Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
03-06-2009
Vliegen ( 2 )
In de aankomsthal is het óók druk. Een stem uit een luidspreker zegt iets in verschillende talen. Wat later komen de eerste mensen uit het vlietuig uit New York.
Mama is natuurlijk de eerste die het tweetal ontdekt. Ze roept:"Fien...Jerry....Híer...."
De twee horen het en lachen. Vijf minuutjes later staan ze bij elkaar. Fientje geeft mama een kus en ze slaan elkaar op de rug. Jerry en papa praten Engels, maar ze kunnen elkaar toch goed verstaan want ze praten of ze elkaar al jaren kennen.
Gelukkig maar dat Fientje gewoon Nederlands praat.
Ze gaan allemaal nog iets drinken in het restaurant. Christiaan is stil. Hij zit wat te dromen. Wat zou ie ook graag willen vliegen. Maar ja, dat is natuurlijk erg duur. Zou het raar zijn in je buik? Net als de draaimolenvliegtuigjes op de kermis?
Als ze weer thuis zijn zegt Christiaan tegen zijn vader:"We waren op Schiphol. Jeemig, zoveel vliegtuigen heb ik nog nooit gezien. En gróót. Wow. Ik zou ook best eens willen vliegen."
"Daar zeg je zo wat. Woensdag gaan we naar Westhuizen, naar het pretpark. Dat is hier niet zover vandaan. En ze hebben er ook rondvluchten, dus, je treft het, knul, dat papa een van de piloten kent. Als jij wilt vliegen dan komt dat voor elkaar. Daar zorg ik voor. Dan laat ik Jaap boven Ouderveen vliegen.
Christiaan is al zo zenuwachtig dat hij drie nachten bijna niet slaapt en elke dag pijn in zijn buik heeft. Als hij het Ineke verklapt zeurt die net zo lang tot tante Fien zegt:"Láát dat kind toch. Waarom gaan we niet met zijn allen naar Westhuizen? Het is al zo lang geleden dat ik kind was....."
"Voor de groten is het net zo goed leuk."zegt Papa van Zuylen zo dromerig of hij zelf nog een kind van 6 jaar is.
Die Woensdag rijden ze naar het pretpark. Het is er al druk. Oh, als er nou maar vliegtuigen zijn. Christiaan knijpt opgewonden in zijn vaders hand, terwijl ze naar een houten keetje lopen. Papa klopt op een loketje en vraagt:"Is Jaap er?" "Die komt over 5 minuten. "
"Ik ben een collega van Frans en ik heb hier een vlieglustig knaapje met zijn vriendinnetje.Misschien wil Jaap over Ouderveen vliegen?"
"Dat zal best wel. Oh, daar komt hij aan." Een rood-wit sportvliegtuigje komt aanvliegen. De motor valt stil en er stapt een jongeman uit, met een leren jackje aan en een zonnebril op. Zenuwachtig kijkt Christiaan naar hem op.
"Zo, en jullie willen Ouderveen eens van bovenaf bekijken? Hebben jullie al eens eerder gevlogen?" Dat ontkennen ze.
"Nou, we blijven een half uurtje in de lucht. Jullie krijgen allebei een stukje kauwgom, anders krijg je oorpijn. Zijn jullie wel eens wagenziek?"
Gelukkig is dat niet het geval. Nu kunnen ze eindelijk achterin het kleine vliegtuigje gaan zitten, waar vier mensen in kunnen. Papa gaat naast Jaap zitten en de kinderen zitten gewoon vanachteren, elk bij een raampje. Ze moeten ook net als in de auto veiligheidsgordels omdoen.
Eerst rijdt het vliegtuigje gewoon en Christiaan vraagt ongeduldig:"Wanneer gaan we nou vliegen?" "Straks, knul. Eerst moeten we tegen de wind in draaien. Daarna kunnen we opstijgen. Let op, daar gaan we...."
Juist heeft Jaap het gezegd of de kinderen krijgen een vreemd gevoel in hun buik. Als ze naar buiten kijken vliegen ze al over het terras, waar de vijf achterblijvers aan de koffie zitten.
Hemel, nu vliegen ze dan eindelijk. Diep beneden zich zien ze de schaduw van het vliegtuig als een zwart vliegje over de weilanden kruipen.
De spoorlijn komt in zicht....Op het station staan piepkleine mensjes op de trein te wachten en wat verder slingert een gele sprinter met blauwe strepen over de rails....
Christiaan wijst zijn vriendinnetje op de snelweg. Er is een ongeluk gebeurt. 2 politieauto's een ziekenwagen....Allemaal zwaailichten. Bah, wat eng.
Nu zegt Jaap:"Let op. Daar is de kerk van Ouderveen." En, ja hoor, daar doemt de torenspits met het gouden kruis op. De kinderen turen gespannen naar beneden. Jaap vraagt waar ze wonen.
"De Peterseliestraat. In het midden. Dat meisje woont op de hoek." '"Hm, ik ken die buurt wel. Kijk, daar is de school."Wow.
"Dan moeten we ons huis ook zien."zucht Christiaan.
Jaap zegt
"Hou je vast. Ik ga heel laag vliegen. Ik vlieg er met een bocht overheen, dan kun je het van twee kanten bekijken.
Tjonge, wat spannend. Plots ziet Ineke dat buurvrouw van Veen de was ophangt. Als het vliegtuig een bocht gemaakt heeft roept ze:"Jaaa, ik zie ons huis....Oh, wat leuk...."
Ze zien de auto van de dokter, die een eind verder in de straat staat, en de rijdende winkel, en de speelwei....Nu gaat het vliegtuig weer hoger vliegen want het half uur is om, en ze moeten terug naar het vliegveld.
