Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
11-07-2009
Poppenkast ( 1 )
Het is Zondag, 12 Juli. De tweeling Jeltje en Heike hebben vandaag feest. Ze worden vandaag 6 jaar.
Mama en Papa hebben gisterenavond, toen de kinderen sliepen, de boel heel mooi versierd in de kamer. Met slingers en ballonnen.
Omdat het nu geen school is kunnen de kinderen niet trakteren, maar, dat vinden ze niks erg, hoor, want op Zondag komt er veel visite en dan kun je fijn de hele dag spelen met je speelgoed. Wat zouden ze krijgen?
Elk een eigen cadeau? Of een groot cadeau voor hun tweetjes?
Tweeling zijn is best wel moeilijk, wat als je alle 2 een cadeautje wilt hebben is dat een dure grap.
Het is lekker weer. Al vanaf het ontbijt staan de twee jarige jetjes voor het raam, hun neusjes tegen het glas gedrukt.
Naast het ontbijtbordje lag voor elk al een pakje. Het was een bestekje, een vork, lepel en mes. Ze zijn nu al zo groot geworden dat ze hun eigen boterhammetjes kunnen smeren en snijden.
In de steel van het ene bestekje staat de letter J en in het andere de H. Wat mooi....Het is van echt zilver.
De eerste die bij huize Hovinga aanbelt is buurvrouw Cynthia. Ze is nog niet zo oud en woont helemaal alleen in het huis, maar, ze heeft een vriendje. Cynthia is verpleegster. Af en toe moet ze gaan werken in het grote ziekenhuis in Leeuwarden.
Vandaag is ze vrij. Ze komt haar kleine buurvriendinnetjes bezoeken. Soms komen ze bij haar, en dan krijgen ze een snoepje.
Cynthia heeft voor ieder een heel leuk spaarpotje gekocht. Een mannetje dat zijn tong uitsteekt en als je er dan een munt op legt floept de tong naar binnen en, weg is het centje.
Het andere spaarpotje is een vrouwtje. Je kunt ze samen in de vensterbank zetten, dan zijn ze met elkaar getrouwd.
Eerst snappen de meisjes niet helemaal hoe het nu eigenlijk werkt. Maar, als de buurvrouw nog eens voor ieder 1 Euro op het rode tongetje legt, begrijpen ze het. Eigenlijk willen ze nu natuurlijk allen euromuntjes in hun spaarpot stoppen, maar, dat mag niet van papa.
Er komt taart op tafel. Nog niet de verjaardagstaart, die speciaal in de winkel gemaakt is met 12 kaarsjes er opo. 6 rode en 6 gele kaarsjes, Rood is de lievelingskleur van Jeltje en Heike is dol op geel.
De taart moet wachten tot vanmiddag, wanneer Oma en Opa Vriezenkoop komen, en Oma en Opa Hovinga. Opa Vriezenkoop heeft een videocamera, en dan gaat hij ze filmen.
Dat kun je dan later op de televisie zien.
Om half elf gaat de bel. Tante Klaasje en ome Nico staan voor de deur. Dat heeft de tweeling niet gezien, want ze waren juist naar de t.v. aan het kijken, naar Kindernet.
Mama heeft de deur al open gedaan. Ze staat wat te smoezen in de gang. Tante Klaasje is kleuterjuf. Jammer genoeg heeft de tweeling niet bij haar in de klas gezeten.
Ome Nico is dierenarts, voor kleine beestjes. Hamsters, konijntjes, hondjes en poesjes. Klaasje en Nico komen binnen met een groot pak. Wat zou dáár nu toch inzitten?
De jarigen dringen om hen heen en wippen van opwinding van de ene voet op de andere. Er zijn ook nog kléine pakjes. 10 pakjes zijn er. Allemaal apart verpakt, met een zelfde papiertje er om.Maar, om 5 pakjes zit een rode strik en om 5 pakjes een gele.
1 voor 1 mogen ze ze open maken., Heike mag als eerste. Ze kijkt heel erg verbaasd als ze een vingerpopje in haar handjes houdt. Wat moet je dáár nu mee? Daar kun je toch niet mee spelen?
Maar. haar zusje begrijpt het beter. Ze zegt:"Dat is een Jan Klaassenpop, van school, uit de poppenkast, weet je wel?"
Heike knikt maar wat. Ze denkt bij zichzelf"Wat een stom cadeau. We hébben niet eens een poppenkast."
Jeltje heeft een popje dat Katrijn voorstelt. Er zijn nog een Pierlala, de politieagent, het appelvrouwtje, een dokter, een heks, een oude meneer met een brilletje op en twee kleine meisjes. Dat zijn, volgens oom Nico, Heike en Jeltje.
Als Jeltje terecht opmerkt dat ze niet eens een poppenkast hebben, lacht Oma Vriezenkoop.
"Dat had je maar gedacht. Kijk maar eens wat er in het grote pak zit."
Er zit een poppenkast in met gordijntjes van rood fluweel en verschillende schilderijtjes als decor. Voor elk verhaaltje een eigen tekening. Wow, net echt.
Eindelijk is het kwartier om em mag Tilly weer naar binnen. Een andere dokter zet haar in een grote zwarte stoel. Ze krijg een groot apparaat voor haar ogen met allemaal glaasjes er in. Het lijkt ook wel op een super grote bril.
Na een tijdje kan ze ineens heel goed zien. Ze is er zelf verbaasd over en somt vlot de letters op die ze nu ziet. Met een receptje staan ze na een uurtje weer buiten en dan nog vlug langs de brillenwinkel.
Thuis kruipt Tilly op de bank, met een deken over zich heen, haar duim in de mond, omdat ze een beetje zielig is. Ze krijgt iets lekkers en een paracetamol tegen de hoofdpijn.
Een week later mag ze het brilletje op gaan halen en het valt reuze mee. Ze heeft een mooi montuur gekozen en je ziet bijna niet dat er glazen inzitten, zoals bij Sander. Even kijken de kinderen wat vreemd op, als ze voor het lezen haar brilletje op zet. Ze praten er ook wel over in de klas, samen met juf, en juf zegt dat het helemaal niet zo erg is en daarna zijn de kinderen er aan gewend.
Ze wordt dikke vriendjes met Sander en geniet er elke dag weer van dat ze nu zo goed kan lezen. Wat stom van haar, dat ze het niet tegen papa en mama durfde te zeggen of tegen de juf. Ze heeft nu ook nooit geen hoofdpijn meer en haar ogen zijn niet moe.
Tilly is een meisje van zes jaar. Ze zit in de eerste klas van de lagere school. Ze kan al een beetje lezen en woordjes schrijven, maar toch is ze s'avonds, als ze thuis komt uit school, heel stil, en vaak heeft ze hoofdpijn. Wat zou er toch zijn?
Zou Tilly niet goed meekunnen? Is het soms te spannend voor haar?
Mama maakt zich bezorgd. Zou haar dochtertje ziek worden? Ze lopen er vaak wat op als ze eenmaal op school zitten. Mazelen, griep, verkoudheden. En Tilly wrijft wel erg veel in haar oogjes.
