Carlos, Met veel interesse volgen wij jou fietsavontuur naar Moscou. t Is eens wat anders dan de Braakman, Breskens of Terneuzen hé Wat een tocht ! Gewelllllldig, Wow . Als je nu al naar Moscou fietst, waar rijd je dan naartoe als je straks in (pre)pensioen bent? Naar Peking of Vladivostoc? Wij wensen jou en jou ploegmaats nog veel fietsgenot en een behouden terugkeer. Geniet, maar hou het veilig! Groetjes uit Assenede van Alex en Viviane
Zoals je al zult weten zitten we hier voor het moment samen met ne cava en ne leffe ,da moe nie altijd vodka zijn zulle!!!! Whebben hier juist eens samen gans die blog afgelopen en dabegint serieus op te lopen van al die bezoekers (nu al 21000 ) hoor ! Veel mooie fotos maar waar zijn al die mooie vrouwen lijk da we daar al vernemen. Maar vergeet nie tschoonste volk ziet wel iere wé!!!! Annick zegt wel da ge da haar nu ook ne keer moogt leren op diene pc te werken ! Den Anderlecht is der uitgeknikkerd in de champion league. Geen te best were voor het moment alhiere. Zeg da is wel tof da uw vrouwke ne keer alleen oversteekt! Annick zit hiere wel al wanhopig te wachten totdat je were in onze contreien zijt zulle ! Tis nu bijna 9 uur en we gaan der de kids ook nog ne keer oplaten op de pc.
Da ge dat daar nog verder goe moogt stellen en veilig en wel Wit Rusland door trekken .
Ge hebt hiere vele groeten van ons allemaal en ferme kussen van Uw vrouwke Annickske.
Bericht: dag broer, al 11 dagen gepasseerd! hoedje af voor gans de groep. en kan die madam tussen al dat manvolk een beetje haar mannetje staan? morgen terug 200 km dichter naar de eindstreep! hilaire, geniet ook verder, want je beleeft iets unieks. groetjes uit het momenteel natte gent. solange
Bericht: Hallo sportievelingen en vooral Johan en Michel, ik hoop dat jullie ginder niet al teveel de boel op stelten gezet hebben met al die vlot vloeiende wodka.... want anders zal het koppeke pijn doen en zullen de beentjes wat tegenstribbelen, vrees ik!!! Moskou komt nu toch wel dichterbij maar toch nog efkens op de tanden bijten hoor... Op maandag 6 september a.s. wordt er in Wetteren, thuisgemeente van Johan, een dernyfestival gereden ( gratis inkom = ook belangrijk gegeven ) en volgende renners zullen aantreden : Wouter Fack, Kenny Van Braeckel, Tom Van Den Haute, Tim Mertens, Kurt Hovelynck, Glenn D'Hollander, Bert Scheirlinckx, Kristof Goddaert, Tomas Vaitkus, Dominique Cornu, Niels Albert, Frederik Willems, Robby Mc Ewen, Jurgen Van Den Broeck en Stijn De Volder. Ik weet uit ervaring dat dit al jaren voor Wetteren een feestdag is, dus allen daarheen!!! Organisatoren zullen content zijn met deze reclame!!! Veel succes met de rit naar Baranovichi. Groetjes, Martine, Kristof en Joke.
Vlug een kort bericht uit een Mac Donalds. Het regent weer. Gisteren was het redelijk mooi weer. Neem straks de metro naar de winkelstraten op zoek naar een goed Russisch kookboek. Deze middag afspraak met een gids aan het kremling, voor een wandeltocht in de stad. Ten minste als het niet te veel regent. Vanavond meer nieuws. Geen foto's wegens slechte internetaansluiting en te trage lijn. Ik denk dat we 4 à 5000 foto's hebben voor op het album. Werk genoeg voor volgende week.
Vanmorgen was het verzameling geblazen, om na het ontbijt van 8:00 uur, de groepsfoto te nemen op het Rode Plein. Ons morgenmaal liet wat op zich wachten maar we zijn niet echt gebonden aan tijd en hebben geduld. Op het menu: 3 lauwe flensjes met zure room en een bord havermoutpap. Daarbij een tas thee en dat was het. Geen brood, geen beleg, honing of confituur.
Ik moet zeggen voor mij voldoende want ik sukkel al 2 dagen met maag en darmklachten.
