Donderdag 23 april

Om 7 uur zitten wij op de 17^de verdieping waar we genieten van een westers getint ontbijt. In de voormiddag verkennen we de omgeving van het hotel, maar de shops gaan pas om 10 uur open. Om 11 uur genieten we samen met Mr. Bei en Mss. Goa en de vicepresident van Sunway van een lunch die voornamelijk bestaat uit sushi. Natuurlijk, we zijn in Japan en dit is nu echt typisch hier. Om half één vertrekken zij per trein naar Aprika, een bedrijf dat kinderzitjes maakt. Ik ben alleen en heb nu alle tijd om in mijn ééntje de shops te verkennen. Bij het binnenkomen van een winkel plooien de meisjes bijna dubbel om goeiedag te zeggen, dat is vreemd en wel overdreven vind ik, maar al vlug merk ik dat dit hier normaal is. Al heel snel wordt het me duidelijk dat Japan een duur land is, helemaal niet te verglijken met China. Bij een sanitaire stop valt het verschil met China me nog meer op, hier zijn alle wc’s uitgerust met een verwarmde bril en sproeiers die je kan kiezen waar je ze het liefst heb. Van snufjes gesproken! Zelfs het doorspoelen kan je met muziek! Op een terrasje van Starbrucks coffee geniet ik van een cappuccino met een sachertarte. Heerlijk! Hier heb ik de gelegenheid om Japanners te observeren, er is een drukke trafiek van wandelaars en gehaasten, de metro is namelijk dichtbij. Japanse dames hebben hier niet meer het zwart-blauwe haar maar kennen zeker ook de spoelingen en kleuringen. Wie het zwarte haar trouw blijft durft het in een hoge dot nog opsteken, iets wat bij ons helemaal verdwenen is. Jonge meisjes en jonge dames lopen graag op heel hoge naaldhakken, al is het soms ongelukkig om te zien. Vaak zijn ze deze schoenen minstens één maat te groot en komen ze altijd wat achter als ze stappen, ofwel lopen de dames met heel korte stapjes ofwel ‘sleffen’ de schoen achter hen. Wat ook helpt is dat ze er dikke kousen in dragen of zelfs hun broekspijpen mee in de schoenen steken. Al met al lijkt het helemaal niet comfortabel om zo te lopen! Vaak dragen ze hierbij kniekousen tot over de knieën en heel korte rokjes.

De jongens dragen ofwel jeans ofwel maatpak mét das, maar overwegend is hun haar veel langer dan bij de Chinezen.

Hier worden door jong en oud meer monddoekjes gedragen dan in China, zelfs binnen in de winkels kom je zo mensen tegen.

Maar wat me het meest opvalt zijn de schooluniformen voor groot en klein, en dat gaat ver tot in details: zelfde kousen, zelfde schoenen en zelfde boekentas. Kleine jongens en meisjes, helemaal in blauw en met een blauw petje op is een doodgewoon straatbeeld, maar voor ons toch opmerkelijk.

Om 18 uur ga ik voor het avondmaal want mogelijk zijn zij om 21 uur pas terug. Ik kies, je gelooft het nooit, voor de Italiaan met een spaghetti en een rood wijntje! Hier zit ik nu, tussen allemaal Japanners, maar ik trek mijn plan.

Iets na 19 uur kom ik opnieuw aan het hotel waar Erik me staat op te wachten, ze zijn reeds terug en staan klaar om te dineren. De mensen van Aprika komen aan rond 20 uur en we eten Japans in het hotel, we zijn in totaal met 11 personen. Een Japans diner is alleen al speciaal door de bediening, de sushigerechten staan uitgestald in kleine kastjes, en dat voor ieder apart aan de tafel. Dus … eerst eens rondkijken hoe het moet! Erik vertelt me over de fabriek die gelegen is helemaal in de buitenwijken van Osaka, in de bergen. Het lijkt er wel klein Zwitserland.

Het avondmaal is gezellig en converseren gebeurt er in meerdere talen, sommigen spreken Chinees, anderen Japans en enkelen een mondje Engels. Wij spreken tegen mekaar nog altijd Nederlands en dat verstaat niemand!

Bij het eten wordt na het bier de fles Japanse jenever geschonken van 25 graden; steeds aangelengd met vele ijsblokjes. En na de ene fles volgt de tweede ….. en zo worden er zaken gedaan….?!?!

Om 22 uur wordt er afscheid genomen en ook hier buigen de heren tot bijna op de grond, het is zowaar een vorm van beleefdheid!

We maken nog vlug deze blog met foto’s en morgen om 7 uur zitten we aan het ontbijt om nadien de trein te nemen naar de luchthaven en zo richting HongKong.