“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
Loïc Moureau, Bestuurslid Liberaal Vlaams StudentenVerbond (LVSV)* Leuven, Filosoof - Docent Hoger Onderwijs, in Knack over de voorzittersverkiezingen bij OpenVLD
-----
Gwendolyn Rutten, een meer van hetzelfde compromisfiguur
Verschillende keren vroegen vrienden en medeliberalen mij schertsend of ik geen kandidaat was. Ze wouden zelfs met plezier mijn kandidatuur onderschrijven, dat is, als hun lidmaatschap nog niet vervallen was. Ze zouden eens kijken in één of andere schuif of donker hoekje of ze hun lidkaart nog vonden
Ter nuance: ik denk niet dat mevrouw Rutten het slecht meent of niet op de hoogte is van dossiers en mensen. Alleen is dat niet wat we nodig hebben. Wat wij zoeken is niet een goede relatie en kennis van personen en dossiers waar toch al lang geen zuiver liberale lijn wordt gevaren. Wat wij zoeken is iemand met een visie, een échte liberaal. Liever een volslagen onbekende met enkele pure liberale ideeën, dan de non-keuze waar we vandaag voorstaan!
*Nvdr.: het LVSV is onafhankelijk en dus geen jongerenafdeling van Open Vld, LDD of eender welke partij.
Bij de Spa is niets wat het lijkt, enkel de hypocrisie is oprecht
Ann Van de Steen samen met Patrick De Smedt in betere tijden
Bij de Spa is niets wat het lijkt, enkel de hypocrisie is oprecht
Spa-Aalst: de postjes waren het probleem, niet Karim Van Overmeire
De Spa-Aalst heeft, samen met de Spa-top, de voorbije weken uitstekend bijgedragen tot de anti-politiek. Het lijkt er bovendien op dat door de Spa intern een heel ander discours werd gevoerd dan in de media.
Bij lezing in De Standaard van een uittreksel uit de toespraak van maandagavond door oud-ocmw-voorzitter en Spa-dwarsligger Patrick De Smedt, leren wij dat eigenlijk niet Karim Van Overmeire (N-VA) het probleem was voor de Spa(-top) in de discussie om al dan niet tot het bestuur toe te treden. Nochtans werd Van Overmeire al die tijd als hét en zelfs enige probleem opgevoerd in de externe communicatie van de partij.
Vandaag leren wij dat het probleem vooral, zoniet uitsluitend draaide rond de verdeling van de bevoegdheden (zeg maar de postjes) en dat sommige socialisten helemaal niet konden leven met wat de partij maar aan bevoegdheden zou krijgen. Het draaide dan vooral rond het sociaal beleid waar zij naast grijpen. Want, geef toe: enkel socialisten kunnen een sociaal beleid voeren...
Het komt er dus op neer dat het verleden van Karim Van Overmeire door een aantal Spa-kopstukken in Aalst daarbij welwillend gesteund door de Tobbacks en de Termonts van deze wereld werd aangegrepen als drogreden om aldus hun ontevredenheid voor de postjes te camoufleren. Dat zij tegelijk de N-VA nog even konden afkraken en in de extreem-rechtse hoek duwen is natuurlijk mooi meegenomen.
Een en ander wordt deze week in dezelfde krant trouwens met zoveel woorden bevestigd door Ann Van de Steen, Spa-lijsttrekker en van bij de start wél voorstander van de coalitie:
Laat er ons nu niet de Van Overmeire-story van maken. Voor de neen-stemmers was het bestuursakkoord het grote struikelblok, en dan vooral het sociale luik. Het was de bedoeling om dat luik nog uit te diepen, maar net op dat moment lanceerde Termont zijn mening. Begin in zon sfeer maar eens te onderhandelen.
Kortom, vuile spelletjes die aantonen dat de linkse hypocrisie geen grenzen kent en dat bij die rode rakkers niets is wat het lijkt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Spa, Patrick De Smedt, Karim van Overmeire, N-VA, Bruno Tobback, Daniel Termont, Ann Van de Steen, Addertje
08-11-2012
De mening van...
...Wim Schamp, communcatiespecialist in Dag Allemaal
"De Wever is duidelijk de gebeten hond. En Vlamingen houden van underdogs. t Is allen tegen Bart. Zelfs na een klinkende verkiezingsoverwinning kan men niet stoppen hem te bashen. Zoals nu bij de formatie van een nieuwe Antwerpse gemeenteraad. Hoe Patrick Janssens hem probeert uit te roken en zich een bijzonder slecht verliezer toont door de N-VA volledig te blokkeren. Maar door zo hardnekkig te blijven trachten Barts leven op alle mogelijke manieren zuur te maken zal die alleen maar populairder worden.
"In Antwerpen zagen we al Staten-Generaals van de verkeersveiligheid, de mobiliteit en de haven. Het wordt dringend tijd dat dit stadsbestuur ook eens het initiatief neemt om een Staten-Generaal te organiseren over de bestrijding van de armoede." Gva 14/10/2010
De manier waarop Patrick Janssens (nog steeds Spa-burgemeester van Antwerpen) vandaag de nota van Bart De Wever (N-VA) neersabelt is hallucinant. Deze kaviaarsocialist is niet te beroerd om de nota af te kraken met als argument dat er over armoede weinig in staat.
Ter herinnering: de voorbije 70 jaar hadden de socialisten het in Antwerpen voor het zeggen. Bovendien maken zij al jáááren het mooie weer in de federale regering.
Het resultaat van hún armoedebeleid kan u hieronder lezen en bekijken.
Hoe durft die man na 9 jaar burgemeesterschap en met onderstaand resultaat het nog aan om anderen de les te spellen over armoedebestrijding ?
De hypocrisie van de caviaarsocialisten kent wel geen grenzen. Zonder scrupules en totaal schaamteloos tegenover al die hulpzoekenden ! 'Ik zien A geire'... dat zal wel.
De democratie van de linkse elite is enkel schijn. Haar dictatoriale trekjes zijn nooit ver weg. Eigenaardig voor een partij die met al haar vezels (extreem) rechts beweert te bestrijden en daarbij niet nalaat tot in den treure te verwijzen naar de jaren dertig.
In Aalst is de kogel door de kerk. Twistpunt voor de Spa-top was de voordracht van voormalig Vlaams Belanger Karim Van Overmeire (N-VA) als schepen van Vlaamse Zaken en Integratie. Nochtans nam Van Overmeire publiekelijk afstand van het controversiële 70-puntenplan van het toenmalig Vlaamse Blok waaraan hij meeschreef, en waarvoor het Blok in 2004 veroordeeld werd.
En dus werd er gisteravond gestemd door de Algemene Vergadering van Spa-Aalst om te beslissen of de partij al dan niet tot het nieuwe bestuur zou toetreden. Na een discussie van zowat 4 uur stemden van de aanwezige Spa-leden er 194 vóór het bestuursakkoord. 95 leden stemden tegen en drie leden onthielden zich. Een 2/3 meerderheid is dus voor bestuursdeelname. "Een duidelijke uitspraak van de algemene vergadering", aldus lokaal voorzitter Dirk De Pauw. De basisdemocratie heeft dus gesproken. Dit tot grote ergernis van de vele schoonmoeders binnen de partij.