Gezamenlijk de metro genomen naar het centrum van de stad. De metro van Moskou is een belevenis op zich. Enorm lange roltrappen brengen je in geen tijd zeer diep onder de grond en de tientallen stations zijn prachtig versierd. Een heen en terug kaartje kost je 52 roebel( 1,25). Iedere 60 seconden kan je opstappen en per dag vervoert de metro van Moskou 6 miljoen passagiers.
Eenmaal op het Rode plein, "het plein is trouwens niet rood maar in Rusland wordt hetzelfde woord gebruikt voor mooi", allen onze Brugge-Moskou truitjes aangetrokken, enkele producten van onze spencers erbij en onze vlag. Gevraagd aan enkele Koreaanse toeristen om met onze fototoestellen de nodige kiekjes te nemen.
De politie waakt. Een paar agenten spreken ons aan, later gevolgd door een agent in burger. Alle toestellen tonen en de beelden met reclame moeten eruit. Na een strenge controle blijven niet zoveel fotos van de groep over.
Alles waar reclame of propaganda op staat moet weg, ook onze vlag. Met handen en voeten uitgelegd waarom we precies die foto willen. Njet.
Na een tijdje begrijpen ze dat we die hele afstand gefietst hebben voor die ene foto en reageren al wat milder.
We nemen veel individuele fotos in verschillende wielertruitjes en de politie laat ons verder met rust.
Jammer dat het Rode Plein regelmatig ontsierd wordt door enorme podiums die dienen voor de talrijke optredens en activiteiten. Deze week is het voor militaire doedelzakregimenten. Later verneem ik dat je veel geluk moet hebben om het plein leeg te zien.
De rest van de dag in groepjes de omgeving verkent en tientallen fotos genomen van de verschillende prachtige gebouwen en kerken. Een heel stuk gewandeld langs de Moskwa en toevallig een gezellig eetcafé ontdekt. Na een pint, een bord met pasta met champignonsaus, weggespoeld met een koffie ( 25) kon ik daar mijn computertje gebruiken om reeds voorafgemaakte verslagen, op de blog te plaatsen.
In het hotel kan het niet, en mijn geheugenstick gebruiken mag niet. Voor morgen heb ik al een Mac Donalds vestiging gevonden met Wi Fi zadat ik er in principe draadloos kan internetten.
Wat souvenirs gekocht en terug naar het hotel want we moesten ons klaar maken voor de uitnodiging op de Belgische ambassade. Eerst moesten we nog opdraven voor een lokale televisieploeg. Enkele fietsen werden terug van stal gehaald, en we moesten wat heen en weer fietsen, zodat de cameraman en geluidstechnicus ons op beeld konden zetten. Nog vlug een interview met roland en met Annick en we konden beschikken.
Vlug de metro genomen naar de ambassade waar de waarnemende Belgische ambassadeur, en zijn medewerkers ons hartelijk welkom wensten. Belgische pinten en Belgische hapjes en broodjes gingen vlot naar binnen.
Na de nodige felicitaties en geschenkenruil werd er gezellig gekeuveld over onze avonturen.
Later op de avond nog een bakje frieten gekocht in de Mac Donalds en onder de wol gekropen na een vermoeiende doch prachtige dag.
Tino hebben we leren kennen als een joviale kerel. Lachen en dollen is zijn devies. Altijd behulpzaam en klaar om iedere panne aan de fiets te herstellen. Daarvoor had hij zijn materiaalkoffer en reservestukken meegebracht.
Tino is ook talrijke keren gezien aan de kop van het peloton, en was niet te beroerd, om kilometers lang het tempo aan te voeren.
Tino heeft ons allen samen geroepen en volgende brief voorgelezen:
Beste vrienden en vriendin.
Wie van ons had er ooit gedacht dat hij of zij met de fiets dwars door Duitsland, Polen, Wit-Rusland tot Moskou zou fietsen. Ik denk niemand van ons. Maar dank zij Kris, die er Roland aan herinnerde, ooit eens dit idee opperde, zijn we nu hier allemaal samen in Moskou.
Vandaag is het mijn verjaardag maar ik meen te mogen zeggen, dat ik niet alleen het feestvarken ben, maar dat we vandaag met zen allen iets te vieren hebben nl: een prachtig avontuur zonder ongelukken tot een goed einde hebben gebracht.
