“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
25-04-2013
Aalsterse SP.A-schepenen zijn kritiek uit Brussel (terecht) kotsbeu
Aalsterse SP.A-schepenen zijn kritiek uit Brussel (terecht) kotsbeu
Het lijkt er op dat de berichtgeving van vandaag over het bestuursakkoord in Aalst weinig te maken heeft met ernstige journalistiek maar des te meer met stemmingmakerij en partijpolitieke spelletjes vanwege een bepaalde pers.
Alleszins een perfect getimed maneuver van Termont en Van den Bossche, zo net aan de vooravond van plaatselijke verkiezingen voor een nieuw Aalsters Sp.a-bestuur. Kunnen we hier spreken van beïnvloeding of gaat het platweg om manipulatie ?
Ann Van de Steen, Sp.a-schepen van Openbare Werken in Aalst, is de kritiek vanuit Brussel kotsbeu. "Freya kent de contouren van het bestuursakkoord zeer goed. Wat nu in de media verschijnt, is bijna allemaal eerder gezegd of uit de context gerukt. Waarom moet ze nu van haar stoel vallen? Vanwaar de heisa? Freya moet stoppen met twitteren en mij vaker opbellen" stelt de schepen.
Ook de Aalsterse schepen Dylan Casaer (Sp.a) reageert ontstemd. Volgens hem zijn de mediaberichten zwaar overtrokken en baseert de partijtop zich niet op de feiten. "Volgens mij hebben ze de echte tekst niet gelezen", zei Casaer in De Ochtend op Radio 1.
De situatie in Aalst toont nog maar eens aan dat bij de top in de rode burcht al decennialang het eigen-volk-eerst-principe wordt toegepast. Dat komt onmiskenbaar tot uiting in de gemeenten waar rood niet meer (alleen) aan de macht is maar waar N-VA het hart van de kiezer heeft veroverd. Het meest sprekende voorbeeld is uiteraard Antwerpen.
Voor de caviaarsocialisten is er enkel sprake van democratie zolang zij aan de macht zijn en de anderen hun mening en ideeën delen. Zij gaan voor een warme samenleving, toch ? Kortom, links heeft een ernstig probleem met democratie, zelfs binnen de eigen partij.
Addertje
Links heeft een ernstig probleem metdemocratie, zelfs binnen de eigen partij
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Aalst, Sp.a, Termont, Van den Bossche, Ann Van de Steen, Dylan Casaer, Addertje,
Neo-communisten verzwakken nu ook Vlaanderen
Neo-communisten verzwakken nu ook Vlaanderen
Vlaanderen boert achteruit
Het project Vlaanderen in Actie (VIA) hapt naar adem. De Vlaamse economie verliest steeds meer terrein op bedrijven in andere Europese topregio's. Ook Wallonië doet het beter.
We zagen het al lang en van in Tokio aankomen: de neo-communisten van de PS en de vakbonden, gesteund door de overige (Vlaamse) traditionele partijen zijn er na jaren wanbeleid en financiële transfers in geslaagd om nu ook Vlaanderen en zijn economie te verzieken en te verzwakken. De toekomst van onze kinderen en kleinderen is allerminst verzekerd.
De Franstaligen hebben het spel dan ook nog eens goed gespeeld: Wij mogen niet verarmen En de Vlamingen worden door de traditionele partijen al lang niet meer verdedigd. Het status-quo verglijdt in Vlaanderen naar een steeds meer voelbare negatieve spiraal. Had er iemand eigenlijk iets anders verwacht ? De hoogste tijd voor een ernstig debat over de miljardentransfers, waarvan iedere transparantie een taboe is, zou je dan denken. Maar dat is ijdele hoop, de nieuwe staatshervorming die op ons afkomt indachtig. De enige mogelijkheid voor een kentering wordt mei 2014.
Schande aan de vakbonden. Zuivere graaipolitiek, de corebusiness van al wat rood is trouwens. Eerst onderhandelen de vakbonden over een zo hoog mogelijke afscheidspremie, goed wetende welk belastingtarief daarop van toepassing is. Nadat de buit binnen is, proberen ze nog even een lager belastingtarief te bekomen. En dan zwijgen wij nog over het brugpensioen dat niet meer betaalbaar is.
Wetende bovendien dat iedere dag werknemers door faillissement werkloos worden. Zonder dat zij dezelfde riante afscheidspremie bekomen, laat staan een fiscale bonus.
Oja, mag vanaf nu elke werknemer ook een belastingvermindering eisen ?
De vakbonden zijn iedere realiteitszin en redelijkheid (al lang) verloren. Schande.
Werknemers Ford Genk vragen
belastingkorting aan Geens
De vakbonden van Ford Genk zijn naar het
kabinet van minster van Financiën Koen Geens (CD&V) getrokken met de vraag
om de belastingen op de afscheidspremies voor de werknemers te verminderen. De
minister heeft beloofd de mogelijkheden te onderzoeken, maar verwees in één
adem naar de budgettaire beperkingen van zijn regering.
De afscheids-, anciënniteits- en andere
premies die de werknemers van Ford Genk en de toeleveringsbedrijven zullen
krijgen als ze vertrekken, worden zwaar belast. De vakbonden hebben
berekeningen gemaakt voor iedere werknemer, maar toch bleven er nog een aantal
vragen. "We zijn dus naar de minster getrokken om duidelijkheid te krijgen
over een aantal details", zegt Gert Steegmans van de liberale vakbond
ACLVB.
'Er blijft netto niet veel over van
premies'
"Het is belangrijk dat de juiste
bedragen in de cao's worden opgenomen." De bonden maakten van de
gelegenheid gebruik om een korting te vragen. "Netto blijft er niet zoveel
over van de premies die Ford uitbetaalt", weet Steegmans. "Dit is
voor heel veel werknemers een ontgoocheling. Vandaar dat we aan de minster
gevraagd hebben of er geen fiscaal gunstregime mogelijk is, waardoor de mensen
toch iets meer overhouden. We hebben dit trouwens niet alleen voor Ford en de
toeleveringsbedrijven gevraagd, maar voor alle bedrijven in België die in de
toekomst in dezelfde situatie verzeild geraken."
Geens gaat 'mogelijkheden onderzoeken',
maar geeft niet veel hoop
Minister Geens die persoonlijk het slot van
de bijeenkomst bijwoonde, had wel oren naar de vragen en zei dat hij de
mogelijkheden zou bestuderen. Gezien de budgettaire krapte gaf hij echter niet
veel hoop.
'Met deze PS zijn enkel belastingverhogingen een optie'
'Met deze PS zijn enkel belastingverhogingen een optie'
Johan Van Overtveldt, Trends-hoofdredacteur na het PS-congres
De aanpak zoals gisteren door Magnette in zijn sixpack gelanceerd, komt er eigenlijk op neer dat de PS twee dingen wil, namelijk meer belastingen en meer schuld.
De oploop aan schuld moet wel in Europese context gedragen worden, wat wil zeggen dat de PS er van uitgaat dat sterke landen als vooral Duitsland zich maar blind collegiaal moeten opstellen. Keep on dreaming.
De PS blijft inderdaad met een grote hardnekkigheid belastingverhogingen nastreven die binnen Di Rupo I al diverse malen afgewezen werden. Vooral de Vlaamse partijen zijn dan ook gewaarschuwd: ze gaan die eisen (NIA, minimumbelasting voor bedrijven, ) opnieuw voor hun voeten geworpen krijgen.
Neen, Europa vraagt niet te veel van ons. Het feit dat Europa ons, en andere EU-lidstaten, voortdurend vastpint op concrete cijfertjes inzake jaarlijkse begrotingstekorten heeft inderdaad economisch iets absurds maar is wel de enige manier om politici bij de les te houden.
Het verleden bewijst overduidelijk dat politici voortdurend neigen naar een zekere onverantwoordelijkheid inzake beheer van de publieke financiën. Politici die moeten verkozen of herverkozen worden, willen spenderen en uitdelen, niet besparen. Deze link tussen budgettaire realiteit en politieke realiteit wordt al te vaak uit het oog verloren. Bij een schuldgraad die terug boven de 100% van het BBP begint uit te klimmen, is het gewoon absurd de saneringspolitiek die Europa vraagt aan België absurd te noemen.