De voorbije dagen is immers gebleken dat de plaatselijke afdelingen niet zo maar de handen vrij hebben bij het beslissingsproces om toe te treden tot een nieuw bestuur. Tenminste als de N-VA bij de deal is betrokken. Want hoewel Spa-Aalst al een bestuursakkoord met N-VA en CD&V had ondertekend, kreeg het schoonmoeders van Oostende over Gent tot Leuven op bezoek. Enkel Hasselt en Antwerpen ontbraken om onduidelijke redenen.
Daniel Termont, die zich sedert 14 oktober God de Vader waant in Gent en omstreken, twijfelt er niet aan dat zijn score hem legitimeert om ook in andere steden zaakjes te gaan regelen. Niet dus.
Ook brulaap (junior) Tobback is er aan voor de moeite. Wat van de geloofwaardigheid van die man binnen zijn partij vanaf nu nog overblijft is een goeie vraag. Zijn bemoeienis als nationaal Voorzitter met de ajuinenstad betekent alleszins een serieuze desavouering. Nu zal men hem er helemaal niet meer toe kunnen bewegen om toch maar eens iets positiefs over de N-VA over de lippen te krijgen.
Dat de Spa-top en andere schoonmoeders zich komen bemoeien met de beslissing tot al dan niet bestuursdeelname door de lokale eigen partij is één zaak. Dat zij beslissen wie van een andere partij mag deelnemen aan de bestuursploeg is er echter ver over en neigt naar dictatoriale trekjes.
En helaas, driewerf helaas: de operatie N-VA-beschadiging maakt nu ook op lokaal vlak brokken bij de socialisten. De top had al geen steun meer van de kiezers, nu laten ook de plaatselijke leden en mandatarissen het afweten. Wie vertegenwoordigt die linkse elite eigenlijk nog ? Allemaal de schuld van de N-VA.
Wij stellen dan ook voor dat al de spa-leden die in Aalst vóór bestuursdeelname hebben gestemd met onmiddellijke ingang uit de partij worden gezet.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Spa, Bruno Tobback, Daniel Termont, N-VA, Karim Van Overmeire, Vlaams Belang, Addertje
04-11-2012
Buitenlands imago Vlaanderen: met dank aan de Franstalige broeders !
Tweet deze week van Carl Devos, prof. Universiteit Gent:
« Belg? Van Vlaanderen? Die
separatistische regio? vraagt een Parisien. Imago van Vlaanderen in buitenland
verdraagt vaak enige bijsturing. »
Bedenking :
Als
je weet dat de buitenlandse berichtgeving over Vlaanderen voor 99% gebaseerd is op informatie die wordt verstrekt door "onze" Franstalige politici en media. Tja, is het dan niet evident dat Vlaanderen
als een separatistische regio wordt voorgesteld ? Inderdaad, het imago van Vlaanderen in het buitenland is rampzalig, zelfs een schande.
Met andere woorden: ook via het buitenland
voeren onze Franstalige broeders (?) een hetze tegen al wat Vlaams is.
Neen de crisis is niet de oorzaak van het succes van Bart De Wever (2)
Dit is het tweede en laatste deel van een opinie-bijdrage van Mia
Doornaert die enkel en alleen verscheen in de Franstalige krant Le Soir. Zij geeft daarin haar visie op het electorale
succes van Bart De Wever en de N-VA.
Het moet gezegd: deze boeiende analyse
sluit naar onze mening heel sterk aan bij de realiteit. Wat door de
Franstaligen begrijpelijkerwijs dan ook maar matig wordt gewaardeerd. Maar wat
pleit voor de objectiviteit waarmee Doornaert, die eerder in het Belgicistische
kamp moet worden gesitueerd, deze problematiek benadert. Vrij vertaald.
Neen de crisis is niet de oorzaak van het succes
van Bart De Wever (2)
Door Mia Doornaert, ex-columniste bij De Standaard, vroegere onafhankelijk medewerkster bij het kabinet van Yves Leterme, in Le Soir
(Vrije vertaling)
5.
Met enige hulp van de Europese crisis vergelijkt
Bart De Wever de 'culturele' grens in België met deze die in Europa de
zogezegde onverantwoordelijke en verkwistende - zuiderse landen scheidt van de ernstige
landen in het noorden, die de moed hadden om tijdig onpopulaire maatregelen te
nemen om de toekomst te vrijwaren. Dit argument slaat wel in bij de Vlaamse
publieke opinie wanneer men het bekijkt vanuit de situatie van Griekenland, dat
zichzelf in de problemen nestelde waarin het zich nu bevindt. Maar waar de pers
en bepaalde partijen Angela Merkel nu belagen met alle mogelijke lelijke namen omdat
zij geen blanco cheque wil ondertekenen. Veel Vlamingen verdragen het inderdaad
niet meer om telkens het verwijt te krijgen dat zij enkel hun rijkdom voor zich
willen houden en solidariteit met het zuiden van het land weigeren. En dat
kritiek op het economische en sociale beleid daartoe enkel een voorwendsel
zouden zijn.
6.
Laten we niet vergeten dat het succes van
De Wever ook te wijten is aan het feit dat hij een groot deel van de stemmen
heeft aangetrokken die eerder naar het Vlaams Blok/Vlaams Belang gingen. Gezien
haar xenofobe karakter was er een cordon sanitair rond het VB. De verkozenen werden
als het ware 'bevroren' en de stemmen voor het VB waren in feite verloren
stemmen. Dus, veel kiezers die voor het VB stemden en die niet allen racisten zijn
van extreemrechts, verre van zelfs brachten liever hun proteststem over naar
de N-VA om aldus nuttig te stemmen. Hierdoor verliezen de klassieke Vlaamse partijen een politieke 'rente'.
Want vermits het Vlaams Blok werd geïsoleerd, was vaak een tripartite
noodzakelijk om een Vlaamse meerderheid in de Kamer te hebben wat voor deze
partijen dus bijna een waarborg was om continu aan de regering deel te
nemen. Deze partijen hebben onvoldoende begrepen dat het VB niet enkel de koorts was maar ook de thermometer. En zij hebben onvoldoende gedaan om te overtuigen
en hun electoraat opnieuw voor zich te winnen.
7.
Er is in Vlaanderen plaats voor een grote centrum-rechtse
partij, een partij die zegt dat degenen die werken meer moeten verdienen dan
degenen die van een uitkering leven. Die zegt dat er niet alleen rechten zijn
maar ook plichten. Een partij met het imago van de CDU in Duitsland of de UMP
in Frankrijk. Het is op deze basis dat Yves Leterme zijn alliantie met de N-VA had
gesloten, die op dat moment een kleine partij was dat iets extra bracht. De VLD
van Guy Verhofstadt had ook de ambitie om de grote volkspartij in Vlaanderen te
worden. Maar CD&V en VLD hebben nooit duidelijk willen zeggen dat zij
(centrum)rechtse partijen waren en hebben te veel een links imago
gecultiveerd. CD&V wegens haar syndicale (ACV) en linkse (ACW) vleugel. De
VLD met haar progressieve standpunten in ethische aangelegenheden. Het
resultaat is dat de N-VA de populaire partij aan het worden is. De partij trekt
alleen veel voormalige christen-democratische kiezers aan, maar dreigt ook de
VLD plat te walsen vermits haar economisch en sociaal programma het meest
liberale van alle Nederlandstalige partijen is. Bart De Wever is zeer populair bij
ondernemers en zelfstandigen die niet enkel het Belgische beleid bekritiseren,
maar meer en meer gevoelig zijn voor de manie van reglementeringen door de
regering en de Vlaamse overheid.