We mogen terecht fier zijn op ons zelf want het zullen er ons dit weinig nadoen. Dit avontuur zou nooit geslaagd zijn zonder de medewerking van ieder van ons. Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen, zo denk ik aan in en uitladen van de aanhangwagen en auto. Het wegbrengen van de fietsen, iemand anders zijn band vervangen en ga zo maar door. Het is ook niet evident om samen te leven met 19 vreemde mensen gedurende 21 dagen en toch is dit vrijwel rimpelloos verlopen. Ook in een huwelijk wordt er al eens een scheef woord gezegd. Dus beste vrienden en vriendin vraag ik een hartelijk applaus voor ons eigen op het welslagen van deze expeditie.
Er zijn toch een aantal mensen die een speciale vermelding verdienen en ik denk dat ik mag spreken in naam van de ganse groep. Mensen die iets extra geleverd hebben en die ervoor gezorgd hebben dat dit avontuur zeer geslaagd is.
In de eerste plaats denk ik dan aan Jean-Pierre die ervoor gezorgd heeft in de mate van het mogelijke om de mensen op het thuisfront op de hoogte te houden van onze belevenissen. Uren, zelfs dagen en nachten(vraag het maar aan Jantje) heeft hij op zijn computer getokkeld om zoveel mogelijk berichten, verslagen, mails en zelfs foto op de blog te zwieren. Daarvoor vraag ik een daverend applaus voor Jean-Pierre.
Iemand die we zeker ook niet mogen vergeten is onze Jos. Onze stille genieter, maar op gebied van een groep op sleeptouw te nemen kan hem niemand nog iets leren. Ik en nog vele anderen hebben onze ogen uitgekeken op het systeem dat hij uitgedokterd heeft om ons de juiste weg te wijzen. Duitsland, Polen: we zijn er door gereden alsof het onze eigen gemeente is en dit allemaal dankzij het voorbereidingswerk van Jos. Ook wil ik Gerald bedanken voor het stukje Rusland die hij voor zijn rekening genomen heeft.
Applaus graag voor Jos en Gerald.
Wie zeker niet mag ontbreken op het lijstje is onze begeleider Guus. Wat heeft die man geduld zeg. Op stap gaan met 19 gekke Belgen die alleen maar bezig zijn met hun eigen ding. Hoeveel keer heeft hij orde moeten maken in auto en aanhangwagen? Als je Guus wat vroeg stond hij altijd klaar om ons te helpen. En doe het maar, 3OOO kilometers rijden aan minder dan 35 per uur.
Zelfs nam hij nog de tijd om te filmen en foto te nemen. Guus uit naam van de ganse groep, je bent een toffe kerel. Applaus.
En last bud not laest hebben we nog Roland.
Roland na het lezen van je boek besefte ik al dat ik met gene gewone op reis zou vertrekken naar Moskou. Maar ik heb je hier 18 dagen aan het werk gezien, en ik denk dat ik in naam van de ganse groep mag spreken, de bewondering voor jou is enkel maar toegenomen. Bijna 72 jaar en nog 3000 kilometer meefietsen met gasten waarvan je de vader kan zijn, hoedje af.
Qua organisatie ken je je gelijke niet, want die zijn er niet. Bevoorradingen tip top in orde hotels eveneens, kortom alles was buitengewoon georganiseerd.
Nooit zal ik je engelengezicht vergeten toen je aan het onderhandelen was met de politie, schitterend.
Roland of beter gezegd meneer Hurtecant, want dit mag gezegd worden,"Je bent een hele grote meneer, ons respect voor jou is eindeloos". Wat je hier gepresteerd hebt zal niemand van ons maar ook niet van deze aardbol u nadoen. Chapeau.
Vertrokken uit ons hotel met veel vertraging. Normaal eten we om 7:00 , laden de wagen en starten stipt om 8:00uur.
Niet dus, het restaurant is stipt om 8:00 open. Dus vertrekken we maar om 8:45 uur.
We slapen heel dicht bij de snelweg en besluiten om 90 km de M1 te nemen en dan, een rode, goed berijdbare weg te volgen tot aan onze bestemming.
Plots, na 75 km, politie"aan de kant en paspoort". Roland mag het zeggen.
Alleen Russisch, geen Engels of Duits. Uitgelegd wat ons doel is en dat we de volgende afslag zullen nemen en verder gewone wegen gebruiken. Njet.
Een uur wachten op een officier. Roland stelt zich voor als organisator en onderhandeld.
Na veel telefoons en veel bla bla mogen we een plaatselijke weg nemen en 20 km omrijden om op ons parcours te komen. We moeten nog 150 km en het is al over de middag.
90 km voor onze bestemming worden we opgewacht door de verkeerspolitie. Volgen!!!
Om de 30 km een andere ploeg.
