrouwde op de migrantentest van MARC. In al zijn hulpeloosheid aanbad hij de magische aanpak van MARC. Ook in andere scholen dwong Marc 'bewondering' af bij directies door te slijmen met zijn testjes. Op mij kwam het over als krampachtige pogingen om aanzien en macht te verwerven in onderwijsmiddens, en de directies te pakken op hun zwakke plek: hoe pak ik migrantenleerlingen aan in school? Het werd zelfs zo erg dat de aandacht afgeleid werd van onze eigen Vlaamse leerlingen!!!
"Er zijn al 70 Belgische Syriëstrijders teruggekeerd naar ons land, die net als de dader van de aanslag op het Joods museum hier als 'tikkende tijdbommem' rondlopen. Liefst 50 van die 70 teruggekeerde Syriëstrijders moeten intensief opgevolgd worden... Nog vier Limburgers strijden in Syrië: een Genkenaar Isa Özdemir (21), twee Maaseikenaren Rachid Iba (34) en Jamel Elkoua (26), van Sharia4Belgium... Vier Limburgse strijders maken deel uit van 'Islamitische Staat van Irak en Syrië' (ISIS), een extremistische groepering waar ook de dader van de schietpartij in het Joods museum, Mehdi Memmouche, lid van was. Als die vier terugkeren naar Limburg zijn ze een potentieel gevaar... Eén Limburger sneuvelde al in Syrië: de Maaseikenaar Ismaïl Amghroud..."
Belgen, Limburgers, Genkenaren, Maaseikenaren... En daarna hoor je van die ronkende uitheemse namen waarvan je tong in een knoop gaat liggen. De link naar Limburg is beledigend voor de brave mensen in het bronsgroen eikenhout. Journalisten willen een kat géén kat noemen. Ze kennen de kat wel, maar willen die niet bij naam noemen. Voorzichtigheid en misleiding zijn de moeder van de bescherming van al wat niet deugt. Ik verwijs de journalisten graag naar Turkse tolk Gülnür, die weet precies hoe een kat een kat genoemd moet worden. Dat heeft ze mij ook al eens uitgelegd. Zij weet alles van katten. Katten zijn haar specialiteit. Ik heb haar lesje goed onthouden en zal het altijd in de praktijk brengen, zodra het van toepassing is in mijn blogberichtjes. Denk eraan Lieve, ge moet een kat een kat noemen!
Terug naar onze Syriëstrijders. Volgens mij zijn die strijdertjes psychisch zwak, zwakkelingen die vatbaar zijn voor alles wat hen met een beetje overtuigingskracht wijsgemaakt wordt, waarbij er gespeeld wordt op hun gevoelens van heimwee naar wortels en afkomst. Beïnvloedbaar en labiel als ze zijn. Geen thuisgevoel, geen honkvastigheid, makkelijk te overtuigen door een manipulator die van inpakken en aanpakken weet. Jonge snaken met het karakter van een ineengezakte pudding nemen dan de beslissing die hen dwingend ingefluisterd werd. Eén kiem van het terroristisch gedachtegoed in hun brein volstaat voor een plotse 'bekering'. Ze wanen zich helden die in gedachten strijdkreten slaken en dromen van overwinningen. Hun zelfbeeld wordt opgekrikt en gestreeld. Ouders en vrienden die ze hier achterlaten kunnen de boom in. Het avontuur in Syrië lokt. Naïevelingen, slappelingen, meelopers, de meest beïnvloedbaren, hopende op een roemrijke loopbaan, op een onvergetelijk hiernamaals... zonder besef van de waardeloosheid van hun illusies. Ik geloof nooit dat er idealisme mee gemoeid is, en nog minder een 'roeping'. Sterke persoonlijkheden en mensen met gezond verstand vertrekken toch niet van hier uit om te gaan vechten in Syrië?!
Het valt me moeilijk deze dagen om mijn gedachten in een vorm te gieten, waarbij de zinnen elkaar vloeiend opvolgen en er een verhaaltje ontstaat, een geheel waarin precies staat wat ik te vertellen heb, zonder over mijn woorden te struikelen, zonder me suf te denken over het verwoorden van wat in mijn hoofd zit. Er zit veel in mijn hoofd, maar ik weet niet waaraan beginnen. En het einde ken ik evenmin. Komt erbij dat ik moet oppassen voor censuur door de blogwatch of door ambetante lezers die vanop de preekstoel hun ongenoegen uiten over de inhoud van mijn schrijfsels.