Met deze PS zijn duidelijk enkel belastingverhogingen een reële optie voor de regering. Hetzelfde geldt voor de opmaak van de begroting voor 2014 die sowieso al in een electoraal broeierige sfeer zal moeten in elkaar gestoken worden. De begroting van 2014 gaat van cruciaal belang zijn daar het risico zeer reëel is dat we na de verkiezingen van 2014 terug voor lange tijd in een federale stoelendans rond de regeringsvorming terechtkomen.
"We zadelen toekomstige generaties op met een rekening die niet van de poes is, niet in het minst omdat de belastingdruk in België nu al torenhoog is"
"Patrick Janssens gaat doctoreren in Londen en kondigde deze week zijn vertrek uit de politiek aan. Of toch ongeveer. Vandaag zegt hij in De Standaard: Ik sluit niet uit dat ik volgend jaar nog eens op een lijst sta. Janssens is altijd een creatief denker geweest en voegt een nieuwe betekenis toe aan het idee stoppen met politiek.
Volgens deze invulling kan je op een lijst staan bij de verkiezingen én nog een jaar in het Vlaams Parlement zetelen en ondertussen gestopt zijn/stoppen met politiek. Misschien dat het een jaar duurt vooraleer hij helemaal gestopt raakt, op een lijst staan lijkt toch een nieuw begin. Tenzij het om een schijnkandidatuur gaat, want zon klepper raakt wel verkozen.
Als Janssens nu volop voor zijn parlementair mandaat zou gaan, wat hij eerder als burgemeester niet kon, zou niemand vinden dat hij moet opstappen. Maar Janssens reduceert zijn mandaat nu tot een goed betaalde uitbolbaan. En dan komen politici burgers vertellen dat ze de broeksriem wat moeten aanhalen, de sociale fraude moeten aanpakken "
(Carl Devos, hoogleraar politieke wetenschappen UGent, op deredactie.be)
Geen cijfers van een flamingant maar van Paul De Grauwe die in 1991 enkele cijfers verzamelde over het primair saldo (= overschot of tekort op de begroting, de rentelasten op de staatsschuld niet meegerekend, Addertje). Mochten de drie gewesten autonoom geworden zijn in 1990 en dus verantwoordelijk voor hun eigen aandeel in de overheidsschuld, dan zou de situatie er nu (2010) ongeveer zo uitzien: het Waals deel in de overheidsschuld in 2010 zou opgelopen zijn tot 480 miljard, het Brussels deel tot 55 miljard en Vlaanderen zou een tegoed hebben van 194 miljard euro.
Met gescheiden beurzen zouden deze feiten zichtbaar zijn. Nog beter: ze zouden Wallonië, maar ook Brussel, al lang gedwongen hebben om de nodige saneringsmaatregelen te nemen.
In het Belgisch huishouden waar alles in een grote pot gegoten wordt en iedereen er evenveel mag uitpikken, sommigen zelfs wat meer, worden de feiten verborgen achter de Belgische cijfers. Met als gevolg dat problemen die als Belgisch worden voorgesteld in feite reuzengrote Waalse en Brusselse problemen zijn.
Citaat van Mark Eyskens (CD&V en notoir belgicist) in Knack
"Intellectuele oplichting"
Mark Eyskens, notoir belgicist en CD&V-er
Hopelijk wordt de aangekondigde volkslening een groot
succes. Dat zal in grote mate afhangen van het vertrouwen van het publiek in de
daadkracht van de regering(en) om onze economische problemen op te lossen. Het
impliceert ook dat politici zouden beseffen dat zij het vertrouwen van de
intekenaars op de lening schandalig zouden beschamen - een geval van intellectuele oplichting
indien na de verkiezingen van mei 2014 zou worden begonnen met de afbraak van
het land. ( )
Het
uitgeven van een volkslening is dus niet politiek onschuldig. Het veronderstelt
vanaf vandaag de vastbesloten wil om de politieke instellingen in ons land
efficiënter te laten functioneren in het kader van de 6e staatshervorming en elk
institutioneel avonturisme - zoals het
afkondigen van een soort confederalisme uit te bannen, dat op korte termijn
zou leiden tot intern separatisme en een fatale ondermijning van de Belgische
kredietwaardigheid.
Nog eens een commissie over hoe we de vergrijzing moeten aanpakken? Iedereen weet wat er moet gebeuren. Begin eraan en laat het niet over aan de volgende regering.
Het meest hoopgevende van de regering-Di Rupo I was dat, nog voor 2011 voorbij was, toenmalig minister van Pensioenen Vincent Van Quickenborne (Open VLD) in één dolle week een hervorming van de pensioenen in de steigers zette. Hij begon met de afbouw van het brugpensioen en langer werken zou eindelijk meer worden dan een loze kreet.
Maar dat was niet meer dan een begin. Gisteren kondigde zijn opvolger op Pensioenen, Alexander De Croo (Open VLD), aan dat er een expertencommissie komt over de pensioenhervorming. Niet om met deze regering nog te hervormen, wel om het werk voor te bereiden voor de volgende regering. Die kan dan wél beslissingen nemen die een impact moeten hebben tegen op zijn vroegst 2020.
De experts, met oud-minister Frank Vandenbroucke (sp.a) op kop, zijn stuk voor stuk mensen met kennis van zaken. Daar niet van. Maar is een zoveelste nieuw rapport echt wat we nodig hebben? We hebben al sinds 2001 een Studiecommissie voor de Vergrijzing. Die levert jaarlijks een vuistdik rapport af en alarmeert ons regelmatig over de oplopende kostprijs. Sinds 2001 worden die knipperlichten jaar na jaar genegeerd in de Wetstraat: liever het begrotingstekort nog wat laten oplopen, de normen wat versoepelen, en onze ogen toedoen.
Alle internationale rapporten - van de OESO, het IMF of Europa - zijn het over één ding eens: mensen moeten langer aan de slag en ons pensioenstelsel moet worden hervormd. De pensioenconferenties van de afgelopen jaren, de witboeken en de groenboeken, ze zijn niet op één hand te tellen.
Waarop wacht Alexander De Croo om de forcing te voeren om de leeftijd of het aantal gewerkte jaren verder op te trekken voor vervroegde pensionering? Die is nog altijd niet volledig afgeschaft. Waarop wacht hij om het systeem van gelijkgestelde periodes - dat tijdskrediet, loopbaanonderbreking en ziekte evenveel meetellen voor uw pensioenrechten als werken - bij te spijkeren? Om de fundamenten te leggen voor één pensioenstelsel, in plaats van de huidige opdeling tussen werknemers, ambtenaren en zelfstandigen?
Het regeerakkoord en niets dan het regeerakkoord, is het adagium. Helaas, en dat begint een rode draad te worden door de beslissingen van deze regering heen, geldt dat vooral om dingen níét te doen. Vergrijzing nu aanpakken? Langer werken? Iedereen gaat akkoord, maar toch liever werk voorbereiden voor de volgende regering. En ondertussen en passant nog maar snel de begrotingsnorm wat versoepelen, zodat de vergrijzingsfactuur nog moeilijker te betalen wordt. Een grote fiscale hervorming die de lasten op werken vermindert en verschuift naar andere fiscaliteit? Een werkgroep, dat wel. Maar het grote werk is niet meer voor deze regering. Iets substantieels doen aan de loonkosten naar aanleiding van Volvo? Een overleg, een expertencommissie, een werkgroep, een denktank - daar blijft het voorlopig bij.
Denk niet alleen, doe wat moet. Ook al komen verkiezingen dichterbij en zijn niet alle beslissingen populair.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen) Tags:Isabel Albers, De Tijd, Open VLD, Alexander De Croo, Vincent Van Quickenborne, Frank Vandenbroucke, Addertje
12-04-2013
Veroorzaakt zilver een generatieconflict ? (Slot)
Is er écht sprake van een Generatie Niks-aan-de-hand, die de twintigers van vandaag in een crisis als nooit tevoren stortte? Kom nou, sust Greet Maris . De naoorlogse jaren, de oliecrisis, de CCC,... Chacun sa crise. Misschien moet er gewoon wat meer ingegaan worden tegen de hipdwang van vandaag.
