Donderdag 12 novemberxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag neem ik afscheid in ons dagelijks koffiehuis en neem ik ook voor de laatste keer samen met Iris de shuttlebus.  Ik zou het nog steeds niet alleen kunnen: er rijden zoveel dezelfde bussen maar met andere Chinese tekens op die ik helaas niet kan lezen.   Ze wil met mij nog de shops doen en ze spoort me aan nog wat te kopen voor ‘the grandchilderen’, maar ik hou het been stijf, de valiezen zitten al vol!  Al is het wel verleidelijk als je naar de prijzen kijkt én weet dat je soms nog kan afdingen …..

Iris is zo bezorgd en brengt me nog 4 maskers om te dragen in de drukke stad Guangzhou en in de luchthaven zelf.  Wel heel lief en ik neem ze dus aan, maar ik vrees toch dat we het niet zullen  gebruiken  …..

Wie in China komt moét in een theeshop binnengaan. Een winkel met een assortiment van aanbod dat ik me niet kon voorstellen, maar de gastvrijheid met een theeceremonie moét je dan ook meemaken.  Het lijkt allemaal zo wat op kinderspeelgoed met al die benodigdheden in mini-uitvoering.  Dat dit een traditioneel gebeuren is merk je aan de ernst en de liefde waarmee de thee wordt gezet en dit gebeurt op een speciale tafel waaronder een reservoir is voorzien voor het téveel water dat wordt gebruikt. Er wordt afgewassen, water overgeheveld en een symbool dat een oud Chinese munt voorstelt gedoopt telkens er nieuwe thee wordt uitgeschonken;  aan water dus geen gebrek!  Deze ceremonie biedt gelegenheid tot praten met mekaar en ja, dat kunnen ze in China goed.  ‘Time is money’ , ik denk dat ze dat hier nog nooit hebben gehoord!  Ze hebben misschien niet zoveel geld, maar ze hebben ontzettend veel TIJD!

Om 17u30 word ik opgehaald om samen met Erik en Evelien bij Dragon thuis te gaan dineren.  Hij verklaart dat zijn moeder specialist  is in  het maken van noedels, we kunnen dus weer wat bijleren. Op de twaalfde verdieping woont hij met zijn vrouw en zoontje van 2 jaar en een half en met zijn moeder.  Alle ingrediënten staan klaar om de noedels te maken, maar een tafel met stoelen ontbreekt in het appartement.  Het deeg voor de noedels staat al een uur te rusten en is nu klaar om te bewerken.  De bol wordt nogmaals gekneed en uitgerold tot het uiteindelijk in linten worden verdeeld.  Deze linten gaan door een speciaal apparaat en worden zo uitgerokken tot soms wel een meter lang.  Ze worden gedurende 2 minuten gekookt in water met look en soja en nadien onmiddellijk afgekoeld en opgediend in koud water. Je kan er naar believen dan gekookte sla, look, snijbonen, paprika, sojasaus of  wijnazijn aan toevoegen.  Aan het salontafeltje schuiven we aan en inderdaad, de moeder verdient een dikke pluim, het smaakt ons lekker!  Spijtig dat zij en de echtgenote niet meezitten aan de tafel, zij eten nadien al rechtstaand in de keuken.  In China is het nog steeds de gewoonte dat alleen de man des huizes samen eet met de gasten, de dames zijn goed voor de voorbereiding en het afruimen.  Het kleine zoontje laat zich de hele tijd gelden, hier heb ik het gevoel met een ‘ettertje’ te maken zoals het soms beschreven staat.  Het is een zoon en heeft dus alles te goed bij de moeder én de grootmoeder, hij vraagt constant aandacht en dat zeker niet op een voor ons aanvaardbare manier.  De ‘lieve’ kleine jongen zou me zowat het bloed van onder de nagels halen, maar Dragon is fier over zijn zoon en zegt: ‘He is my boy’.

Om 22 uur openen we voor de laatste keer de deur van ons appartement, bekijken de foto’s van vanavond en schrijf ik voor de laatste keer op de blog.  Morgenvroeg wordt de computer opgeruimd en zal pas in Westrode weer uit de valies komen ….. ons China-avontuur is voorbij en …. het regent hier.

Morgenvroeg om half negen worden we opgehaald en gevoerd naar Guanghzou, bijna 3 uur rijden hier vandaan.  Daar verblijven we één nacht want zaterdagmorgen moeten we om 8 uur in de luchthaven zijn.  En dan zijn we 22 uur onderweg  om zaterdagavond  rond 22 uur in Zaventem te landen.  En Westrode ….. we komen eraan!