Moerzeke en niet Moerbeke

Zoals de titel al doet vermoeden begon de stress vandaag niet in de finale maar al ver voor de start van de koers. Ik had al snel de indruk dat we nogal een vreemde route aan het volgen waren maar ging er vanuit dat de gps het wel zou weten. Toen we afrit Moerbeke naderden en papa zei  "Dat is toch verder dan 30 km als ge straks nog naar huis wilt met de fiets!!"  viel mijn frank en besefte ik dat we zo'n 20 km uit de richting stonden. Blijkbaar is er zowel in Moerbeke als in Moerzeke een Molenstraat...

Gelukkig waren we op tijd vertrokken en kwamen we dus nog ruim op tijd aan in Moerzeke.

Voor 96 km werden de rensters in gang geschoten. Hoe het was? Pffff...

Ik vond er vandaag niets leuk aan. Dan werd er gekoerst, dan weer niet... Het was een rare koers en ik kreeg kop noch staart aan het koersgedrag. Op't einde reden er een voor een nog een paar meisjes weg en werd er gesprint voor de 7de plaats. Ik zat ingesloten en toen ze voor mij nog eens begonnen te kwakken was mijn goesting ook wel over. De sprint was razend gevaarlijk en ik zat dus toch te ver.

Het gevoel was anders in koers niet slecht, maar de uitslag kan niet altijd goed zijn....

Aanstaande vrijdag koers ik om 18u in Vrasene. Allen naar het Waasland!

Eveline,

Arendonk

Na een dubbel weekend waar ik vooral de tweede dag hard afzag was het op woensdag tijd om écht te koersen. Ik kende het parcours van Arendonk goed van de voorbije jaren en was zeer gemotiveerd om eindelijk weer eens een deftige uitslag te rijden.

Het tempo in de koers lag beduidend lager dan de voorbije koersen naar mijn gevoel. OF ik had gewoon eindelijk nog eens een goede dag. Aanvallen werden doorgaans snel geneutraliseerd. Het peloton leek op een massasprint af te stevenen. Een meisje reed bij het ingaan van de laatste ronde weg uit het peloton. De meisjes op de eerste rij keken naar elkaar en niemand movede. Het Nederlandse meisje bleef voorop en de groep sprintte voor de tweede plaats.

Ik zat redelijk goed  geplaatst in een sprint die aan behoorlijk tempo werd aangetrokken. Het voordeel is dat er dan niet constant golven van achteruit komen... Ik stond iets te groot en blies mijn benen op het einde een beetje op. Echt door sprinten zat er niet meer in maar toch behaalde ik een mooie 9de plaats waar ik echt tevreden mee ben. Het gevoel begint te beteren maar die goede dagen worden evengoed afgewisseld met een hoop slechte. Nu is het zaak om een hierin een goede balans te vinden.

Eveline,

Zwevegem

Daags na mijn aantreden in Kontich heb ik dan toch maar aangezet in Zwevegem. De hitte van zaterdag was duidelijk nog niet verteerd en mijn benen hebben serieus afgezien.  Ik weigerde wel om mij zomaar gewonnen te geven. Ondanks dat ik het gevoel heb constant vol te moeten rijden bleef ik toch goed bij het peloton.-gelukkig maar-

De koers leek al snel in een definitieve plooi te liggen toen Vera Koedooder ten aanval trok. Uiteraard was dat buiten onze Belgische kampioene gerekend die de de eenzame vluchtster tot de orde riep. Slechts vijf rensters haalden de finish. De rest werd vroegtijdig uit koers genomen... (Niet dat ik er kwaad voor was)...

Frappant dat die profs toch telkens weer de prijzen komen 'pikken' van meisjes die met moeite hun inschrijvingsgeld kunnen winnen. Tevens ook weer een les in nederigheid toen we voor de zoveelste keer in enkele weken vernederd werden. Of ik er mee zit? Het kan me geen barst schelen. Of het leeft in het peloton? Ja, duidelijk wel. Het ongenoegen ligt er vingerdik op. Ik heb plots geen moeite meer om te begrijpen wat de Nederlandse meisjes week na week schijnen mee te maken...

