Na een goede nachtrust trek ik de gordijnen open en ik zie niets, de mist hangt helemaal boven de bergtop. Om 9 uur is de afspraak in de lobby en bij het nakijken wat het ontbijt te bieden heeft wordt er beslist naar beneden te rijden en daar te ontbijten. De zon heeft haar weg gevonden en de mist is helemaal opgeklaard. Het is druk in het dorp Hepo Town Jiexi County, de families zijn verenigd door de meerdere verlofdagen en de herdenking morgen van de overledenen. Dus ook de plaatselijke restaurantjes zitten vol De oplossing is aankopen van het ontbijt en opeten buiten of in de auto. In isomobakjes krijgen we rijstomslagjes gevuld met allerlei verschillende groenten, van koffie geen sprake. Na dit ontbijt bezoeken we een bekende Boeddhatempel waar we kennis maken met de beleving van deze religie. Uit respect neemt Erik hier aan deel, beginnend met wassen van handen en hoofd. De beleving bestaat uit aankoop van verschillende papieren en offering bij het Boeddhabeeld. Nadien worden de wierookstokjes en fakkels aangestoken en op een voorziene plaats gezet en uiteraard moet je hier een wens doen. Geluksstokjes, daar moet je natuurlijk in geloven, maar voor 0,50 euro krijg je dan een briefje met je geluk op. Je kan ook iets meer geloven en voor nog eens zoveel krijg je dit dan bedrukt op een rood doekje en de bedoeling is dat je dit elke dag bij je draagt. En de commerce draait! De moeder van Mr. Bei speelt hier een belangrijke rol blijkbaar, we merken dit aan haar aanwezigheid. Tijd voor thee, en dat drinken we bij de grootmoeder en de familie Bei. Voor de lunch maken we een korte wandeling in een park en we krijgen hier ook weer te maken met Boeddha en zijn aanbidding. We zijn geen toeristen, we zijn echte Chinezen en dus nemen we de lunch in een zeer plaatselijk restaurantje. Het bestaat uit een kom kleine garnaaltje en groenten, 12 verschillende ingrediënten, en gemengd met een soort soep gekookt van in de vijzel gestampte theebladeren, sesam en noten. Er komen ook nog gefrituurde zoete aardappelen met suiker, zodus zoet en zout, alles wordt hier door mekaar gegeten.
Het middagdutje in het hotel duurt tot 15u30.
Bij het buitenkomen van het hotel merken we een aantal autos op die hun nummerplaat hebben afgedekt en blijkbaar is dat hier een gewoonte, dit om hardrijders niet te kunnen flitsen. Onder de Chinese politie zijn er verschillende taken en zo is er één team dat instaat voor het wegverkeer, al de anderen mogen hier geen boetes uitdelen. Dergelijke hoesjes kan je dus ook kopen .. slim hé!
We rijden door een heel bergachtig gedeelte en na elke haarscherpe bocht hebben we een ander vergezicht, prachtige natuur met enorme theeplantages! Het eindpunt is een bezoek aan de meest bekende waterval van de provincie Guangdong. Aan het voorlaatste punt haken Emily en ik af, we hebben het warm en we houden het voor bekeken. Aan het bovenste punt gekomen telt Mr. Bei de stappen af op zijn teller: 4000, waarvan de meesten via treden zijn. Het is wel effen blazen en onderweg zijn al enkele jassen uitgespeeld maar ook vooral mooie fotos gemaakt, een welgekome rustpauze! Bij het begin van de treden staat een kraampje waar gratis thee wordt geschonken en vooral na de daling heeft deze rustplaats een groot succes, dit niet alleen voor de thee maar ook de plastieken stoeltjes worden met plezier ingenomen.
De avond valt stilaan en we zijn toe aan wat eten. We verkiezen een plaatselijk restaurant boven het hotel en grijpen de kans met twee handen aan om ons te begeven in het Chinese leven. Chinezen eten zo graag buitenshuis, maar lang tafelen kennen ze echt niet. Na een drie kwartier stappen we op en worden we naar ons hotel gevoerd, gelegen aan de top van een 800 meter hoge berg.
Chinezen zijn fier over hun land en willen alleen het beste laten zien aan buitenlanders. Ze beseffen maar al te goed dat hun hometown op de buiten weinig fraais voorstelt, en enkel bevoorrechten krijgen de eer dit te mogen meemaken! Het is een voorrecht tot deze vrienden te mogen behoren.
Morgen om kwart na zeven worden we in de lobby verwacht voor onze laatste dag in deze hometown, we mogen de viering meemaken van de gedenking van hun overleden familieleden. Hier is het dus morgen Allerzielen..
Om 9 uur zetten we onze kleine valies in de koffer van de auto en na een goeiemorgen te wensen vertrekken we. We kijken even achterom om te zien hoeveel Chinezen er eigenlijk meegaan en met drie zitten ze op de achterbank, Emily naast mij en naast Erik de chauffeur.