Besluit
Het electoraat van N-VA is divers en
verschillende kiezers willen verschillende zaken: meer liberale economie,
minder bureaucratische rompslomp en lasten voor de ondernemingen, meer Vlaamse
autonomie, meer actieve politici voor de verdediging van het Nederlands en het
stopzetten van de Franstalige olievlek rond Brussel, enz. Het is ook treffend
om vast te stellen dat de meerderheid van de N-VA-kiezers niet willen van een
belangrijk punt van het partijprogramma, namelijk de splitsing van België. Alle peilingen zijn daar om dit aan te tonen.
De beste manier om de argumenten van dhr. De Wever tegen België te counteren is
dus niet door hem in een hoek te zetten en te negeren. Het is om aan de kiezers
in het Noorden en het Zuiden van het land - aan te tonen dat België een meerwaarde
heeft en een meerwaarde ís. Dit gebeurt door te luisteren, een open geest, een
weigering van het schema zij tegen ons, het respect, de dialoog. Dat is
helemaal het tegenovergestelde van de simplismen en het amalgaam waarmee onze
Europese leiders zich blijken tevreden te stellen, inclusief Elio Di Rupo.
Nawoord van de redactie:
Het is spijtig dat Doornaert in haar
analyse niet aangeeft welke de meerwaarde van België vandaag nog mag zijn... voor
de Vlamingen. We waren zo benieuwd. Een gemiste kans ?
Doornaert
start haar analyse voornamelijk in 2007. Nochtans werd de voedingsbodem voor het huidige nationalistisch
stemgedrag lees: de roep van de Vlaming naar respect voor de eigen
taal, cultuur, economie (wat is daar in godsnaam verkeerd aan ??) al gelegd in
de jaren, ja decennia voordien. Laten wij niet vergeten dat de huidige
ingewikkelde institutionele structuren het gevolg zijn van jaren gebricoleer en
compromissen waarbij de Vlamingen telkens opnieuw werden in de luren gelegd. Op
economisch vlak hebben de paarse regeringen Verhofstadt schuldig verzuim gepleegd door het budgettaire huishouden niet op orde te zetten en door de hoge staatsschuld
niet terug te dringen op een ogenblik dat de middelen nochtans voorhanden
waren.
Neen de crisis is niet de oorzaak van het succes van Bart De Wever (1)
In een opinie-bijdrage, enkel en alleen in Le Soir, geeft Mia Doornaert - vroegere columniste bij De Standaard - haar visie op het electorale succes van Bart De Wever en de N-VA. Het moet gezegd: deze zeer boeiende analyse sluit naar onze mening heel sterk aan bij de realiteit. Wat door de Franstaligen begrijpelijkerwijs dan ook maar matig wordt gewaardeerd. Maar wat pleit voor de objectiviteit waarmee Doornaert, die eerder in het Belgicistische kamp moet worden gesitueerd, deze problematiek benadert. In twee afleveringen geven wij hier haar opinie weer die we zelf vrij hebben vertaald.
Oordeel vooral zelf.
Addertje
Neen de crisis is niet de oorzaak van het
succes
van Bart De Wever (1)
Door Mia Doornaert, ex-columniste bij De
Standaard, vroegere onafhankelijk medewerkster bij het kabinet van Yves Leterme,
in Le Soir
(Vrije vertaling)
De wil naar onafhankelijkheid vanwege
Catalonië, Schotland, Vlaanderen (of Wallonië) lijkt misschien een dwaasheid
voor veel Europeanen. Maar dat maakt deel uit van de vrijheid van
meningsuiting. Partijen die, op een democratische wijze, voor deze onafhankelijkheid
ijveren zijn daarom niet noodzakelijk extreemrechtse partijen. Ze gelijk
stellen met xenofobe partijen, extreemrechtse partijen, populisten, is een
amalgaam maken wat fout is op intellectueel vlak en gevaarlijk op politiek vlak.
Dat is nochtans wat sommige Europese leiders, waaronder Elio Di Rupo, deden na de
top vorige week in Brussel. En het toppunt van simplisme is het feit dat zij
het groeiende succes van verschillende van deze radicale partijen toeschrijven
aan de economische crisis. Dat is spijtig want deze verschillende fenomenen
noodzaken veel meer genuanceerde analyses.
Met betrekking tot het succes van de N-VA
van de Bart De Wever in de recente gemeenteraads- en
provincieraadsverkiezingen, had een aantal Europese vrienden me gevraagd hoe ik
dat kon verklaren. Ik heb geprobeerd om hen zo eerlijk mogelijk te antwoorden,
door hen uit te leggen welke percepties en gevoelens er leven in Vlaanderen. Percepties
en gevoelens die ik niet noodzakelijk deel maar die je moet kennen en proberen
te begrijpen om er nadien een antwoord op te kunnen geven. Ziehier mijn lijst
die niet beweert volledig te zijn.
1.
Bart De Wever blijft oogsten wat de
Franstalige politieke partijen hebben gezaaid na de verkiezingen van 2007 door
te weigeren om ernstig te onderhandelen met
Yves Leterme en de Vlaamse traditionele partijen. Op dat moment was de N-VA slechts de vijfde
partij in Vlaanderen! Ze hebben niet willen inzien dat het aanvaarden van
bepaalde oude Vlaamse eisen, zoals de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde,
een conditio sine qua non was om de communautaire relaties te bekoelen.
Resultaat van de bittere tegenslag van
formateur en Eerste Minister Yves Leterme: Vlaamse woede, teleurstelling van de
kiezers tegenover de CD&V en de andere 'zachte' partijen, en een
stemmenverschuiving naar de N-VA in de opeenvolgende verkiezingen, met de
overwinning van de N-VA tijdens de verkiezingen van 2010. Na de langdurige crisis
en onder impuls van Elio di Rupo die zich uiteindelijk bewust werd van de geestesgesteldheid
in het noorden van het land, werden de koppig vastgehouden blokkades opgeheven.
Maar de Vlaamse kiezers hebben het de Vlaamse partijen in de regering niet vergeven.
Velen hebben er een andere les uit getrokken: het is dank zij Bart De Wever dat
de andere Vlaamse partijen deze keer voet bij stuk hebben gehouden en een einde
hebben gemaakt aan de Franstalige onverzettelijkheid. Dus om Vlaanderen te doen
respecteren, moet de N-VA worden versterkt.
2.
Zelfs als Elio Di Rupo wordt beschouwd als
een aardige man in Vlaanderen, mag niet worden voorbijgegaan aan het onbegrip
of de irritatie van vele Vlamingen dat zon intelligente en gecultiveerde man,
die bovendien nationale ambities heeft, slechts erbarmelijke noties heeft van
het Nederlands. De taal van de meerderheid van de Belgen. Zij zien het als het
zoveelste teken van minachting vanwege vele Walen voor hun taal en gemeenschap.