Ze rijdt niet een beetje sneller, maar een beetje veel...

Enfin, blijven trainen zeker? Op termijn kan het ons en hopelijk ook de sport alleen maar ten goede komen.

En aan Karl Van Nieuwkerke wil ik graag even het volgende mededelen; Je vroeg voor een Belgische Marianne Vos, ik denk dat we er voor ons Belgische circuit wel een hebben. Ze doet haar trui alleszins alle eer aan.

Eveline, moe maar ergens wel een beetje tevreden na een zwaar en warm weekend!

Kontich

Het gevoel vorige week was eigenlijk goed en ik hoopte ten zeerste dat ik nu gelanceerd zou zijn voor de zomer. Op zich trok ik me niet slecht uit de slag en wist ik reeds van de voorbije jaren dat het parcours met al zijn bochten zeker lastig is. Na een dommigheidje in de tweede ronde had ik al snel door dat Devocht werkelijk alles ging halen dat poging deed om te demarreren.. Dat hadden ze in het peloton blijkbaar ook door. Na een hoop aanvallen keerde ver na half koers de rust in het peloton.
Ik vond het echter toch nog een zware koers en reed ergens naar een niet toedoende 21e plaats.
Na drie ronden zonder drank, is dat toch ook nog een wonder zou ik zo denken.

Een veelzeggende blik... 

Eveline

Het mysterieuze probleem... En de oplossing ??????

Mijn voorjaar werd zowel letterlijk als figuurlijk gekenmerkt door het spreekwoord "van de regen in de drup". Ik sukkelde van het ene mankement in het andere. De ene teleurstelling nog niet verwerkt of de volgende stond al klaar. Mijn moraal leek elke week meer en meer op het weer... Triestig.
Na het harde werk in de winter voelde ik mij eigenlijk in de steek gelaten door mijn eigen lichaam...

Maar volgens dat andere bekende spreekwoord "na regen komt zonneschijn" moest het dan toch eindelijk eens gaan keren. Na la Roche besliste ik dat die koers het kantelpunt van mijn seizoen zou worden. Genoeg van die slechte benen, ik los dat probleem op. Toen vandaag de zon doorbrak tijdens de koers kon ik niet anders dan denken "Na regen komt zonneschijn!" en mijn zonnepanelen schoten in gang.

 

De afgelopen weken werden gekenmerkt door stress en studeren maar daar lag ik niet wakker van. Mijn benen waren een ramp! Ik kreeg zelfs na een week rust en losrijden maar geen frisheid in mijn verzuurde ledematen. En wanneer je na een week recuperatie trainingen nog steeds geen beterschap voelt, dan weet je dat je een probleem hebt. Een structureel probleem. Ik heb een lange zoektocht achter de rug met veel moeilijke dagen. De constant weerkerende vraag wat scheelt er toch met mij? Wat doe ik verkeerd?

Een lange zoektocht en verschillende bloedtests later kwam de sportdokter tot de constatering dat mijn afvalstoffen niet naar behoren werden afgebroken. Dit wil zoveel zeggen als slecht functionerende nieren. [Ja milijaar.] Met heel veel water en een hoop zout heeft mijn lichaam een week moeten leren dat het weer afvalstoffen moest gaan afbreken. Ik had nogal een gedehydreerd lijf precies.

 

Vandaag stond ik in Watervliet aan de start met frisse benen. Ik had eindelijk weer een vertrouwd gevoel op mijn fiets. Ik was blij toen ik de vertrouwde brandende pijn in mijn longen voelde maar ondertussen toch wel met goede benen rond reed. Voor een overwinning moet je me nog lang niet verwachten. En mirakels zijn er ook nog niet te zien. Maar af en toe; ja dan gebeurd er een klein wondertje. En dat wondertje is dat mijn moraal toch weer uit zijn diepe put is gekomen.
Van de 69 rensters kwamen er maar een goeie 30 aan de finish. Zij het de meeste wel met een ronde minder dan de kopgroep van 7. Kersvers Belgisch Kampioen Liesbeth De Vocht geeft haar Tricolore direct glans met en mooie overwinning. Ik ben blij met een 18de plaats. Hopelijk na 20 valse starts toch nog vertrokken voor een goed seizoenseinde? Ik mag het maar hopen!