Als mama haar vraagt of ze niet goed kan slapen zegt ze,dat dit toch wel zo is.En ze gaat graag naar school, dus, dat kan het niet zijn.
Op een dag komt ze thuis, met een briefje. De kinderen uit haar groep moeten naar de schooldokter. Dan worden ze gewogen, gemeten, krijgen een prik, en oren en ogen worden nagekeken. Nou, dat vindt mevrouw van Dijk wel goed. Dan kan ze het gelijk zeggen, van die hoofdpijn.
Maar ja, aan de andere kant, Tilly kan toch al woordjes lezen en schrijven, dus ze is niet dom. Ze hoeft niet eens naar een bijzondere school.
Een vriendinnetje van haar kan niet zo goed rekenen en lezen en moet nu met een bus naar school, in een andere stad.
Het is een regenachtige Woensdagmiddag als mama en haar dochter naar het Wit-Gele-Kruis gebouw gaan, waar alle kinderen bij elkaar komen. Ze zijn allemaal een beetje zenuwachtig.
Na een tijdje wordt Mathilde van Dijk afgeroepen en ze mag mee met een aardige zuster. Ze mag zich uitkleden tot op haar onderbroekje. Daarna mag ze onder de meetlat gaan staan en op de weegschaal.
Ze is precies mooi op gewicht en verders ooko gezond. Ze kan goed horen wat de zuster heel zacht zegt.
Nu moet ze bij de dokter komen. Haar longen zijn goed en haar buik.
Als mama verteld van de hoofdpijn vraagt de dokter of Tilly wel goed kan zien. Het meisje zwijgt en krijgt een kleur. Dat ziet de dokter ook en hij zegt:"Kom maar eens mee naar het andere kamertje.Daar hangt een bord met vrolijke tekeningen van Nijntje. Laat jij maar eens zien hoe goed je kunt kijken."
De plaatjes zijn heel leuk. Een huisje, een boom, een konijn, een rode auto, een gele hijskraan, een blauwe paraplu.
De dokter wijst een paar prentjes aan en Tilly moet zeggen wat ze allemaal ziet.De bovenste plaatjes zijn heel groot. Die kan ze goed zien. Maar dan wordt het moeilijker.
Het meisje knijpt haar ogen tot spleetjes en zegt zomaar wat. Ze denkt dat het wel goed zal zijn.
Nu moet ze naar letters kijken. Dat kan ze ook. Ze kan tenslotte lezen.
De O van boom en roos, de T van tak. Maar ook hier wordt het steeds moeilijker als de kaart halverwege is.
De dokter zegt tegen mama:"Ik weet waar die hoofdpijn vandaan komt. Tilly is verziend. Ze moet een brilletje, om te lezen. Ik maak voor U een afspraak met de oogarts en die bekijkt het dan verder. Voor de rest is Tilly in prima conditie. Ze weet dit waarschijnlijk zelf al langer, maar durfde er niet over te praten. Dat is vaak zo. Ze willen het verbloemen."
Als ze weer buiten staan vraagt mama:" Maar meisje, is het waar dat je niet goed kunt zien op school? Waarom heb je dan niks tegen ons daarvan gezegd? Het is toch niet erg als je niet goed kunt zien?"
Dan komt het hoge woord er uit. "Op school zit Sander, en die heeft een bril. Een bril met hele dikke glazen. En dan zeggen ze allemaal akelige dingen tegen hem. Een bril is stom. Nou moet ik denk ik óók zo een bril en dan gaan ze mij óók pesten...."
Tilly begint te huilen. Mama zegt ( ze kent Sander wel , een jongetje met een ziekte aan zijn ogen ) troostend, dat het bij Mathilde niet zo erg is en misschien, als ze ouder wordt, dat ze helemaal geen bril meer nodig heeft. En het is alleen maar om te lezen. Voor de rest kan ze gewoon zien.
Vooreerst is daar de afspraak met de oogarts. Ze hoeven niet lang te wachten.
Toch is het meisje wel zenuwachtig. Stil zit ze naast haar moeder terwijl er steeds maar ándere mensen worden afgeroepen dan dan later weer terug komen.
Eindelijk is Tilly aan de beurt..... Een soort dokter praat even met haar en zegt:"Ik ga nu een paar druppels in je ogen doen.Dat is een vervelend gevoel. Het plakt een beetje, maar dan kan ik goed zien hoe het met je ogen is. Het is nu wat koud, hoor. Niet schrikken."
Ai, het prikt. Nu moeten ze weer gaan zitten wachten. En ze mag niet in haar ogen wrijven. Ze krijgt hoofdpijn en leunt met haar kopje tegen mama's schouder.
Mama houdt een arm om haar heengeslagen. Tilly is dan wel een hele meid die op school haar best doet, maar nu is het een zielig meisje met pijn in haar bol.....
Elke Vrijdagmorgen gaan we van de school naar gymen. Dan mogen we op één been gaan staan en op het klimrek klimmen.
We lopen in een lange rij achter elkaar, heel soepel. We zwaaien met een lint van zij en kruipen door een hoepel.
De evenwichtsbalk is moeilijk, zeg. Dan moet je je heel goed concentreren. Ik heb altijd stomme pech dat ik er afval, vele keren. Ook in de ringen kan ik niet.
Wel mijn vriendinnetje, Jaantje. Je weet écht niet wat je ziet. Ze maakt zó mooi het zwaantje....
Touwtje springen vind ik leuk en ook wel kopje duiken. Maar buiten lig ik in een deuk. Ik kom steeds tussen de struiken.
Na afloop van de gym heb ik zo'n dorst en loop te zweten. Maar toch ben ik elke week weer in mijn schik, dag mag je best wel weten.....
De andere dag is er geen zon, maar, daar trekt de familie zich niks van aan. Ze beklimmen de toren van de Lange Jan, de grootste en hoogste kerk van heel Zeeland, in de stad Middelburg. Tjonge, wat kun je hier ver kijken. Molens, kerkjes, de duinen, nog andere campings.... Een bezoekje aan miniatuur Walcheren mag natuurlijk niet ontbreken. Het is een soort klein madurodam, maar dan met allemaal dingen uit Zeeland.
De andere dag is het weer heerlijk weeren de kinderen brengen die op eht strand door. Ze zijn zelfs al bruin geworden. Ze bouwen zandkastelen, graven kuilen en zwemmen in zee. Natuurlijk niet al te diep, want dat is gevaarlijk, maar in elk geval hebben ze plezier en vervelen zich geen seconde.
Op een avond gaat de familie naar een pannenkoekenhuisje, dicht in de buurt. Dat is weer eens wat anders dat gewone boterhammen. Mmm, wat ruikt het lekker, binnen. Op de tafeltjes staan flesjes schenkstroop.
Als de ober komt vragen wat de dames en heren wensen te gebruiken schiet Geertje in de lach. Wat klinkt dat deftig. Net of ze een prins en prinses zijn.