Beste twintiger, toon een beetje karakter
Elke generatie heeft haar crises
Greet Maris Bediende bij een verzekeringsmaatschappij, ex-generatie X.
Ohlalaaa! Zolang de jeugd zich miskend voelt en wild spuwt op de oudjes is er inderdaad niks aan de hand' zou ik denken heeft niet elke jonge generatie een of andere crisis als kwelduivel? (Bericht aan Generatie Niks-aan-de-hand' van Pieter Cortebeeck).
Als mid-dertiger was ik er niet bij, maar de naoorlogse jaren leken me niet bepaald fun, in de sixties emancipeerde de jeugd zich dood en werd ze volstrekt niet begrepen door het oubollig ouderlijk establishment, in de seventies was er die gemene oliecrisis met wachtrijen aan het doplokaal en hypotheekrentes van meer dan 10 procent Johnny Rotten stak even zijn middelvinger op en iedereen trok met wat schmink verder naar de donkere eighties voor een stevige portie dreiging uit Moskou, de CCC, de Bende van Nijvel en de onbetaalbare Millet-jas. Enter de nineties waar Generatie X genoeg had van de kapitalistische house van de late eighties, het haar weer liet groeien, de kleren scheurde, een skateboard en gitaar kocht en voor de rest blowen net genoeg binnen de perken hield om Cobain niet achterna te gaan. Op het ogenblik dat ze alsnog een diploma op zak staken, kwam Osama roet in het eten gooien met een wereldwijde meltdown als gevolg. Yep, beste twintigers, toen jullie nog naar SpongeBob keken was het ook al crisis.
Bref, ook wij moesten voor de goei stemmen' (nooit gedaan), braaf zijn op school' (strafstudie was nog cool) en kregen geen toestemming voor drank en drugs', zelfs geen sigaretten (we ontnuchterden op de fiets naar huis van 't jeugdhuis waar jenever het meest exotische was, wiet een vrije keuze en sigarettenrook bij de geur van 't café hoorde. Ik gerookt!? Naaah!).
Elke tijd zijn dada's
Zegt Cortebeeck: Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken' zijnde exponentieel groeiende overbevolking' (zoals in de cités van Gent en Aalst in 1880?), de bedreiging van de islam' (zoals de militaire agenten met kalasjnikov aan onze supermarkt-ingangen halverwege de jaren tachtig?), drastische klimaatveranderingen' (het zal wel, maar bedankt de 25-jarige consultant voor een bedrijfswagen, cheap flight -ticket, kobalt-iPhone en tonijn-sushi?)
Mij lijkt het vooral een kwestie van groepsdruk en snel groot willen zijn: wij kozen op ons zestiende tussen een zomermaand bij Colruyt travakken of vrijwilligerswerk op een speelplein. We dachten niet aan een telefoon van 600 euro of een auto op onze 18de verjaardag. We gingen op kamp met de jeugdbeweging, twee dagen naar Pukkelpop en nog eens twee naar Parijs. Niet én skiën én surfen én een weekend naar New York. Niet én Werchter én Pukkelpop én Tomorowland én Sziget én Benicassim. We gingen niet op wereldreis als 21-jarige we wachtten tot we als dertiger al wat moe waren van fulltime werken. We tekenden geen hypotheek op 24 ons startloon lag niet veel hoger dan een uitkering, we waren al tevreden dat iemand ons een contract gaf. Dat ons huis niet zo groot zou zijn als dat van onze ouders wisten we al, onze grootouders hadden nu eenmaal kwistig rondgestrooid met hun verkavelde landbouwgronden. Iemands fout? Nope , gewoon little arithmetics .
Oscar van den Boogaard heeft gelijk als hij zegt dat zelfontplooiing het imperatief' is. Alleen geldt dat vandaag voor álle generaties: wie zijn kinderen niet in hippe designkleren steekt, is saai; wie niet verder op reis gaat dan het Zwarte Woud een nerd; wie als actieve zestiger niet meer gaat waterskiën, ouderwets en wie als tachtiger niet twittert, die kan evengoed al dood zijn. Iedereen harder, better, stronger, faster . Borderline times zoals Dirk De Wachter het treffend verwoord heeft.
Tenzij je zelf iets anders kiest. Tenzij je niet per se überhip en binnen wil zijn. Tenzij je een lege agenda oprecht leuk kan vinden of een Skoda voldoende. Tenzij je een beetje karakter toont, beste twintiger, en eigen keuzes maakt wars van dwingende social media en trendzzz . En vooral: zonder anderen verantwoordelijk te stellen voor wat niet binnen handbereik ligt.
Het babyboomer-cliché
Trouwens, als kind van echte babyboomers durf ik te beweren dat zij het een stuk minder makkelijk hadden dan wij: geen persoonlijk studietraject met credits (unief was niks voor gewone mensen'), geen 200 euro per maand voor hotel mama, maar hun volledige wedde afstaan thuis tot daags voor ze trouwden, geen ouderschapsverlof om voor de kinderen te zorgen maar zeven jaar geen pensioenrechten, geen ouders die even de notaris voorschieten maar wachten tot hun 32ste om een hypotheek tegen 13 procent af te sluiten, geen drie reizen per jaar of auto op afbetaling maar tweedehands rondtuffen en netjes sparen; pensioen na 42 jaar dienst zonder één dag stempelgeld of ziekenkas. En nu, eindelijk een beetje tijd en geld om nog wat van het leven te genieten. Kom mij niet vertellen dat alle babyboomers slapend rijk werden en teren op de kap van de jeugd.
Gelukkig zijn er ook jongeren als Sophie Snoeckx (Kill your ego, darlings'), die beseffen dat hokjesdenken en een wij-tegen-zij-verhaal geen soelaas zullen brengen.
Beste twintiger, er liggen generaties échte overlevers voor je, er zullen generaties creatievelingen na jou komen. You're just somewhere in the middle en niet aan't eind van de beschaving ;)
Bron: De Standaard
"Kies ook eens voor een lege agenda, kies voor een minder dure auto. Maak je eigen keuzes, wars van de dwang van sociale media"
Een generatie in crisis, zo omschreef columnist Oscar van den Boogaard de twintigjarigen anno 2013. Sophie Snoeckx erkent het gevoel, en roept haar generatie op hun (virtuele) wereld wat minder rond hun (virtuele) ego te laten draaien.
Kill your ego, darlings
Twintigers, de wereld draait niet alleen om twintigers
Sophie Snoeckx Pas afgestudeerd communicatiewetenschapper (UA).
Een existentiële crisis. Ik durf er bijna niet over te praten met andere generaties of andere culturen. Het lijkt zo'n luxeprobleem. Maar ik voel overal om me heen het bestaan van deze crisis. We hebben alles. We konden alles studeren wat we wilden en daarnaast nog zowat eender welke hobby uitoefenen. En nu is het zover. Ons beroepsleven is begonnen, we zijn alleen gaan wonen, het zelfstandige leven is van start gegaan. En dan denken we: is dit het nu? Zou er geen betere job zijn voor me? Misschien kan ik wel een betere partner vinden. En het huis van mijn beste vriend is toch een stuk mooier. We gaan op zoek naar een partner, die ons gelukkig moet doen voelen. Niet in staat om het geluk puur en alleen in onszelf te vinden. We zijn onrustig en op zoek.
Maar we blijven zoeken. Maar naar wat? Naar het ultieme geluk? Ik denk dat we dat geluk dringend moeten herdefiniëren. Het ego heeft een veel te centrale plek gekregen in onze maatschappij. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat zouden anderen ervan denken als ik dit doe of dat draag of met die mensen omga? We zijn onophoudelijk bezig met ons imago vorm te geven. Facebook draagt daar alleen maar toe bij. Plots kunnen we niet meer rustig genieten van een kop koffie met vrienden, zonder dat de rest van de wereld weet dat je een hippe café latte aan het drinken bent. Waar zijn we dan mee bezig? Op café gaan met vrienden is ook vaak niet meer hetzelfde met de alom aanwezige smartphones. Het is een verslaving geworden. Het imago is veel belangrijker geworden dan hoe mensen zélf hun leven ervaren. Reken daar dan nog eens onze vaak te grote woningen bij, volgestouwd met computers en televisie en de conclusie is snel gemaakt: we leven naast elkaar, in een virtuele wereld.