Zo ist gemakkelijk. Iedereen gaat aan de kant, aan drukke kruispunten laten ze even de sirene loeien en we hebben doorgang. De kaart en route hebben we niet nodig want we worden keurig aan het hotel afgezet.
Even verfrissen en avond maal en vlug naar bed.
Morgen komen een 10 russische wielertouristen ons begeleiden van ons hotel tot aan het rode plein. De politie rijdt voor.
Het was ok. Na een stevig ontbijt om 8:00 gestart voor een avontuurlijke rit van 180 km.
De snelweg mogen we nietgebruiken en moeten dus via de rode wegen, die volgens de kaarten, na de snelweg, de beste alternatieven zijn.
Even buiten de stad begonnen de moeilijkheden al. Een reeks hellingen om u tegen te zeggen. Het gevolg was dat we regelmatig moesten wachten op de achterblijvers.
Het was koud en het regende zachtjes. Er werd weinig gesproken en gelachen.
Platte band! Dit werd 5 keer geroepen. Weer tijd verlies. Vervanging van pedalen en schoenplaatjes, idem. Zoeken naar de juiste weg koste ons ook veel kostbare tijd. Na 1 uur rond draaien en zoeken een vriendelijke Rus gevonden die ons op de goede weg hielp.
Prachtige baan, nieuwe asvalt. Volle bak richting ons doel. "Als we ons haasten zijn we om 20:00 in ons hotel", dachten we. Enkele kilometers verder plots geen asvalt meer. Een kilometer of 7 alleen maar zand en waterplassen. We konden niet meer terug, we moesten verder. Cycle-cross dan maar. Weer lang wachten op de laatsten en de volgwagen.
Even verder een stuk nieuwe asvalt. We hadden al hoop dat het nu in orde zou komen.
Aan een splitsing na een lange strook keien en zand, overlegt wat te doen.
We zouden een vrachtwagen tegenhouden en ons laten voeren naar het treinstation en daar met de fietsen sporen tot aan de stad waar ons hotel gelegen is.
Een busje kwam aangereden en volgepropt met onze fietsen en deelnemers. Op het busje zaten enkele verbaasde Russinnen en arbeiders. Het bomvolle busje in volle vaart naar het station. Onderweg was nog een halte en moesten er nog 7 passagiers bij! Propvol.
Aan het busstation iedereen eruit en met de fiets in vliegende vaard naar het volgend stadje hopend daar de trein te kunnen nemen.
Helaas alle treinen waren al vertrokken. We hadden het koud maar in het station was het lekker warm. De bewaker wilde wel proberen vervoer voor ons te vinden. Een busje gevonden maar te klein om alles te vervoeren. Dus nog een lichte vrachtwagen opgetrommeld en volgeladen let de fietsen.
Onderhandeld over de prijs: 175 voor een transport naar ons hotel ongeveer 70 km verder.
Daar om 21:30 u aangekomen en gelukkig konden we nog douchen en warm eten.
Morgen voorlaatste rit 220 km richtig de voorsteden van Moskou.
Vanmorgen om 7:00 uur ontbijt zoals gewoolijk. Een glas lekkere gezoete yougourt en een sneetje brood me kaas. Daarna een bord rijstpap met 2 vette worsten. Traditionele Thee als sluiter.
Onze politiewagen stond al klaar en om 8:00 u vertrokken naar de snelweg.
In vliegende vaart naar de Russische grens. Daar de formaliteiten vervuld en verder op de snelweg gefietst richting Moskou. Een paar kilometers op Russisch grondgebied werden we gestopt door de wegenpolitie. Van de snelweg, "veel te gevaarlijk" beweerden ze.
Daar stonden we. We konden niet verder. Alleen zandwegen en doodlopende straten.
Intussen was een vertegenwoordiger van de Belgische ambasade aangekomen met zijn echtgenote en een tolk. Een tijdje onderhandeld met de politie om ons eventueel 25 km te begeleiden op de snelweg tot aan een alternatieve weg. Njet. Daat kan niet dat is niet onze opdracht.
Methode 2: laat door de politie alle vrachtwagens stoppen en kontroleren of ze leeg zijn.
Indien ja onderhandel met de bestuurder om de fietsen, en onszelf, op te laden en 25 km verder te vervoeren, zodat we via andere wegen kunnen verder fietsen.
Voor 800 roebel(20 ) wilde iemand ons vervoeren. Alle fietsen in de kamion en een achtal deelnemers om de boel in evenwicht te houden. De rest van de deelnemers in onze volgwagen, een deel bij meneer Raes en een deel bij de politie.