En ze zijn van oordeel dat men niet kan beweren voorstander te zijn van het
voortbestaan van het federale België en tegelijkertijd de taal van de
meerderheid van de Belgen niet te kennen.
3.
Wat wordt beschouwd als een gebrek aan
respect voor de taal en de Vlaamse cultuur wekt nog meer onbegrip en woede
op door de massieve budgettaire
transfers sedert jaren van Vlaanderen naar Wallonië. Vandaar het gevoel: we
zijn enkel goed om te betalen, maar voor het overige worden wij veracht.
4.
Zo
komen wij bij de economische situatie
van Wallonië en de transfers. De meeste Vlamingen vinden het normaal dat
er een solidariteit is tussen de verschillende landsdelen. Wat hen echter
verontrust en irriteert is dat de transfers naar Wallonië lijken te verdwijnen
in een bodemloze put. De perceptie blijft bestaan dat, behalve in de
Waals-Brabant, men geen dynamisch beleid ziet dat gericht is op de modernisering
van de politieke, syndicale en sociale gewoonten en dat een dynamische omgeving
schept voor werkgelegenheidscreatie. De indruk blijft bestaan dat de PS de transfers
gebruikt voor zeer genereuze sociale uitkeringen die de mensen plaatst in een
'cultuur' van werkloosheid en van afhankelijkheid, waardoor de Waalse economie nog
meer verlamt. Er heerst dan het gevoel in Vlaanderen dat men wel wil betalen om
Wallonië terug recht te helpen maar niet om een oude politiek verder te zetten
die duidelijk niet werkt en die in feite meer lijkt op een politiek van
cliëntelisme van de PS. Vandaar het wervend argument van De Wever (en niet
alleen van hem) dat, indien Wallonië een fundamenteel verschillend economisch en
sociaal beleid wil volgen dan dat van Vlaanderen, het de verantwoordelijkheden
en de kosten moet dragen. Solidariteit kan niet enkel van een kant komen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Mia Doornaert, De Standaard, Bart De Wever, N-VA, Ps, Elio Di Rupo, Addertje
LETTERLIJK: De vergeten verjaardag
De vergeten verjaardag
Er zal hoe dan ook nog ontzettend veel onderhandeld moeten worden over de uitvoering van de staatshervorming. Daardoor is het communautaire hoogspanning verzekerd tot vlak vóór de verkiezingen van 2014. De N-VA kan er enkel maar wel bij varen. En als de regering dan toch zou slagen in de bovenmenselijke prestatie om vóór 2014 de top van de col te bereiken, dan zal daar niet veel publiek staan om te applaudisseren. De kortstondige hoerastemming rond de staatshervorming is omgeslagen in argwaan en scepsis.
Er zijn zo van die verjaardagen die men het liefst van al
onopgemerkt voorbij laat gaan. De eerste verjaardag van het institutionele
akkoord (11 oktober 2011) was er zo een. Natuurlijk werd die gebeurtenis
overschaduwd door de lokale verkiezingen. Maar toch kan men er niet omheen dat
de jubelstemming rond het akkoord vandaag helemaal is verdwenen.
De euforie flakkerde een laatste keer op toen de koning
publiek de BHV-wetten ondertekende, op 19 juli. Die groots opgezette ceremonie
was een bizarre gebeurtenis waarvan er maar één precedent bestaat: de
ondertekening door Albert van de nieuwe Grondwet, in februari 1994. Toen werd
een punt gezet achter een langdurige en omvattende staatshervorming, die in
1988 was ingezet. Ook de plechtige ondertekening in juli van dit jaar kwam over
als de finale bekroning van de staatshervorming. En misschien was dat ook de
stille hoop van veel Franstaligen. Want het weinige waar zij vragende partij
voor waren (de herfinanciering van Brussel en de Communauté Métropolitaine), dat
hebben ze grotendeels binnen. Geen wonder dat ze op 19 juli de kroon op het
werk lieten zetten door de koning.
Stand van zaken
Waar staan we vandaag? De eerste fase van de
staatshervorming is helemaal achter de rug. Voor de tweede fase (hervorming
Senaat en samenvallende verkiezingen) zijn de wetsvoorstellen ingediend.
Hiermee heeft de regering onmiskenbaar een paar moeilijke cols genomen. Maar nu
komen de Alpenritten, met twee loodzware cols buiten categorie: de
bevoegdheidsoverdrachten en de financieringswet.
BHV was kinderspel in vergelijking met die uiterst complexe
aangelegenheden. Bovendien is het institutionele akkoord op veel punten extreem
vaag. Het beste voorbeeld daarvan is de splitsing van de kinderbijslag, de
grootste Vlaamse trofee bij de onderhandelingen. Het akkoord zegt niets over
wat er moet gebeuren met de verschillende kinderbijslagfondsen. Wordt de
kinderbijslag uit de sociale zekerheid gelicht? Of wordt dit overgelaten aan
elk van de drie gemeenschappen en de COCOM in Brussel? En is dit technisch wel
mogelijk? En wat met de vereiste dat de uitkeringen voor loontrekkenden en
zelfstandigen eerst moeten worden geharmoniseerd? Boze tongen beweren dat het
een bijna onmogelijk huzarenstukje wordt om die splitsing effectief te
realiseren. Sterker nog, sommigen aan de onderhandelingstafel zouden zich
daarvan maar al te goed bewust zijn geweest
Er zal hoe dan ook nog ontzettend veel onderhandeld moeten
worden over de uitvoering van de staatshervorming. Daardoor is het
communautaire hoogspanning verzekerd tot vlak vóór de verkiezingen van 2014. De
N-VA kan er enkel maar wel bij varen. En als de regering dan toch zou slagen in
de bovenmenselijke prestatie om vóór 2014 de top van de col te bereiken, dan
zal daar niet veel publiek staan om te applaudisseren. De kortstondige
hoerastemming rond de staatshervorming is omgeslagen in argwaan en scepsis.
Niemand gelooft nog dat de waslijst van verhakkelde en
disparate bevoegdheden echte beleidshefbomen zal opleveren voor Vlaanderen. Het
Leuvense onderzoeksinstituut Vives toonde recent zwart op wit aan dat de
transfers nog zullen stijgen met de nieuwe financieringswet. Zelfs
Groen-parlementslid Luckas Vander Taelen, niet bepaald een flamingantische
diehard, was een paar weken geleden erg kritisch voor het akkoord (Knack 3
oktober). Volgens hem zijn de Vlaamse onderhandelaars dom geweest om de
herfinanciering van Brussel te koppelen aan de splitsing van BHV, en niet aan
structurele hervormingen.
Catastrofe
Veel eer valt er niet meer te halen met deze
staatshervorming. Het is een blok aan het been van de regering. Zeker na het
Ford-debacle is het alle hens aan dek om een krachtig economisch beleid te
voeren. Daarop zal de regering worden afgerekend in 2014. In die omstandigheden
moet de verleiding groot zijn om het institutionele akkoord te laten voor wat
het is en alles op het economische beleid te zetten. Maar dat is even goed
politieke zelfmoord. Het afblazen van de staatshervorming zou een enorme afgang
zijn voor de Vlaamse regeringspartijen. De hele boel in de diepvries stoppen
had heel misschien nog gekund tot half juli. Maar nu hebben de Franstaligen hún
buit binnen, met koninklijke handtekening en al. Het lijkt geen goed idee om de
match vroegtijdig stop te zetten vlak nadat de tegenpartij heeft gescoord.
