In Papua New Guinea zijn koppensnellers niet langer meer de grootste oorzaak van ongelukken. Gifslangen, schorpioenen en drijfzand al evenmin. De echte slachters zijn bomen. Uit een vier jaar durend onderzoek waarover het British Medical Journal bericht, blijkt dat 41 % van de behandelde verwondingen, in het ziekenhuis van Milne Bay Province te wijten waren aan een vallende boom, een val uit een boom, een vallende kokosnoot of een vallende tak. Ze vallen dus meer uit bomen etc. dan er nog koppengesneld wordt.
Tijdens de tweede wereldoorlog was het door de bezetter ten strengste verboden de engelse radiozenders te beluisteren. De vader van een vriend wenste dat, zoals zo vele, toch te doen. Zijn radio bevond zich in de voorste kamer van het huis, hij begaf zich s' avonds buiten en legde zijn oor tegen de rolluik, om er zich er van te vergewissen, dat er toch zeker niets te horen zou zijn. Plots ontving hij een flinke schop tegen zijn zitvlak. Hij draaide zich verrast om en zag in de duisternis, een onherkanbare figuur wegvluchten. 's Anderendaags kwam de gebuur bij vader en vertelde hem:" Wees maar voorzichtig! Gisteravond stond er iemand bij je rolluik te luisteren. Zeker om te weten of je naar de verboden zender luistert. Ik heb hem een flinke trap gegeven. Kijk maar uit dat je niet wordt verklikt."
Toen mijn vriendin haar rug verrekte, tijdens haar huishoudelijke bezigheden, schoten haar vriendinnen ter hulp, men zegt wel eens in nood leert men zijn vriendinnen kennen. Er werd voor haar gewassen, gestreken en gekookt. Een paar dagen later kwam nog een andere vriendin op bezoek, een druk bezette huismoeder. Bij het zien van al die activiteiten rondom haar, boog ze zich voorover en fluisterde in het oor van mijn vriendin, "Wat deed je precies toen je die wasmachine verzette ??"
We hadden voor onze jaarlijkse vacantie een hut op het strand gehuurd, prachtig, zo direct van uw bed het warme water in. Toen we in het begin onze verblijfplaats even gingen verkennen, zag ik juist onder het pafond van de slaapkamer dat er kippegaas was gespannen, ik vroeg aan de plaatselijke verantwoordelijke waarom dat was, hij antwoorde in zeer gebrekkig engels dat ze hiermee de insecten tegenhielden die door de dakbedekking kropen. Wij verschoten en zeker mijn vriendin die het niet zo had met ongedierte, al was het nog maar met een mug, hoe groot waren die insecten dan wel dat ze werden tegengehouden door kiekendraad. Het raadsel was 's avonds opgelost op die kippengaas had men nog een zeer fijne stof gelegd, dat hong dan neer rondom ons bed, zodat zelfs het kleinste mugje ons niet kon deren.
Het bleke licht, van de straatlantaarn, verlichte juist genoeg de kamer, om in dit zwoel nachtelijke uur, met half dichtgeknepen ogen, jouw striptease te zien opvoeren.
Je dacht zeker, hij slaapt, ik liet een zucht, door, mijn lippen zuchten.
Je klederen ruisten op de grond, waar nog even door, de wrijving, van de statische electriciteit vonken als vuurvliegjes, naar nergens vlogen.
Daar stond je dan, in het half duister vrouw van de nacht......
schoof warm naast mij,
je vroeg vragend," slaap je al?" waarop ik heel natuurlijk "Ja," antwoorde en met een lach vertrok jij richting dromenland,
Mijn vriendin zou samen met een exklasgenote op reis gaan, ze wilden alles zo veilig mogelijk doen, en dachten ook aan de mogelijkheid hoe ze hun kamerdeur kunnen barikaderen, zodat er s'nachts niemand niet binnen kan komen. Eerst een tafel er tegenaan gesleurd en daarop hun valiezen, zo klaar is kees. Om 1 uur 's nachts werd er op hun deur geklopt. "Wie is daar?" vroeg mijn vriendin angstig. "U hebt de sleutel van buiten in het sleutelgat laten zitten." riep een mannenstem. Vrouwen???????
Nog steeds over mijn buurman, die kon toch altijd van die rare stomme vragen stellen, toen ik op een middag geholpen door enkele vrienden, mijn piano uit het venster naar beneden takelde, ik speelde er niet meer op en kon iemand anders er een plezier mee doen, toen we dus heel voorzichtig de piano aan een touw naar beneden lieten zakken, en hij eindelijk op de grond werd gezet, kwam die vervelende buurman, die tot dan met de handen op de rug de hele verhuis had gade geslagen, kwam hij naar me toe en vroeg weer met die zeemzoete stem," zo buurman heb je dat kreng eindelijk kunnen verkopen?" ik dacht nu heb ik hem, ik antwoorde," Nee hoor, ik moet naar de pianoles."
Mijn buurman was een keurige nette wat ernstige man. Toen hij was uitgenodigd voor een kinderfeestje, nam hij zich voor dat hij ten volle zou meewerken, hij stak het geschenkje tussen zijn tanden, ging op handen en knieen zitten, en betrad luid hinnikend en zwaaiend met het hoofd het bewuste zaaltje. Doodse stilte, een tiental volwassenen zaten hem verbijsterend aan te staren, hij zat blijkbaar in het verkeerde feestgebeuren.
Blijkbaar was er iets aan de apparatuur die een film, van Alfred Hitchkok, op het reusachtige witte doek moest brengen, want steeds weer verschenen er dias die helemaal niets met de film of enig reklame boodschap te maken hadden, twee drie keer weer diezelfde reeks lichtbeelden, begeleid door dezelfde muziek. Het publiek begon hoorbaar te zuchten. Op dat ogenblik staat er op de voorste rij een man van middelbare leeftijd op, neemt de vrouw met wie hij is gekomen in zijn armen, en begint op de tonen van de muziek te dansen. Ze dansen voor het witte doek en het publiek kijkt bewonderend toe. Wanneer het scherm oplicht gaat het koppel onder een hartelijk applaus weer zitten, de thriller kan beginnen. Dit was een voorprogramma dat zelfs Alfred Hitchkok nauwelijks zal kunnen overtreffen.
Het bleke licht, 
