Vanmorgen was het verzameling geblazen, om na het ontbijt van 8:00 uur, de groepsfoto te nemen op het Rode Plein. Ons morgenmaal liet wat op zich wachten maar we zijn niet echt gebonden aan tijd en hebben geduld. Op het menu: 3 lauwe flensjes met zure room en een bord havermoutpap. Daarbij een tas thee en dat was het. Geen brood, geen beleg, honing of confituur.

Ik moet zeggen voor mij voldoende want ik sukkel al 2 dagen met maag en darmklachten.

Gezamenlijk de metro genomen naar het centrum van de stad. De metro van Moskou is een belevenis op zich. Enorm lange roltrappen brengen je in geen tijd zeer diep onder de grond en de tientallen stations zijn prachtig versierd. Een heen en terug kaartje kost je 52 roebel(€ 1,25). Iedere 60 seconden kan je opstappen en per dag vervoert de metro van Moskou 6 miljoen passagiers.

Eenmaal op het Rode plein, "het plein is trouwens niet rood maar in Rusland wordt hetzelfde woord gebruikt voor mooi", allen onze Brugge-Moskou truitjes aangetrokken, enkele producten van onze spencers erbij en onze vlag. Gevraagd aan enkele Koreaanse toeristen om met onze fototoestellen de nodige kiekjes te nemen.

De politie waakt. Een paar agenten spreken ons aan, later gevolgd door een agent in burger. Alle toestellen tonen en de beelden met reclame moeten eruit. Na een strenge controle blijven niet zoveel foto’s van de groep over.

Alles waar reclame of propaganda op staat moet weg, ook onze vlag. Met handen en voeten uitgelegd waarom we precies die foto willen. Njet.

Na een tijdje begrijpen ze dat we die hele afstand gefietst hebben voor die ene foto en reageren al wat milder.

We nemen veel individuele foto’s in verschillende wielertruitjes en de politie laat ons verder met rust.

Jammer dat het Rode Plein regelmatig ontsierd wordt door enorme podiums die dienen voor de talrijke optredens en activiteiten. Deze week is het voor militaire doedelzakregimenten. Later verneem ik dat je veel geluk moet hebben om het plein leeg te zien.

De rest van de dag in groepjes de omgeving verkent en tientallen foto’s genomen van de verschillende prachtige gebouwen en kerken. Een heel stuk gewandeld langs de Moskwa en toevallig een gezellig eetcafé ontdekt. Na een pint, een bord met pasta met champignonsaus, weggespoeld met een koffie (€ 25) kon ik daar mijn computertje gebruiken om reeds voorafgemaakte verslagen, op de blog te plaatsen.

In het hotel kan het niet, en mijn geheugenstick gebruiken mag niet. Voor morgen heb ik al een Mac Donalds vestiging gevonden met Wi Fi zadat ik er in principe draadloos kan internetten.

Wat souvenirs gekocht en terug naar het hotel want we moesten ons klaar maken voor de uitnodiging op de Belgische ambassade. Eerst moesten we nog opdraven voor een lokale televisieploeg. Enkele fietsen werden terug van stal gehaald, en we moesten wat heen en weer fietsen, zodat de cameraman en geluidstechnicus ons op beeld konden zetten. Nog vlug een interview met roland en met Annick en we konden beschikken.

Vlug de metro genomen naar de ambassade waar de waarnemende Belgische ambassadeur, en zijn medewerkers ons hartelijk welkom wensten. Belgische pinten en Belgische hapjes en broodjes gingen vlot naar binnen.

Na de nodige felicitaties en geschenkenruil werd er gezellig gekeuveld over onze avonturen.

Later op de avond nog een bakje frieten gekocht in de Mac Donalds en onder de wol gekropen na een vermoeiende doch prachtige dag.

