|
Vrijdag 9 aprilxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Onze nachtrust is niet zo best geweest, Erik heeft last van de reizigersziekte. Hopelijk zal het met de medicatie iets beter gaan en de beste remedie is heel zeker een dagje vasten.
Vandaag zijn onze geleide bezoeken vooral aan de oudere dorpjes van de Naxi en die zijn gelegen aan de voet van de sneeuwberg. Deze bevolking was in het verleden niet zon sterk ras en daarom werd dit dorpje gebouwd rondom beschermd door gebergte en deze plaats biedt vooral zuivere lucht. Lijiang is gelegen xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />2460 meter boven de zeespiegel en de Snowmountain is 5569 meter hoog. Tot op heden is er nog niemand in geslaagd deze berg te beklimmen, ondanks de vele pogingen. De Naxi is één van de minderheidsgroepen en telt ongeveer 300000 leden. De grootste groep in China zijn de Han-Chinezen.
De streek is zeer zanderig en door de wind en de warmte momenteel heel droog en hierdoor is de plantengroei momenteel zeer arm. Het eerste dorpje dat we bezoeken is niet gewoon aan buitenlandse toeristen, via reisagentschappen vind je deze bestemming niet terug. De wegjes zijn uitgesleten en moeilijk berijdbaar, maar voor hun koeien en paardjes is dit geen probleem. De huizen zijn bijzonder schamel en wat me opvalt is dat ook hier weer de mannen tijd hebben om samen te zitten in een schaduwrijk plekje. Ze bieden hun paardjes aan aan de weinige Chinese toeristen om een wandelingetje te maken doorheen hun dorpje, dit is dan ook een bron van inkomsten. Wij volgen te voet en klimmen hogerop tot we de mooie witte berg helemaal kunnen bewonderen. Geen enkel geluid geraakt tot hierboven, alleen de vogeltjes zingen hun mooiste lied. Je zou zeggen: het is hier zalig
.. maar dan toch alleen maar om even te vertoeven denk ik en niet om hier te leven. Hier is echt niets te merken van westerse invloed! Het volgende dorpje geeft weer een heel ander beeld. Er is een aardbeving geweest in 1996 en er resten nog enkele overblijfselen. De overige huizen zijn vernieuwd en nu wordt het skelet gebouwd helemaal in hout en zonder schroeven of nagels. Alles is verbonden met houten spieën zodat er een lichte beweging mogelijk is en met grote rotsblokken werken zij het verder af. Bij de aardbeving zijn een 300-tal mensen omgekomen. Buiten enkele navolgingen van Boeddha zijn de meesten onder de Naxi aanhangers van de natuur en de geesten en bij het dorpje zien we dan ook een grote totempaal. Enkele andere dorpjes zijn al helemaal toeristisch getint en de kraampjes met zilverwerk en hun gekleurde stoffen worden snel bemand. Het toeristische hoogtepunt zijn wel de zomermaanden en hier zie ik aan de restaurants overal buitenterrasjes, dus echt en alleen voor toeristen want zoals we al weten schuwen Chinezen heel erg de zon. Ik eet s middags een echte lekkere sandwich met tonijn bij een Italiaan en daarbij een goeie koffie. Dat smaakt ongelooflijk! Het Chinees in de straat zijn lokale snacks en daar blijk ik toch liever af.
We bezoeken nog een plaatselijk museum met verschillende voorwerpen uit het verleden. En terecht wat Erik zegt: ik kan ook een museum openen met al mijn gerief dat ik thuis liggen heb!
De blauwe regen is in volle bloei en als wij zeggen dat Japanse kerselaar ook bij ons groeit beweert Emily dat het Chinese kerselaar is. Ok, daar discussiëren we niet over, we zijn tenslotte in China.
Onze dagreis eindigt rond 15u30 en Erik kan een dutje goed gebruiken. Deze avond eten Emily en ik een kleine maaltijd en we gaan vroeg slapen We hebben via skype met Goedele contact en zijn blij te vernemen dat het met beetjes vooruit gaat. Goed nieuws dus. Morgen vertrekken we om kwart voor 8 naar Shangri-La, en zitten we weer voor 4 uur op de bus. Shangri-La ligt op 3200 meter hoogte en hopelijk hebben we geen last van zuurstof tekort.
|