Toch is het mooi geweest, en de kinderen krijgen nog een soort diploma, waarop staat dat ze hun luchtdoop hebben gehad en daar staat in mooie letters hun naam op.
Jaap wordt hartelijk bedankt en de kinderen beleven nog een heerlijke middag.
Bij Christiaan gaat het luchtdoop diploma boven zijn bed....Dan kan hij er altijd aan terugdenken.
Haha, wat heb ik een lol. Ik lig er haast van in een deuk en telkens weer,dan schiet ik vól.... Toe, zeg, hou op....'t is écht niet leuk.
Tjonge, au, mijn buik. t'is fraai. Ik blijf er in. Ik stík zowat.... Ik ben net een schorre kraai en kan niks zeggen. Mooi is dat.
Kijk nou niet zo naar me, toe, anders dan begint het wéér.... Héhé , mens, wat een gedoe. 't is beter dat ik ommekeer.
't Is al haast over, ik drink nog iets en dan is het goed en kan ik naar huis toe. Met een glimlach stap ik op mijn fiets. Lachen is gezond, maar je wordt wél móé.....
Op een morgen valt er een dikke brief in de bus bij familie van Zuylen. Hij is bestemd voor mama, maar één ding is wel gék. Er zitten vreemde postzegels op.
Verwonderd draait Ineke, het dochtertje van de familie, die de post heeft opgeraapt, de envelop om en om.... Dan komt mama in de gang, om te zien waar haar meisje toch blijft. Ze ziet de brief en begint te lachen.
"Ach, wat leuk. Een brief van Fientje Verlaat.Dat is een tijd geleden...."
"Wie is Fientje Verlaat?"
"Fientje heeft vroeger naast mij op school gezeten. We waren vriendinnetjes, net als jij en Christiaan nu. Maar, toen de grote school afgelopen was en we allebei dertien jaar waren, is Fientje verhuist, helemaal naar Amerika. Dat heet emigreren, verhuizen naar een ander land.Ik ben zo benieuwd wat ze te schrijven heeft. Vlug lezen." " Misschien is het wel leuk." "Kan best." "Is die mevrouw getrouwd?" "Ja. Nog maar met Kerstmis. Hou nou eventjes je kleine snater, hé, dan kan ik beter lezen."
Mama leest, terwijnl Ineke met opeengeklemde lipjes naast haar zit, haar best doend om niks te zeggen, maar dat is erg moeilijk, vooral als je zo nieuwsgierig bent.
Er valt een kleurenfoto op de grond. Ineke raapt hem op en bekijkt hem. Er staat een jonge mevrouw op met zwart haar en een blauwe jurk. Wat is die mevrouw bruin. Het zal in Amerika wel altijd lekker weer zijn. Naast de vrouw staat een leuke blonde man met een snor.Hij staat met zijn arm rond haar schouder. Ze houden van elkaar, dat kun je zien, want zo heeft ze papa en mama ook wel eens op de bank zien zitten.
Dromerig kijkt het meisje voor zich. Amerika....Tjonge, wat een eind wég.... Ze hoort mama zeggen:"Hee, wat enig. Fien komt morgen met het vliegtuig aan, met Jerry, die meneer op de foto. En ze blijven wel 6 weken lang logeren in Nederland. En, raad eens, ze komen hier 2 weken bij ons logeren. Morgen is het Zaterdag. Zou je het leuk vinden om mee naar Schiphol, waar al de vliegtuigen uit de hele wereld aankomen?" "Ja, dat wil ik best zien." "Ga maar aan Christiaan vragen of hij het ook leuk vindt dat hij mee mag naar Schiphol." "Joepie."juicht Ineke, en ze geeft mama een klinkende kus op haar wang. Juist op dat moment komt Papa binnen die nog van niks weet. Hij zegt lachend:"Nounou, wat een vrijpartij. Ben je iets leuks beloofd?"
Mevrouw van Zuylen legt het uit. Dus zegt papa, zijn dochter plagend in het nekje blazend:"Wie zegt dat ik Christiaan meeneem?" "Mama"roept Ineke triomferend.
Ze lachen alle drie, en ons meisje gaat het vlug aan haar vriendje vertellen. En, die avond mag Christiaan bij zijn vriendinnetje logeren. Smorgens, na de koffie, om 10 uur, gaan ze op weg. Wow. Waren ze er maar vast. Vooral het jongetje kan bijna niet wachten om al die grote vliegtuigen van dichtbij te zien.
Ze moeten al een uur van tevoren binnen zijn, maar dat is geen probleem. Er is een groot restaurant, waar je zo naar buiten kunt kijken. Er is een promenade, dat is een heel lang wandelpad, en daar staan verrekijkers en je kunt er naar de vliegtuigen kijken. Aan de andere kant zijn de startbanen.
Deze keer is de enigste keer dat Christiaan minder belangstelling heeft voor een pannenkoek met stroop dan anders het geval zou zijn. Hij wordt vreselijk aangetrokken door al wat er te zien is. Zowat iedere minuut start of landt er een vliegtuig.
Als de pannenkoek op is zegt buurman:"Kom mee, Chris, dan gaan we de promenade op. Dan kun je het nog beter zien, en ook horen. Wacht, ik heb de verrekijker meegenomen van thuis. Dan kijk je zo op het laad en los platform."
Dat is óók interessant. Om de beurt kijken Ineke en Christiaan naar de bussen en auto's vol koffers en andere bagage, die onderin het vliegtuig gaan. Tankwagens die benzine moeten geven. Er gaan natuurlijk líters benzine in. Veel meer dan in de auto. Nu gaat er een machine rijden, en, als hij bijna aan het eind van de baan is gaat ie omhoog, helemaal vanzelf, en de wielen gaan ook naar boven, daar gaan klepjes voor. Wow.