Voor ieder is er wat anders. Papa wil een pannenkoek met kaas en Mama neemt een pannenkoek met appel. Geertje smult van een pannenkoek met stroop en Saskia neemt ook een pannenkoek met appel en poedersuiker. Als iedereen een groot bord voor zich heeft met de lekkernij zegt de ober, met een buiging:"Dames, heren, eet smakelijk."wat dan ook gebeurt. Als ze klaar zijn kan er niets meer bij. Saskia wordt helemaal slaperig. Ze geeuwt en boent in haar ogen. Dat komt door de lucht van de zee. De vakantie is jammergenoeg al bijna voorbij. Nog maar een paar daagjes en dan moet het weer op huis aan. De dag voor ze naar huis moeten is het weer bewolkt en gaan ze naar Vlissingen. Ze lopen over de lange boulevards en kijken naar mooie huizen en de grote hotels die hier gebouwd zijn. Wat kijk je fijn uit over de zee, als je hier woont.... Bij het standbeeld van Michiel de Ruiter blijft de familie staan. Geertje vraagt:"Wie is die meneer?" "Dat is Michiel. Je kent dat liedje toch wel, van:"In een blauw geruite kiel?" "Ja, maar dat was van een klein jongetje." "Nou, maar kleine jongetjes worden groot. En Michiel heeft hier gewoond. Toen hij zo oud was als jij is hij daar op die toren geklommen, die je daar ziet." "Hebben wij toch ook gedaan op de Lange Jan"sputtert Saskia. Zo'n heksentoer is dat toch zeker niet? Daar hoef je toch geen standbeeld voor te krijgen? "Ja, maar luister, Michiel klom aan de buitenkant van de toren." "Gossie,"zegt Geertje met open mond. Dat was toch best wel dapper. "Maar waarom deed ie dan zo gek?" "Hij wilde zo graag de zee zien. Gaan varen op een hele grote boot en daarom klom hij op de toren, zodat ie de zee kon zien en alle boten die er vaarden."
Saskia, een kind van haar tijd, oppert:"Had ie toch ook door de kwartjeskijker kunnen kijken?" Papa lacht en zegt:"Die hadden ze toen nog niet, meid. Nadat ze nog wat gewinkeld hebben en gekeken in het reptielenhuis, waar hele enge krokodillen en slangen zijn, gaan ze nog ergens eten en dan met de auto terug naar de camping want alles moet zachtjesaan klaar gemaakt worden voor de terugreis, de andere dag, hoe jammer het ook is.
Als ze weer thuis komen hebben papa en mama het druk. Er moet opgeruimd worden en gewassen. Papa kijkt de post na. Voor Saskia zijn er 2 kaarten. Voor Geertje ligt er een nieuwe Donald Duck.
Nu zit de vakantie er echt op. Maar een week later kijken ze naar de stukjes film die papa heeft gemaakt op de camping en in Miniatuur Walcheren. En op het strand. Zo kunnen ze nog even nagenieten...En dan moeten ze weer naar school.
Het is zomer. De vakantie is net begonnen en zoals zoveel mensen en kinderen gaat iedereen op vakantie. Zo ook Saskia en Geertje, een broertje en zusje.
Ze gaan met papa en mama naar Dishoek, dat is een vakantiegebied in Zeeland, waar je caravans kan huren. Ook al heb je zelf geen caravan, dan kun je er eentje huren voor een week. Het is altijd een verrassing, want ze weten niet hoe de caravan er uit zal zien die ze krijgen.
Op zaterdag is het zover. De kinderen hebben er wát zin in. Ze zijn de bossen gewend en komen weinig bij het strand, meestal voor een dagje of zo. Maar nooit voor een hele week.... Als het nou maar mooi weer wil zijn...
De kinderen hebben de avond van tevoren al alles ingepakt. Ze hebben elk een klein koffertje. Daar kan speelgoed in. En knuffels, en het kussen van je eigen bed, want iets vertrouwd van thuis moeten ze wel bij zich hebben, anders zal het slapen niet echt lukken.
Het is een flink eind rijden naar Zeeland. Wel haast 2 uur. Om 10 uur kunnen ze er terecht. Ze hoefden geen spullen mee te nemen want alles is in de caravan aanwezig. Na een koffiepauze in een wegrestaurant bij een benzinestation, rijden ze dan om half 12 het kampeerterrein op.
Bij een rood-witte slagboom staat een bordje:"Hartelijk welkom op Dishoek. Bezoekers hier melden . Wij wensen U een aangenaam verblijf op deze camping."
De kinderen kijken hun ogen uit. Er zijn hele hoge duinen en een lange stenen trap, tegenover de ingang van de camping. Daarachter is het strand, en de zee, weet papa.
Hij is naar een houten huisje gelopen waarop staat:"Receptie."Een vriendelijke mevrouw heeft ze de sleutels van de caravan en papieren die ze in moeten vullen, hoe lang ze blijven en zo. Ze knikt nog eens naar de kinderen en mama, die in de auto zijn blijven zitten.
Ze krijgen te horen waar de caravan staat en dat de auto's alleen naast de caravan mogen staan om in en uit te laden, maar voor de rest moeten ze op het parkeerterrein blijven, omdat er veel kinderen hier zijn en die kijken niet uit, terwijl ze aan het spelen zijn, en om ongelukken te vermijden hebben ze de camping autovrij gemaakt.
De camping is aardig groot., Ze staan tegenover de wasplaatsen en wc.s,Dat is makkelijk. Het is een hele leuke caravan. Een witte zigeunerwagen met een rood dak en groene deurtjes en gordijntjes met rood-witte blokjes. Om binnen te komen moet je met 2 trapjes . Er is een klein keukentje, met alles er op en er aan. Er staat ook een bank in, met vanonderen een klein kastje. Savonds kun je de keuken met een klapdeurtje dichtdoen zodat niemand je ziet. Hier wil Saskia slapen. Geertje heeft ook een leuk plekje gevonden om te slapen. Ze zijn vlug klaar. Leggen de slaapzakken neer en de knuffels en pyjamas op het voeteneind.
Het strand lokt. Als Saskia en Geertje vragen of ze even naar het strand mogen zegt mama:"Nou, vooruit. Maar blijf in de buurt want over een half uur gaan we eten. Dan roept Papa jullie wel..Niet verder dan de trap af, hoor. Vanmiddag gaan we verder kijken."
Ze beloven dat ze aan de andere kant van de trap zullen blijven. Saskia is van plan schelpen te zoeken in er in de herfstvakantie iets moois van te maken. Ze neemt haar blikken emmertje mee en Geertje zijn schep. Even later lopen ze allebei, met blote benen en kleurige shirtjes, het duin op. De één op teenslippers, die ze telkens verliest, de ander op plastic sandaaltjes die je ook aan kunt houden in het water. Dat mag nog wel niet, maar ja, dan hoeft hij het vanmiddag niet meer te doen.
Ze sjokken de vele trapjes naar de overgang op. Phoe hee, wat is dat steil.