1 september verjaardag van Tino

Tino hebben we leren kennen als een joviale kerel. Lachen en dollen is zijn devies. Altijd behulpzaam en klaar om iedere panne aan de fiets te herstellen. Daarvoor had hij zijn materiaalkoffer en reservestukken meegebracht.

Tino is ook talrijke keren gezien aan de kop van het peloton, en was niet te beroerd, om kilometers lang het tempo aan te voeren.

Tino heeft ons allen samen geroepen en volgende brief voorgelezen:

Beste vrienden en vriendin.

Wie van ons had er ooit gedacht dat hij of zij met de fiets dwars door Duitsland, Polen, Wit-Rusland tot Moskou zou fietsen. Ik denk niemand van ons. Maar dank zij Kris, die er Roland aan herinnerde, ooit eens dit idee opperde, zijn we nu hier allemaal samen in Moskou.

Vandaag is het mijn verjaardag maar ik meen te mogen zeggen, dat ik niet alleen het feestvarken ben, maar dat we vandaag met zen allen iets te vieren hebben nl: een prachtig avontuur zonder ongelukken tot een goed einde hebben gebracht.

We mogen terecht fier zijn op ons zelf want het zullen er ons dit weinig nadoen. Dit avontuur zou nooit geslaagd zijn zonder de medewerking van ieder van ons. Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen, zo denk ik aan in en uitladen van de aanhangwagen en auto. Het wegbrengen van de fietsen, iemand anders zijn band vervangen en ga zo maar door. Het is ook niet evident om samen te leven met 19 vreemde mensen gedurende 21 dagen en toch is dit vrijwel rimpelloos verlopen. Ook in een huwelijk wordt er al eens een scheef woord gezegd. Dus beste vrienden en vriendin vraag ik een hartelijk applaus voor ons eigen op het welslagen van deze expeditie.

Er zijn toch een aantal mensen die een speciale vermelding verdienen en ik denk dat ik mag spreken in naam van de ganse groep. Mensen die iets extra geleverd hebben en die ervoor gezorgd hebben dat dit avontuur zeer geslaagd is.

In de eerste plaats denk ik dan aan Jean-Pierre die ervoor gezorgd heeft in de mate van het mogelijke om de mensen op het thuisfront op de hoogte te houden van onze belevenissen. Uren, zelfs dagen en nachten(vraag het maar aan Jantje) heeft hij op zijn computer getokkeld om zoveel mogelijk berichten, verslagen, mails en zelfs foto op de blog te zwieren. Daarvoor vraag ik een daverend applaus voor Jean-Pierre.

Iemand die we zeker ook niet mogen vergeten is onze Jos. Onze stille genieter, maar op gebied van een groep op sleeptouw te nemen kan hem niemand nog iets leren. Ik en nog vele anderen hebben onze ogen uitgekeken op het systeem dat hij uitgedokterd heeft om ons de juiste weg te wijzen. Duitsland, Polen: we zijn er door gereden alsof het onze eigen gemeente is en dit allemaal dankzij het voorbereidingswerk van Jos. Ook wil ik Gerald bedanken voor het stukje Rusland die hij voor zijn rekening genomen heeft.

Applaus graag voor Jos en Gerald.

Wie zeker niet mag ontbreken op het lijstje is onze begeleider Guus. Wat heeft die man geduld zeg. Op stap gaan met 19 gekke Belgen die alleen maar bezig zijn met hun eigen ding. Hoeveel keer heeft hij orde moeten maken in auto en aanhangwagen? Als je Guus wat vroeg stond hij altijd klaar om ons te helpen. En doe het maar, 3OOO kilometers rijden aan minder dan 35 per uur.

Zelfs nam hij nog de tijd om te filmen en foto te nemen. Guus uit naam van de ganse groep, je bent een toffe kerel. Applaus.

En last bud not laest hebben we nog Roland.