Eindelijk zegt mevrouw van Zuylen:"Let eens goed op. Het vliegtuig waar wij op wachten moet straks te zien zijn, kijk, daar, links..."
En, ja hoor, even later een stipje aan de horizon. Papa van Zuylen kijkt nu door de verrekijker en zegt, een beetje zenuwachtig : "Ja, dat is 'm. Kom, we moeten naar de aankomsthal. "
Jasper-Jan Joris, vanachter van Vliet. Nou, die leuke naam vergeet je niet. Ze noemen hem ook wel Jee jee jee. Jasper-Jan Joris zit er niet mee.
Hij zegt: "Mijn Pap is een baron die deze deftige naam verzon." Dat is natuurlijk niet echt wáár maar andere kindjes vinden het ráár.
Jasper heet eigenlijk naar zijn Pap, Die vond het wel een leuke grap. Opa Jan vond dat hij Jan moest heten. Met een dubbele naam wordt je niet gauw vergeten.
Maar, Mam noemde hem Joris, naar een stoere man die een draak versloeg. Dapper, als je zoiets kan. Daarom heeft Jasper drie namen op school. Mogen ze zelf kiezen. Dát is nog eens jool.
Soms noemen ze hem Jee jee jee. Niks bijzonders, toch? Of gewoon Van Vliet. Nou, en, wat dan nog? Maar, zeg nou eerlijk, heb je het wel eens beleefd dat iemand op school dríé vóórnamen heeft???
De andere Woensdag krijgt ieder kind een tasje met de naam van de fotograaf er op. "Foto H.J. M. de Koster."
Er zit een mapje in met daarin de foto's die de vorige week gemaakt zijn. Alle kinderen staan er leuk op en er is geen trotse mama die geen foto besteld om die aan Oma en Opa te laten zien of aan tante en oom.
De kleine fotootjes worden aan elkaar gegeven en ingeplakt in vrienschapsboekjes of poezïealbums.
Thomas en Dominique krijgen allebei een dubbele afdruk, omdat ze nu eenmaal een tweeling zijn.
Dominique zet een foto van haar broertje ingelijst op haar nachtkastje en Thomas doet hetzelfde. De echte foto gaat in een lijst in de kamer boven de kast, naast de schoolfoto van vorig jaar.
Nu kan je pas goed zien hoe groot ze al geworden zijn.
Was het maar wer vlug foto's maken op school. Ze vinden het helemaal niet eng. Toen ik een klein meisje was vond ik het heel griezelig om op de foto, maar toen bestonden er ook nog geen digitale camera's en werden er alléén op school foto's gemaakt en niet met een verjaardag. Maar, het is wel leuk als je later, wanneer je groot bent, weer eens terug kijkt naar die plaatjes en probeert of je de namen nog weet van je vriendjes en vriendinnetjes.
Misschien kun je dan later nog eens een briefje schrijven en ze opzoeken, zodat je nog nog eens lekker over toen kan praten, de kleuterklas van vroeger....
Op de kleuterschool Het Mezennest hebben de kinderen van juf allemaal een brief gehad. Er staat in dat er over een paar dagen een fotograaf komt. Die gaat dan mooie foto's van ze maken. Dat is leuk, voor later. Er wordt één gróte foto gemaakt waarop de hele klas staat, en 10 kleine foto's, zodat je die aan je vriendje of vriendinnetje kunt geven of aan Oma en Opa.
Bij juf Isa zitten maar 15 kindjes. 7 jongetjes en 8 meisjes.
Twee van de kinderen is een tweeling. Thomas en Dominique de Geus.
20 Mei is het zover. De kinderen worden extra mooi gemaakt. Mama en papa mogen ook mee komen naar de school, en ook jongere broertjes en zusjes.
Er is zelfs een meisje jarig. Liesbeth. Ze wordt vijf en zit tot de zomer nog in deze groep. Daarna gaat ze naar de eerste klas en leert dan lezen en schrijven.
Wat zien de kinderen er prachtig uit. Het lijkt waarempel wel of het feest is. Alles gezichtjes zijn glimmend gewassen en de haartjes zijn gekamd. Dominique ziet er uit als een aardbeienijsje. Helemaal gekleed in het roze. Ze heeft ook roze strikjes in haar vlechten. Thomas heeft een stoere trui aan mijn zijn naam in gebreid. Hij heeft gel in zijn haar en mama heeft een kuifje gemaakt.
Toch zijn de kinderen best nog een beetje zenuwachtig als de deur open gaat en een dikke meneer met een grote baard binnenkomt. Hij zegt heel vrolijk:"Hallo kinderen, mama's, papa's,broertjes en zusjes. Ik ben Harm de fotograaf.Ik ga nu alleen eerst alle kinderen die hier in de klas zitten op de foto zetten. Dan maak ik van jullie een mooie kleurenfoto. Daarna, als ze dat willen, kunnen jullie ouders en broertjes en zusjes ook met jullie op de foto.
De kinderen gaan allemaal naast elkaar staan in een groepje, en ze zwaaien naar Harm. Nu worden de kinderen een voor een afgeroepen, want nu gaat Harm van ieder kind apart een foto maken.
De eerste is Dave. Hij is verlegen , loert naar zijn broertje en zijn moeder en staat met zijn handen op zijn rug te wachten op de dingen die komen gaan. Hij weet wel hoe het in zijn werk gaat, als je op de foto gaat. Zijn papa maakt ook altijd foto's als hij jarig is, maar dat is toch anders dan op school.
Harm zegt dat hij aan een speeltafeltje moet gaan zitten en net doen of hij met Lego aan het spelen is.
Gehoorzaam pakt Dave de Lego en kijkt naar de fotograaf, die hem gerust stelt en hem afleidt door een leuk gesprekje aan te knopen, zodat hij onderwijl de leukste foto van Dave kan maken, als deze gezellig kletst en alles om zich heen vergeet.
