Zaterdag 3 april 2010

Om 9 uur zetten we onze kleine valies in de koffer van de auto en na een goeiemorgen te wensen vertrekken we. We kijken even achterom om te zien hoeveel Chinezen er eigenlijk meegaan en met drie zitten ze op de achterbank, Emily naast mij en naast Erik de chauffeur.

Na een uurtje rijden ontmoeten we Mr Bei met zijn vrouw, zijn vier kinderen en zijn moeder. We zetten de reis verder, niet vergeten dat we meer dan 400 km moeten afleggen. Maar, nee ’t is niet zo ver zeggen ze. We rijden op de highway, dit wil zeggen de beste autostrades waar dan ook de meeste tol moet betaald worden. Maar het is luxe rijden en aan 120 km per uur krijgen we een goeie vaart. Waar deze baan overgaat in een kleinere wordt door de tolbeambte verwittigd dat er veel trafiek is op de weg die wij nog moeten afleggen, maar ja, we zien wel. Het landschap varieert van plat tot bergachtig, van landbouwstreek met overwegend rijstvelden en groentenvelden tot visvijvers en grote bosrijke omgevingen. Het aantal bruggen die we over rijden kan ik niet meer tellen, maar het zijn er vele. Na bijna twee uur rijden maken we een tweede sanitaire stop en dit is in een, wat wij noemen, een baanrestaurant, maar in niets te vergelijken met diegenen die wij kennen bij ons. Het is een megagrote ruimte waar je in een minimum van tijd een snack kan bestellen en opeten aan één van de plastieken tafeltjes. Op de parking is het goed opletten om nog te weten waar onze auto’s staan, het lijkt er wel de parking van de Macro, maar ondanks de vele parkingwachters, iets minder gestructureerd. Lunchen doen we in de auto met brood en allerlei cakes en een flesje water, om geen tijd te verliezen. En ja, we komen in de grote uittocht en met een slakkengang geraken we meter per meter vooruit. Wat een chaos, van de tweevaksbaan rest niet veel meer, met vier wagens naast mekaar, drummend en toeterend om er toch maar tussen te wringen. Met een klein hartje wacht ik dikwijls af wie het zal halen, en ondanks dat is er toch geen enkele vorm van agressie en hebben alle chauffeurs hier een echt engelengeduld. Op een bepaald moment staan alle auto’s stil, de deuren gaan open, er wordt uitgestapt en rustig worden de sigaretten opgestoken. Ongelooflijk tafereel! Na een twintigtal minuten lijkt het probleem opgelost en stapt iedereen weer in, we kunnen weer voort. Op de baan blijft een slagveld achter van flessen, sigarettendoosjes, papieren en noem maar op. Chinezen hebben niet de minste moeite om al hun vuilnis uit de wagen te gooien. Een sukkelaar loopt langs de weg om de plastiek te verzamelen, ze krijgen er nog geld voor en ondertussen is er al iets opgeruimd.

Na in totaal 8 uur onderweg te zijn komen we in de hometown van Mr. Bei en in het huis van zijn broer, hier burgemeester, en zijn echtgenote woont ook de grootmoeder. We worden er hartelijk ontvangen met de typische thee, noten, druiven en stukjes appel en uiteraard mogen hier de foto’s niet ontbreken.

We nemen het dinner in een plaatselijk restaurant en krijgen er hun typische gerechten aangeboden. Nadien brengen we een bezoek aan een Hotspring en elk krijgt er een apart kamertje met een natuurlijke warmwaterbron waar je zalig kan in vertoeven. Vooraleer we naar het hotel rijden krijgen we nog een zeer plaatselijke snack, een soort soep met seafood. En in dit ‘restaurantje’ zijn we de eerste westerlingen die hier op bezoek komen!

Om 21 uur rijden we naar een modern vakantieresort, gelegen op de top van een berg. We zullen onze nachtrust goed kunnen gebruiken en we zijn benieuwd welk uitzicht we morgenvroeg zullen aantreffen bij het openen van de gordijnen. Ik denk dat we hier midden in de natuur verblijven.