Ik schrijf wel eens berichtjes die niet passen bij het tintenschema van mijn blog. Zo zijn er de 'tussendoortjes' die niet pikant genoeg zijn, of actuele nieuwsberichtjes die zonder korreltjes zout genomen worden. Preutse lezers plaag ik niet genoeg. En tegen schenen stampen lukt me ook al niet meer zo goed. Mijn hedendaagse belevenissen zijn eigenlijk veel boeiender om over te vertellen dan de voorvalletjes met zeurzakken en zeurkousen van vroeger. Misschien moet ik het verleden wissen, en over het heden vertellen? Met het verleden héb ik al ruim afgerekend, mijn slachtoffers zijn door de mangel gehaald, door de modder gesleept en aan het kruis genageld.
Ik denk dat ik eens samen met mijn muze op bezinningsweekend moet gaan, ergens in de Ardennen in een verloren hotelletje, of in een wereldvreemd klooster... Liefst daar waar paters trappisten brouwen...
...een adempauze, waarbij ik kan wegdromen, mijn hoofd leegmaken, mijn gedachten ordenen... Gisteren is er een heleboel nieuwe info op me afgekomen waarmee ik nu nog geen raad weet. Eerst eens rustig bekijken hoe het allemaal past in mijn verhaaltjes. Maar da's voor later. NU: gezondheid!
Begin jaren negentig. Een onvergetelijke avond in de refter van het oude pms-gebouw!
Volgens onderwijsminister Coens waren er teveel mensen werkzaam in scholen en in pms-centra. Hij begon te snoeien, en dat snoeiwerk ging van poetsvrouw en werkman, bediende en klerk, tot leerkrachten, hulpverleners en begeleiders. Het werd een spannende afvalrace en stoelendans. Soms moest een leerkracht op één dag wel in drie scholen zijn.
Het snoeimes van wijlen minister Coens miste op een haar na het migrantenwerk. Turkse tolk Gül en haar vrolijke migrantenwerkstertjes konden dus onbezorgd blijven tateren en kakelen, ze hoefden niet te vrezen voor hun job. Concentratiescholen kregen zelfs extra voorzieningen en extra leerkrachten. Maar dat heb ik al verteld. Voor migranten was de geldput eindeloos bodemloos... en dat zal wel altijd zo blijven.
Om te protesteren tegen de snode plannen van Coens, besloten de scholen en de pms-centra om een avond te organiseren waarop alle personeelsleden verplicht aanwezig moesten zijn. Buiten was het pikkedonker, maar binnen was het gezellig met een rijkelijk gevulde frigo vol hemelse drankjes en hapjes. Een idioot initiatief, deze protestactie! Maar iedereen werkte gedwee mee, omdat de frigo met al zijn heerlijks lonkte. Het werd een onvergetelijke avond, vol met onzin en tijdverlies, gezever en geleuter, aanstellerij en huichelarij , maar de hapjes en drankjes verdoofden, de avond werd zelfs draaglijk, en naar het einde toe zelfs gezellig. Er waren er ook die tijdens een dansje genoten van de lijfelijke sensualiteit van hun collega's.
Uiteindelijk werd het tijd voor iedereen om naar huis te keren, naar de wederhelft die daar vergeefs met opgewarmde patatjes zat te wachten. Ze stapten allen wat sukkelachtig in hun auto, maar de meesten reden toch naar hun eigen domicilie. Het was de tijd dat je nog dronken achter het stuur mocht kruipen.
De weken en maanden die volgden zette minister Coens zijn snoeiwerk onverminderd voort. De liederlijke protestavond van slokken en brassen had niet mogen baten. Natuurlijk niet. Wie komt er nu ook op zo'n stupide idee om door een braspartij een minister op andere gedachten te brengen?!
Soms vraag ik me af wat er geworden is van de illegalen die hier in de voorbije zes jaar geregulariseerd werden. In totaal zijn er dat 64.220, zegt de Dienst Vreemdelingenzaken, met een piek in 2010 van 24.200 (!) personen. Vorig jaar daalde het aantal regularisaties spectaculair, zei Maggie De Block een paar maanden geleden, omdat de asielprocedure verkort is, omdat medische redenen strenger gecontroleerd worden, en door de ontradingscampagnes in het buitenland.