Nu mag hij samen op de foto met zijn moeder en zijn kleine broertje.
De tweeling Dominique en Thomas gaan er echt voor zitten. Ze slaan de armen om elkaars schouders en lachen de kuiltjes in hun wangen. Na een tijdje zijn alle kinderen op de foto gezet en ook hun familie.
Jarige Liesbeth moet wel even haar kroontje afzetten, maar, dat vindt ze niet erg. Dat is ook alleen maar voor onderweg naar huis of school, zodat iedereen kan zien dat ze jarig is.
Hierna krijgt iedereen wat te drinken. De grote mensen krijgen koffie met een koek en de kinderen schoolmelk met een Liga, wat er best in gaat.
Hierna mogen de kinderen naar huis, want het is al half elf en Woensdags hoeven ze niet meer naar school.
Als de zon schijnt gaan we naar het station en de mensen wachten daar op het perron Tot de trein zal komen, die hen brengen zal Naar het strand, de duinen. Kijk, daar komt hij al.
We kijken uit de raampjes. Oh, wat gaat dat fijn. Met een aardig vaartje rijdt nu onze trein. Maar dan gaat het trager en er klinkt een fluit. Als het voertuig stil staat stappen wij hier u i t !!!
Een meneer met een vreemde stem begint te praten, over de koningin die in Amsterdam op bezoek was en over een zwarte meneer in Afrika.
Dat is het journaal, legt mama uit. Na het journaal is het even stil, en dan komt Donald Duck opdraven, met zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak. Ze maken een kabáál...Om bang van te worden. Nee, dat is eigenlijk niet zo heel erg leuk.
Gelukkig, het is al voorbij.
Nu begint het dan écht. Vol spanning kijken de jongste twee naar het sprookje, dat ze kennen uit het voorleesboek, maar om het nu zo voor je te zien, is toch wel even wat anders.
Die boze heks van een moeder. En dan steeds maar aan de spiegel vragen wie de mooiste is. Ze was een kreng en wilde maar dat Sneeuwwitje dood ging. Telkens ging ze naar het huisje van de dwergen met een cadeautje, maar dan zat er gif aan. Maar steeds kwamen de dwergjes net op tijd thuis en werd Sneeuwwitje weer beter.
Maar ondertussen was de boze koningin echt helemaal over de rooie. Laura bijt op haar nagels. Thea zuigt haar lippen naar binnen. Wat zielig voor het prinsesje. Maar goed dat hun éigen pap en mam zo hartstikke lief zijn.
Na een hele tijd is de film afgelopen. Ze knipperen tegen het licht dat ineens weer aangaat. Even moeten ze helemaal terugkomen. Het lijkt wel of ze alles gedroomd hebben.
Ze rekken zich uit en gaan, stijf van het lange zitten, met mama mee naar huis. Onderweg kopen ze nog patat. Buiten begeint het al donker te worden. Papa vraagt of het leuk was in de bioscoop. Dat kunnen ze beamen.
Het is thuis zo gezellig, met een kopje thee en een lange vinger. Nadat ze gegeten hebben en in bad zijn geweest moeten ze naar bed, maar, dat vinden ze niet erg. Laura en Thea slapen bij elkaar in één bed. Knusjes. Laura is nog een beetje onder de indruk van de film. Ze fluistert tegen haar zusje
"Wat een mooie film, hé?" "Ja. Maar ik vond het ook wel een beetje eng met die spiegel en zo, en Sneeuwwitje die bijna gestikt was in die appel. Toen dacht ik dat ze écht dood was."
Laura geeft al geen antwoord meer. Ze is in slaap gevallen. Thea soest nog even na en valt dan ook in slaap.
Als ze de volgende dag nog eens in het sprookjesboek kijken naar de plaatjes vonden ze de film toch wel leuker dan het boek.
Een boek is altijd hetzelfde, maar een film beweegt helemaal. Het was een bijzonder avontuur.
Het is Zondagmiddag. Rosa, Thea en Laura, drie zusjes, staan samen voor de bioscoop. Er draait die middag een sprookjesfilm, van Sneeuwwitje.
Omdat het niet zulk lekker weer is mogen de kinderen met mama naar de film. Papa moet gaan voetballen.
Maar, eerst moeten ze een kaartje kopen. Rosa, de oudste van de drie meisjes, heeft geld meegekregen van mama en ze staat geduldig te wachten voor de kassa. Het is erg druk.
Overal hangen plaatjes van de tekenfilm. Thea kijkt er eens naar., Wat een mooie kleuren hebben die plaatjes, en wat is Sneeuwwitje mooi, met prachtig zwart haar en een blauwe jurk met een grote strik. Thea wilde maar dat ze er zelf ook zo lief zuit zag. Ineens komt Laura aangelopen en houd triomfantelijk een briefje omhoog.
"Kijk eens wat ik gevonden heb...Een grote cent."
Het is een briefje van tien gulden. Vroeger had je nog geen Euro's maar in deze tijd zou het 5 Euro geweest zijn. Rosa ziet het ook en fluistert Laura in het oor, dat ze het maar aan haar grote zus moet geven. Dan zal zij er wel voor zorgen.
Ze steekt het vlug in de zak van haar rode manteltje. Dat kunnen ze best gebruiken vanmiddag, als ze iets willen snoepen, terwijl de film draait.
Gelukkig heeft niemand iets gezien van wat er gebeurd is. De kaartjes zijn nog te koop en ze gaan snel weer naar huis.
Wat spannend, voor de eerste keer naar de film. Televisie had je toen nog niet. Daar hadden ze zelfs nog nooit van gehoord. De mensen hadden alleen maar radio ,
Om half twee gaat het feest beginnen. Er is ook nog een voorfilm, van Donald Duck.