Om uit te rusten gaan ze even op een bankje zitten, bijna aan de top. Hier kun je de zee al zien. Hij glinstert in de zon. Het doet pijn aan je ogen. Ze kunnen de zee goed horen ruisen, en het geschreeuw van de meeuwen die er boven vliegen en kinderen die iets tegen elkaar roepen.
Op de échte duintop zien ze nog veel meer. Ook al een stukje van het strand...Een paar mensen zijn aan het zwemmen. Een hond rent in en uit het water en schudt zich dan eens goed uit, zodat de druppels in het rond vliegen.
Nu gaan de twee kinderen de trap af. Oef, dat is eng. Er zitten allemaal open stukken tussen de treetjes,zodat je heel diep naar beneden kunt kijken. Net of je valt. Onderaan de trap kun je het hele strand zien. Wat is het er druk. Kinderen, vrouwen, die helemaal glimmen van de zonnebrandolie, mannen met dikke buiken.
Saskia bukt zich en probeert schelpjes te zoeken. Geertje stelt voor:"Kom mee, naar het hárde zand. Daar liggen er véél meer.Je kunt hier ook niet scheppen."
Ze hollen naar het vastere gedeelte. Hier kun je ook de sporen van de mensen zien, wat ook best wel grappig is. Mensen met schoenen aan, met platvoeten of jubeltenen, hondenpoten en zelfs paardenhoeven. Kindervoetjes. De lange streep van een kind dat met een tak of een stok achter zich aan heeft gelopen.
Saskia schopt haar teenslippers uit en loopt een eindje in een kringetje, terwijnl ze telkens even blijft staan om naar de afdrukken van haar voetjes te kijken. Geertje volgt de sporen van de ribbels van zijn sandalen.
Hé, net willen ze gaan scheppen als papa alweer bij ze staat. Ze moeten eten. Eigenlijk hebben ze best trek. De champignonsoep en gebakken aardappeltjes met gehakt en bloemkool gaan er wel in, en als toetje dan nog heerlijk frisse citroenvla.
Na het eten gaan ze alle vier naar het strand. Gelukkig hoeft Geertje nu geen shirtje meer aan, want mama heeft hem goed ingesmeerd met een zonnebrandmiddel. Hij verbrand nogal gauw want hij heeft rood haar. En verbranden kan reuze pijn doen, je kunt er zelfs wel ziek van worden.
De kinderen willen spelen. In het harde natte zand. Vlak bij de golven. Geertje bouwt torentjes met zijn emmer. Hij maakt een hele kring. Saskia lacht:"Het lijkt wel langevinger pudding."
Zoetjesaan komt het water steeds hoger,en de zee komt al dichterbij. Ineens spoelt er een golfje tegen Saskia's blote teentjes. Ze geeft een gil. Brr. Wat koud..... Geertje springt over de golven tot hij door een supergrote golf ondersteboven wordt gegooid en op zijn bips in het water terecht komt. Gats, wat eng aan je longen. Hij hijgt er van maar dan is hij er doorheen. Het water is eigenlijk helemaal niet zo koud. Ook Saskia ligt nu op haar buik in de golven en ze gilt van opwinding. Dan roept ze uitgelaten:"Gee-heer....Ik ben na-hat" Geertje gaat rechtop staan en kijkt naar zijn druipende zwembroek die zo zwaar geworden is dat hij bijna afzakt.
De kinderen dartelen nog een hele poos in het water, totdat het meisje klappertand: "I....ik h....heb het zo k......koud." "Ik ook" bemerkt haar broertje.
"Laten we bij papa en mama gaan kijken. Ik heb zin in limo." "Hé, nee, joh. Een ijsje...." Met bibberkinnetjes hollen ze daar de plaats waar papa en mama rustig zitten lezen. Vlug drogen ze zich af met grote baddoeken die warm zijn van het in de zon liggen. Hm, wat is dat lekker aan je koude vel....Als ze droog en weer warm zijn krijgen ze een ijsje. Al vlug is de eerste vakantiedag ten einde.....( wordt vervolgd)
In de aankomsthal is het óók druk. Een stem uit een luidspreker zegt iets in verschillende talen. Wat later komen de eerste mensen uit het vlietuig uit New York.
Mama is natuurlijk de eerste die het tweetal ontdekt. Ze roept:"Fien...Jerry....Híer...."
De twee horen het en lachen. Vijf minuutjes later staan ze bij elkaar. Fientje geeft mama een kus en ze slaan elkaar op de rug. Jerry en papa praten Engels, maar ze kunnen elkaar toch goed verstaan want ze praten of ze elkaar al jaren kennen.
Gelukkig maar dat Fientje gewoon Nederlands praat.
Ze gaan allemaal nog iets drinken in het restaurant. Christiaan is stil. Hij zit wat te dromen. Wat zou ie ook graag willen vliegen. Maar ja, dat is natuurlijk erg duur. Zou het raar zijn in je buik? Net als de draaimolenvliegtuigjes op de kermis?
Als ze weer thuis zijn zegt Christiaan tegen zijn vader:"We waren op Schiphol. Jeemig, zoveel vliegtuigen heb ik nog nooit gezien. En gróót. Wow. Ik zou ook best eens willen vliegen."
"Daar zeg je zo wat. Woensdag gaan we naar Westhuizen, naar het pretpark. Dat is hier niet zover vandaan. En ze hebben er ook rondvluchten, dus, je treft het, knul, dat papa een van de piloten kent. Als jij wilt vliegen dan komt dat voor elkaar. Daar zorg ik voor. Dan laat ik Jaap boven Ouderveen vliegen.
Christiaan is al zo zenuwachtig dat hij drie nachten bijna niet slaapt en elke dag pijn in zijn buik heeft. Als hij het Ineke verklapt zeurt die net zo lang tot tante Fien zegt:"Láát dat kind toch. Waarom gaan we niet met zijn allen naar Westhuizen? Het is al zo lang geleden dat ik kind was....."
"Voor de groten is het net zo goed leuk."zegt Papa van Zuylen zo dromerig of hij zelf nog een kind van 6 jaar is.
Die Woensdag rijden ze naar het pretpark. Het is er al druk. Oh, als er nou maar vliegtuigen zijn. Christiaan knijpt opgewonden in zijn vaders hand, terwijl ze naar een houten keetje lopen. Papa klopt op een loketje en vraagt:"Is Jaap er?" "Die komt over 5 minuten. "
"Ik ben een collega van Frans en ik heb hier een vlieglustig knaapje met zijn vriendinnetje.Misschien wil Jaap over Ouderveen vliegen?"
"Dat zal best wel. Oh, daar komt hij aan." Een rood-wit sportvliegtuigje komt aanvliegen. De motor valt stil en er stapt een jongeman uit, met een leren jackje aan en een zonnebril op. Zenuwachtig kijkt Christiaan naar hem op.
"Zo, en jullie willen Ouderveen eens van bovenaf bekijken? Hebben jullie al eens eerder gevlogen?" Dat ontkennen ze.