De Vlaamse regeringspartijen hebben zich dus in
een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ofwel verliezen ze omdat ze de kelk
van de staatshervorming tot op de bodem leegdrinken. Ofwel omdat ze dat niet
doen. Dat is laveren tussen de zeemonsters Skylla en Charybdis.
Staatshervorming of geen staatshervorming, in beide gevallen wenkt de
electorale catastrofe.
Wegens uitputting van de voorraad: De jaren -30 en -40 als hét ultieme argument
Daniël Termont, Louis tobback, Jos Digneffe, Bruno Tobback. Bij de socialisten is de voorraad argumenten met enig gewicht duidelijk uitgeput. De linkse kerk grijpt steeds meer terug naar de jaren 30 en 40 in een poging om hun holle argumenten tegenover De Wever toch nog enige betekenis te geven.
Vandaag was het weer prijs: Bruno Tobback (Spa) in La Libre Belgique :
"C'est vrai que les mots et son défilé dans la cité portuaire ont inquiété beaucoup de gens et que cela a pu évoquer pas mal de souvenir chez les plus anciens."
Vrij vertaald:
Het is waar dat zijn woorden en zijn optocht (van Bart De Wever) in de havenstad (Antwerpen, op de verkiezingsavond, nvdr.) veel mensen hebben verontrust en dat dat heel wat herinneringen kan hebben opgeroepen bij de ouderen.
Wij zouden er eens goed met kunnen lachen maar daarvoor is de huidige toestand te ernstig.
In de plaats van het steeds maar weer over het verleden (bij gebrek aan ernstige argumenten) en over Bart De Wever (bij gebrek aan eigen verhaal) te hebben, zouden de socialisten beter dringend werk maken van een beleid met een toekomst voor de Vlaamse burger. Ware het niet dat zij er de Vlaming intussen van overtuigd hebben dat zij daar gewoon niet toe in staat zijn.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Daniël Termont, Louis tobback, Jos Digneffe, Bruno Tobback, Spa, Addertje, Bart De Wever, N-VA
De wallonisering van Vlaanderen
De wallonisering van Vlaanderen
Bart De Wever (N-VA) is niet de uitvinder van de term wallonisering van Vlaanderen. Dan toch alvast iéts dat onze linkse vrienden hem niet kunnen verwijten.
Reeds in november 2009 werd de term gelanceerd door Geert Noels, van Econopolis (vermogensbeheerder, verstrekker van financieel-economische informatie en advies). Hij gebruikte de inmiddels veel besproken term onder meer tijdens een uitzending van Phara (Canvas).
Het was hét woord van 2009. Het was de periode van de verhuis van het europees hoofdkwartier van DHL naar Leipzig in Duitsland. Het was ook de periode van de geruchten over de geplande sluiting van Opel Antwerpen.
Noels vreesde toen ook al voor een sterke Wallonisering van Vlaanderen. Op zijn webstek verduidelijkte hij wat hij hieronder verstaat:
Steun aan bedrijven in moeilijkheden, in plaats van na te denken over hoe die sector toekomst kan hebben.
Meer overheidsjobs, en daardoor grotere inertie (clientelisme, afhankelijkheid kweken, militante vakbonden, minder ondernemerschap...) en duurder wordende overheid.
Fatalisme, en een politiek om steun te vragen aan Europa.
Noels zegt verder: Het is ook opvallend dat de activiteiten (in het geval van DHL) niet verhuizen naar China of Vietnam, maar naar Duitsland . Dat zou de ogen moeten openen, dat we zelfs niet concurrentieel zijn vergeleken met andere (dure) industrielanden. We kunnen ook klagen dat het allemaal om nationalistische reflexen gaat, maar mensen die de situatie beter kennen, weten dat dat niet het grootste deel van de verklaring is.
In de Phara-uitzending van november 2009 (zie hieronder) had Geert Noels het over al de zwakheden die we hebben opgebouwd en die boven komen". Ook Patrick Dewael nam deel aan het debat. Die sprak toen over de match die Ford Genk toen nog had gewonnen (minuut 8 van de reportage).
Geert Noels was echter heel duidelijk en zelfs profetisch: Per saldo zijn we niet in staat om heel veel matchen te winnen en op lange termijn zijn we heel duidelijk aant verliezen. Er is een zelfgenoegzaamheid van "er is geen probleem". Het komende jaar gaat in ons land op het vlak van tewerkstelling dramatisch zijn. Hij lijkt vandaag - met enige vertraging - gelijk te krijgen.
Ook Mark Grammens (Journaal, 4 oktober 2012) gebruikte recent nog de term wallonisering en verwees daarbij onder meer naar een treffende uitspraak in 2004 van Annemie Neyts (Open-Vld):
Wil men het Vlaamse (en Belgische) bedrijfsleven redden, dan moet ingegrepen worden in de belastingaanslag en de sociale verplichtingen van de ondernemingen. Maar het tegendeel doet zich voor: het totale loonpakket per individu ging het laatste jaar in België met 2,7 procent omhoog (uurlonen, sociale bijdragen, belastingen op arbeid) tegenover een gemiddelde van 1,8 procent in de Europese Unie (Gazet van Antwerpen, 18 september 2012). Hierdoor kost een werknemer in België aan de onderneming nu in totaal 41,9 procent méér dan het Europese gemiddelde. Met Duitsland bedraagt het verschil 30 procent. (...) Wie begrijpt dat een loon in België zoveel meer kost dan in Duitsland en zoveel minder oplevert aan de arbeider/bediende? (...)
Ooit zei Annemie Neyts (Open-VLD) (in De Tijd, 2 juli 2004): "Di Rupo moet eens gevraagd worden wat hij van plan is met België. Niemand vraagt hem dat ooit, want er wordt van uitgegaan dat hij voorstander is van het status quo. Ik denk van niet. Volgens mij is de PS bezig met het uitkleden van de Belgische staat", en dat gebeurt via het voeren van een beleid dat zowel voor een zware sociale belasting als door toenemende fiscaliteit en gestrengheid in de naleving ervan, zal bereiken dat Vlaanderen als ondernemersnatie aan belang en invloed inboet, en er een wallonisering van België ontstaat.
Naast Bart De Wever zijn er dus nog verstandige mensen die klaar zien doorheen het mistgordijn dat wordt opgehangen door Di Rupo (PS) en zijn kompanen van de Vlaamse traditionele partijen. Deze federale regering met Di Rupo aan het hoofd ontneemt Vlaanderen traag maar zeker de troeven waarover het vandaag nog heeft. Een onrustwekkende evolutie als u het ons vraagt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Bart De Wever, N-VA, Geert Noels, Econopolis, Phara, Canvas, Addertje, Di Rupo, PS, Mark Grammens, Journaal
27-10-2012
De mening van
Ben Weyts (N-VA)
Interview in De Standaard dit weekend.