De zusjes gaan op de voorste rij zitten, naast mama. Wel grote stoelen. Je zakt er helemaal in weg. Ze zijn van rood fluweel. Als je opstaat klappen die stoelen weer in elkaar, dat is wel vervelend.
Als er mensen voorbij willen moet je steeds opstaan of je knieën helemaal schuin doen en dan trappen de grote mensen soms ook nog eens op je voet. Maar, omdat ze helemaal vooraan zitten heeft de familie daar geen last van.
Voor de film begint moeten ze de kaartjes laten zien en dan wordt er een stukje afgescheurd. Daar staat een nummer op. Dan worden de kaartjes aan een meneer gegeven die precies weet waar je moet gaan zitten. Met een zaklantaarn in zijn hand zegt hij"Volgt U mij maar."
Mama gaat nog vlug wat lekkers halen.
Als de film begint wordt ht heel erg donker in de zaal en willen de mensen liever op hun plaats zitten.
Nadat de kinderen alle drie een dikke reep chocola hebben gekregen, voor elk één, gaat langzaam het licht uit.
Even kun je geen hand voor ogen zien. Laura wordt een beetje bang. Wat gaat er nu gebeuren? Op het witte doek voor hen komt een kleurtje en er is muziek. Een vrolijk wijsje.
Mijn mama heeft een boze bui,,, Het duurt nu al de héle morgen. Ik maak me écht een beetje zorgen. Ze vindt Wim slordig, en ík ben lúi.
Een onweerswolk lijkt haar gelaat.Haar mond staat strak. Ze doet niets dan klagen. Ik durf haar bijna niks te vragen. Zo kijk juf ook, op school, wanneer ik praat.
Papa geeft haar toch een zoen. Dan is er zeker niks bijzonders. Misschien is het wel net zoals met donders. Dan kun je haar beter maar laten doen.
Wanneer ik weer uit school kom vindt ze mij niet langer een zeur. Ze zegt :"Ik had een pésthumeur omdat ik moe was. Dat was dom.Maar nu is het over, lieve vent."
Ja, mama is weer helemaal tevreden. Al het leed is weer geleden. 'k Hoop dat jij niet boos op mij bent?"
Maar, ik ben al veel te blij dat ze niet meer zo zit te kniezen, want, als ik zou mogen kiezen heb ik toch liever een vrolijke moeder. En jij ???
Eindelijk zijn er twee dagen voorbij en dus is het tijd voor ziekenbezoek. Bij familie Huipen staat het bed in de kamer, met het zieke jongetje er in.
Linke heeft sinaasappels meegenomen , een stripboek en een reep chocola, die ze eerlijk moeten delen. Vincent ligt voor het raam, 3 kussens in zijn rug. Voor de hoest heeft hij een drankje gekregen van de dokter, en voor de jeuk van de bultjes heeft mama poeder gekocht die naar pepermunt ruikt en die lekker koud is op je vel.
De kinderen snoepen wat en kijken samen naar de tv tot Vincent zijn drankje weer nemen moet.
Er gaan 10 dagen voorbij.. Vincent verveelt zich stierlijk. Hij is wel beter maar mag nog niet naar school.
Bij familie Dijkers is het stil in huis. Zojuist sloeg de klok 12 uur. Straks zal Linke wel thuiskomen. Wat zag ze trouwens wit vanochtend en ze was de laatste dagen zo hangerig. Ah, daar kleppert de brievenbus. Mama doet de deur open en kijkt in het roodbehuilde gezicht van haar dochter.
Verschrikt vraagt ze"Linke, wat is er? " "Ik heb het zo koud. Mijn hoofd doet pijn en mijn keel, en de zon schijnt zo hard. En ik heb zo een dorst."
"Oh, ik snap het al. Nu krijg jíj de mazelen. " "Ik vind het helemaal niks leuk."snikt het meisje. Ze dacht dat het wel een beetje feest zou worden als je ziek was en verwend werd. Ze snuit haar neus en merkt dat er bloed in het zakdoekje zit. Ook dát nog.
Ze stamelt:"En ik heb helemaal geen vlekjes." "Dat komt nog. Morgen en overmorgen, als je niet ziek meer bent. Ik bel juf wel. Ga jij maar lekker je bedje in." "Mag Vincent komen?" "Zondagmiddag. Dan ben je al veel beter. Veel slapen en veel drinken, en goed warm blijven. Des te eerder komen de vlekjes."
Het word Zondag, en, zoals Mama beloofd heeft, voelt het meisje zich al een stuk prettiger. Wat jammer dat ze nog in bed moet blijven. Wat is daar nou áán?
Wat zouden ze op school doen? Zouden Jeroen en Pascal en Stella en Mieke en Daan nu óók ziek worden?
Die Maandag komt juf bij háár op bezoek. Eindelijk, na twee weken, kunnen de kleuters weer samen naar school. Daar vertellen ze vol trots:"We waren ziek. We hadden Mazelen. Dat zijn vlekjes."
Toch wel een beetje jammer dat ze de vlekjes nu niet meer kunnen laten zien. Maar toch ook wel weer fijn dat ze weer beter zijn. Ziek zijn is maar niks, wat jullie?
Op een ochtend komt Linke Dijkers haar vriendje Vincent Huipen halen, om naar school te gaan. De twee kinderen zitten naast elkaar in de klas en ze wonen een paar huizen bij elkaar vandaan.
's Morgens komt Linke Vincent halen en smiddags doen ze het andersom. De mama van Vincent doet de deur open en vraagt:"Jij komt VIncent zeker halen?"
Als het meisje knikt zegt mevrouw Huipen:"Vincent is ziek. Hij hoest heel erg en ik durf hem niet naar school te laten gaan want anders krijgt hij misschien nog longontsteking."