"Nou, we blijven een half uurtje in de lucht. Jullie krijgen allebei een stukje kauwgom, anders krijg je oorpijn. Zijn jullie wel eens wagenziek?"
Gelukkig is dat niet het geval. Nu kunnen ze eindelijk achterin het kleine vliegtuigje gaan zitten, waar vier mensen in kunnen. Papa gaat naast Jaap zitten en de kinderen zitten gewoon vanachteren, elk bij een raampje. Ze moeten ook net als in de auto veiligheidsgordels omdoen.
Eerst rijdt het vliegtuigje gewoon en Christiaan vraagt ongeduldig:"Wanneer gaan we nou vliegen?" "Straks, knul. Eerst moeten we tegen de wind in draaien. Daarna kunnen we opstijgen. Let op, daar gaan we...."
Juist heeft Jaap het gezegd of de kinderen krijgen een vreemd gevoel in hun buik. Als ze naar buiten kijken vliegen ze al over het terras, waar de vijf achterblijvers aan de koffie zitten.
Hemel, nu vliegen ze dan eindelijk. Diep beneden zich zien ze de schaduw van het vliegtuig als een zwart vliegje over de weilanden kruipen.
De spoorlijn komt in zicht....Op het station staan piepkleine mensjes op de trein te wachten en wat verder slingert een gele sprinter met blauwe strepen over de rails....
Christiaan wijst zijn vriendinnetje op de snelweg. Er is een ongeluk gebeurt. 2 politieauto's een ziekenwagen....Allemaal zwaailichten. Bah, wat eng.
Nu zegt Jaap:"Let op. Daar is de kerk van Ouderveen." En, ja hoor, daar doemt de torenspits met het gouden kruis op. De kinderen turen gespannen naar beneden. Jaap vraagt waar ze wonen.
"De Peterseliestraat. In het midden. Dat meisje woont op de hoek." '"Hm, ik ken die buurt wel. Kijk, daar is de school."Wow.
"Dan moeten we ons huis ook zien."zucht Christiaan.
Jaap zegt
"Hou je vast. Ik ga heel laag vliegen. Ik vlieg er met een bocht overheen, dan kun je het van twee kanten bekijken.
Tjonge, wat spannend. Plots ziet Ineke dat buurvrouw van Veen de was ophangt. Als het vliegtuig een bocht gemaakt heeft roept ze:"Jaaa, ik zie ons huis....Oh, wat leuk...."
Ze zien de auto van de dokter, die een eind verder in de straat staat, en de rijdende winkel, en de speelwei....Nu gaat het vliegtuig weer hoger vliegen want het half uur is om, en ze moeten terug naar het vliegveld.
Toch is het mooi geweest, en de kinderen krijgen nog een soort diploma, waarop staat dat ze hun luchtdoop hebben gehad en daar staat in mooie letters hun naam op.
Jaap wordt hartelijk bedankt en de kinderen beleven nog een heerlijke middag.
Bij Christiaan gaat het luchtdoop diploma boven zijn bed....Dan kan hij er altijd aan terugdenken.
Haha, wat heb ik een lol. Ik lig er haast van in een deuk en telkens weer,dan schiet ik vól.... Toe, zeg, hou op....'t is écht niet leuk.
Tjonge, au, mijn buik. t'is fraai. Ik blijf er in. Ik stík zowat.... Ik ben net een schorre kraai en kan niks zeggen. Mooi is dat.
Kijk nou niet zo naar me, toe, anders dan begint het wéér.... Héhé , mens, wat een gedoe. 't is beter dat ik ommekeer.
't Is al haast over, ik drink nog iets en dan is het goed en kan ik naar huis toe. Met een glimlach stap ik op mijn fiets. Lachen is gezond, maar je wordt wél móé.....
Op een morgen valt er een dikke brief in de bus bij familie van Zuylen. Hij is bestemd voor mama, maar één ding is wel gék. Er zitten vreemde postzegels op.
Verwonderd draait Ineke, het dochtertje van de familie, die de post heeft opgeraapt, de envelop om en om.... Dan komt mama in de gang, om te zien waar haar meisje toch blijft. Ze ziet de brief en begint te lachen.
"Ach, wat leuk. Een brief van Fientje Verlaat.Dat is een tijd geleden...."
"Wie is Fientje Verlaat?"
"Fientje heeft vroeger naast mij op school gezeten. We waren vriendinnetjes, net als jij en Christiaan nu. Maar, toen de grote school afgelopen was en we allebei dertien jaar waren, is Fientje verhuist, helemaal naar Amerika. Dat heet emigreren, verhuizen naar een ander land.Ik ben zo benieuwd wat ze te schrijven heeft. Vlug lezen." " Misschien is het wel leuk." "Kan best." "Is die mevrouw getrouwd?" "Ja. Nog maar met Kerstmis. Hou nou eventjes je kleine snater, hé, dan kan ik beter lezen."
Mama leest, terwijnl Ineke met opeengeklemde lipjes naast haar zit, haar best doend om niks te zeggen, maar dat is erg moeilijk, vooral als je zo nieuwsgierig bent.
Er valt een kleurenfoto op de grond. Ineke raapt hem op en bekijkt hem. Er staat een jonge mevrouw op met zwart haar en een blauwe jurk. Wat is die mevrouw bruin. Het zal in Amerika wel altijd lekker weer zijn. Naast de vrouw staat een leuke blonde man met een snor.Hij staat met zijn arm rond haar schouder. Ze houden van elkaar, dat kun je zien, want zo heeft ze papa en mama ook wel eens op de bank zien zitten.
Dromerig kijkt het meisje voor zich. Amerika....Tjonge, wat een eind wég.... Ze hoort mama zeggen:"Hee, wat enig. Fien komt morgen met het vliegtuig aan, met Jerry, die meneer op de foto. En ze blijven wel 6 weken lang logeren in Nederland. En, raad eens, ze komen hier 2 weken bij ons logeren. Morgen is het Zaterdag. Zou je het leuk vinden om mee naar Schiphol, waar al de vliegtuigen uit de hele wereld aankomen?" "Ja, dat wil ik best zien." "Ga maar aan Christiaan vragen of hij het ook leuk vindt dat hij mee mag naar Schiphol." "Joepie."juicht Ineke, en ze geeft mama een klinkende kus op haar wang. Juist op dat moment komt Papa binnen die nog van niks weet. Hij zegt lachend:"Nounou, wat een vrijpartij. Ben je iets leuks beloofd?"
Mevrouw van Zuylen legt het uit. Dus zegt papa, zijn dochter plagend in het nekje blazend:"Wie zegt dat ik Christiaan meeneem?" "Mama"roept Ineke triomferend.
Ze lachen alle drie, en ons meisje gaat het vlug aan haar vriendje vertellen. En, die avond mag Christiaan bij zijn vriendinnetje logeren. Smorgens, na de koffie, om 10 uur, gaan ze op weg. Wow. Waren ze er maar vast. Vooral het jongetje kan bijna niet wachten om al die grote vliegtuigen van dichtbij te zien.