Kijk eens naar het Oosten
Ik heb het enorme geluk dat ik nu, nadat mijn studies beëindigd zijn, vijf maanden kan rondreizen in Azië. Even weg van de druk om te presteren, weg van bezig zijn met mijn imago en gewoon ontdekken, proeven en bijleren.
En er valt veel bij te leren van de oosterse wereld. Het is ongelooflijk hoe ze hier alles delen. In het Westen hebben we alles en willen we alles ook zo veel mogelijk bij ons houden. Hier hebben ze bijna niets en delen ze alles met elkaar. Het ego speelt een veel kleinere rol en dat is duidelijk te merken aan het simpele geluk dat die mensen iedere dag opnieuw ervaren. Alsook aan het opvallend lagere zelfmoordpercentage. Ze kunnen nog tevreden zijn met wat ze hebben. Ze beoefenen de kunst van het geduld nog. Alles kan hier nog trager gaan met meer aandacht voor de gemeenschap. Het is de extreme focus op het individu die ons, in het Westen, de das omdoet.
Andere reizigers die ik op mijn weg ontmoet, hebben hun camera de centrale rol van hun smartphone laten overnemen. Ze zijn al aan het denken aan welke foto's ze op Facebook zouden zetten en hoe die zouden overkomen bij hun Facebookvrienden. En ik moet bekennen dat ik mezelf daar in het begin ook op betrapte. Maar die instelling ontneemt ons het plezier van in het moment te leven. Van gewoon simpelweg tevreden te zijn met die prachtige zonsopgang op die adembenemende berg, zonder dat anderen dat moeten weten.
Om die redenen acht ik het meer dan nodig om aan de alarmbel te trekken. Wij twintigers moeten dringend onze levensstijl herzien. We moeten minder belang hechten aan ons ego. Meer geven, zonder daar steeds iets voor in ruil te verwachten. We moeten opnieuw leren om volop van het moment te kunnen genieten. Om af en toe stil te staan bij de manier waarop we ons leven aan het leiden zijn en wat we kunnen verbeteren. Om niet al onze energie in uiterlijk succes te steken. Natuurlijk is het leuk om, bijvoorbeeld, een succesvol verkoper te zijn. Maar dat is niet genoeg.
Weg met dat glas wijn
We mogen niet vergeten dat je ook enorm aan je innerlijke ontwikkeling kan werken. Onder andere door meditatie, voldoende lichaamsbeweging en gezonde voeding. We moeten eerst onszelf terugvinden, ontdekken wat onze passie is en ons leven eraan wijden. We moeten stoppen met lui te zijn en het kortetermijngeluk te laten voorgaan op onze langetermijntevredenheid. Ja, het kan leuker zijn om iedere avond in een fauteuil weg te zinken met een lekker glas wijn. Maar we moeten de discipline opbrengen om iedere dag aan onze dromen, onze passie en ons innerlijk koninkrijk' te werken.
Ik ben ervan overtuigd dat het geluk, dat nu ver zoek is bij veel twintigers, dan weer komt opduiken. We moeten onszelf terugvinden. Pas als we zelf gelukkig zijn, kunnen we anderen gelukkig maken.
We moeten ons hoofd niet laten hangen en deze existentiële crisis zien als een kans om onze levensstijl drastisch te veranderen. Niet morgen, maar vandaag! Laten we bewijzen dat de generatie na 1985 meer is dan een sociale tijdbom, narcistisch en alleen maar geïnteresseerd in uiterlijk, kicks en netwerken.
Bron: De Standaard
Misschien moet de generatie van na 1985 leren genieten van de café latte die ze drinkt, vooraleer ze een foto ervan online zet.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Oscar van den Boogaard, twintigers, De Standaard, Sophie Snoeckx, Addertje
Monsieur Beke, dit is de schaamte voorbij
Monsieur Beke, dit is de schaamte voorbij
Wouter Beke (CD&V-Voorzitter) in Knack:
Ik weet niet wat er volks is aan de aanpak die Bourgeois bepleit. Hij wil in 2014 de federale regering blokkeren. Alsof de Vlaamse gepensioneerden er beter van worden als de pensioenen dan niet meer uitbetaald kunnen worden. Ik vind N-VA dus geen concurrent voor ons, niet communautair en evenmin sociaaleconomisch. Wij zijn voor een sterker Vlaanderen in een bestuurbaar land. Zij kiezen desnoods voor de chaos.
Wel Monsieur Beke, wat die gepensioneerden betreft, toch even dit:
1. Gisteren waren de vrijwilligers van het middenveld aan de beurt naar aanleiding van het ACW-debacle. Vandaag (en waarschijnlijk tot mei 2014) misbruikt u de groep van de Vlaamse gepensioneerden om de N-VA te demoniseren. Waarschijnlijk probeert u hiermee van wat overblijft van uw kiezerspubliek alsnog te redden.
2. U weet al minstens 2 (TWEE) decennia welke tsunami van pensioenproblemen op ons afkomt. Om dit op te vangen is er behalve de lege doos Zilverfonds genaamd en het Daerden-groenboek (dat werd afgeschoten dat zijn eigen meerderheid) - tot vorig jaar geen enkel beleid gevoerd, nada, niente, nothing, nichts, RIEN. Nochtans: beleid voeren = voorzien. Intussen worden de borrelnootjes van de huidige regering inzake het pensioen in en door de pers opgeblazen tot een sterrenmenu.
3. Als in 2014 de pensioenen niet (kunnen) uitbetaald worden zal dat volledig op rekening worden geschreven van de traditionele partijen (en niet in het minst de CVP/CD&V) en dit wegens schuldig verzuim.
4. Dan zwijgen wij nog over de hallucinante belastingdruk en het schamele pensioentje waarvan het bedrag voor vele gepensioneerden te laag is om degelijk van te leven en te hoog om te sterven.
5. En dan (samen met de Franstaligen in koor) maar schermen met het hypocriete argument dat tijdens de regeringsonderhandelingen in 2011 door de schuld van de N-VA geen beleid kon worden gevoerd. En vandaag opnieuw dreigen met chaos en bangmakerij.
Twintigers zitten opgezadeld met te hoge verwachtingen, schreef columnist Oscar van den Boogaard. Ze moeten zich ontplooien, authentiek zijn en succesvol, en als dat niet lukt is het ruw ontwaken uit een zoetsappige droom. Twintiger Pieter Cortebeeck dient hem van antwoord.
Bericht aan Generatie Niks-aan-de-hand
PIETER CORTEBEECK, Freelance journalist (games) en ICTconsulent
De crisis waar detwintigers in gestort worden, is er een die ze geërfd hebben van de generatie voor hen, die bovendien doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is.
Kokend bloed. Woede die fysiek doet trillen. Waar haalt iemand de pretentie om een column als Twintigers in crisis te schrijven? Laat één ding vooral duidelijk zijn. Als je een volledige generatie door de vleesmolen draait, moet je niet verbaasd zijn dat er worsten uitkomen. Heel ons leven lang zijn we voorgelogen, vaak met de beste bedoelingen. Nog voor we de pampers ruilden voor het grotemensentoilet, werden we geïndoctrineerd door kapitalisme en conformisme.
Meer speelgoed. Braaf zijn op school. Populaire kleren. Flink in de rij lopen. Een mooi rapport. Wel pintjes, maar geen drugs. Een brommer én een vakantiejob op je zestiende. De juiste studiekeuze. Voor de goei stemmen. Een grote auto en dito huis.
