't Is mischien wat vroeg, maar de herfst gaat toch komen hoor.
Ja misschien ben ik wat te vroeg, maar de herfst gaat zeker komen. dan kleurt weer de natuur, en zeker de canadabomen.
Liggen er weer kastanjes , in het gras, halen we onze regenjas weer boven. vroeg donker gezellige tijd, eens zaten we met zijn allen rond roodgloeiende stoven.
Toen was er alleen de radio, die stond te spelen. Nu zitten we soms ons, aan de teevee te vervelen.
Ik weet het en ik wil, uw gedachten niet dwarsboomen. Maar die gure, natte, en ook toch oergezellige herfst gaat vroeg of laat toch wederkomen.
Blues ( the faling leaves ) ( Nat king Cole denk ik, niet waar?????)
Bloemen zijn de sterren van de aarde, wie ze plant verdient veel zoenen. Wie in zijn tuin, geen moeite spaarde, verdiend zeker de bloemtrofee der kampioenen
We zouden eens moeten proberen, een bloemen melkweg op aard, zoals in de lucht. Botanisten, hoveniers willen jullie ons dat leren, dit is gemeend en zeker geen dwaze klucht.
Stel je voor een kleurig tapijt vol lentebloemen, bloemen op de daken, op de bus en in den tram. Met ook nog violetten, en rozen te veel om op te noemen, en vergeet zeker geen tulpen uit Amsterdam.
Maar kom dit is weer iets voor dwaze lieden, die plannen zijn een grote strop. Ik ga in mijn tuintje wat onkruid wieden, want dat groeit al tot boven mijne kop.
Blues ( ik heb geen groene vingers, "vergeet mij nietje." )
Laatst zat ik op de bus naar antwerpen, en genoot zoals elke hoog gepensioneerden belg, van een gratis rit. Is het jullie ook al opgevallen wanneer je dus niet moet sturen, in uw eigen wagen, dat je veel meer relaxer rijd. Natuurlijk zul je zeggen je hebt de baan niet in't oog te houden, de buschauffeur rijd voor u. Dan zie je dingen die ja als bestuurder niet ziet, zoals nieuwe winkels die zijn open gegaan, huizen die zijn afgebroken. Wanneer ik langs de paardestallen, op de noorderlaan passeer, moet ik altijd terug denken aan mijn grootvader, hij was chef -markeur aan de dokken. Ik mocht toen ik nog heel piepjong was eens met hem mee, naar zijn burootje. Ik denk dat hij toen samen werkten met een firma Beeckman en Jorgessen, of dat was misschien een firma die daar veel aan de dokken kwam, want hij gaf mij enkele boekjes, met leege bladeren in "hier, om in te tekenen" zegde hij dan, in die tijd was een kinderhand nog rap gevuld. Later wanneer ik wat groter was vergezelde hij mij altijd naar de athletiekwedstrijden, waar ik aan deel nam. Namen als Geuens, Leysen en andere collegasportmannen, ontmoete ik regelmatig terug, op de assepiste. Ik was in die tijd een 60 metersprinter, en het gelukte mij toch eens om na een reeks afvallingswedstrijden, om de eerste te zijn, ik liep toen op de piste van het terrein van Olse Merksem, en won met 7,08 sec. Mijn grootvader was zo blij dat hij over de omheining kroop ,over de piste liep om mij in zijn armen te nemen, hij herhaalde steeds weer tegen de mensen die hem van het terrein wilde verwijderen, dat ik zijn kleinzoon was, en dat ik gewonnen had. Hij zou nog dikwijls meegaan maar gewonnen heb ik toen niet meer, en altijd had hij een goed woordje voor me over en gaf hij me moed, hij brak mij nooit af. Toen ik later als voetbalscheidsrechter op het terrein van Olse Merksem kwam, kon ik nog heel gemakkelijk de plaats vinden waar hij steeds ging zitten, voor mij zat hij daar nog altijd. Toen ik affloot, stak ik mijn hand op naar mijn ingebeelde opa, voor mij waaide hij terug. Dat had hij nog moeten meemaken zijn kleinzoon als arbitter, op zo een in die tijd zeer bekend veld, dan had ik hem mee naar mijn cabine genomen hem voorgesteld aan de afgevaardigden en hem daarna op een flinke pint getrakteerd. Hopelijk houd hij mij nu nog altijd in't oog wanneer ik op het voetbalveld rond loop, en t'is eigenaardig maar altijd onwillekeurig gaa ik het publiek van gezicht tot gezicht af zoekend, waar zou hij staan, en voor mij staat hij daar, en telkens groet ik hem nog, "dag vaa jul, hoe vond je mijn match?"
Ik weet het wij hebben allemaal onze zorgen, ik zelf ook, maar daar dient het chatnet toch niet voor om die rond te strooien. Zou het niet plezanter zijn indien we met allemaal goed nieuws zouden melden, goed nieuws uit de eigen kring uit eigen dorp, je hebt iets gelezen of meegemaakt, meld dit eens op de chat in plaats van te klagen. Jullie weten, nog hoe plezant het was, toen we dansten op de chat, hoe elkanders beroep probeerden te raden, enz. er zijn nog duizenden voorbeelden om een plezierige atmosfeer op de chat te kunnen krijgen. Sorry wanneer ik soms al eens uitviel tegen een van u of tegen een aatje, maar het is soms zo saai op die chat. Al bij mijn binnenkomen op de chat probeer ik blij en zonder zorgen meestal met een kwinkslag te openen. Mijn vriendin en ik hebben een kreatief atelier wij geven de donderdagnamiddag, meestal aan oude mensen, schilderen, boetseren, beeldhouwen, nu moet ge u daar niet veel van voorstellen, maar die mensen die hunkeren naar die donderdag, die klagen nooit al weet ik zeker dat het met hen niet goed gaat. En daar neem ik nu telkens een voorbeeld aan, zij betalen één euro per namiddag, van die euro kopen wij dan schuurpapier of aquarelpapier enz. maar soms word daar ook veel gelachen dan denk ik soms in mijn eigen zie ze daar nu bezig, echt prachtig. In oktober gaan we weer tentoonstellen met die groep dan zullen ze weer fier zijn. Dit maar om te zeggen het kan ook anders op de chat, zet uw zorgen niet op het scherm.
Toen waren we nog zo jong, ik had een mondmuziek voor mijn communie gekregen. En samen met mijn broeders wedijverde we erom om dat liedje van die Waterval, zonder fouten te spelen. Weet ge het nog broeders.
.........waterval, stromend hoog boven het dal, ik zal naar jou wederkomen.............