Ze moeten al een uur van tevoren binnen zijn, maar dat is geen probleem. Er is een groot restaurant, waar je zo naar buiten kunt kijken. Er is een promenade, dat is een heel lang wandelpad, en daar staan verrekijkers en je kunt er naar de vliegtuigen kijken. Aan de andere kant zijn de startbanen.
Deze keer is de enigste keer dat Christiaan minder belangstelling heeft voor een pannenkoek met stroop dan anders het geval zou zijn. Hij wordt vreselijk aangetrokken door al wat er te zien is. Zowat iedere minuut start of landt er een vliegtuig.
Als de pannenkoek op is zegt buurman:"Kom mee, Chris, dan gaan we de promenade op. Dan kun je het nog beter zien, en ook horen. Wacht, ik heb de verrekijker meegenomen van thuis. Dan kijk je zo op het laad en los platform."
Dat is óók interessant. Om de beurt kijken Ineke en Christiaan naar de bussen en auto's vol koffers en andere bagage, die onderin het vliegtuig gaan. Tankwagens die benzine moeten geven. Er gaan natuurlijk líters benzine in. Veel meer dan in de auto. Nu gaat er een machine rijden, en, als hij bijna aan het eind van de baan is gaat ie omhoog, helemaal vanzelf, en de wielen gaan ook naar boven, daar gaan klepjes voor. Wow.
Eindelijk zegt mevrouw van Zuylen:"Let eens goed op. Het vliegtuig waar wij op wachten moet straks te zien zijn, kijk, daar, links..."
En, ja hoor, even later een stipje aan de horizon. Papa van Zuylen kijkt nu door de verrekijker en zegt, een beetje zenuwachtig : "Ja, dat is 'm. Kom, we moeten naar de aankomsthal. "
Jasper-Jan Joris, vanachter van Vliet. Nou, die leuke naam vergeet je niet. Ze noemen hem ook wel Jee jee jee. Jasper-Jan Joris zit er niet mee.
Hij zegt: "Mijn Pap is een baron die deze deftige naam verzon." Dat is natuurlijk niet echt wáár maar andere kindjes vinden het ráár.
Jasper heet eigenlijk naar zijn Pap, Die vond het wel een leuke grap. Opa Jan vond dat hij Jan moest heten. Met een dubbele naam wordt je niet gauw vergeten.
Maar, Mam noemde hem Joris, naar een stoere man die een draak versloeg. Dapper, als je zoiets kan. Daarom heeft Jasper drie namen op school. Mogen ze zelf kiezen. Dát is nog eens jool.
Soms noemen ze hem Jee jee jee. Niks bijzonders, toch? Of gewoon Van Vliet. Nou, en, wat dan nog? Maar, zeg nou eerlijk, heb je het wel eens beleefd dat iemand op school dríé vóórnamen heeft???
De andere Woensdag krijgt ieder kind een tasje met de naam van de fotograaf er op. "Foto H.J. M. de Koster."
Er zit een mapje in met daarin de foto's die de vorige week gemaakt zijn. Alle kinderen staan er leuk op en er is geen trotse mama die geen foto besteld om die aan Oma en Opa te laten zien of aan tante en oom.
De kleine fotootjes worden aan elkaar gegeven en ingeplakt in vrienschapsboekjes of poezïealbums.
Thomas en Dominique krijgen allebei een dubbele afdruk, omdat ze nu eenmaal een tweeling zijn.
Dominique zet een foto van haar broertje ingelijst op haar nachtkastje en Thomas doet hetzelfde. De echte foto gaat in een lijst in de kamer boven de kast, naast de schoolfoto van vorig jaar.
Nu kan je pas goed zien hoe groot ze al geworden zijn.
Was het maar wer vlug foto's maken op school. Ze vinden het helemaal niet eng. Toen ik een klein meisje was vond ik het heel griezelig om op de foto, maar toen bestonden er ook nog geen digitale camera's en werden er alléén op school foto's gemaakt en niet met een verjaardag. Maar, het is wel leuk als je later, wanneer je groot bent, weer eens terug kijkt naar die plaatjes en probeert of je de namen nog weet van je vriendjes en vriendinnetjes.
Misschien kun je dan later nog eens een briefje schrijven en ze opzoeken, zodat je nog nog eens lekker over toen kan praten, de kleuterklas van vroeger....
Op de kleuterschool Het Mezennest hebben de kinderen van juf allemaal een brief gehad. Er staat in dat er over een paar dagen een fotograaf komt. Die gaat dan mooie foto's van ze maken. Dat is leuk, voor later. Er wordt één gróte foto gemaakt waarop de hele klas staat, en 10 kleine foto's, zodat je die aan je vriendje of vriendinnetje kunt geven of aan Oma en Opa.
Bij juf Isa zitten maar 15 kindjes. 7 jongetjes en 8 meisjes.
Twee van de kinderen is een tweeling. Thomas en Dominique de Geus.
20 Mei is het zover. De kinderen worden extra mooi gemaakt. Mama en papa mogen ook mee komen naar de school, en ook jongere broertjes en zusjes.
Er is zelfs een meisje jarig. Liesbeth. Ze wordt vijf en zit tot de zomer nog in deze groep. Daarna gaat ze naar de eerste klas en leert dan lezen en schrijven.
Wat zien de kinderen er prachtig uit. Het lijkt waarempel wel of het feest is. Alles gezichtjes zijn glimmend gewassen en de haartjes zijn gekamd. Dominique ziet er uit als een aardbeienijsje. Helemaal gekleed in het roze. Ze heeft ook roze strikjes in haar vlechten. Thomas heeft een stoere trui aan mijn zijn naam in gebreid. Hij heeft gel in zijn haar en mama heeft een kuifje gemaakt.
Toch zijn de kinderen best nog een beetje zenuwachtig als de deur open gaat en een dikke meneer met een grote baard binnenkomt. Hij zegt heel vrolijk:"Hallo kinderen, mama's, papa's,broertjes en zusjes. Ik ben Harm de fotograaf.Ik ga nu alleen eerst alle kinderen die hier in de klas zitten op de foto zetten. Dan maak ik van jullie een mooie kleurenfoto. Daarna, als ze dat willen, kunnen jullie ouders en broertjes en zusjes ook met jullie op de foto.
De kinderen gaan allemaal naast elkaar staan in een groepje, en ze zwaaien naar Harm. Nu worden de kinderen een voor een afgeroepen, want nu gaat Harm van ieder kind apart een foto maken.
De eerste is Dave. Hij is verlegen , loert naar zijn broertje en zijn moeder en staat met zijn handen op zijn rug te wachten op de dingen die komen gaan. Hij weet wel hoe het in zijn werk gaat, als je op de foto gaat. Zijn papa maakt ook altijd foto's als hij jarig is, maar dat is toch anders dan op school.
Harm zegt dat hij aan een speeltafeltje moet gaan zitten en net doen of hij met Lego aan het spelen is.
Gehoorzaam pakt Dave de Lego en kijkt naar de fotograaf, die hem gerust stelt en hem afleidt door een leuk gesprekje aan te knopen, zodat hij onderwijl de leukste foto van Dave kan maken, als deze gezellig kletst en alles om zich heen vergeet.
