|
Donderdag 9 april
Geen internet in het hotel in Yangshuo, dus een dagje zonder blog.
Woensdag 8 april verlaten we het Jin Wan Hotel in Guilin en nemen we na het typisch Chinees ontbijt de boot op de Li-River. De zon laat geruime tijd op zich wachten maar toch kunnen we het ons niet laten van op het dek deze prachtige natuur te bewonderen. Nu ik de gelegenheid krijg om even uit te rusten zullen de collegas hun ervaringen via de blog verder aanvullen. Ik hou het in de gaten en zal bijsturen waar ik het nodig vind.
Ontbijten met stokjes, je moet het maar doen tussen echte Chinezen. Een ontbijt zonder koffie, thee,melk, sinaasappels maar wel met Chinese specialiteiten (lees rijstwater) .Nadien toiletbezoek wat hier steeds voor hilarische toestanden en lachbuien zorgt.
Richting Li-river met busje en de 2 gidsen. En dan maar genieten van prachtige natuur en rust, tenminste als die Chinezen geen foto van Erik willen of als ze niet aan het discussiëren zijn over van alles en nog wat. Het is vooral genieten van de specifieke vormen waarin je met veel fantasie dieren kan herkennen. Maar dan het hoogtepunt van de boottrip Erik ruikt frieten, zou dit wel waar zijn? Wij vlug naar het foreignerbuffet. En inderdaad er staan frieten op het menu. En smaken dat het doet. We krijgen zelfs nog bier aangeboden en dit kunnen we natuurlijk niet weigeren. We meren aan in Yangshou.
Daar maken we voor de eerste keer kennis met de typische winkeltjes. Anneke kan het zich niet laten om hier al een kimono te kopen. We drinken een (Irisch)koffie in de Western street en flaneren verder langs de winkeltjes. Dit was het vermoeiendste gedeelte van de reis voor Erik, denk ik. Met vijf vrouwen (ook nog 2 gidsen en wij) gaan winkelen. Chapeau.
Daarna checken we in in het Guifu Hotel. Een iets westers 4-sterren hotel. Nadien een suggestie van de gids: een fietstochtje door Yangshou. Sommige onder ons twijfelen wat: is het heuvelachtig , is mijn conditie wel OK ? Na een tijdje stappen we dan toch met zijn allen op de roze of paarse fietsen. Onderweg veel lachscènes want de zadels staan veel te laag en het verkeer is hier zeer druk. We ontdekken dat Tony niet kan fietsen en dit kunnen we als juffen natuurlijk niet laten gebeuren. Anneke neemt het initiatief, met de opleiding om de kleuters te leren fietsen nog fris in haar geheugen (met dank aan de ouderraad) begint ze aan haar taak als juf om Tony iets bij te leren. Ongelooflijk maar waar: we leerden een Chinees fietsen. Als dank krijgt ze een mooie bloemenkrans.
Deze avond genieten we van een indrukwekkend schouwspel tussen de spectaculaire verlichte rotsen met meer dan 600 acteurs en 3 000 zitplaatsen. We krijgen regenjasjes en die hebben we nodig!
Dan nog een bezoekje aan een plaatselijke bar. Daar drinken we een glaasje bier of cocktail en spelen een plaatselijk dobbelspel. Wie er gewonnen is? Hier drinkt de verliezer zijn glas bier ad fundum uit (wel maar kleine glaasjes).
De wekker wordt gezet om 6.45 u. en dan slapen (voor sommige een beetje vlugger dan voor anderen).
Iedereen is op tijd aan het ontbijt en vandaag: wel koffie!!! We genieten van het uitgebreide Westers en Chinees ontbijt.
We rijden naar The Silver Cave, een prachtige grot. Daar genieten we van dit wonderbaarlijk natuurverschijnsel. We hebben ogen te kort om alles goed te bekijken. En onze fantasie laten we de vrije loop.
Dan bezoeken we het miao village, the forgotten homeland (het vergeten thuisland).In China bestaan 56 verschillende stammen met een 30-tal talen. Hier stappen we in de regen op een bootje. Zo ontdekken we de levensgewoonten van deze stam. We drinken wijn: hierdoor gaan we nog 99 jaar leven. Sommigen onder ons zien dit niet goed zitten, maar toch proeven we van deze zoete rijstwijn. Krista ziet een lachende Boeddha:de man van haar leven!!! Spijtig, er mag maar 20 kilo in de valeis. Dus Krista nog even zonder man in huis. Het is hier plezant!!!
Terug richting Guilin voor een lekkere maaltijd. We staan weer versteld van die Chinese tafelgewoontes: een papier gooi je hier gewoon onder de tafel en de etensresten spuw je uit op het tafelkleed. Smossen is hier de boodschap. We proberen dit wel terug af te leren (dus geen nood Annemie en collegas) Eten met stokjes kunnen we al goed, volgens Anneke. Anderen hebben hier wel hun bedenkingen bij. Maar het eten smaakt.
Dit relaas wordt door Krista en Anneke geschreven in de luchthaven terwijl we wachten op het vliegtuig naar Xian. Hieruit kan ik toch opmaken dat hun eerste indruk over de Chinese gewoonten stroken met de onze en inderdaad, hun eetcultuur hebben zij ook leren waarderen. Voor Anneke is het hier telkens een feestmaaltijd en gelukkig, voor Kirsta wordt door de gids goed gezorgd. Na 2 uur vliegen landen we in Xian om 23.25 en om 00.50 hebben we de sleutels van onze kamers in het hotel Tang Dynasty, we slapen op de 21 ste verdieping. We hebben nu internet en schrijven vlug een kort mailtje naar de echtgenoot van Anneke
|