Als ik me niet vergis is Maggie De Block nu bezig met de samaritaanse capriolen van Verhofstadt te herstellen, toen deze als gulle gever een collectieve toekenning van verblijfsrechten organiseerde.
Illegaliteit is onwettig, strafbaar, en wordt tóch beloond met regularisatie!? Regeerders die illegaliteit willen aanpakken, zien spoken. Illegalen zijn geen echte burgers, ze bestaan niet, ze zijn spoken. 'Spoken zien' is heel erg. Met zo'n psychische aandoening mag je toch niet regeren?!
Dus ik vroeg me af: wat doen die ex-illegalen nu met hun geregulariseerd leven? Wat doen die wildvreemde nieuwe 'landgenoten' met hun verse regularisatie? Wat spoken die nu uit? Hoe dragen ze nuttig bij aan onze samenleving? Dat moet nagegaan worden, geval per geval, vind ik. Regularisaties zouden opgevolgd moeten worden, één voor één. Er zouden nu minstens 64.220 dossiers moeten bestaan van alle geregulariseerden die om de zoveel tijd gecontroleerd worden. Individuele follow-up van élke geregulariseerde illegaal lijkt me een logisch vervolg op regularisatie. Een na-geschiedenis, die automatisch inhoudt dat de geregulariseerde een stuk privacy verliest, dat lijkt me inherent aan de opname in het rijk der hemelen. Want hij kan hier toch niet zómaar gaan leven met zijn nieuwe papieren? Wat gaat hij daarmee doen? Hoe ziet zijn verdere leven er uit? Welke bloed- of andere verwanten gaat hij ooit nog naar hier lokken? Het follow-up-onderzoek moet minutieus uitgevoerd worden. Het zal een zware klus worden, want morgen en de volgende jaren staat hier weer een nieuwe stoet klaar om geregulariseerd te worden.
Gisteren hebben leden van de islamitische organisatie Boko Haram vier dorpen in Noord-Nigeria aangevallen. De dorpelingen werden beschoten en hun huizen in brand gestoken. Sinds 2009 is Boko Haram verantwoordelijk voor duizenden doden in Nigeria. De moslimsekte, die contacten heeft met Al-Qaeda in Noord-Afrika, wil in het noorden van het land een fundamentalistische moslimstaat oprichten. Ze streeft naar strikte toepassing van de sharia. De moslimsekte/moslimgekte verzet zich ook tegen het 'onreine' westers onderwijs dat 'haram' is, niet in overeenstemming met de islamitische wetten. Bangelijke vooruitzichten als het geweld van Boko Haram zich gaat uitbreiden! Moslimgeweld dat al vijf jaar aan de gang is?! Een alarminstallatie op de westerse schoolpoorten zal niet veel uithalen.
Turkse tolken, een nieuwe uitvinding, toen de invasie van migranten in onze dorpen op gang begon te komen. Toen landelijke rust en veldkapelletjes verdwenen om plaats te maken voor verloederde voortuintjes, wanordelijke straatbeelden en overkroostrijke gezinnen.
Aflevering 2. Turkse tolken, een beschermd ras
Multiculturele scholen, begin jaren 80. Het was de tijd van opkomst en bloei van Turkse tolken in het onderwijs. Toen men nog geloofde in reddende engelen en wonderbaarlijke contacten met het migrantenvolk. Het was de tijd dat hele migrantenfamilies stilaan wijken en scholen in beslag begonnen te nemen. Toen wijzelf nog inspanningen leverden om te converseren met Turkse ouders en hun talrijke kinderen. Toen wij nog zo naïef waren om zelf het initiatief te nemen om verbaal te communiceren met de nieuwkomers. Ondertussen hadden we nog niet in de gaten dat halve wijken in onze Vlaamse dorpen en steden geteisterd (!) werden door vreemdelingen en hun vreemde gewoontes. Versufd en verblind waren we door de hype van de vertalers, die zo labiel als een draaideur waren, nu eens op z'n Turks, dan weer in het Nederlands...
Ik zei dus dat wijzelf toen het initiatief namen tot communicatie met die vreemdsoortigen. Deze kruiperige mentaliteit was medeschuldig aan de laksheid van migranten om Nederlands te leren. Waarom zouden ze? Natuurlijk waren ze niet geneigd om Nederlands te leren, als ze onderdanig en inschikkelijk tegemoet gekomen worden, dan is het toch niet nodig om Nederlands te leren?!
