Maandag 5 april

Kwart na zeven staan we in de lobby klaar en vertrekken we voor het ontbijt. We hebben de kans om een tafeltje buiten te vinden, weliswaar langsheen de straat en tussen het drukke verkeer, en eten soep met noedels, een echt Chinees ontbijt. Het dorpje waar Mr. Bei is geboren is nog een dik half uurtje rijden en het draagt de naam Hu Guang, schrijven is iets gemakkelijker dan uitspreken.

Hier belanden we op de echte boerenbuiten waar met veel volk op de velden wordt gewerkt. Een buffel en een tractor, we zien het allebei. Er is dus toch een lichte vooruitgang ook hier te bespeuren. Een wandeling langsheen de velden brengt ons echt wel in de natuur en deze weg leidt ons naar de plaatselijke school waar ik graag eens binnengluur. De klassen zijn proper maar buiten een bord en stoelen en bankjes is er niets te zien, met andere woorden, kale klassen. Hiernaast staat een familietempel opgericht door de familie Bei, 300 jaar geleden en nu op 19 maart 2010 is er een viering geweest bij het afsluiten van een totale renovatie. Fiere dorpsbewoners druppelen hier binnen, wetende dat er bezoek is, en de thee staat klaar. Het cultureel centrum is een ruimte dat gebruikt wordt voor gelegenheden zoals wij dit kennen, maar het gebouw is uiteraard niet te vergelijken met onze westerse normen. Aan de poort hangen grote platen met de donnaties van personen geafficheerd en de vader van Mr. Bei staat bovenaan, dus terecht om fier over te zijn. Het is tijd voor de celebratie voor de overleden familieleden. Na vele trappen doen komen we aan het grafmonument van de familie Bei. Ongelooflijk wat we hier meemaken! Rondom het monument worden vele gekleurde papiertjes gelegd en van op afstand lijkt dit een echt bloemenveld. Vele familieleden komen aandraven met zakken vol offers. Verschillende geslachte kippen, een eend, een geroosterd biggetje, eieren, fruit en allerlei deegwaren, maar het meest frappante dat ik zie zijn schoenen, kledij en goudstaven in papier en enorm veel hemelgeld. Een fles saké wordt verdeeld in vele kleine glaasjes en opnieuw en opnieuw wordt er bijgeschonken. Uiteraard lopen de glaasjes over, maar de betekenis hiervan is dat alles toch naar de overledenen gaat. Alles wordt uitgestald voor het monument en dan krijgt iedereen wierookstokjes en fakkels. Er valt een stilte terwijl de stokjes branden en er heerst een zekere ingetogenheid. Eén van de familieleden spreekt de overleden voorouders toe en na vertaling weten we dat hier geluk en gezondheid gevraagd wordt. Blijkbaar wordt dit ook gevraagd voor de ‘speciale’ gasten en dit voor hun hele familie. Deze religie is helemaal niet de onze, maar hierbij aanwezig zijn doet je rillingen krijgen. Hier heerst nog een echte overtuiging! Als de wierookstokjes half zijn opgebrand volgt het tweede gedeelte, alle papieren voorwerpen worden in een grote oven verbrand en het geloof bestaat hierin dat de rook alles meeneemt naar de hemel. De voeding wordt weer ingepakt en meegenomen. Het afsluiten van de ceremonie gebeurt met het afsteken van grondvuurwerk. Deze dag noemt men hier the tombscleaningday.

Het is lunchtijd en dit wordt aangeboden voor de hele familie in het geboortehuis. Het is simpel maar echt streekgebonden en wij hebben het geluk dat wij mogen neerzitten want er is geen plaats voor iedereen. Maar het is nu niet zo moeilijk eten uit die kleine kommetjes, ze houden ze net onder hun kin.

Vooraleer we vertrekken drinken we nog een laatste thee in het huis van een collega van Sunway.

En nu komt hun steeds weerkerende vraag: “what are your feelings about this day?” Hier moeten we even over nadenken want een antwoord hierop is niet in één zin samen te vatten. Hun huizen zijn schamel en dat weten ze maar al te goed, ze beseffen zeer goed dat hier de ontwikkeling nog niet ver staat en daarom zijn ze bang dat wij een verkeerd beeld zouden kunnen krijgen. Maar wat wij hier mogen meemaken kan geen enkel reisagentschap aanbieden en we zijn dus Chinezen tussen hen. De vriendelijkheid en gastvrijheid staat hier bovenaan. Hoe langer we hier zijn hoe meer ik me ook kan inleven in hun eetcultuur, hoe eenvoudig dit soms ook kan zijn. Vroeger zou ik misschien gezegd hebben: ‘met alle Chinezen, maar niet met ……. en nu zeg ik graag ….. ook met den dezen’!

Na een hartelijk afscheid vertrekken we voor onze trip van 405 km waarvan we 200 vlot kunnen doorrijden en de overige van stilstaand tot zeer traag. Nu begrijpen we goed wat reizen betekent in China! We zijn thuis om 21u45 en ruilen de inhoud van onze valies voor iets meer kleding want morgenvroeg om 5 uur staan we klaar voor onze 7daagse binnenlandse reis.