Na een uurtje rijden ontmoeten we Mr Bei met zijn vrouw, zijn vier kinderen en zijn moeder. We zetten de reis verder, niet vergeten dat we meer dan 400 km moeten afleggen. Maar, nee t is niet zo ver zeggen ze. We rijden op de highway, dit wil zeggen de beste autostrades waar dan ook de meeste tol moet betaald worden. Maar het is luxe rijden en aan 120 km per uur krijgen we een goeie vaart. Waar deze baan overgaat in een kleinere wordt door de tolbeambte verwittigd dat er veel trafiek is op de weg die wij nog moeten afleggen, maar ja, we zien wel. Het landschap varieert van plat tot bergachtig, van landbouwstreek met overwegend rijstvelden en groentenvelden tot visvijvers en grote bosrijke omgevingen. Het aantal bruggen die we over rijden kan ik niet meer tellen, maar het zijn er vele. Na bijna twee uur rijden maken we een tweede sanitaire stop en dit is in een, wat wij noemen, een baanrestaurant, maar in niets te vergelijken met diegenen die wij kennen bij ons. Het is een megagrote ruimte waar je in een minimum van tijd een snack kan bestellen en opeten aan één van de plastieken tafeltjes. Op de parking is het goed opletten om nog te weten waar onze autos staan, het lijkt er wel de parking van de Macro, maar ondanks de vele parkingwachters, iets minder gestructureerd. Lunchen doen we in de auto met brood en allerlei cakes en een flesje water, om geen tijd te verliezen. En ja, we komen in de grote uittocht en met een slakkengang geraken we meter per meter vooruit. Wat een chaos, van de tweevaksbaan rest niet veel meer, met vier wagens naast mekaar, drummend en toeterend om er toch maar tussen te wringen. Met een klein hartje wacht ik dikwijls af wie het zal halen, en ondanks dat is er toch geen enkele vorm van agressie en hebben alle chauffeurs hier een echt engelengeduld. Op een bepaald moment staan alle autos stil, de deuren gaan open, er wordt uitgestapt en rustig worden de sigaretten opgestoken. Ongelooflijk tafereel! Na een twintigtal minuten lijkt het probleem opgelost en stapt iedereen weer in, we kunnen weer voort. Op de baan blijft een slagveld achter van flessen, sigarettendoosjes, papieren en noem maar op. Chinezen hebben niet de minste moeite om al hun vuilnis uit de wagen te gooien. Een sukkelaar loopt langs de weg om de plastiek te verzamelen, ze krijgen er nog geld voor en ondertussen is er al iets opgeruimd.
Na in totaal 8 uur onderweg te zijn komen we in de hometown van Mr. Bei en in het huis van zijn broer, hier burgemeester, en zijn echtgenote woont ook de grootmoeder. We worden er hartelijk ontvangen met de typische thee, noten, druiven en stukjes appel en uiteraard mogen hier de fotos niet ontbreken.
We nemen het dinner in een plaatselijk restaurant en krijgen er hun typische gerechten aangeboden. Nadien brengen we een bezoek aan een Hotspring en elk krijgt er een apart kamertje met een natuurlijke warmwaterbron waar je zalig kan in vertoeven. Vooraleer we naar het hotel rijden krijgen we nog een zeer plaatselijke snack, een soort soep met seafood. En in dit restaurantje zijn we de eerste westerlingen die hier op bezoek komen!
Om 21 uur rijden we naar een modern vakantieresort, gelegen op de top van een berg. We zullen onze nachtrust goed kunnen gebruiken en we zijn benieuwd welk uitzicht we morgenvroeg zullen aantreffen bij het openen van de gordijnen. Ik denk dat we hier midden in de natuur verblijven.
Een stroom van toeristen uit Macau en uit Hongkong merk ik hier op in Sanxiang. Grote mercedessen met het stuur aan de rechterkant rijden hier af en aan en de dames én heren bezetten massaal de kapsalons, de restaurants en de massagesalons met pedicure en manicure. Hier valt dit weekend geld te verdienen voor de Chinezen en goedkoop gediend zijn door de toeristen. Het Paasweekend is reeds ingezet en duurt in die twee gebieden tot en met dinsdag. China daarentegen kent enkel morgen en maandag vrij, zowel de bedrijven als de scholen.
De zon is niet meer van de partij, het regent hier en af en toe valt er een fikse bui.
Morgenvroeg om 9 uur vertrekken we naar Jiexi, meer dan 400 km rijden. Deze stad ligt iets noordelijker en ten oosten van Sanxiang en die buurt zoeken we dan een dorpje op. De temperaturen voor dit weekend vinden we op internet en het zal er niet te warm zijn, tussen 15 en 21 graden en geen regen, dus lange broeken aan maar geen paraplu! Twee autos van het bedrijf zullen ons voeren, ik weet nog niet juist wie er allemaal meegaat, dus staan we morgenvroeg voor een verrassing.
En dit is wat deze drie dagen nog in petto hebben, verrassingen!
Maandag keren we terug naar Sanxiang en dinsdagmorgen om 5 uur staat er weer een auto voor de deur, deze keer voor een zevendaagse trip naar het zuid-westen van China, de grens met Tibet.