Eveline

BK La Roche

Daags na mijn verjaardag stond ik gisteren aan de start van het BK in La Roche. Er was op voorhand al veel over te doen geweest maar dat het geen spek voor mijn bek was, was al snel duidelijk. Met een klim van ruim drie kilometer en een sterke wind op top was het snel beslist.
Reeds in de eerste ronde werd er hard doorgetrokken op de klim en werd alles uiteengeranseld.
Ik werd op 5 ronden van 't einde uit koers genomen.. (Dat klinkt toch mooier dan dat ik zou toegeven dat ik na twee ronden al kon gaan douchen)... Loodzwaar was het!

Het werd echter wel een mooi BK waar uiteindelijk slechts een 15tal (uitsluitend prof rensters) de finish haalden. La Roche heeft een waardige kampioene. Liesbeth De Vocht zal haar trui waardig dragen en ongetwijfeld veel sjowen!

Volgend jaar trekken we naar Wielsbeke. Het zal aan motivatie niet ontbreken. Integendeel!

Eveline

I'm done talking

Begijnendijk

Vrijdagavond mijn vaste wekelijkse bijverdienste voor 1 keer opgezegd om te kunnen gaan koersen in Begijnendijk. Ik keek er ontzettend naar uit omdat het parcours me absoluut moet liggen en het eigenlijk echt bij de deur is. Voor 98 km stonden we met een hoop meisjes aan het vertrek.

Ik was niet super, maar ook niet slecht. Het peloton reed de rondjes en dacht richting sprint te gaan. 1 meisjes kon echter die dans ontspringen en reed op een mooie manier weg van het peloton.
De rest maakte zich op voor de sprint. Een sprint waar ik niet aantoe kwam.
De DNF die u achter mijn naam zou vinden in de uitslag is te wijten aan de pssssssssst die mijn achterband deed in de voorlaatste km.
Je zou voor minder kierewiet worden...
Ik ben dan maar uit puur colère met de fiets naar huis gevlogen.

Op Pinkstermaandag is het richting de Pinte. Hopelijk met uitgeruste en goede benen aan de start!

Eveline,

 

Eveline in de wedstrijd

Bijlagen:
https://www.facebook.com/photo.php?v=617903231572199   

Sinaaaaaai

3 koers dagen in nog geen week tijd, je zou het haast niet kunnen geloven maar het is absoluut waar!
Deze keer zakte het peloton af naar het Waasland waar in Sinaai een kermiskoers georganiseerd werd.

De supporters die mij al een tijdje volgen moeten zeker gehoopt hebben op een derde keer goeie keer. Want na 2 tweede plaatsen was ik eigenlijk wel gebrand op iets.... (Hoe snel het toch kan keren hé)

No fun, no glory!

In de start heb ik wel een aantal zeer lelijke woorden gedacht toen ik mijn benen voelde ontploffen. Miljaarde was nog het properste woord om uit te drukken hoe zeer ze deden. Niet gerecupereerd, helemaal niet! Ik denk dat ik toch niet alleen was in het peloton want tegen een 34-35 km per uur werden de eerste rondes afgehaspeld. De demarrages bleven lang uit!

Zoals meestal trok het peloton richting massasprint waarbij ik kon rekenen op super ploegmaten!
Ze hielden mij super goed vooraan maar in die ijver reden ze mij ook een beetje dood nog voor de sprint goed en wel begon. In normale omstandigheden zou dit het meest perfecte uitgangspunt geweest zijn, ware het niet dat de inspanningen van daags voordien niet verteerd waren en de benen te snel volliepen...