Als je net zoals ik een lui, narcistisch en verveeld rotjoch bent, geboren na 1985 met het concentratievermogen van een ADHDer, herken je vast wel één of meer van deze goede raden. We zijn stuk voor stuk gebrainwasht om ons ego te voeden, geluk te zoeken in bezittingen en vooral niet af te wijken van de middelmaat. Oh fucking wee als je dat durft doen. De zoetsappige droom waaruit we zo bruusk wakker worden, is echter veel meer dan een zeepbel vol leugens die in ons gezicht openspat en onze ogen doet tranen. Loop een paar paragrafen in onze schoenen en je zal zien waarom. Niet alleen zijn we systematisch verkracht door een waardesysteem dat voortgekomen is uit allesbehalve onze individualiteit of vrije keuze, neen, datzelfde systeem integraal verantwoordelijk voor de westerse rijkdom verkracht behalve de unieke, creatieve geest van zijn eigen kinderen ook nog eens de rest van de wereld. En dat alles om een onhoudbaar sprookje van absurde luxe zolang mogelijk in stand te houden. Onze eigen hooggespannen verwachtingen en eisen zijn ons nog voor we onze eerste consumptie pleegden dwangmatig ingelepeld. Maar we moeten blij zijn met wat we kunnen krijgen, onze eigen gemiddeldheid aanvaarden, en het vooral niet op de wereld steken.
Zware erfenis
Wat Oscar van den Boogaard niet begrijpt, is dat wij niet ons, maar zijn falen en dat van zijn generatie al aanvaard hebben. Wij beseffen ten volle dat de wereld die we erven een wereld vol beproevingen is, beproevingen die systematisch zijn doorgeschoven in onze richting. Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken. Drastische klimaatveranderingen, exponentieel groeiende overbevolking, de bedreiging van de islam, de nakende crash van de euro en de dollar, de grondstoffen die opraken, dematerialisering bij een generatie die alleen maar deugt als consument en belastingbetaler, ontbossing. Het lijstje is eindeloos en groeit dagelijks. Dit zijn onze uitdagingen, en niemand van ons heeft daar vrijelijk voor gekozen. Maar de generatie voor ons gaat onbezorgd voort op haar elan. Pretendeert dat onze planeet niet op het punt staat om binnen de vijftig jaar het menselijke ras voorgoed uit te spuwen. Steekt haar vinger nog wat dieper in de taart, en houdt met de andere arm onze generatie net buiten inmengingsafstand.
Wij weten ondertussen hoe de vork in de steel zit. Onze gedwongen educatie en de sociale media hebben onze ogen geopend. Of we nu hij of zij zijn, blank, zwart, christen, pastafari, moslim, hetero of holebi, wij begrijpen dat we alleen elkaar hebben. Wij begrijpen dankzij de wetenschap dat we allemaal letterlijk sterrenkinderen zijn. Dat van vandaag op morgen materiële eigendommen kunnen én zullen verdwijnen, en dat we daar ons geluk niet moeten zoeken. Steek dus geen onterechte pluimen op je hoed: geluk zoeken in onze individualiteit is iets wat we zélf geleerd hebben.
Love generation
Dus doe maar. Label ons. Provoceer ons. Hypothekeer onze toekomst om je eigen uitboljaren veilig te stellen. We can take it all. We are the love generation. Op onze schouders rust de verantwoordelijkheid om de toekomst van het menselijke ras veilig te stellen, en we weten het. En dat is de reden voor onze ogenschijnlijke verveeldheid en ongeïnteresseerdheid. Totdat de kortzichtige generatie voor ons zich realiseert dat het tijd is om opzij te stappen, dat ze de wereld van vandaag nauwelijks nog begrijpt, en die van morgen al helemaal niet, kunnen we niets anders doen dan wachten. Vergeef ons dus dat we nog even feesten zoals we van jullie geleerd hebben: meteen roekeloze zelfdestructie en een blinddoek voor alle gevolgen.Tot slot nog dit, van de hand van een anonieme Griekse twintiger in crisis, 2.500 jaar geleden: Een maatschappij groeit pas echt als oude mannen de bomen planten waarvan ze weten dat ze nooit in hun schaduw zullen zitten.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen) Tags:Pieter Cortebeeck, Oscar van den Boogaard, twintigers, generatieconflict, Addertje
Thatcher vandaag ? Dat is De Wever
Thatcher vandaag ? Dat is De Wever
(Olivier Mouton, Le Vif)
Er zijn zo van die zelfverklaarde journalisten die, wanneer het eventjes kan, omt even welk feit aangrijpen om er de N-VA en vooral Bart De Wever bij te betrekken. Het lijkt in deze onzekere tijden een hardnekkige ziekte te zijn bij heel wat (would-be) journalisten. Hun in vitriool gedompelde pen of toetsenbord doet de rest.
Zo ook is het nieuws over Margaret Thatcher daartoe een ideale aanleiding. Volgens Monsieur Olivier Mouton, journalist bij Le Vif, is er - na het overlijden van Thatcher - inmiddels immers een Vlaamse Thatcher opgestaan, in de hoedanigheid van niemand minder dan Bart De Wever. Volgens Mouton, die wij er ernstig van verdenken een wolf in schapenvacht te zijn (heb je hem?), leeft de politieke filosofie van de Ijzeren Dame vandaag nog verder bij de Wever.
Nochtans waren gisteren alle ogen eerst gericht op Guy Verhofstadt die eind de jaren 80 de bijnaam Baby Thatcher meekreeg. In die periode stond hij als minister van begroting voor een streng soberheidsbeleid en voor privatiseringen. Hij bestuurde volgens dezelfde ultraliberale recepten als Lady Thatcher. Maar behalve het logo van zijn partij, zijn Verhofstadt en zijn ideeën sinds zijn premierschap geëvolueerd naar vuurrood. Zijn burgermanifesten liggen intussen al jaren stof te vergaren op zijn mansarde. Verhofstadt wil in de pers dan ook niet reageren op het nieuws. Volgens Mouton heeft Verhofdstadt trouwens ruim afstand genomen van de Thatcheriaanse ideeën van destijds. Hij is in linkse ogen zowaar ne goeie geworden, quoi.
Maar Mouton zet zijn speurtocht verder. En vandaag is volgens hem dus de geestelijke zoon van Lady Thatcher terug te vinden in de rangen van de N-VA. Zowel bij Bart De Wever als bij Liesbeth Homans, zijn boezemvriendin (confidente) en handlanger (compère) in Antwerpen, herleven bijna letterlijk de oude Britse recepten van een radicaal liberalisme, medelevend conservatisme (°) en nationalisme.
Op een verwijtend toontje stelt Mouton dat de N-VA op socio-economisch vlak zeer liberale standpunten inneemt, pleit voor soberheid, structurele hervormingen en wil breken met bestaande maatschappelijke modellen. Voor De Wever verhinderen naast de Franstaligen ook de vakbonden iedere hervorming van de samenleving, aldus nog Mouton. Wel, wij zijn van mening dat De Wever daarin wel degelijk gelijk heeft. Ook het feit dat N-VA de nadruk legt op plichten kent bij de auteur geen genade, zoals daar zijn: geen levenslange werkloosheidsuitkering, sociale woning mits integratie, de taal van de regio spreken,
Samengevat, het opiniestuk van Monsieur Olivier Mouton in Le Vif kadert perfect in het duurzame streven van de Franstalige Belgicistische linkerzijde, met de onvoorwaardelijke steun van de Vlaamse traditionele partijen, naar het eeuwige status-quo. Tja, in dat geval kun je moeilijk fan zijn van Bart De Wever.