Interessante quotes
Over de overwinning
van de N -VA
We hebben jaren zwarte
sneeuw gezien. En in die periode zijn er heel wat mensen afgehaakt. Het
vergde veel doorzettingsvermogen om dan toch voort te doen. Ik geef toe dat je
dan, als de zon eindelijk begint te schijnen, denkt: eindelijk!
Over Bart De Wever
Bart De Wever wordt
tegenwoordig met een telelens in de gaten gehouden. Hele artikels worden
geschreven over zijn glimlach, of beter: over het gebrek aan een glimlach. Weet
je, op de verkiezingsavond heeft hij zijn verbetenheid gewoon even de vrije
loop gelaten. Zijn gevoel was: Na negentig jaar socialisme op het Antwerps
stadhuis, na tien jaar in de woestijn met de N-VA en na een geweldig harde
campagne, hebben we het toch maar gehaald. En dus was er een moment van
kortstondige ontlading. Toen sloeg zijn stem even over. Maar daar zijn
ondertussen al veel te veel columns aan gewijd.
Bart is hot. De
voorbije decennia hebben wij nooit een politicus van dat niveau gekend. Zijn
charisma is uniek, zijn gaven al evenzeer. En dus zuigt hij heel wat aandacht
naar zich toe.
Over Vlaams blok/belang
(VB)
Ik heb die partij
altijd beschouwd als slecht voor de Vlaamse zaak. Met hun extreem-rechts
programma en hun ranzige propaganda hebben ze ons jaren achteruitgeslagen.
"Dat soort mensen heeft
het Vlaams-nationalisme in een extreem-rechts bad proberen te duwen waarin het
bijna verzopen is. Nu zwemmen ze zelf om niet te verzuipen. Iedereen die de
partij intern wilde veranderen, is ondertussen vertrokken. We hadden al een
Lijst Dedecker, nu is er ook een Lijst Dewinter. Het zou nuttiger zijn als ze
zich ook zo zouden noemen."
Over de VB-ers die naar
N-VA overstapten
Ik zou gedacht hebben
dat de linkerzijde enige vreugde gevoeld zou hebben: het is toch positief dat
sommigen zich bekeren tot het democratische kamp, dat ze breken met hun
verleden? Maar ik zie daarover geen tevredenheid. Neen, men kijkt of er toch
niet nog een beetje extreem-rechtse saus aan hun hielen is blijven hangen. Men
wil te allen prijze bewijzen dat die mensen niet veranderd zijn.
En hun overkomst
betekent niet dat onze partij haar standpunten wijzigt. Blijkbaar ligt dat bij
andere partijen anders. Freya Van den Bossche heeft gewaarschuwd dat de
ex-VB'ers de aard van de N-VA zouden veranderen. Allicht is het programma van
de SP.A dan in trotskistische of maoïstische zin geëvolueerd na de toetreding
van Frank Vandenbroucke en Johan Vande Lanotte. Zij kwamen immers uit die hoek.
Waarom is men zoveel
toleranter tegenover de PVDA+ dan tegenover het VB?
Over Karim Van
Overmeire (N-VA-verkozene in Aalst)
Mensen maken soms de
immense fout om een intellectueel eerlijke redenering op te bouwen. Het klopt
dat in het zeventigprogramma ook punten staan die ondertussen common sense zijn
geworden. Maar in deze perceptiewereld mag je dat niet zeggen. Karim moest
zeggen: Ik heb vol-le-dig gebroken met dat plan. Daarom heb ik dezelfde dag
samen met hem een persmededeling opgesteld waarin het zo geformuleerd was.
Anders nemen de sluipschutters de N-VA toch weer onder vuur.
Over de Vlaamse
ondernemers
In België wordt elke
zin voor ondernemen gefnuikt. Ondernemers lijken wel schurken.
Bij de socialisten gaat
men er bijna van uit dat een ondernemer fraudeert. Alleen moet men het nog even
bewijzen. Zo voelen de ondernemers het toch aan. Ze voelen zich aangeschoten
wild. Terwijl net de kmo's zorgen voor het fundament van de Vlaamse welvaart.
Ondanks de federale regering.
Over de ontnederlandsing
en een schepen voor Vlaamse zaken in Aalst
Je moet als
gemeentebestuur alles doen om de vervreemding te bestrijden. Daarom moet je
vechten tegen de ontnederlandsing. Mensen herkennen hun eigen wijk niet meer,
dat kan niet de bedoeling zijn. Zeker hier in de Vlaamse rand moet je daarom
een gastvrij maar kordaat onthaalbeleid voeren, waarbij mensen gedwongen worden
om Nederlands te leren. En je moet ervoor zorgen dat de autochtonen niet verder
op de loop gaan. Als zij allemaal weg zijn, valt er niets meer te integreren.
Over Patrick Janssens
en zijn uitspraak N-VA is een partij van de (Antwerpse) rand"
Ik vond dat een
gemeen statement van Janssens. Hij was toch de man die zei dat t stad van
iedereen was? Daarom viel hij Bart De Wever, de verdelende demon, toch zo aan?
Wel, wie verdeelt er nu de stad, door te zeggen dat de N-VA in het centrum
eigenlijk niet gewonnen heeft, maar alleen in de rand? Janssens lijkt me, ook
met zijn persconferenties, vooral het werk van de informateur te willen
bemoeilijken."
Over de verkiezingen
in 2014 en een eventuele monsterscore van N-VA van bv. 40%
Dan gaan wij voluit
voor het confederalisme. Dan willen wij de copernicaanse omwenteling realiseren
die Kris Peeters altijd heeft verdedigd. Wij willen dat het zwaartepunt bij de
deelstaten komt te liggen. Op federaal niveau houd je dan alleen nog een paar
restbevoegdheden over, zoals defensie, muntbeleid of buitenlandse zaken. De
meeste andere bevoegdheden moeten volledig worden overgedragen. Zodat we in
Vlaanderen bijvoorbeeld het hele arbeidsmarktbeleid in handen krijgen. Dat is
wat Eric Van Rompuy de Big Bang noemde.
Als we 40 procent
zouden halen in plaats van 28 procent, dan is een meerderheid zonder ons niet
langer mogelijk. En dan verandert alles. Dan leven we in een nieuwe politieke
wereld. Dat beginnen de Franstaligen ook te beseffen. Ik lees dat ze in het
geheim al praten over een Plan B. Ze bereiden zich voor.
Dit jaar gingen er al bijna 8.000 bedrijven failliet. Hierdoor gingen er tevens 15.956 jobs verloren, een stijging met +14% ten opzichte van verleden jaar (bron Graydon).
Het drama bij Ford Genk krijgt dezer dagen terecht de volle aandacht in de media. Dit mag ons echter niet doen vergeten dat alleen al dit jaar zowat 16.000 arbeidsplaatsen verloren gingen door faillissementen van vooral kleine en middelgrote ondernemingen (KMO). Jobverlies voor ondernemers en werknemers dat zelden de voorpaginas haalt maar dat even pijnlijk is voor alle betrokkenen. Of het stille verdriet.
Nooit eerder werden op één maand tijd meer faillissementen dan over de afgelopen maand september: 1.190 bankroete bedrijven is een nieuw en absoluut record. Het vorige maandrecord is precies één jaar oud: september 2011 telde 1.161 faillissementen.