Wie heeft zich in de maling laten nemen? Hier kennen ze geen aprilvissen maar wel veel vissenkoppen die nog naar adem liggen te happen. Weet je dat vissenkoppen hier duurder zijn dan al het andere van de vis, het is een delicatesse, zeggen ze.
In het restaurant staat een huisaltaartje waar steeds een rood lampje brandt en altijd staat er een schoteltje met appels bij. Voeding is in China een zeer belangrijk element. De godheden hebben hun plaatsen binnen en elke godheid heeft een eigen functie. De veelheid aan goden beantwoordt dan ook in de eerste plaats aan de noden van de mensen. Een welvarende handel, een gezond leven, een goeie familie Wanneer ik vraag of ik een foto mag nemen wordt er eerst gebeld voor toelating. Het altaar heeft een centrale plaats in elk huis en wordt met zorg en eerbied behandeld. Ik word bevoordeeld en mag deze belangrijke plaats vastleggen.
Vandaag een mooie warme lentedag waarbij een zacht briesje zorgt voor de nodige afkoeling. De Chinese kalender geeft vandaag de 16de aan en dit is één van de twee data per maand waarop de Chinese religie wordt beoefend. Aan elke shop en aan elk restaurant zie je 3 brandende wierookstokjes die soms vergezeld zijn van groenten, fruit, vis, vlees en een kopje met water. De echte ceremonie bestaat tegelijkertijd in het verbranden van speciaal hiervoor gekocht papier en dit gebeurt eveneens buiten aan de deur en, eens alles is opgebrand, is de ceremonie ten einde. De straten van Sanxiang zijn doordrongen van de wierookgeur, de business is verzekerd!
China, het land van blokkades! Nu ondervinden we ook al problemen met Google en onze mails die we versturen met Hotmail geraken niet tot het thuisfront. We zullen ons voorzien en werken met webmail van Telenet, we willen onze contacten toch niet verliezen.
Als apéritief drinken we een glas limoensap op het ons bekende terrasje en we krijgen gezelschap. Een jong meisje komt bij aan ons tafeltje zitten maar kan amper met ons spreken. Uit haar weinige engels verstaan we dat ze 17 is en ze wijst naar een kapperszaak. Ze is dus één van de vele jonge meisjes die vele uren moeten werken voor kost en inwoon en daarboven een armzalig hongerloontje..
Ooit heb ik eens gelezen dat papieren zakdoekjes in China van groot nut kunnen zijn en ja, ik kan het beamen. Op het kleinste kamertje heeft zon zakdoekje meestal twee doeleinden, eerst hou ik het voor mijn neus om de stank ietwat af te remmen en als tweede gebruik ik het als toiletpapier. Zon hurktoestanden in de vrouwentoiletten zijn toch echt niet proper en het ergste van al zijn nog de vuilbakjes zonder deksel waarin alle gebruikte papier en andere dinges je aankijken. Dus altijd goed voorzien van een pakje zakdoekjes .en op je gemak zitten is hier niet van toepassing!
We zijn nu in de Goede Week en in de Gildenstraat wordt de paasboom gezet. Mooi toch voor de kindjes!
Aan Louisa en Rudolf: proficiat met de aankoop van de laptop. Je ziet, gepensioneerde pc-gebruikers zijn in opmars!
Gewone dagen rijgen zich aan mekaar en worden onderbroken door skypers en mailers, altijd tof om iemand te horen en te zien of iets te lezen.
Onze binnenlandse trip heeft al wat vorm gekregen en zal waarschijnlijk bestaan uit 2 delen. Het eerste gedeelte is van nu zaterdag tot maandag en houdt een bezoek aan de hometown van Mr Bei in. De naam van het dorpje is me nu nog onbekend maar bestaat uit een 2000 inwoners en zij dragen allemaal de naam Bei. Ik weet niet wat ik me hierbij moet voorstellen. Het is nog gelegen in deze provincie Guangdong en is niet zo ver, amper 00 km hiervandaan. Ja zo spreken ze hier over afstanden en vinden ze dit helemaal niet ver. Daar blijven we tot maandag. Dan zijn er plannen om dinsdagmorgen te vertrekken naar Yunnan, een provincie in het Oost-Westen van China met als hoofdstad Kumming. Hier doen we verschillende steden aan en zullen we kennis maken met een aantal minderheidsgroepen. Deze reis zou een 6- of 7-tal dagen duren. We nemen onze pc mee en trachten de blog aan te vullen, tenminste als we overal internetaansluiting vinden, waar ik helemaal niet zeker van ben.
Vandaag heb ik bewondering voor de creaties bij de bakker. De taarten en taartjes zijn oogverblindend door de felle kleuren die ze gebruiken, maar of ze er daardoor smakelijk er uitzien ..? De grote verjaardagstaarten zijn een luchtige biscuit, overvloedig versierd en kosten tussen de 3 en de 5 euro, al naargelang de grootte. Bij elke verjaardag MOET zon taart, dat is hier de gewoonte. Ook de kinderen nemen zo een verjaardagstaart mee naar school om te verdelen onder de klasgenootjes. Ik stel me dit al voor . taart, crème, chocolade .. wat een geknoei!