Linke schrikt er van. Tante Marleen uit Utrecht heeft ook een keer longontsteking gehad en ze moest toen naar het ziekenhuis. Stel je toch eens voor dat Vincent óók...??
Wat is het saai op school, zo alleen.Bah, niks aan. Als juf vraagt waar haar vriendje is verteld Linke het verhaal dat ze zojuist gehoord heeft. "Zo, dat is niet zo mooi.Zeg maar tegen mevrouw Huipen dat ik vanmiddag nog even kom kijken als de school uit is."
Linke gaat een mooie tekening maken. Daar zal haar vriendje vast wel van opvrolijken.
Als ze om 12 uur thuis aan tafel zit wordt er gebeld. Het is mevrouw Huipen. Ongerust vraagt Linke of Vincent longontsteking heeft. Maar, vertelt mevrouw Huipen, Vincent heeft de mazelen.
"Wat ís dat?"vraagt Linke nieuwsgierig.Ze heeft daar nog nooit van gehoord. Geduldig legt Vincent's moeder uit:"Dan ben je eerst erg verkouden en daarna krijg je pijn in je keel en vlekjes over heel je lijf en veel koorts. Als de vlekjes en de koorts weg zijn mag je wel uit bed, maar moet je nog een hele week binnen blijven, want anders kun je oorontsteking krijgen" "Mag ik naar Vincent toe?" "Nu nog niet. Hij is nu veel te ziek. Hij slaapt steeds.Maar over een paar dagen mag je wel eens komen kijken.Alleen is het wél zo, dat jij nu óók ziek wordt en ook de andere kinderen van de klas." :"En juf dan? Die zou vanmiddag komen. " "Grote mensen hebben die vlekjes vroeger al gehad en je krijgt ze maar één kéér." "Wordt ik nu gauw ziek?" "Waarschijnlijk volgende week, als Vincent bijna beter is."
Linke zwijgt nadenkend. Wat een raar verhaal. Tegen juf zegt ze die middag:"Vincent heeft allemaal rode bultjes, en als ik óól ziek wordt krijg ik ze ook. Maar grote mensen niet. Mazen of zo." "Ach, mazelen heet dat. Nee, Lin, grote mensen worden daar niet ziek meer van. Heb jij al bultjes gehad?" "Nee. Maar mevrouw Huipen zegt dat ik nu ook ziek wordt." "Nou, ik ga vanavond op ziekenbezoek." "Komt U dan ook bij mij? Als ik ziek ben?" "Ja hoor. Bij alle zieke kindjes."
Tante Elsbeth kust haar nichtje en geeft haar een mooi versierd pakje. Nieuwsgierig voelt de jarige er aan. Al vlug is het papier er af geritst en, daar is de trui.
Wow, wat prachtig. Mam zegt:"Nou Els, dat komt even goed uit voor op je nieuwe spijkerbroek. Zullen we hem even passen?"
Het past precies. Alleen, als de kleine Els de trui een poosje aanheeft, begint het vreselijk te jeuken op haar borst, haar armen en buik. De hele tijd loopt ze te schuren en ze weet niet, dat het van de wol komt. Ze denkt dat ze ziek wordt.
Met tranen in haar ogen gaat ze naar tante toe en zegt:"Ik heb overal jeuk. Krijg ik nou de mazelen?"
Tante vraagt haar of ze haar borst en buik bloot wil maken, zodat ze kan kijken. Maar, dan snapt ze het al. Ze begint te lachen en zegt:"Nee hoor, schat. Je bent niet ziek. Maar je kan niet tegen de wol waarvan ik jou truitje gebreid heb. Dat gaat kriebelen."
Teleurgesteld vraagt Els of ze de trui nou nooit meer aankan, maar, mam weet raad. Ze haalt een dun bloesje met lange mouwen uit de kleerkast en zegt:"Doe dit meer als éérste aan. Dan je trui er overheen. Dan komt de wol niet direcht op je vel en zal het jeuken overgaan."
Dat is ook zo, en zo kan het meisje toch haar mooie trui aan.
Die avond, bij het naar bed gaan, ligt het kledingstuk in het stoeltje naast haar bed. Zo kan ze hem ook zien als ze wakker wordt.
De andere dag heeft ze hem aan naar school, met haar bloesje er onder. Iedereen vindt Els er heel leuk uit zien en ze vragen waar ze die vét cóóle trui heeft gekocht, en of haar tante voor al die vriendjes en vriendinnetjes soms óók.... Maar, dat gebeurt natuurlijk niet. Dus, heb je zelf ook een kriebeltrui die je graag draagt, probeer er dan gewooon een bloes of hemd onder aan te doen, dan heb je geen last meer van kriebel en kun je hem nog met veel plezier dragen....
Elsje van Veen is een leuk meisje van zes jaar oud. Ze heeft blonde vlechten en helderblauwe ogen. Ze heeft een babyzusje en een lieve Pap en Mam, en, ook een leuke tante.
Natuurlijk heeft ze nog wel méér tantes en ooms, maar tante Elsbeth, die verpleegster is, is de állerliefste van de familie, vindt Els.
Tante heeft haar vastgehouden, toen ze gedoopt werd en ze heeft een speciaal plekje voor haar nichtje.
Op een dag in de winter is Els jarig. Wat zou ze op deze grote dag krijgen? Tante is dol op handwerken. Ze breit mooie dingen en kan ook reuze goed borduren en haken.
Els kan ook al een beetje breien, maar de steken op de naald zijn allemaal verschillend. Grote en kleine lussen, en soms knopen in de draad en het lijkt ook helemaal nergens op. Maar, dat komt vast goed als ze naar de grote school gaat.
Als verrassing heeft tante besloten, als ze in de nacht in het ziekenhuis moest zijn, om een mooie trui te breien voor haar petekind.Ze ziet haar nichtje er al in rondhuppelen. Ze zal er een plaatje op borduren van Winnie de Poe, want ze weet dat Els dat heel leuk vindt.