Nu mag hij samen op de foto met zijn moeder en zijn kleine broertje.
De tweeling Dominique en Thomas gaan er echt voor zitten. Ze slaan de armen om elkaars schouders en lachen de kuiltjes in hun wangen. Na een tijdje zijn alle kinderen op de foto gezet en ook hun familie.
Jarige Liesbeth moet wel even haar kroontje afzetten, maar, dat vindt ze niet erg. Dat is ook alleen maar voor onderweg naar huis of school, zodat iedereen kan zien dat ze jarig is.
Hierna krijgt iedereen wat te drinken. De grote mensen krijgen koffie met een koek en de kinderen schoolmelk met een Liga, wat er best in gaat.
Hierna mogen de kinderen naar huis, want het is al half elf en Woensdags hoeven ze niet meer naar school.
Als de zon schijnt gaan we naar het station en de mensen wachten daar op het perron Tot de trein zal komen, die hen brengen zal Naar het strand, de duinen. Kijk, daar komt hij al.
We kijken uit de raampjes. Oh, wat gaat dat fijn. Met een aardig vaartje rijdt nu onze trein. Maar dan gaat het trager en er klinkt een fluit. Als het voertuig stil staat stappen wij hier u i t !!!
Een meneer met een vreemde stem begint te praten, over de koningin die in Amsterdam op bezoek was en over een zwarte meneer in Afrika.
Dat is het journaal, legt mama uit. Na het journaal is het even stil, en dan komt Donald Duck opdraven, met zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak. Ze maken een kabáál...Om bang van te worden. Nee, dat is eigenlijk niet zo heel erg leuk.
Gelukkig, het is al voorbij.
Nu begint het dan écht. Vol spanning kijken de jongste twee naar het sprookje, dat ze kennen uit het voorleesboek, maar om het nu zo voor je te zien, is toch wel even wat anders.
Die boze heks van een moeder. En dan steeds maar aan de spiegel vragen wie de mooiste is. Ze was een kreng en wilde maar dat Sneeuwwitje dood ging. Telkens ging ze naar het huisje van de dwergen met een cadeautje, maar dan zat er gif aan. Maar steeds kwamen de dwergjes net op tijd thuis en werd Sneeuwwitje weer beter.
Maar ondertussen was de boze koningin echt helemaal over de rooie. Laura bijt op haar nagels. Thea zuigt haar lippen naar binnen. Wat zielig voor het prinsesje. Maar goed dat hun éigen pap en mam zo hartstikke lief zijn.
Na een hele tijd is de film afgelopen. Ze knipperen tegen het licht dat ineens weer aangaat. Even moeten ze helemaal terugkomen. Het lijkt wel of ze alles gedroomd hebben.
Ze rekken zich uit en gaan, stijf van het lange zitten, met mama mee naar huis. Onderweg kopen ze nog patat. Buiten begeint het al donker te worden. Papa vraagt of het leuk was in de bioscoop. Dat kunnen ze beamen.
Het is thuis zo gezellig, met een kopje thee en een lange vinger. Nadat ze gegeten hebben en in bad zijn geweest moeten ze naar bed, maar, dat vinden ze niet erg. Laura en Thea slapen bij elkaar in één bed. Knusjes. Laura is nog een beetje onder de indruk van de film. Ze fluistert tegen haar zusje
"Wat een mooie film, hé?" "Ja. Maar ik vond het ook wel een beetje eng met die spiegel en zo, en Sneeuwwitje die bijna gestikt was in die appel. Toen dacht ik dat ze écht dood was."
Laura geeft al geen antwoord meer. Ze is in slaap gevallen. Thea soest nog even na en valt dan ook in slaap.
Als ze de volgende dag nog eens in het sprookjesboek kijken naar de plaatjes vonden ze de film toch wel leuker dan het boek.
Een boek is altijd hetzelfde, maar een film beweegt helemaal. Het was een bijzonder avontuur.
Het is Zondagmiddag. Rosa, Thea en Laura, drie zusjes, staan samen voor de bioscoop. Er draait die middag een sprookjesfilm, van Sneeuwwitje.
Omdat het niet zulk lekker weer is mogen de kinderen met mama naar de film. Papa moet gaan voetballen.
Maar, eerst moeten ze een kaartje kopen. Rosa, de oudste van de drie meisjes, heeft geld meegekregen van mama en ze staat geduldig te wachten voor de kassa. Het is erg druk.
Overal hangen plaatjes van de tekenfilm. Thea kijkt er eens naar., Wat een mooie kleuren hebben die plaatjes, en wat is Sneeuwwitje mooi, met prachtig zwart haar en een blauwe jurk met een grote strik. Thea wilde maar dat ze er zelf ook zo lief zuit zag. Ineens komt Laura aangelopen en houd triomfantelijk een briefje omhoog.
"Kijk eens wat ik gevonden heb...Een grote cent."
Het is een briefje van tien gulden. Vroeger had je nog geen Euro's maar in deze tijd zou het 5 Euro geweest zijn. Rosa ziet het ook en fluistert Laura in het oor, dat ze het maar aan haar grote zus moet geven. Dan zal zij er wel voor zorgen.
Ze steekt het vlug in de zak van haar rode manteltje. Dat kunnen ze best gebruiken vanmiddag, als ze iets willen snoepen, terwijl de film draait.
Gelukkig heeft niemand iets gezien van wat er gebeurd is. De kaartjes zijn nog te koop en ze gaan snel weer naar huis.
Wat spannend, voor de eerste keer naar de film. Televisie had je toen nog niet. Daar hadden ze zelfs nog nooit van gehoord. De mensen hadden alleen maar radio ,
Om half twee gaat het feest beginnen. Er is ook nog een voorfilm, van Donald Duck.
De zusjes gaan op de voorste rij zitten, naast mama. Wel grote stoelen. Je zakt er helemaal in weg. Ze zijn van rood fluweel. Als je opstaat klappen die stoelen weer in elkaar, dat is wel vervelend.
Als er mensen voorbij willen moet je steeds opstaan of je knieën helemaal schuin doen en dan trappen de grote mensen soms ook nog eens op je voet. Maar, omdat ze helemaal vooraan zitten heeft de familie daar geen last van.
Voor de film begint moeten ze de kaartjes laten zien en dan wordt er een stukje afgescheurd. Daar staat een nummer op. Dan worden de kaartjes aan een meneer gegeven die precies weet waar je moet gaan zitten. Met een zaklantaarn in zijn hand zegt hij"Volgt U mij maar."
Mama gaat nog vlug wat lekkers halen.
Als de film begint wordt ht heel erg donker in de zaal en willen de mensen liever op hun plaats zitten.
Nadat de kinderen alle drie een dikke reep chocola hebben gekregen, voor elk één, gaat langzaam het licht uit.
Even kun je geen hand voor ogen zien. Laura wordt een beetje bang. Wat gaat er nu gebeuren? Op het witte doek voor hen komt een kleurtje en er is muziek. Een vrolijk wijsje.