Addertje
(Met dank aan Marcel Van Lysebetten)
(°) het geloof dat de staat via haar sociaal vangnet niet altijd alles kan oplossen en dat kleine particuliere en meestal religieuze hulporganisaties en vrijwilligers het individu veel beter kunnen bijstaan
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Margeret Thatcher, Bart De Wever, N-VA, Le Vif, Addertje, Guy Verhofstadt, Olivier Mouton
09-04-2013
Veroorzaakt zilver een generatieconflict ? (1)
Noot van Addertje:
De oudere (zilveren) generatie kreeg alle voordelen waarvan ze vandaag geniet niet zomaar in de schoot geworpen. De sociale verworvenheden waren geen cadeau, daarvoor is in het verleden gevochten. En ook de zilveren generatie heeft crisissen gekend. Sommige jongeren verwijten hun (groot)ouders oorzaak te zijn van de huidige economische, sociale en milieuproblemen. En wat te denken van het aankomende pensioenprobleem waarvoor de huidige regering alsnog slechts een klein kiezeltje in de rivier heeft verlegd ? Dit in tegenstelling tot wat sommige politieke partijen hierover verkondigen. Hebben de twintigers dan toch (deels) gelijk ? In De Standaard verschenen de voorbije weken meerdere opiniestukken over het thema. In verschillende bijdragen leggen wij er enkele naast elkaar. Oscar van den Boogaard wierp met zijn column Twintigers in crisis de steen in de kikkerpoel.
Twintigers in crisis
Oscar van den Boogaard, schrijver
De studies zijn het er over eens: de twintigers zitten in een existentiële crisis. Ze zijn in de war en teleurgesteld. Het leven voldoet niet aan hun hoge verwachtingen. Ze zouden naar prozac grijpen of zelfhulp-literatuur. Van één ding zijn ze zelf overtuigd: ze gaan glorieus ten onder.
In een onderzoek las ik: De generatie na 1985 geboren is een sociale tijdbom, narcistisch en alleen maar geïnteresseerd in uiterlijk, kicks en netwerken'. Wat een provocatie!
Van hun ouders hun beste vrienden hebben ze hun leven lang gehoord dat ze vooral moeten doen waar ze gelukkig van worden. Zelfontplooiing was het imperatief. Doe maar wat je leuk vindt, kind, als je maar geniet.' Hoe goed bedoeld zo'n uitspraak ook is, je zadelt je kind daarmee wel op met een extreem hoge verwachting. Je moet gelukkig zijn!
De twintigers van nu hebben het idee ingelepeld gekregen dat alles mogelijk is en dat als ze iets werkelijk willen, ze ook zullen slagen. Ze hebben daardoor geleerd dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun succes. Ze vinden van zichzelf dat ze origineel en bijzonder moeten zijn. Ze moeten mooi zijn en authentiek en anders dan anderen. Dat kun je een paar jaar volhouden, maar als het succes de droomjob, de grote liefde, het genie niet komt, zien ze het als een persoonlijk falen. Ze voelen zich schuldig dat ze niet bijzonder en gelukkig zijn.
Een paar jaar geleden gaf ik op een hippe kunstacademie in Amsterdam een workshop aan een groep jonge twintigers. Leuke jongens en meisjes met leuke kleertjes aan die leuk bezig zijn. Omdat hun spanningsboog niet erg lang was, kregen ze iedere dag de opdracht om in no-time iets te doen. Een dag een opera schrijven, een andere dag een roman, een andere dag een schilderij maken. Ik was verbaasd hoe goed ze daarin waren. Maar als ik hen een compliment maakte, waren ze helemaal niet blij. Iedereen vond altijd geweldig wat ze deden, ze waren van al dat positieve commentaar door en door verveeld. Ik werd er radeloos van. Het was alsof ze alleen maar de verwachting van anderen konden spiegelen, maar vanbinnen leeg waren. Was hun nieuwsgierigheid door hun ouders in de kiem gesmoord? Waar was hun wilskracht? En waar de noodzaak?
Volgens studies vinden de twintigers het leven saai, ze zijn verveeld. Verveling is een gebrek aan aandacht geven. Ze kunnen geen aandacht geven. Wel eventjes, maar dan gooien ze hun speelgoed weer aan de kant. Iemand zei me: als we een stomme kantoorbaan hadden gevonden, hadden we niet gemerkt dat het leven saai is en vervelend; omdat we op zoek zijn gegaan naar geluk en het niet hebben gevonden, zijn we erachter gekomen dat het niet bestaat. Een ander: De generatie vóór ons heeft ons niet alleen in een financiële crisis gestort, maar vooral in een existentiële crisis.'
Het is confronterend om wakker te worden uit een zoetsappige droom. De twintigers die hun studie hebben afgesloten, wacht een reality-check. Ze zijn overgeleverd aan de willekeur van de economische crisis. Een passende baan, een betaalbaar huis en sociale zekerheid zijn niet evident. Ze mogen blij zijn met wat ze kunnen krijgen. Wat overblijft, is het gevoel van falen ten opzichte van hun eigen hooggespannen verwachtingen. En om dat niet te voelen, krijgt de wereld de schuld.
Wat misschien positief is: de twintigers die niet zo makkelijk kunnen krijgen wat ze willen, zijn gedwongen om hun verwachtingen aan te passen aan wat mogelijk is en te experimenteren met verschillende werkgebieden en leefvormen. Ze moeten het idee overboord gooien dat verwachtingen uitkomen en dat je voor je dertigste ál je zaakjes op orde moeten hebben. Ze kunnen niet anders dan zich aan te passen aan de wereld van nu. Ze zoeken alternatieven, halen geluk uit andere dingen dan uit zekerheden. Dat lijkt me alleen maar een heel juiste manier van leven. Flexibel zijn. Kijken wat er komt. Doen wat je voelt dat je moet doen. Geen zekerheid uit de toekomst halen, maar uit het heden. Dematerialiseren. Dat de wereld in crisis het hen niet makkelijk maakt, is misschien een kans. Ze zijn gedwongen om zich af te vragen wat ze werkelijk willen en kunnen en om dat te verwezenlijken een creatieve oplossing te bedenken.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Oscar van den Boogaard, De Standaard, Addertje,
05-04-2013
Fabre nu onder vuur voor 'kunst' met vogelspinnen
STOP DE CULTUURSUBSIDIES
Fabre nu onder vuur voor 'kunst' met vogelspinnen
De wijze waarop Jan Fabre 'in naam van de kunst' met levende dieren omspringt, ligt opnieuw onder vuur. Zo zou de Antwerpse kunstenaar - op een expositie in Eupen - vogelspinnen losgelaten hebben in een 'arena' vol scheermesjes.
Onbegrijpelijk hoe sommige gestoorde geesten met een gebrek aan enig normbesef hun walgelijke ideeën tot kunst (kunnen) verheffen. Er nog dik aan verdienen en er bovenop ook nog subsidies voor bekomen.
Of wat dacht u van de onderstaande uitspraak over cultuursubsidies van Prof. Gust De Meyer, KU Leuven, in P Magazine van 2 november 2010:
Zelfs beeldende kunstenaars die zelfbedruipend zijn - Jan Fabre, Luc Tuymans - en wier werk om miljoenen euro draait, kunnen voor speciale projecten op geld van de overheid rekenen. Ik vind dat niet eerlijk, vooral niet tegenover de mensen die onze solidariteit wél hard nodig hebben: de echte armen, de chronisch zieken die hun medicijnen niet meer kunnen betalen, de gehandicapten die de eindjes niet aan mekaar kunnen knopen.
Jan Fabre maakt het nog bruiner. Hij stelt dat Cultuur hem elk jaar 2 of 3 miljoen euro zou moeten toekennen om hem wat te laten dromen, zonder dat daar iets tegenover staat! Fabre geeft overigens toe dat hij jarenlang zijn kunst in 't zwart heeft verkocht. Wat een pretentie, wat een misprijzen voor het volk.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Jan Fabre, Gust De Meyer, KU Leuven, P Magazine, Addertje
04-04-2013
'De PS is nagenoeg een communistische partij'
'De PS is nagenoeg een
communistische partij'
Zuhal Demir, N-VA-kamerlid
'Wanneer ik sommige
uitspraken in het parlement hoor, val ik bijna flauw. De Waalse socialisten
zijn nagenoeg communisten. Voor hen moet de staat voor alles zorgen', zegt
N-VA-kamerlid Zuhal Demir in een interview met LeVif/LExpress
Zuhal Demir,
N-VA-kamerlid en dochter van een Turkse arbeider, is voorzitter van het
district Antwerpen. In een interview met LeVif/LExpress verklaart de 33-jarige
Zuhal Demir dat haar afkomst aan de basis ligt van haar keuze voor N-VA:
"Mijn ouders komen uit Tunceli, een bakermat van de Koerdische identiteit.