De trein was super, nu het wagonnetje nog. Ik kan mijn ploegmaten alleen maar heel erg fel bedanken voor wat ze lieten zien! Ik denk dat er gesteld kan worden dat er echt een team aan de start stond en dat de meisjes dit elkaar écht gunnen.
Het was dus geen super finish maar het betert wel weer...

ne t'en fais pas...

Fayt-Le-Franc

STRIJEN NL 

Een vleugje optimisme- Strijen

Coureurs gaan graag terug naar koersen waar ze goede herinneringen aan hebben. Ik ook. Ik moet toegeven dat ik uitkeek naar deze wedstrijd. Ondanks dat ik wist dat het er vandaag heel anders aan toe zou gaan dan twee jaar geleden was ik klaar voor deze waaier koers.

Zoals voorspeld was het ambiance van in't begin. En ik was erbij! Mee in de eerste waaier.. 't was wel van korte duur want ik ging serieus in't rood en toen er voor mij ook eentje moest passen was het snel gedaan met zingen... Een ronde moest ik op adem komen en reden er mij een paar groepjes voorbij... Om het op z'n  Hollands te zeggen: "Archi slecht waren m'n benen ineens!"

Plooien is voor doetjes, daar doen wij niet aan mee en ik beet terug. Van waaier naar waaier reed ik terug een stuk naar voor. en ik belande ergens in waaier drie.
Met 6 zaten ze in de kopgroep, 5 der achter en dan nog een groepje van 12.. Vervolgens kwam groep Eveline... Na 5 ronden zat er niemand meer achter ons. Nog 50 vrouwen zaten in koers te puffen en te zweten.

Het frisse was er wel af en zo in de wind koersen is best wel vermoeiend! Ik zat op het stuk met zijwind iets te ver naar achter en draaide niet mee in de waaier maar aan de rekker is het verdorie toch afzien miljaar.

Dus moest ik den uitslag gestaan hebben was ik de 50e....Geen uitslag of niet uitrijden zit me dwars. Ergens ben ik zwaar teleur gesteld in mezelf dat ik soms niet wat slimmer koers. Maar er was toch ook een groot deel van de koers dat ik als positief ervaren heb en waar ik ontzettend veel van geleerd heb. Elke koers is nog steeds een ervaring en ik word gelukkig ook alleen maar sterker. Ik voel dat de conditie betert en ik weet dat er positieve evolutie zit in mijn manier van koersen. Hoewel dat zich nog niet rechtstreeks vertaald in schitterende prestaties weet ik dat ik het eigenlijk wel kan...

Morgen direction Fayt-le-Franc! Voor een koers tegen de Franse grens op een golvend parcours.
Ik kijk er naar uit! Hopelijk met herstelde benen van dit harde labeur!

à demain!
Eveline

Oostduinkerke

ZONDAG 3 MAART 2013

WOENSDAG 27 FEBRUARI 2013

DE 1STE MAAR EEN LASTIGE:

                               "OMLOOP HET NIEUWSBLAD"

Op aanduiding van de ploeg vertrokken naar de éérste opdracht "Het Nobele Onbekende", ook de weersomstandigheden zaten niet mee. Winterse omstandigheden een 0°C met een gure Oostenwind met windkracht 4 met als gevolg gevoelstemperatuur -8°. Dan wordt er nogal vlug gezegd, dat is voor iedereen gelijk. Mijn doelstellingen waren beperkt voor zo een zware starter maar vol goede moed met terug een frisse kop zou het wel lukken. De conclusie na de wedstrijd geen eindresultaat maar toch gelukkig, de doelstelling toch gehaald. Waar ik in de groep wilde blijven is het gelukt, waar ik had verwacht brak de veer die verdomde "Cote du Trieu" was er teveel aan en moest ik alleen verder. Uiteindelijk eindigde m'n wedstrijd aan de bevoorrading na 70km  in Edelare, zoals verwacht een opsteker maar een zeer lastige.

Met veel ambitie naar het nieuwe team:

                      "DE SPINTERS MALDEREN"