Vlijtig gaat ze aan het werk om het kledingstuk af te krijgen. Misschien kan ze het dan wel aan op de dag zelf.
Mama heeft een leuk tuinbroekje voor haar dochter gemaakt, met op de voorkant óók een plaatje van het favoriete beertje.
Eindelijk is het dan Els'verjaardag. Trots gaat ze naar school in haar nieuwe broekje en met een zak vol fruit. Ze mag wel trakteren, maar niet op snoep. Dat wil juf niet hebben.
Als de jarige thuiskomt uit school en heerlijk heeft gesmuld van friet met appelmoes en feestpudding met slagroom, kan de visite komen. De Oma's en Opa's komen. Ze hebben één groot cadeau, een echte fonkelnieuwe fiets. Glimmend in groen , rood en geel, en zonder zijwieltjes.
Oom Boudewijn en tante Inge hebben een creatieve doos gekocht, waar gekleurd papier in zit, waterverf, stempeltjes en viltstiften, vouwblaadjes, van alles om te kleuren, borduren, en zelfs leuke kaarten maken. Je kunt en maanden zoet mee zijn.
Tante Loes en oom Fred geven een bestekje van Winnie de Poe. Daar gaat de bel, en, deze keer is het tante Elsbeth.
Mama zegt dat ik moet eten. Daarvan wordt ik sterk en groot, maar, dat mag je van mij weten, íkke lust alleen maar brood.... Witlof, spruitjes,bladspinazie, boemkool, schorseneer of prei, macaroni, nee, dat hoef ik echt nie. Daarmee maak je mij niet blij.
Alleen met brood kun je me verblijden. Brood met kaas of jam of stroop. Dat zal makkelijk door mijn keeltje glijden en dan eet ik ook......een hóóp.
Wat is er mis met boterhammen? 'k eet heus wel warm, hoor, toch wel. Maar van aardappels ga ik vlammen en van vlees krijg ik kippevel.
Daarom griezel ik alle keren bij een bord vol met puree. Maar als ik een boterham kan smeren, nou, dan ben ik pas tevree.
Heel lang geleden, toen jij nog niet geboren was, in de tijd dat je Oma een klein meisje was, was er, in een leuk dorpje, een gezellig snoepwinkeltje.
Het lag in een rustige straat. Een beetje achteraf. Eigenlijk moest je het weten, anders was je er zo voorbijgelopen. Maar, de kinderen wisten waar het was.
Als je de deur van de winkel open deed rinkelde er een belletje. Dat klonk zo grappig.
In de winkel stonden grote glazen flessen met snoep. Zo kon je zien wat er allemaal te koop was. Zuurtjes met mooie kleurtjes, zuurtjes met een papiertje er om, allerlei toffee's, chocola en nog véél meer. Er was drop. Dubbelzout, waar je tong van ging gloeien als je een dropje in je mond stak. Zwart-wit poeder. Eetpapier, Zoethout en lollies. Pepermunt, kortom, allerlei lekkers.
Als het belletje gegaan was en je in de winkel stond, kwam er een vriendelijk vrouwtje achter de toonbank staan. Ze was al een beetje oud, net als het winkeltje zelf. Ze had een fluwelen jurk aan en een schort voor. Ze vroeg altijd, alsof de kinderen grote mensen waren:"Waar kan ik jullie mee van dienst zijn?"
Elke Woensdagmiddag, als we vrij waren van school, gingen we naar het winkeltje van tante Jans. Dan hadden we van thuis een kwartje meegekregen. Dat was toen net zoveel als tegenwoordig 10 Eurocent.
Daar kon je in die tijd een heleboel van kopen. Schuine spekken, zuurballen, klapkauwgom met een plaatje in de verpakking, dat kon je op je hand plakken.
Toverballen, die telkens van kleur veranderden als je er heel hard op zoog.
Meestal kocht mijn zusje zoethout en ik drop. Maar altijd was er voor ons allebei een lollie. Zo'n lekkere grote rode, die naar framboosjes smaakte en het rook zo heerlijk....
Als we onze centjes hadden gegeven liepen we met onze schat naar buiten. Het zat keurig ingepakt in een puntzakje.
Dat maakte het éxtra fééstelijk.
Heel voorzichtig deed je dan het zakje open en nam er je snoepgoed uit. Het was altijd moeilijk kiezen want je nu als éérste....Eerst de drop? Eerst het spek? Of zou het toch lekkerder zijn om eerst die lollie.....Soms viel het niet mee om het lekkers tot thuis te bewaren.
Dan brandde zo een zakje als het ware in je jas en wilde je er eigenlijk gelijk aan beginnen.
Jaren later, toen ik al een oude tante geworden was, kwam ik nog wel eens een keertje in het dorpje van toen. Ik wandelde door de straatjes, maar het snoepwinkeltje was weg. De school was er nog wel en het huis ook. Maar daar woonden andere mensen.
Als ik in een grote stad kom kijk ik altijd of ze geen snoepwinkeltje hebben met snoepjes van vroeger, en dan koop ik af en toe nog wel eens wat.
Maar het zit nooit meer in een puntzakje en het smaakt ook niet meer zo lekker als bij tante Jans..... Jammer hoor.
Mama heeft de was gedaan. De was, van zusje klein. Haar pakjes, truitjes, jurkjes, hangen nu aan de lijn.
De zon schijnt lekker op het goed. De wind waait alles droog.
Ik wilde mama helpen, maar de lijn zit veel te hoog.
Toen heeft mam tegen mij gezegd:"Doe jij de poppenwas."