In Turkije is het Turks de enige officiële taal, net zoals vroeger het Frans in
België. Toen ik hoorde over de Vlaamse weerstand tegen de Franstalige
dominantie, heeft dat een belletje doen rinkelen".
Het nationalistische
kamerlid vertelt verder dat ze zeer geïrriteerd is over de sociale partners in
het algemeen. Omdat ze verantwoordelijk zijn voor het status quo. De
werkloosheid neemt toe, de faillissementen ook. De pensioenen moeten hervormd
worden, de loonkosten moeten naar omlaag En wat doet de federale regering? Ze
schuift al die onderwerpen af naar de sociale partners."
Zuhal Demir is ook van
mening dat "behalve de MR, alle Franstaligen de bedrijven als vijanden
beschouwen. Wanneer ik sommige uitspraken in het parlement hoor, val ik bijna
flauw. De Waalse socialisten zijn nagenoeg communisten. Voor hen moet de staat
voor alles zorgen."
Werkloosheid maximum 2
jaar
Op de vraag of N-VA in
2014 in een regering zou stappen met MR en Open VLD antwoordt ze dat er
"veel overeenkomsten op socio-economisch vlak zijn. Maar meer wil ik niet
zeggen. Het is te vroeg. De enige zekerheid is dat we dit land moeten
hervormen. Ik denk dat dit onmogelijk is met de PS. In 2010 heb ik tijdens de
onderhandelingen voor de regeringsvorming deelgenomen aan een werkgroep over
werkloosheid. België is het enige land waar je twintig jaar werkloos kan
blijven. We hebben tegen de PS gezegd dat we dat willen veranderen. Maar de PS
wou daar niets van weten. On-bes-preek-baar !" Voor Demir zou de
werkloosheid maximaal twee jaar mogen duren. In de meeste Europese landen, is
het zes maanden of een jaar.
Zuhal Demir denkt ook
dat er in België veel vreemdelingen zijn. Tussen 1992 en 2000 zijn er 400 000
mensen bijgekomen. Een dergelijke toeloop impliceert de financiering van
integratieprogrammas, de bouw van scholen. Ons systeem is niet gemaakt om een
dergelijke massa op te vangen. Het gevolg daarvan is dat veel migrantenkinderen
achterstand hebben op school, dat ze de taal slecht beheersen en dat ze hun
plaats op de arbeidsmarkt niet vinden. Bovendien zijn er veel jongeren van
vreemde origine die in België geboren zijn en een vrouw in Turkije of Marokko
gaan zoeken die geen woord Nederlands spreekt. Elke keer moeten we het hele integratieproces
overdoen, besluit ze.
Marc De Vos, Directeur denktank Itinera, doceert aan UGent (Hieronder enkele uittreksels uit zijn column in DS van 26/3/2013)
Gent mag de woorden autochtoon en allochtoon dan wel begraven hebben, dat betekent niet dat integratie zomaar vanzelf kan gaan. We moeten nieuwkomers een duidelijk referentiekader bieden.
In Gent spreken ze dus nooit meer van autochtoon of allochtoon: ze hebben die woorden namelijk symbolisch begraven (DS 22 maart) . Maar de problemen van integratie van immigranten in onze samenleving zijn springlevend. Of de symboliek van het taalgebruik daaraan kan bijdragen, zal nog moeten blijken.
Vroeger spraken we vooral van gastarbeiders. Die term vertaalde de illusie dat migranten alleen tijdelijk naar België waren gekomen om er te arbeiden en om dan weer te vertrekken. Ze zijn gebleven en ze zijn ook blijven komen. België is intussen een onversneden immigratienatie. Tegen 2050 zal tussen 30 en 50 procent van onze totale bevolking uit naoorlogse immigratie bestaan.
De integratie van de vele en diverse immigranten in de smeltkroes die België aan het worden is, wordt wellicht onze grootste maatschappelijke uitdaging. Een mentale apartheid tussen de allochtoon' en de autochtoon' kunnen we dan zeker missen als kiespijn. Maar die andere illusie, dat alles vanzelf zal gaan in een bont laisser faire van multiculturele veelkleurigheid, kunnen we intussen ook begraven.
Wat is er nu precies begraven in Gent? Alleen een verkavelend en verdelend samenlevingsbeeld? Of ook elk idee van een autochtone' realiteit voor de allochtone' nieuwkomer? De eerste begrafenis kan een hefboom voor vereniging zijn. De tweede is zeker een recept voor versplintering. We moeten dus opletten. Sociale cohesie komt niet vanzelf. We moeten als samenleving nieuwkomers de hand reiken. Maar die hand moet wel gevuld zijn. Als er geen autochtone realiteit is, dan zal dat er uiteindelijk toe leiden dat andere realiteiten met de immigratie worden ingevoerd, om uiteindelijk heel de samenleving te ontwrichten.
We hebben in België al hele generaties verloren door het integratieprobleem te ontkennen of door te polariseren. Ik hoop ten zeerste dat de symbolische actie in Gent niet het zoveelste manoeuvre is voor ontkenning, maar integendeel het startschot voor een positieve invulling. Als we dat niet doen, dan is het symbolische graf van de allochtoon ook de put waarin we ons hoofd andermaal steken om blind en doof te blijven voor de enorme en historische uitdaging waarvoor we collectief staan.
Bron: DS
Reactie van DS-lezer Anka C.
'Tegen 2050 zal tussen 30 en 50 procent van onze totale bevolking uit naoorlogse immigratie bestaan'. Inderdaad, en door de tactiek van de grote gezinnen zullen de autochtonen nadien een minderheid in eigen land en werelddeel worden, die de geïmporteerde religie en gebruiken van de nieuwe meerderheid al dan niet vrijwillig zal moeten ondergaan, evenals de onvermijdelijke verarming en zelfs verpaupering die dit met zich mee zal brengen.
De Noord-Afrikanen willen zich niet integreren in West-Europa maar zullen eisen dat de anderen zich integreren in hùn beschaving, die zich tegen dan ten noorden van de Middellandse Zee gewoon verderzet (met bijhorende gebruiken, afschaffing van onze vroegere vrijheden en economische teloorgang die dat onvermijdelijk zal meebrengen). Een passender titel ware: 'RIP, AUTOCHTOON'!
'Ik heb een groot probleem met de Belgische constructie' (Carl Huybrechts)
"Ik wil niet dat dubieuze figuren zoals Laurette Onkelinx en Joëlle Milquet ingrijpende beslissingen nemen over de toekomst van mijn kinderen"
Carl Huybrechts in De Morgen
"Het sociaal-economische programma van de N-VA kan je volgens De Wever zo naast dat van de Duitse groenen leggen. Er is weinig verschil. Natuurlijk zijn de standpunten over migratie en justitie iets flinker, maar dat vind ik best oké.
"Ik heb een groot probleem met de Belgische constructie. Ik heb ook recht van spreken want ik heb nogal wat verfranste Vlamingen in mijn familie; zowel in Brussel als in de Ardennen. Ik spreek zelf meer dan behoorlijk Frans en heb veel voor de RTBF gewerkt. Dat is nu trouwens afgelopen. Ik mag hun studio niet meer binnen. 'Tu as fait un choix', kreeg ik er te horen. Kiezen voor de N-VA is blijkbaar kiezen tegen de RTBF. Toen ik bij Patrick Janssens op de lijst stond, was dat geen probleem.
Ik ben geen rabiate flamingant, maar ik kan niet begrijpen waarom de hele linkse wereld sympathiseert met de indianen van de Verenigde Staten en de Aboriginals in Australië en niet met de Vlamingen in de rand rond Brussel. Die worden ook van hun land gebulldozerd door de Franstaligen. En ook Brussel is totaal verstikt; die stad is elke authenticiteit kwijt. Ik vind dat de VRT moet verhuizen uit Brussel, net als alle andere Vlaamse instellingen, administraties en grote bedrijven. We moeten Brussel laten imploderen. Pas dan zullen de Brusselaars merken hoe belangrijk Vlaanderen is voor hen. Na tien jaar krijgen we dan Brussel terug, met een grote strik errond.