Met wuivende palmen, parelende pianoklanken en zoetgevooisde harpgeluiden werden Turkse tolken onthaald, in de PMS-centra en in de scholen. PMS-directeur Horbert spande zich uitermate in om het de Turkse tolk Gülnür naar haar zin te maken. Ja, alles wat vreemd is en niet van ons is, is sympathiek bij die linksgezinden. Ik hoopte dat het bij een rage zou blijven, dat krakkemikkig vertaalwerk, maar dat was niet zo. Alle Turkse tolken die afstudeerden, kregen een honkvast plekje binnen in centra, scholen of in ziekenhuizen als intercultureel medewerker... Terwijl eigen mensen voor hun job vreesden toen minister Coens begon te snoeien in het personeel. Er moest bespaard worden. Maar niét op migrantenprojecten en niét op interculturele medewerkers. Zij waren een beschermd ras, daar mocht niet aan geraakt worden. Wijzelf waren loslopend wild dat zomaar afgemaakt mocht worden. Er werd van ons ook verwacht dat WIJ ons zouden aanpassen aan taal en cultuur van de indringers, daarbij een stuk van onze eigenheid inleverend.
Ik zal een voorbeeldje geven. Mij werd geadviseerd om avondlessen Turks te gaan volgen. Niet alleen om de vreemde taal te leren, maar ook om meer te weten te komen over de vreemde gebruiken en vreemde culturen. Ik zou me meer moeten verdiepen in de identiteit van de gekleurde leerlingen, zo werd mij gezegd... Toen besefte ik pas goed hoe plezant en zinvol mijn avonden héél anders ingevuld konden worden, ik liet me niet imponeren...
Volgend schooljaar start in 19 Limburgse scholen een pilootproject om pestgedrag op school aan te pakken. Het OVESPO-project ('Op een veilig spoor') is een initiatief van KHLim. Het krijgt de steun van de provincie Limburg. De deelnemende scholen spelen een pioniersrol met het nieuwe project. Volgend schooljaar starten ze met een pestbeleidsplan. Bedoeling is om zich bewuster te worden van pestgedrag en het meer accuraat te kunnen aanpakken. Ze zijn zich nu al bewust van 'Gepest worden op school blijft levenslange gevolgen dragen'. Daar zijn geen internationale studies voor nodig om te weten dat pesterijen in kinder- en jeugdjaren levenslange gevolgen kunnen hebben voor de slachtoffers. Tegenwoordig is het zelfs vreselijk alarmerend dat leerlingen pesten 'eerlijk zijn' noemen, zonder zich af te vragen of het de gepeste persoon kan kwetsen.
Al 20 jaar geleden (!) liepen er pestcampagnes in de scholen. Zo nieuw is dit OVESPO-project nu ook weer niet. In de jaren 90 dweepten vele scholen met het project 'PESTEN OP SCHOOL'. Het populaire project werd op alle mogelijke manieren benaderd, ontleed en uitgeplozen. Kinderen werden geconfronteerd met prangende vragen als: "Wat is pesten, hoé wordt er gepest, waarom wordt er gepest, welke slachtoffers worden er door de pestkop geviseerd, hoe reageren klasgenootjes, hoe reageren leerkrachten, welk is het profiel van een typische pestkop, welke zijn de tragische gevolgen van pesten?"... De nieuwsgierige tieners van toen raakten geprikkeld in hun fantasie en sommigen begonnen te experimenteren met plagerijtjes, eerst onschuldig, maar later liep het uit de hand, natuurlijk. De 'pestcampagne' was een gevaarlijke campagne omdat kinderen op elkaar gefixeerd raakten, omdat ze op ideeën gebracht werden en daarom een en ander gingen uitproberen, voor de lol, voor de kick, zonder stil te staan bij de dramatische gevolgen.
'Pesten op school' was een oneerlijk project. Het zweeg in alle talen over 'PESTEN IN HET GEZIN'. Het echte pesten dat thuis in de huiskamers gebeurde, binnenskamers, tussen broers en zussen. Da's pas erg! Moeder in de keuken, druk in de weer met de bereiding van het middagmaal, doet alsof er niets aan de hand is, ze blijft lustig doorkokkerellen, terwijl ze haar lievelingszoontje zijn gang laat gaan met hatelijke plagerijen.
Ook het nieuwe project dat in september 2014 zal starten in 19 scholen, zwijgt over 'pestgedrag in het gezin', alsof pesten alleen maar op school gebeurt. Pesten in het gezin is zoveel gevaarlijker en dramatischer, en toch wordt erover gezwegen.
