|
Donderdag 16 oktober
Woensdagavond zijn we onder ons beiden gaan eten in de Macau cantine vlak bij de deur. Een groot probleem: een Chinese menukaart. Lang getwijfel vooraleer iemand aan de tafel komt, wie durft die bleekneuzen bedienen? Erik doet een kip na, maar de meisjes gaan lopen. Aan de muur hangt een kaart met fotos van gerechten, dus tonen we er twee. Een bereidwillige klant helpt ons in zijn beetje engels dat hij kent en we hebben besteld, alleen bier verstaan ze ook weer niet, dan maar proberen Tsingtao, hun Chinees bier, maar ook nu gaan ze gewoon lopen. Erik gaat eens kijken in hun koelkast en kan het aanduiden. Het is gelukt. Na ieder een grote kom maaltijdsoep binnen te slurpen en een fles bier te ledigen vragen we de rekening: 280 RMB, omgerekend 2 euro en 80 cent. Nu weet ik niet of ik hier zelf nog zal koken en op restaurant gaan is hier dus vanzelfsprekend!
Gisteren waren we een dagje in Guanghzou, dit heb ik even moeten opzoeken voor de juiste schrijfwijze. In Guanghzou is het consulaat gevestigd en er moesten door Isabella documenten in orde gebracht worden voor mensen uit Sunway die naar Duistland reizen. Zo maar 18 papieren per persoon moeten hiervoor ingevuld worden. China is een land waar men niet zomaar binnenkomt (of buitengaat). Eén identiteitskaart was niet in orde, dus rijdt ze maandag terug. Het is 1u en 30 minuten ver. De banen zijn goed onderhouden en bloemen en in vorm gesnoeide struikjes sieren de bermen.
Guanghzou is een hele grote stad met 7 miljoen inwoners. Als je dat weet kan je je zo voorstellen hoe het daar aan toe gaat. Net zoals het verkeer lopen de mensen daar kriskras door mekaar, en dat de hele dag door. Met de metro in 2 verdiepingen onder de grond is het net haalbaar om je van de ene kant van de stad naar de andere kant te begeven, d.w.z. van het nieuwe gedeelte naar het oude gedeelte. Het nieuwe gedeelte heeft moderne hoogbouwen waartussen ik mij een lilliputter voel en de winkels zijn zoals we ze kennen in het westen. Hier is een duidelijk commercieel centrum. Het oude gedeelte daarentegen kent winkels voor de inlanders, steegjes met ruimtes, de grootte van een garage, volgestouwd met verkoopwaar: broeksriemen in alle kleuren en formaten, nachtkledij, kinderkleding, enz., maar hier is niets dat mij kan bekoren. Je kent het wel, de verkoper/verkoopster gehurkt vooraan, theedrinkend of etend, en dan een zwoele ruimte als winkel. Ben ik een verwend iemand?
Hier worden onophoudelijk gestoomde hapjes, de dim sum, geknabbeld van het ontbijt tot het diner. Om 10 uur zitten we in een hele grote zaal voor the breakfeast. Iedereen is precies hier, zoveel volk! En heb ik al gezegd dat, gelijk waar, altijd een TV wordt aangezet tijdens het eten? Ikzelf vind dat ontzettend storend, maar het hoort bij de Chinezen zoals hun stokjes bij hun eten.
We bezoeken de enorm grote bookstore van 4 verdiepingen hoog. Hier worden we aangetrokken naar de kinderhoek en brengen we voor onze kindjes enkele Chinese boekjes mee. We zorgen voor een blijvende herinnering! Erik kan het zich niet laten om ook dvds mee te brengen, het zijn wel echte leuke liedjes die erop staan. Als het in Westrode eens slecht weer is als de kindjes er zijn
En een winkel met 6 verdiepingen
hier kan je je ogen niet geloven. We hebben enkel maar tijd voor de impressie, want tijd voor echt winkelen zit er niet in. Alleen iets tegen de muggen is noodzakelijk, het is wel fijn in het tuintje te kunnen zitten, maar muggenbeten zijn er het gevolg van.
s Middags worden we uitgenodigd bij de ouders van Isabella. Zij wonen een eindje van de stad weg en dat op de bovenste verdieping, het 26ste, van een oude blok; het uitzicht is dus prachtig. In het appartement is alles wat nodig is om te wonen, en de inrichting is met veel rood getooid. Rood is de kleur die voor de Chinezen geluk betekent en dus wordt het veelvuldig gebruikt. De vader is de kok in huis en maakt voor ons een soep van kip met ginseng. Dit is een smaak die mij niet echt bevalt, ook bij Erik niet. Nadien mogen we getuigen zijn van 4 krabben die levendig het water in gaan en gestoomd worden. Na een twintig minuten worden ze opgediend en zitten we allen samen rond de kleine salontafel: de ouders, Isabella en haar vriendin Tracy die ons ook vergezelt, de driver en wijzelf. We krijgen de gekende stokjes en een noodzakelijk papieren zakdoekje. Het is een gepeuzel en een gekraak en de moeder haalt het vlees er voor mij uit; hier kan ik met die stokjes niets loskrijgen. Erik, zoals nen echte, laat het zich smaken en zuigt de pootjes uit zoals het hoort. Het bijhorende sausje is sojasaus met look en ajuin, t is lekker! Nadien nog een mini-druppeltje door de vader zelf gemaakt van allerlei kruiden. Het drankje dient voor de goede vertering en blijkt gezond te zijn. Het is bitter en doet me denken aan Underberg en we krijgen een plastiek flesje mee voor thuis. Dit moet dus uit vooraleer we terugkomen want er mogen geen dranken in de valies! We zullen dus gezond weerkeren.
Nog even over de metro: het is hier veel veiliger dan bij ons; hier sta je te wachten achter een glazen wand en wanneer de metro stil staat schuiven de deuren van de wand open en stap je zo de deuren van de metro in, dus geen kans om er onder te geraken!
Na de Hot Pot in een Vietnamees restaurant keren we met een stille auto terug. De duizenden flikkerende Chinese lichtjes doen je wegdromen en om 21u45 stappen we binnen in ons appartement.
|