Er wonen veel Nederlanders in de Antwerpse Kempen, zo'n 30.000, denk ik. Ik heb nog geen enkele van hen horen vragen om de Nederlandse vlag uit te hangen op het stadhuis van Brasschaat. Maar de Franstaligen willen wel de Vlaamse gemeenten rond Brussel inlijven. Ze hebben hoegenaamd geen respect voor de Vlaamse cultuur. Diep in hun binnenste beschouwen ze ons nog steeds als lompe boeren."
DM: Je volgt dus de stelling van Geert Bourgeois dat alle bevoegdheden naar Vlaanderen moeten komen.
"Zeker. Ik wil niet dat dubieuze figuren zoals Laurette Onkelinx en Joëlle Milquet ingrijpende beslissingen nemen over de toekomst van mijn kinderen. Ze liggen daar ook niet wakker van; ze willen enkel de transfers naar Wallonië overeind houden."
DM: Je noemt jezelf centrum-links, maar - met permissie - dat is gemakkelijk in een residentiële gemeente als Brasschaat. Eén Vlaming op de tien leeft in armoede. In Antwerpen is dat cijfer nog veel hoger.
"Het Belgische kader verhindert ons om op een efficiënte manier het armoedeprobleem - of om het even welk ander probleem - aan te pakken. Laat ons eerst het land splitsen om daarna in tien jaar tijd de armoede in Vlaanderen uit te roeien. Dat kan alleen als we de handen vrij hebben."
'De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat' (Eric Van Rompuy)
'De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat' (Eric Van Rompuy)
Knack zette Ben Weyts (N-VA) en Eric Van Rompuy (CD&V) samen aan tafel om zich te buigen over de vraag wat N-VA en CD&V nog bindt, en wat hen vandaag scheidt. Van Rompuy: De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat. Weyts: Eric, let alsjeblieft op je woorden.
Wat zal het worden in 2014? U zegt zelf, Ben Weyts: u wilt een breuk forceren als wij Vlaamse partners vinden.
Ben Weyts: Rekenkundig gezien heeft N-VA minstens één partner nodig, en dat zou natuurlijk CD&V of Open VLD kunnen zijn. Dat is onze eerste besogne: een akkoord maken met een andere Vlaamse partij. Want dat hebben we uit de voorbije periode geleerd: het volstaat niet de verkiezingen te winnen in het Vlaamse landsgedeelte, uiteindelijk moet je altijd een akkoord maken met die andere democratie. Wij willen straks kunnen spreken vanuit de Vlaamse democratie: vanuit een meerderheid in het Vlaams Parlement, en misschien zelfs vanuit de Vlaamse regering. Dan zitten we in een andere situatie.
Eric Van Rompuy: We zullen wel zien wat 2014 brengt. CD&V zal alleszins niet meestappen in een verhaal waarbij de regeringsvorming afhankelijk wordt gemaakt van de invoering van jullie versie van het confederalisme, dus van het separatisme.
Weyts: Maar CD&V zal wel opnieuw meedoen aan een federale regering zonder Vlaamse meerderheid? Is het dat? Gaan jullie er ons er opnieuw afrijden?
Van Rompuy: Gaat N-VA dan echt opnieuw weigeren mee te onderhandelen over een federale regering? Ja? Dan is de kans groot dat wij jullie er inderdaad opnieuw moeten afrijden. En het is goed om in deze periode van Vlaamse voorjaarsklassiekers uit te leggen wat er afrijden betekent. Tussen 2004 en 2011 reden we samen een koers en zaten we samen in de kopgroep. De eindstreep naderde, en we zagen dat we konden winnen: we kregen eindelijk de kans om B-H-V te splitsen. Maar ineens zagen we dat een van onze vluchtgezellen niet alleen zelf geen meter meer op kop reed, maar voortdurend zijn best deed de ontsnapping te saboteren en de vlucht teniet te doen. Dus zeiden we op een bepaald moment inderdaad: Nu demarreren! Nu proberen aan te komen zonder die wieltjeszuiger die anderen laat werken in de hoop dat onze vlucht níét slaagt om dan op de koop toe zelf met de bloemen te gaan lopen. (fier) En dat is ons gelukt.
Ge peist gij toch niet dat wij naïef zijn? Wat gijlie wilt, is in 2014 een meerderheid halen in het Vlaams Parlement. Vandaar dat Bourgeois zo kickte op die veertig procent: dan hebben jullie die meerderheid vast. Dan gaan jullie eenzijdig het confederalisme op tafel leggen. N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat.
Weyts: Eric, let alsjeblieft op je woorden.
Van Rompuy: De Wever had het toch over évaporer? Ik geef het u op een briefje: jullie hopen in 2014 in een Antwerps scenario terecht te komen, waar er toch een of andere partij gevonden wordt die u over vijftig procent helpt tillen.
De vraag is dus: welke CD&Ver speelt straks voor Marc Van Peel?
Weyts: (grijnst).
Van Rompuy: (onverstoorbaar) De bevolking moet weten voor welk scenario het land staat. Wat de N-VA wil, is sociaaleconomisch een drama. Voor onze staatshervorming hebben we al vijfhonderd dagen moeten onderhandelen. Het confederalisme zoals N-VA dat wil, krijgen jullie in geen duizend dagen onderhandeld. Jullie gaan er trouwens ook geen Vlaamse partners voor vinden: zeker CD&V en SP.A niet, en wellicht ook niet Open VLD. Dat wordt dus totale chaos. De fiscale wetgeving wordt voor elke ondernemer compleet onduidelijk, want die gaat ineens naar de deelstaten. De pensioenkassen moeten worden gescheiden. De financiële markten zullen ons vragen: En wat gebeurt er met de schuld? En dan verwijten ze mij xdat Van Rompuy angst zaait door te spreken over Griekse toestanden. Met het confederalisme staan we voor zon scenario.
Weyts: Komaan. U doet alsof u met die zesde staatshervorming echt het land vooruitgeholpen hebt. De cijfers die u opsomde, klonken wel indrukwekkend, maar ze zijn het niet. Uw fiscale autonomie komt neer op wat meer opcentiemen. De Vlaamse regering krijgt nog altijd niet meer armslag dan het eerste het beste schepencollege. Alsof Vlaanderen niet ambitieuzer mag zijn dan Ranzegem. U hebt het zelf al over een zevende staatshervorming. Dat is toch erkennen dat uw zesde staatshervorming geen Big Bang is? Wordt die zevende dan The Biggest Bang? De Oerknal? Geef toch gewoon toe dat dit een bric-à-brac-hervorming is. Dat dit land blijft aanmodderen, met de hoogste staatsschuld ter wereld, de hoogste fiscale druk en de hoogste overheidsuitgaven, die trouwens nog altijd aan het toenemen zijn. Het zal dus in 2014 wel móéten gaan over confederalisme.
Aan dit gesprek te horen, is een toenadering tussen de twee gewezen kartelpartners nog niet aan de orde.
Weyts: (gelaten) Dit interview lijkt inderdaad op een extreme exponent van het debat zoals het in de Wetstraat gevoerd wordt?
Ben Weyts, ondervoorzitter N-VA in Villa Politica (21/3/2013)
"Als u het mij vraagt: Confederalisme wil gewoon dit zeggen:
Mogen wij alstublieft onze eigen problemen aanpakken, met onze eigen oplossingen, met onze eigen centen. Dat is Confederalisme. En hetgeen wij nog samen zouden kunnen doen op dat Confederale Belgische niveau, dat kunnen we samen beslissen met onze Franstalige vrienden. Maar voortaan gaan we die bevoegdheden op dat Confederale Belgische niveau uitoefenen niet omdat we móeten zoals vandaag maar omdat wij dat wíllen. Omdat dat beter is voor onze gemeenschap, voor ons volk.
Wij hopen dat we in 2014 en de jaren die daarop volgen van de inefficiënte Belgische staat waar momenteel alles geblokkeerd is, waar geen verandering is, waar geen hervormingen zijn, kunnen komen tot een efficiënte Belgische Confederatie. Dat zou leuk zijn.”