Mijn mama heeft een boze bui,,, Het duurt nu al de héle morgen. Ik maak me écht een beetje zorgen. Ze vindt Wim slordig, en ík ben lúi.
Een onweerswolk lijkt haar gelaat.Haar mond staat strak. Ze doet niets dan klagen. Ik durf haar bijna niks te vragen. Zo kijk juf ook, op school, wanneer ik praat.
Papa geeft haar toch een zoen. Dan is er zeker niks bijzonders. Misschien is het wel net zoals met donders. Dan kun je haar beter maar laten doen.
Wanneer ik weer uit school kom vindt ze mij niet langer een zeur. Ze zegt :"Ik had een pésthumeur omdat ik moe was. Dat was dom.Maar nu is het over, lieve vent."
Ja, mama is weer helemaal tevreden. Al het leed is weer geleden. 'k Hoop dat jij niet boos op mij bent?"
Maar, ik ben al veel te blij dat ze niet meer zo zit te kniezen, want, als ik zou mogen kiezen heb ik toch liever een vrolijke moeder. En jij ???
Eindelijk zijn er twee dagen voorbij en dus is het tijd voor ziekenbezoek. Bij familie Huipen staat het bed in de kamer, met het zieke jongetje er in.
Linke heeft sinaasappels meegenomen , een stripboek en een reep chocola, die ze eerlijk moeten delen. Vincent ligt voor het raam, 3 kussens in zijn rug. Voor de hoest heeft hij een drankje gekregen van de dokter, en voor de jeuk van de bultjes heeft mama poeder gekocht die naar pepermunt ruikt en die lekker koud is op je vel.
De kinderen snoepen wat en kijken samen naar de tv tot Vincent zijn drankje weer nemen moet.
Er gaan 10 dagen voorbij.. Vincent verveelt zich stierlijk. Hij is wel beter maar mag nog niet naar school.
Bij familie Dijkers is het stil in huis. Zojuist sloeg de klok 12 uur. Straks zal Linke wel thuiskomen. Wat zag ze trouwens wit vanochtend en ze was de laatste dagen zo hangerig. Ah, daar kleppert de brievenbus. Mama doet de deur open en kijkt in het roodbehuilde gezicht van haar dochter.
Verschrikt vraagt ze"Linke, wat is er? " "Ik heb het zo koud. Mijn hoofd doet pijn en mijn keel, en de zon schijnt zo hard. En ik heb zo een dorst."
"Oh, ik snap het al. Nu krijg jíj de mazelen. " "Ik vind het helemaal niks leuk."snikt het meisje. Ze dacht dat het wel een beetje feest zou worden als je ziek was en verwend werd. Ze snuit haar neus en merkt dat er bloed in het zakdoekje zit. Ook dát nog.
Ze stamelt:"En ik heb helemaal geen vlekjes." "Dat komt nog. Morgen en overmorgen, als je niet ziek meer bent. Ik bel juf wel. Ga jij maar lekker je bedje in." "Mag Vincent komen?" "Zondagmiddag. Dan ben je al veel beter. Veel slapen en veel drinken, en goed warm blijven. Des te eerder komen de vlekjes."
Het word Zondag, en, zoals Mama beloofd heeft, voelt het meisje zich al een stuk prettiger. Wat jammer dat ze nog in bed moet blijven. Wat is daar nou áán?
Wat zouden ze op school doen? Zouden Jeroen en Pascal en Stella en Mieke en Daan nu óók ziek worden?
Die Maandag komt juf bij háár op bezoek. Eindelijk, na twee weken, kunnen de kleuters weer samen naar school. Daar vertellen ze vol trots:"We waren ziek. We hadden Mazelen. Dat zijn vlekjes."
Toch wel een beetje jammer dat ze de vlekjes nu niet meer kunnen laten zien. Maar toch ook wel weer fijn dat ze weer beter zijn. Ziek zijn is maar niks, wat jullie?
Op een ochtend komt Linke Dijkers haar vriendje Vincent Huipen halen, om naar school te gaan. De twee kinderen zitten naast elkaar in de klas en ze wonen een paar huizen bij elkaar vandaan.
's Morgens komt Linke Vincent halen en smiddags doen ze het andersom. De mama van Vincent doet de deur open en vraagt:"Jij komt VIncent zeker halen?"
Als het meisje knikt zegt mevrouw Huipen:"Vincent is ziek. Hij hoest heel erg en ik durf hem niet naar school te laten gaan want anders krijgt hij misschien nog longontsteking."
Linke schrikt er van. Tante Marleen uit Utrecht heeft ook een keer longontsteking gehad en ze moest toen naar het ziekenhuis. Stel je toch eens voor dat Vincent óók...??
Wat is het saai op school, zo alleen.Bah, niks aan. Als juf vraagt waar haar vriendje is verteld Linke het verhaal dat ze zojuist gehoord heeft. "Zo, dat is niet zo mooi.Zeg maar tegen mevrouw Huipen dat ik vanmiddag nog even kom kijken als de school uit is."
Linke gaat een mooie tekening maken. Daar zal haar vriendje vast wel van opvrolijken.
Als ze om 12 uur thuis aan tafel zit wordt er gebeld. Het is mevrouw Huipen. Ongerust vraagt Linke of Vincent longontsteking heeft. Maar, vertelt mevrouw Huipen, Vincent heeft de mazelen.
"Wat ís dat?"vraagt Linke nieuwsgierig.Ze heeft daar nog nooit van gehoord. Geduldig legt Vincent's moeder uit:"Dan ben je eerst erg verkouden en daarna krijg je pijn in je keel en vlekjes over heel je lijf en veel koorts. Als de vlekjes en de koorts weg zijn mag je wel uit bed, maar moet je nog een hele week binnen blijven, want anders kun je oorontsteking krijgen" "Mag ik naar Vincent toe?" "Nu nog niet. Hij is nu veel te ziek. Hij slaapt steeds.Maar over een paar dagen mag je wel eens komen kijken.Alleen is het wél zo, dat jij nu óók ziek wordt en ook de andere kinderen van de klas." :"En juf dan? Die zou vanmiddag komen. " "Grote mensen hebben die vlekjes vroeger al gehad en je krijgt ze maar één kéér." "Wordt ik nu gauw ziek?" "Waarschijnlijk volgende week, als Vincent bijna beter is."
Linke zwijgt nadenkend. Wat een raar verhaal. Tegen juf zegt ze die middag:"Vincent heeft allemaal rode bultjes, en als ik óól ziek wordt krijg ik ze ook. Maar grote mensen niet. Mazen of zo." "Ach, mazelen heet dat. Nee, Lin, grote mensen worden daar niet ziek meer van. Heb jij al bultjes gehad?" "Nee. Maar mevrouw Huipen zegt dat ik nu ook ziek wordt." "Nou, ik ga vanavond op ziekenbezoek." "Komt U dan ook bij mij? Als ik ziek ben?" "Ja hoor. Bij alle zieke kindjes."
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