Ja, ook mijn popje doet per ongeluk zo af en toe een plas. Dan wordt haar jurkje nat en vies, en de lakens van het bed. Daarom moet ik wassen. Dan is alles zo weer net.
Met een sopje van heerlijk schuim en knijpers voor de was ben ik, net als mama lief, geweldig in mijn sas.
Na een uur is alles droog en kan het van de lijn. Als ik dan zit, met een beker sap, denk ik
Het is een fijne dag in de lente. Niet al te koud. Er waait een klein beetje wind en de zon schijnt. Natuurlijk kun je nog wel voelen dat het niet zo warm is, maar toch, om buiten een wandeling te maken, dat is heerlijk. Zo denken ook papa en mama de Wit er over. Ze wonen aan Noordwijk, bij de zee.
Papa heeft een vrije dag genomen en mama heeft al vroeg haar werk gedaan in het huis. Ze heeft haar zoontje Dave van 4 beloofd, dat ze een lange strandwandeling gaan maken.
Dave komt alleen in de zomer op het strand, als het warm is en vol mensen en kinderen, die spelen met een bal of een vlieger.
Maar, de avond tevoren, toen mama Dave naar bed bracht, heeft ze gezegd : "Wat zou je er van vinden om morgenmiddag eens lekker door de duinen te gaan lopen? Dan neem je je rode emmertje mee en je blauwe schep en dan kun je schelpen zoeken. Daar kun je op school hele mooie dingen mee maken. "
Dave heeft wát zin, en nu het vanmorgen ook nog eens lekker weer is staat hij na het eten met zijn rode jackje aan te wippen van ongeduld.
Hij wil zélf zijn emmertje dragen. Hij heeft het die nacht bij zijn bedje gezet, zodat hij het zeker niet zal vergeten als het zover is.
Mama heeft haar kleine man een oud spijkerbroekje aangetrokken en zijn rode laarzen. Zo kan hij lekker dicht bij het water lopen en naar schelpjes zoeken die door de zee zijn aangespoeld.
Met de stevige knuisten van papa en de warme handen van mama aan zijn handjes, stapt Dave parmantig in het midden.
Het emmertje mag Pap zolang vasthouden, want ja, Dave heeft maar twee handjes en die heeft hij nu zélf nodig.
Hu....wat klímt het hier. Ze komen bij de duinen.
Dave is nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant te zien is. Eindelijk staan ze boven en moeten alle 3 even op adem komen.
Ze kijken uit over het strand. Er zijn niet veel mensen. Een man en een vrouw met een hond. Een meisje op een paard. Een jongen met een klein meisje en een vlieger.
Er vaart een boot op zee en een surfer in de golven. Brr. dat lijkt Dave nu réúze koud !!!
Ze komen bij de trap. Zoveel treetjes naar beneden....Het jochie houdt zich goed vast want hij vind het toch wel een beetje eng. Gelukkig maar dat papa en mama bij hem in de buurt blijven.
Na een poos staan ze met trillende knieën op het zand. Dave pakt zijn schop en emmer en gaat vlug naar het water, maar het is niet zo vast onder zijn voetjes, dus moet hij héél hoog zijn pootjes optillen. Hij valt zowat om. Het lijkt wel snééuw. Dat is nog eens even een grote zandbak. Wauw !!! Enthousiast begint hij met zijn schep in het losse zand te steken, maar eigenlijk kan hij daar geen zandtaartjes van bakken. Een beetje sip is hij wel, maar, papa weet raad.
"Ga maar eens mee naar het harde gedeelte. Vlak bij het water. Dan gaan we een zandkasteel bouwen...."
Maar, bij de branding ziet Dave zoveel schelpjes, dat hij helemaal vergeet wat Papa wilde gaan doen. Stuk voor stuk raapt hij de kleine witte stukjes kalk op en houd ze even in zijn handje. Dít is een mooie....Die gaat in het emmertje. En dan híér, met streepjes. Roze en wit...Net een suikerblaadje op een verjaardagstaart. Oh, en dan híér. Een langwerpige. Mama zegt dat daar een beestje in gewoond heeft. Een mossel. "Wat is een mossel"Is dat een vis?" Mam legt geduldig uit dat de mossel een soort slakje is en dat in de grote lange schelp woont, maar soms komen er brutale vogels en die hebben dan de schelp open gemaakt en het slakje er uit gepikt en opgegeten. Dave griezelt.
Na een kwartier aan het water hebben ze het alle drie koud. Maar, daar weten ze wat op. Ze lopen nog een eindje door het water en gaan dan weer langs een andere trap naar boven.
Aan de andere kant, beneden, is een pannenkoekenhuisje. Daar gaan ze naar toe en lekker pannenkoek eten met jam en stroop en Dave krijgt er een glaasje limonade bij.
Het begint al bijna donker te worden als ze terug gaan naar huis. Thuis steken ze de kachel aan. Dave zet zijn emmertje met schelpjes bij het vuur. Ze hebben het óók koud gekregen en moeten warmen.Dan worden ze droog en hij kan er dan iets moois van maken.
Later wordt het zó lekker warm in de kamer dat Dave pardoes in slaap valt. Hij droomt van héle grote schelpen die je tegen je oor moet houden. Dan kun je de zee horen. Net heeft hij de schelp aan zijn oor als hij een klein stemmetje hoort:"Dave, wakker worden.Het is etenstijd."
"Ik slááp niet eens." is het verontwaardigde antwoord, maar als hij zijn ogen open doet staat mam hem uit te lachen en zegt:"Volgens mij was je echt al naar dromenland vertrokken. Je bent zeker moe geworden van onze middag buiten. Zou je nog een boterham lusten?" Dat gaat er nog wel in, ondanks de dikke pannenkoek. Wanneer Dave naar bed gaat moet het emmertje met schelpjes weer naast zijn bedje....Wat was dit een héérlijke dag...
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