Roland na het lezen van je boek besefte ik al dat ik met gene gewone op reis zou vertrekken naar Moskou. Maar ik heb je hier 18 dagen aan het werk gezien, en ik denk dat ik in naam van de ganse groep mag spreken, de bewondering voor jou is enkel maar toegenomen. Bijna 72 jaar en nog 3000 kilometer meefietsen met gasten waarvan je de vader kan zijn, hoedje af.

Qua organisatie ken je je gelijke niet, want die zijn er niet. Bevoorradingen tip top in orde – hotels eveneens, kortom alles was buitengewoon georganiseerd.

Nooit zal ik je engelengezicht vergeten toen je aan het onderhandelen was met de politie, schitterend.

Roland of beter gezegd meneer Hurtecant, want dit mag gezegd worden,"Je bent een hele grote meneer, ons respect voor jou is eindeloos". Wat je hier gepresteerd hebt zal niemand van ons maar ook niet van deze aardbol u nadoen. Chapeau.

Staande ovatie aub.

31

Vertrokken uit ons hotel met veel vertraging. Normaal eten we om 7:00 , laden de wagen en starten stipt om 8:00uur.

Niet dus, het restaurant is stipt om 8:00 open. Dus vertrekken we maar om 8:45 uur.

We slapen heel dicht bij de snelweg en besluiten om 90 km de M1 te nemen en dan, een rode, goed berijdbare weg te volgen tot aan onze bestemming.

Plots, na 75 km, politie"aan de kant en paspoort". Roland mag het zeggen.

Alleen Russisch, geen Engels of Duits. Uitgelegd wat ons doel is en dat we de volgende afslag zullen nemen en verder gewone wegen gebruiken. Njet.

Een uur wachten op een officier. Roland stelt zich voor als organisator en onderhandeld.

Na veel telefoons en veel bla bla mogen we een plaatselijke weg nemen en 20 km omrijden om op ons parcours te komen. We moeten nog 150 km en het is al over de middag.

90 km voor onze bestemming worden we opgewacht door de verkeerspolitie. Volgen!!!

Om de 30 km een andere ploeg.

Zo ist gemakkelijk. Iedereen gaat aan de kant, aan drukke kruispunten laten ze even de sirene loeien en we hebben doorgang. De kaart en route hebben we niet nodig want we worden keurig aan het hotel afgezet.

Even verfrissen en avond maal en vlug naar bed.

Morgen komen een 10 russische wielertouristen ons begeleiden van ons hotel tot aan het rode plein. De politie rijdt voor.

30 aug

Het was ok. Na een stevig ontbijt om 8:00 gestart voor een avontuurlijke rit van 180 km.

De snelweg mogen we nietgebruiken en moeten dus via de rode wegen, die volgens de kaarten, na de snelweg, de beste alternatieven zijn.

Even buiten de stad begonnen de moeilijkheden al. Een reeks hellingen om u tegen te zeggen. Het gevolg was dat we regelmatig moesten wachten op de achterblijvers.

Het was koud en het regende zachtjes. Er werd weinig gesproken en gelachen.

Platte band! Dit werd 5 keer geroepen. Weer tijd verlies. Vervanging van pedalen en schoenplaatjes, idem. Zoeken naar de juiste weg koste ons ook veel kostbare tijd. Na 1 uur rond draaien en zoeken een vriendelijke Rus gevonden die ons op de goede weg hielp.

Prachtige baan, nieuwe asvalt. Volle bak richting ons doel. "Als we ons haasten zijn we om 20:00 in ons hotel", dachten we. Enkele kilometers verder plots geen asvalt meer. Een kilometer of 7 alleen maar zand en waterplassen. We konden niet meer terug, we moesten verder. Cycle-cross dan maar. Weer lang wachten op de laatsten en de volgwagen.

Even verder een stuk nieuwe asvalt. We hadden al hoop dat het nu in orde zou komen.

Aan een splitsing na een lange strook keien en zand, overlegt wat te doen.

We zouden een vrachtwagen tegenhouden en ons laten voeren naar het treinstation en daar met de fietsen sporen tot aan de stad waar ons hotel gelegen is.