Op drie trimesters tijd zagen al 7.959 Belgische ondernemingen zich verplicht de boeken neer te leggen: een stijging met +4,65% ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar.
De horeca, de bouwnijverheid en de autosector tellen het grootste aantal faillissementen.
De faillissementencyclus komt nu in tweede fase komt: die van de uitdieping en de verbreding. Het zijn niet meer de direct consumentgerichte sectoren die de eerste klappen opvangen maar de daaraan leverende sectoren die volop de gevolgen voelen. Als omvallende dominostenen is ook al een begin van de derde fase merkbaar waarbij de grotere industrieën worden geraakt.
Steeds meer kmos hebben hun reserves uitgeput en grote ondernemingen gaan volop in crisismodus.
Steeds meer grotere bedrijven worden geraakt: 2012 telt nu al even veel faillissementen van bedrijven die meer dan 100 werknemers tewerkstellen als over geheel 2011.
Aankoopbeslissingen worden steeds meer uitgesteld of teruggedraaid, verse kredieten worden opnieuw moeilijker verkregen.
Hoog tijd dat de federale regering eindelijk gaat beseffen dat niet alles koet gaat en dat zij met haar goed-nieuws-show de burger een rad voor de ogen draaide. Dit land heeft daden nodig met structurele maatregelen.
Om de euro te handhaven bereiden sommige
van de leidinggevende instanties van "Europa" nu al een vlucht naar
voren voor. Zij pleiten, bij monde van de voorzitter van de Europese Commissie,
Barroso, voor méér "Europa", een soort beginnend Europees
"federalisme".
De schreeuwerige Verhofstadt, leider van de
liberalen in het Europees parlement, vond Barroso niet ver genoeg gaan. Maar
hoe kan iemand die als Belgisch eerste minister geen enkel binnenlands
communautair vraagstuk anders wist op te lossen dan door het voor zich uit te
schuiven, verkondigen dat hij alle Europeanen met hun veelheid aan talen,
geschiedenis, tradities en belangen, zal samenbrengen in een "Verenigde
Staten van Europa"?
Groot geluk dat er nog de bestaande verdragen en de
grondwetten van sommige deelnemende landen zijn (die referenda verplicht maken)
om te verhinderen dat "Europa" zich na de mislukking van de euro in
een nieuwe ellende van gelijkhebberij stort.
Guy Verhofstadt, of de olifant in de porseleinkast
België is mislukt, dus Europa zal niet slagen
Met de toenemende roep om nog meer centralisatie creëert Brussel juist het neonationalisme dat de Europese Unie met de eigen oprichting terecht beoogde te bestrijden. De euro heeft, door de monetaire dwang die ervan uitgaat, nu al oude antipathieën tussen Noord en Zuid nieuw leven ingeblazen, en elke 'grote sprong voorwaarts' zal die slechts versterken.
De recente voorzet voor een soort oerknal van Daniel Cohn-Bendit en Guy Verhofstadt, met de intentie om de natiestaten in een Europese federatie te laten oplossen, is in dat opzicht levensgevaarlijk. Alleen door de sterke landen voor de schulden van de zwakke garant te laten staan, zou volgens hen de euro te redden zijn - en daarvoor moet alles wijken. Zelden zullen olifanten in hun vlucht naar voren zo blind door een eeuwenoude politieke porseleinkast zijn gedenderd als deze twee.
Wat zij, net als Van Rompuy en Barroso met hun begrotingsunie, voorstaan, komt namelijk neer op een langdurige transfer van geld van Noord naar Zuid. Als tegenprestatie moet het Zuiden snel op grote schaal bezuinigen en hervormen, terwijl dat nu al tot ontwrichting en volksopstanden leidt. Die 'ruil' is daarmee gebaseerd op een illusie. Om een dreigende ontwrichting van het Zuiden te vermijden en tegelijk het steeds wantrouwiger electoraat in het Noorden te sussen, roept men nu dat Athene vooruitgang boekt, terwijl dat evident niet het geval is. Dit onvermogen tot hervormingen betekent dat het Noorden zeer lang voor het Zuiden zal opdraaien, en dat is electoraal in het Noorden onverkoopbaar....
Kortom: waarop baseren beide heren het waandenkbeeld dat wat in twee eeuwen niet is gelukt met twee volken die behalve de moedertaal vrijwel alles met elkaar gemeen hebben, wel in pakweg twee jaar zou kunnen met dertig volkeren die heel wat meer van elkaar verschillen?
Uittreksel uit een column in De Volkskrant van Thomas von der Dunk, cultuurhistoricus en columnist.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Guy Verhofstadt, Open VLD, Daniel Cohn-Bendit, Herman Van Rompuy, Barroso, Addertje, Europese unie, Thomas von der Dunk, De Volkskrant,
22-10-2012
Het mea culpa van Karel De Gucht ?
Het mea culpa van Karel De Gucht ?
Na het N-VA-bashen in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen is de volgende fase aangebroken: door de traditionele partijen worden sedert 14 oktober alle mogelijke (ook de meeste bedenkelijke) middelen in stelling gebracht om Bart De Wever het leven zuur te maken na zijn kletterende overwinning over gans Vlaanderen en in het bijzonder in Antwerpen. Het wordt hem duidelijk niet gegund. Vooral de (vroegere ?) liberalen en de socialisten presteren sterk dezer dagen. Of hoe bij de zogezegde democraten de maskers afvallen wanneer ze in het verliezende kamp terecht komen.
Zonder dat het zijn bedoeling is en ongetwijfeld zonder het zelf te beseffen geeft Karel De Gucht in de Tijd van vorige zaterdag zelf toe dat zijn Open VLD en de andere traditionele partijen er de voorbije jaren een potje van hebben gemaakt.
De Gucht: Het doet me pijn als ik zie dat ondernemers in de N-VA een liberalere partij zien dan de Open VLD. Tja Karel hoe zou dat komen als je eigen partij vandaag roder kleurt dan de socialisten
Vraag van de Tijd: Hoe slaagt de N-VA er dan in zich een liberaler profiel dan Open VLD aan te meten?
Na eerst nog wat De Wever-bashen moet De Gucht zelf toegeven: Regeren is ook: u carrément tegen een aantal zaken verzetten. Ik zit niet in de regering-Di Rupo. En ik zit niet in het kernkabinet. Maar daar zijn een aantal zaken gepasseerd die je als liberaal niet kan laten passeren. En dat wordt ons door onze basis zwaar aangerekend. De 309 procentboetes (voor ondernemers en zelfstandigen die hun voordeel van alle aard niet correct aangeven, red.) bijvoorbeeld. Is dit misschien een welgemikte sneer naar Q ?
De liberalen moeten dringend duidelijk maken waarvoor ze staan. Anders volgt in 2014 alweer de rekening zegt hij nog.
Mea culpa
De Gucht geeft aan de hand van een voorbeeld toe dat de tradtionele partijen al jaren verkeerd bezig zijn: Weg met de surrogaatpolitiek. Een voorbeeld: België heeft een zeer hoge personenbelasting, maar om die pil te vergulden, bestaat een gunstige regeling voor bedrijfswagens en dienstencheques. Dat is geen echte oplossing, maar een poging om vanonder een probleem uit te raken. Stop daarmee en los dat probleem ten gronde op.