Nog een 60 km te fietsen, tenminste dat dachten wij. Onderweg was veel meer te zien, en te beleven, dan langs de monotone M1. Mooie dorpjes, pitoreske houten woningen passeren de revue. Kinderen en volwassenen wuiven ons toe.
De mensen op het platteland zijn arm. Je ziet het aan hun totaal versleten auto's, vrachtwagens en traktoren. De enkele fietsen die je onderweg ziet zijn wrakken. Bij ons zouden die al lang op het stort terecht komen.
Onderweg gestopt in een kleine winkel en de ganse voorraad blikjes cola, sprite, bananen en brood opgekocht. Een cola koste 21 roebel( 0,5).
Aangekomen in de buurt van Smolensk begonnen de problemen opnieuw.
Daar we de snelweg verlaten hadden, en ons hotel zich aan de rand van de M1 bevond ,moesten we dwars door Smolensk en een groot gedeelte van de ring, naar de andere kant fietsen. Best gevaarlijk en moeilijk want alle straatnamen voor ons onleesbaar.
Een taxibestuurder aangesproken en voor 600 roebel( 15) wilde die ons naar ons hotel brengen. Onderweg zeer druk verkeer en enkele pittige hellingen.
Vandaag verlaten we Wit Rusland en de politie heeft ons goed afgezet aan de grens. De controle aan de grens was een fluitje van een cent, zelfs zonder enige visumcontrole. Wij weer weg voor een zorgeloze rit,"dachten wij". Een paar kilometers voorbij de grens deelde de politie ons mee dat we niet verder op de M1 mochten fietsen. Waar we gestopt werden waren alleen maar aardewegen, dus niet geschikt om onze reis verder te zetten. Terug de grenzen over naar Belarus en proberen aan een andere weg te zoeken was uitgesloten wegens het vervallen van het visum. Dus, stelde de hulpvaardige agenten voor, om een lege vrachtwagen te zoeken, en te onderhandelen over de prijs om ons 25 km verder te brengen ,waar we, via goede rode wegen. Alle vrachtwagen werden gestopt en gecontroleerd op lading of leeg. Een middelgrote truck werd opgeëist, en wij met alle fietsen erin waren op weg naar een volgend avontuur. Enkelen van ons konden mee in de auto van de ambassade en zelfs in de politiewagen. De agenten wilden onderweg een gesprek voeren maar de taal is een grote barriere. Eenmaal weer op weg door het golvende landschap was de miserie vlug vergeten. In een middelgrote stad vonden we niet de gepaste weg voor de aansluiting naar ons hotel. Dan maar overeen gekomen met een taxibestuurder en die reed ons voor tot aan het hotel te Smolensk.
Deze morgen ontbijt in het hotel te Brest : enkele sneetjes kaas en hesp en een beetje brood. Eierkoeken en een bord haverpap met stukjes fruit en rozijnen.
Een youhurt als dessert.
Om 8 uur stond de verkeerspolitie ons op te wachten aan het hotel om ons de gehele dag te begeleiden. Wat een sensatie, overal mochten we met voorrang door fietsen.
Talrijke rode lichten waren geen probleem, 50 meter voor het kruispunt weerklonk de sirene en wat blaffende bevelen via de megafoon en alle verkeer valt stil.
En dat tientallen keer gedurende de rit tot aan de E 30.
Aan de slagboom van de péage een probleempje. De politie door en wij volgen maar nje t eerst de barriere naar benededen en onze Raf kreeg de slagboom op zijn kop.
Bevel is bevel, iedereen die passeerd, moet betalen. Intussen hadden onze agenten telefonisch contakt met het menisterie en konden we gratis door.
Eenmaal op de snelweg moesten we de pechstrook gebruiken. Die lag echter vol glas en keien en het gevolg was; platte band.
Hersteld en terug weg.
Roland wat onderhandeld met onze begeleiders en uiteindelijk mochten we op het eerste vak rijden. Veel beter. Snelheden van 37 km/u en een gemiddelde van meer dan 30 op 210 km ver.
Keurig afgezet aan ons hotel Baranovitski, Belarus( wit-rusland).
Op nieuw een rustige dag met enkel een zadelbreuk van Patrick als noemenswaardige gebeurtenis. Pas aangekomen in het hotel werden de hemelsluizen serieus opengezet.