Een busje kwam aangereden en volgepropt met onze fietsen en deelnemers. Op het busje zaten enkele verbaasde Russinnen en arbeiders. Het bomvolle busje in volle vaart naar het station. Onderweg was nog een halte en moesten er nog 7 passagiers bij! Propvol.

Aan het busstation iedereen eruit en met de fiets in vliegende vaard naar het volgend stadje hopend daar de trein te kunnen nemen.

Helaas alle treinen waren al vertrokken. We hadden het koud maar in het station was het lekker warm. De bewaker wilde wel proberen vervoer voor ons te vinden. Een busje gevonden maar te klein om alles te vervoeren. Dus nog een lichte vrachtwagen opgetrommeld en volgeladen let de fietsen.

Onderhandeld over de prijs: € 175 voor een transport naar ons hotel ongeveer 70 km verder.

Daar om 21:30 u aangekomen en gelukkig konden we nog douchen en warm eten.

Morgen voorlaatste rit 220 km richtig de voorsteden van Moskou.

29 aug

Vanmorgen om 7:00 uur ontbijt zoals gewoolijk. Een glas lekkere gezoete yougourt en een sneetje brood me kaas. Daarna een bord rijstpap met 2 vette worsten. Traditionele Thee als sluiter.

Onze politiewagen stond al klaar en om 8:00 u vertrokken naar de snelweg.

In vliegende vaart naar de Russische grens. Daar de formaliteiten vervuld en verder op de snelweg gefietst richting Moskou. Een paar kilometers op Russisch grondgebied werden we gestopt door de wegenpolitie. Van de snelweg, "veel te gevaarlijk" beweerden ze.

Daar stonden we. We konden niet verder. Alleen zandwegen en doodlopende straten.

Intussen was een vertegenwoordiger van de Belgische ambasade aangekomen met zijn echtgenote en een tolk. Een tijdje onderhandeld met de politie om ons eventueel 25 km te begeleiden op de snelweg tot aan een alternatieve weg. Njet. Daat kan niet dat is niet onze opdracht.

Methode 2: laat door de politie alle vrachtwagens stoppen en kontroleren of ze leeg zijn.

Indien ja onderhandel met de bestuurder om de fietsen, en onszelf, op te laden en 25 km verder te vervoeren, zodat we via andere wegen kunnen verder fietsen.

Voor 800 roebel(20 €) wilde iemand ons vervoeren. Alle fietsen in de kamion en een achtal deelnemers om de boel in evenwicht te houden. De rest van de deelnemers in onze volgwagen, een deel bij meneer Raes en een deel bij de politie.

Nog een 60 km te fietsen, tenminste dat dachten wij. Onderweg was veel meer te zien, en te beleven, dan langs de monotone M1. Mooie dorpjes, pitoreske houten woningen passeren de revue. Kinderen en volwassenen wuiven ons toe.

De mensen op het platteland zijn arm. Je ziet het aan hun totaal versleten auto's, vrachtwagens en traktoren. De enkele fietsen die je onderweg ziet zijn wrakken. Bij ons zouden die al lang op het stort terecht komen.

Onderweg gestopt in een kleine winkel en de ganse voorraad blikjes cola, sprite, bananen en brood opgekocht. Een cola koste 21 roebel(€ 0,5).

Aangekomen in de buurt van Smolensk begonnen de problemen opnieuw.

Daar we de snelweg verlaten hadden, en ons hotel zich aan de rand van de M1 bevond ,moesten we dwars door Smolensk en een groot gedeelte van de ring, naar de andere kant fietsen. Best gevaarlijk en moeilijk want alle straatnamen voor ons onleesbaar.

Een taxibestuurder aangesproken en voor 600 roebel(€ 15) wilde die ons naar ons hotel brengen. Onderweg zeer druk verkeer en enkele pittige hellingen.

Mooie kamers, lekker en voldoende eten.