Ander voorbeeld: Hetzelfde geldt voor de vennootschapsbelasting. Die ligt vandaag op ruim 33 procent, maar in de praktijk betalen verschillende grote bedrijven weinig tot geen belastingen. De echte reden is niet zozeer de notionele intrestaftrek maar 'transfer pricing'. Omdat de lasten hier zo hoog liggen, schuiven multinationals hun meerwaarde van het ene filiaal naar het andere door, en wordt de winst geboekt in een land waar er minder belastingen op moeten worden betaald. Haal dat eruit. Verlaag de vennootschapsbelasting fors - naar laat ons zeggen 15 tot 17 procent - en zorg dat iedereen dat tarief betaalt. En controleer hard.
En De Gucht gaat verder:In de regering stappen of niet, dat was de keuze tussen de pest en de cholera. Als je het niet doet, ontploft het land. Als je het wel doet, neemt de kiezer het je kwalijk. Tja Karel, de (Vlaamse ?) voorwaarden waartegen je tot een regering toetreedt doen er misschien ook wel toe. Daar al eens aan gedacht ?
Kolere als schijnbaar onuitputtelijke brandstof. Als schild ook, als De Tijd opmerkt dat Open VLD wel al sinds 1999 mee regeert, en dus ruimschoots de kans had de kar van richting te veranderen. Hoe kan het dan dat het overheidsbeslag in België vandaag nog steeds 55 procent van het bruto binnenlands product bedraagt? De Gucht: Wij willen al jaren een debat over de kerntaken van de overheid. Maar je moet ook gesprekspartners hebben. Die zijn er niet. En niet alleen aan de andere kant van de taalgrens. Waarmee hij hiervoor de verantwoordelijkheid elegant doorschuift naar de andere traditionele partijen.
Besluit: De Gucht geeft toe dat Open VLD weet waar de problemen liggen maar de partij was de voorbije decennia zelf te laf om structurele oplossingen te bedingen. Het bleef bij aanmodderen. Wij mogen verhopen dat de reden van het succes van de N-VA inmiddels tot zijn brein is doorgedrongen. Het is zielig te aanschouwen hoe door de traditionele partijen - met de welwillende medeplichtigheid van de media rond Bart De Wever en de N-VA momenteel haat en angst worden gecreëerd. Gelukkig doorzien meer en meer Vlamingen echter dit vuile spel onder de gordel. Met dank overigens aan de sociale media.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Karel De Gucht, Open Vld, Bart De Wever, N-VA, Spa, Addertje, De Tijd
19-10-2012
De mening van...
Kurt Moons, CEO van Eddy Merckx Cycles en voorzitter van Pro Flandria, netwerk van ondernemers en academici
en
Hans Verboven, docent aan de universiteit Antwerpen
Er is nood aan inter-Belgische en inter-Europese solidariteit Maar die solidariteit mag geen verplichting zijn, noch een blanco cheque zonder resultaatsverbintenis
De transfers vanuit Vlaanderen naar Wallonië, die jaarlijks 16 miljard bedragen zoals Vives (Vlaams instituut voor economie en samenleving van de KULeuven) vorige week becijferde, vormen een regelrechte aanslag op de welvaart en toekomst van onze kinderen. Een maatschappelijk debat hieromtrent komt vreemd genoeg nauwelijks tot stand. Anders is het gesteld in Duitsland, waar de 'Länderfinanzausgleich' die voor alle ontvangende bondstaten samen niet eens het Vlaamse bedrag bereikt, al aanleiding geeft tot frictie. En in Duitsland gaat het om transfers binnen een homogene natie met dankbare ontvangers die geen verfransingsgolf aansturen.
Zeker, er is nood aan inter-Belgische solidariteit want Vlaanderen heeft baat bij een economisch sterk Wallonië. En er is ook nood aan inter-Europese solidariteit want Vlaanderen heeft baat bij sterke handelspartners in onze Europese binnenmarkt. Solidariteit mag evenwel geen verplichting zijn, noch een blanco cheque zonder resultaatsverbintenis. Solidariteit die als morele imperatief wordt opgedrongen, is immorele solidariteit. Veeleer dient men solidariteit op basis van een contract of verzekeringspolis te definiëren, dus onderworpen aan voorwaarden en verplichtingen.
Prikkel
De huidige solidariteitsmechanismen in België voldoen niet aan de grondbeginselen waaraan elk verzekeringscontract moet voldoen, zoals 'affordable premium', subrogatie, risico-inperking, vrijstelling en uitsluiting bij grove nalatigheid. Het minachten van deze grondbegrippen leidt helaas tot 'moral hazard' en het 'Samaritan's dilemma'. Inkomensondersteunende gelden uit het rijkere Noorden ontnemen de politici en bevolking in het Zuiden van het land de prikkel om zelf iets aan hun lot (de economie) te doen. Hoeft het te verwonderen dat Wallonië de enige Europese regio is die de neergang van de zware industrie (nog) niet heeft kunnen verwerken. Wallonië zit gevangen in de solidariteitsval, en Vlaanderen betaalt het gelag.
De Vlaamse zorgen zijn evenwel niet beperkt tot de binnenlandse solidariteit - ook op Europees niveau worden zware borgstellingen van ons gevraagd. Heiligt het doel daarbij de liquide middelen? Wij menen van niet. De overhaaste beslissingen die men onder de druk van de eurocrisis neemt, leiden uiteindelijk naar een dwaalspoor. We hopen dat onze politieke leiders beseffen dat een transferunie zonder politieke unie waanzin is en dat verdragen en nationale parlementen als dusdanig gerespecteerd dienen te worden. Alleen zo kunnen ze vermijden dat de fouten van een individueel land - toevallig het centrum van de Unie - herhaald worden op grote schaal. De gevolgen van een belgicisering van Europa zouden desastreus zijn.
Redders
De Belgische politici die zich bij de zoveelste toegezegde steun aan de Club-Med-landen graag opwerpen als redders van de Europese idee, weten dat ze dat met Vlaams geld doen. Het zou hen sieren dat ook toe te geven. Beseffen ze echter ook dat het geduld van de Vlaamse ondernemers op is? Voelen ze aan dat de grenzen van onze solidariteit bereikt zijn? Vlaanderen kan niet langer alleen opdraaien voor het noodlijdende Wallonië, laat staan dat het daarenboven ook nog engagementen voor andere deficitaire staten op zich kan nemen. Europese hulp voor Wallonië lijkt ons wenselijk. Misschien kan de trojka zich eens naar Namen begeven...
Om een uiteenvallen van de Europese Unie te vermijden, dient men zich goed te bezinnen over de efficiëntie en billijkheid van de huidige solidariteitsmechanismen. Voor België is het allicht te laat en daar zijn we ook niet echt rouwig om, maar de idee Europa is ons te kostbaar om die verder gevaar te laten lopen.
Het boek 'Vlaanderen en Europa. Grenzen en noodzaak van solidariteit', dat vandaag voorgesteld wordt, is een initiatief van Pro Flandria. Economen en politici als Hans-Werner Sinn, Frits Bolkestein en Geert Janssens werkten er aan mee.