Ontbijten in ons hotel, een beetje later dan gewoonlijk. Tussen 8 en 9 uur zouden meneer Vladimier Filipof en enkele andere wielertoeristen uit Moskou aankomen om ons, samen met de polite, te begeleiden naar ons einddoel.
Op het menu: pap, brood en kaas. De koffie moet je zelf maken. Een grote thermos met warm water en een pot Nescafé . Ik heb alleen brood gegeten want ik voelde mij niet zo goed. Darm en maagproblemen waren de oorzaak.
Voor de start 3 keer naar de wc . Ik was bang dat ik onderweg ook problemen zou hebben en in de vrije natuur kan je je plan wel trekken, maar tussen massas mooie gebouwen en winkels, gaat dat niet.
Vladimier was alleen en de andere Russen zouden onderweg aanpikken. Het was koud en het begon lichtjes te regenen. Na een tijdje liet de politie ons alleen en we moesten het maar zelf doen. De regen nam toe en de temperatuur daalde nog. Misschien 8 graden maar de gevoelstemperatuur was amper een graad of 5. We moesten er door. Regelmatig stoppen om achterblijvers te laten aanpikken. Andere Russische fietsers hebben we niet gezien, veel te koud en te nat. Iedere keer dat we moesten wachten op reparatie van platte banden, ik denk vijf keer, stapten we van de fiets en gingen gezamenlijk staan huppelen, springen, lopen, armzwaaien en ander bewegingen maken om toch maar een beetje warm te krijgen. Het verkeer is Moskou zeer druk, vijf of zes banen naast elkaar proppenvol met ongeduldige bestuurders en wij daar tussen. Ik zat te beven van de kou en de koorts. Ik wilde op een zeker moment opgeven en in de warme wagen kruipen. Maar op 30 km voor het einde van onze fantastische Brugge-Moskou tocht doe je zoiets niet en bijt je door.
Ik had een onderlijfje en drie truien aangetrokken , mouw en been stukken, en daar nog eens mijn regenjasje overheen. Onderkoelt, nat tot op het bot. Nog nooit zo veel koude gehad.
Ook ande deelnemers hadden het zelfde probleem. We zijn zelfs een paar kilometers op het voetpad gaan rijden wegens het gevaar van het razende verkeer. Laverend tussen verbaasde voetgangers en kooplustigen die uit de talrijke exclusieve winkels stapten.
Onze volgwagen kon, door de vele verkeerslichten, niet meer volgen en wachten was geen optie.
Ons Annick zat te wenen van de onderkoeling en kon bijna niet meer trappen. In de buurt van het kremling hebben we haar , met fiets en al, in een taxi gestopt en naar het hotel laten voeren. Opdracht volbracht: Annick is de enige Belgische vrouw die in 18 dagen van Brugge naar Moskou heeft gefietst. Aan het Rode plein hebben we geen halt gehouden, maar zo vlug mogelijk de resterende 6 kilometers afgelegd naar hotel Kalinka.
In afwachting van de verdeling van de kamers konden we ons verwarmen in het retaurant van het hotel. Vlug voor iedereen warme thee besteld en na het verkrijgen van de kamersleutel ,vlug warm douchen en een paar uur gerecupereerd in het warme bed.
Een hele tijd later is de taxi aangekomen met de verkleunde Annick en Guus zelfs een uurtje later.
Als ervaren en kalme bestuurder had hij ons hotel, via gps , gevonden.
De groepsfoto op het Rode plein nemen we morgen wel.
Bericht: Beste Allen super wat jullie doen . ik volg het van kort bij . omdat mijn Nonkel mee fietst . hopelijk hebben jullie goed weer . hier slecht om te fietsen . alle hou de moed er in grote leeuwen groeten voor iedereen Johan Museeuw
Hallo daar we leven nog. Iedereen is veilig en gezond aangekomen in hotel Kalinka in het hartje van Moskou. Het Rode plein zijn zijn we vlug voorbijgefietst wegens zeer slecht weer, bar koud en algemene vermoeidheid. Vlug douchen en een beetje rusten. Later meer nieuws.
Ben constant op internet jullie prestaties aan het volgen en vindt dat jullie mooi op schema zijn. Ik hoop dat jullie het zonder problemen halen want je weet nooit In ieder geval wens ik jullie veel succes van je buurmeisje
Wat een snelheid. Nog een duwke en je nadert Moskou. Ik lees op de blog dat je pech had met je zadel? Hopelijk heb je met een nieuw zadel geen last van zadelpijn. Je fans uit Izegem volgen de tocht met veel interesse. Groetjes Ria
