Woensdag 7 april

37 jaar geleden zijn we in het huwelijksbootje gestapt en ik ben er van overtuigd dat we ook vandaag weer op het water zullen varen. Nu kunnen we iets langer slapen want om 9 uur staat de auto met plaatselijke gids te wachten. Bij het beneden komen worden we door Emily verrast met een mooie ruiker roze bloemen. Vandaag brengen we een uitgebreid bezoek aan Dali met een privéwagen en een gids. We ontbijten in een lokaal eethuisje in de oude stad met nog kasseistraatjes. We vertrekken nadien op verkenning naar de nabijgelegen Bai-dorpen. Onderweg rijden we door een echte landbouwstreek en vooral lookplantages en bonenvelden vallen ons hier bij op. Hier zie je nog hele families werken in de grond en enkel en alleen voor handenarbeid, we zien hier zelfs nog vaak de sikkel gebruiken. Gewonnen look ligt gewoon langsheen de straat in massa’s te drogen, en hetzelfde voor bonen waarvan nadien dan het zaad wordt geoogst. De Bai is een minderheidsvolk dat hier nog bestaat uit 4000 inwoners en zij leven in 7 verschillende dorpjes, allemaal gelegen rond een meer. Hun inkomsten bestaan voornamelijk uit alles wat in het meer te vinden is en ook nog wat landbouw dat ze bewerken er rond. Hun vervoer bestaat dan ook uit houten bootjes. De kledij van de Bai is nog heel specifiek en niet alleen gebruikt voor de aantrekking van toeristen, ook in het dagelijkse leven zie je nog de fraaie en felgekleurde hoofddeksels. Met houten bootjes varen we op het meer en luisteren naar hun inheemse gezang dat bestaat vooral uit hoog stemgebruik. Dit is iets dat wij niet kunnen nabootsen. De lunch dat zij aanbieden is zeer eenvoudig en deze keer heb ik niet zoveel honger, dus ik ben met wat soep tevreden. Onze terugtocht bestaat uit een halte aan een mooie pagodetempel waar uiteraard ook weer veel van deze jonge Bai in hun specifieke klederdracht de toeristen begroeten. Als afsluiter van deze geleide dag nemen we de kabelbaan naar de Guanzhan mountain en vanuit de eitjes hebben we weer een prachtig zicht.

Een kleurrijke stoet trekt onze aandacht en na de uitleg weten we dat dit een begrafenisstoet is. Het overleden lichaam ligt in een ronde kist die gedragen wordt met touwen door een aantal mannen. De kinderen hebben witte linten rond hun hoofd en ze dragen kleurrijke vlaggen. Dit is geen ingetogen stoet zoals wij dat kennen maar iedereen loopt door mekaar en het grondvuurwerk trekt de aandacht van de bewoners.

We proberen internet in een office maar het lukt ons niet, we hebben dus nog geen nieuws van het thuisfront. Ik kan het me toch niet laten en via sms vraag ik naar de toestand van Goedele. Om half elf krijgen we een antwoordje dat Steven haar mag komen halen en dat alles goed verlopen is. Ze heeft natuurlijk wel pijn en MOET slikken schrijft ze, dit om de genezing te versnellen, maar we moeten ons geen zorgen maken. We geloven graag dit toch geruststellende nieuws.

We kunnen Dali toch niet verlaten alvorens een bezoekje te brengen aan de steegjes in de echte oude stad. En …… hier zijn we niet meer alleen als westerlingen, we vinden hier zelfs een foreignerstreet! We eten er een spaghetti en drinken een glaasje rode streekwijn. En na deze twee dagen zijn we blij dat we om half tien kunnen gaan slapen, we hebben veel gereisd en veel gezien in de provincie Yunnan.