Het is makkelijker om te zeveren over 'pesten' dan om de pestkop bij de lurven te vatten, zowel thuis als op school. Van een pestkop had iederéén schrik, iederéén vreesde om gepakt te worden door de pestkop en daarom mocht die altijd zijn gang gaan. Het gebeurt te vaak dat pestkoppen beschermd worden, niet gestraft worden, en deze laffe tolerantie maakt de pestkop nóg machtiger. Niet ingrijpen, een afwachtende houding aannemen, de andere kant opkijken... en ondertussen maar zeuren en gewichtig doen over de theorie van het pestgedrag.
Ik hoop dat het nieuwe OVESPO-project niet dezelfde toer op zal gaan als zovele andere acties tegen het pesten...
Toen ik vandaag een toerke met mijn autoke maakte in de omgeving van Bree, Peer, Kinrooi en Maaseik, viel het me op dat de Vlaams-Belangers Bert Schoofs, Chris Janssens en Daisy Dilissen nog steeds prijkten op de borden langs de weg. Het dreigende potlood was al minder te zien, ach ja, dat was niet zo'n geslaagde campagnestunt, dat scherpe potlood hoorde eigenlijk VOOR de deur, en niet erachter.
"Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men 't Vlaams Belang nog tegen." Dat wil zeggen dat alle campagneborden van het VB nog niet verwijderd werden in Limburg. Hoeft ook niet, laat ze maar staan, hoe langer hoe liever. Zij zijn de stille getuigen van de forse nederlaag van vorige zondag, maar vóóral de getuigen om iedereen die niét voor het VB stemde, te wijzen op hun grove vergissing, op hun dwaling van het moment, op hun bewustzijnsvernauwing toen ze achter het gordijntje afgeleid werden door kinderen, kleinderen, familieleden... Zo'n onderneming moet je individueel doen, zonder het getater van andersdenkenden rondom je. D'r zijn er die er een gezinsuitstap van maakten vorige zondag, nóg erger!
En wij maar verwonderd zijn dat er zoveel stemmen verloren gaan naar verloren partijen...
In de nonnenschool kregen we vroeger godsdienstles van een priester. Het deed pijn aan mijn ogen om naar die man te kijken, zo'n knapperd! Als hij lachte, kwam er een hele rij hagelwitte tanden bloot. En hij had ook van die lieve kleine worstenhandjes waarmee hij vooraan in de klas wat zenuwachtig zat te friemelen. Van ontroering waarschijnlijk, want in een klas vol met verse maagdjes was het niet zo moeilijk om even de kluts kwijt te raken. Voor ons, tienermeisjes, was het evenzeer ongewoon, een man in de school! Tot nu toe zagen we rondom ons alleen maar nonnen en leraressen, en wijzelf, allemaal meisjes.
De priester droeg een deftig zwart kostuum met een wit boordje aan de hals. Dat witte boordje flatteerde hem erg, want het stak verleidelijk af tegen zijn gebruinde gelaat en donkerzwarte haren. Zijn gitzwarte ogen priemden dwars door je heen, zodat het onmogelijk was om iets voor hem verborgen te houden. We wisten dat hij een gelofte van zuiverheid afgelegd had, van kuisheid en van reinheid ook, dus we deden niet flauw en trachtten respect op te brengen voor 's mans celibaat. Hoogstens giechelden we wat op de speelplaats om zijn onbeholpenheid wanneer hij wat te dicht in onze nabijheid kwam. Het was allemaal gezellig en onschuldig. We beseften toen zelfs niet dat onze hormonen een spelletje met ons speelden, die sloegen soms een slag over.
Er had bij ons een belletje moeten gaan rinkelen toen de priester besloot om individuele lessen te gaan geven. Niemand vond het verdacht dat hij ons één voor één van dichtbij wilde spreken, in een klaslokaaltje waar hij de gordijnen dichtdeed 'tegen de felle zonnestralen'. Op de speelplaats vielen de gesprekken stil en niemand loste nog iets over de priester. Jolijt en grapjes over de priester waren verdwenen. Lieve zweeg ook over het feit dat de man tijdens een individueel onderhoud naar haar armbandje keek, hij raakte het aan en streelde het. "Mooi", zei hij, "mooi, mooi", en ondertussen bleef hij het armbandje strelen... Bij een priester ben je veilig, werd ons geleerd...
