Het wil maar niet lukken, verleden week eindelijk gestart op een parcours dat me niet echt ligt en dan nog wel uit koers genomen ondanks dat we met 12 rensters maar 40sec. achter lagen op de groep. Dus was de optie deze week beter, maar niets was minder waar. Vermits m'n ouders op zaterdag terug kwamen van hun vakantie en Dré bellet was werd gekozen voor de wedstrijd op zondag in Deerlijk, maar bij het ontwaken voelde ik het al "griepsymtomen", zware benen, keelpijn verstopte neus en een loom gevoel. Dik tegen mijn zin m'n entourage verwittigd en uitzieken, het kan nu eenmaal niet anders, ik had het seizoen begin enigzins anders voorgesteld.
Na een lange winter was het dan eindelijk zo ver, de eerste koers van het seizoen. Ik had de wielergids grondig uitgepluist en nauwgezet in de gaten gehouden om te checken wanneer ik voor het eerst kon starten dit seizoen. Wanze stond als eerste op de lijst en gezien mijn steeds toenmende ongeduldigheid en groeiende koershonger moest het dat maar worden. En dat "bergje" kon zo erg toch niet zijn? België biljart vlak. (zeg toch maar gerust Berg)
Onderweg naar Wanze kantelde het weer volledig om. Van zonning naar bewolkt met een stevig windje, wat een tegenvaller.
Er stond veel volk aan de start, sterk volk. Met enkele profteams wist de organisatie een mooi deelnemers veld te creëren wat het spektakel alleen maar groter zou maken. Ik had het parcours niet volledig verkend -gezien we wat in de file hadden gestaan- en merkte in de eerste ronde dat de afdaling toch bijster lang was. (en als je naar beneden rijdt, moet je ook weer omhoog). Het vlakke stuk was geen probleem maar anderzijds moet ik wel toegeven dat ik geen berggeit ben. Het klimmetje ging me niet af en hoewel het peloton "en groupe" klom moest ik harken om bij te blijven.
Ik heb enkele ronden meegereden maar moest dan tochde pijp aan Maarten geven. Slechte benen, korte nacht en een lastige overgang naar de Elite categorie, het zal er allemaal wel aan bijgedragen hebben. Ik neem de koers mee als een goede leerschool, een herinnering die me nog wel een tijdje zal bijblijven. Hoewel André allicht een zwaar ontgoochelde Eveline had verwacht viel dat al bij al wel beter mee dan verwacht. (Ja ik heb de laatste jaren veel geleerd over het verwerken van een minder resultaat.) Het is het einde van de wereld niet en dus is er volgende week weer koers. Een nieuwe kans op het vlakke.
Indien ik voor zaterdag een co-piloot vindt om naar de koers te rijden (want ik ga niet alleen) start ik in Oostduinkerke. In het geval er zich geen mede reiziger aandiendt zal het wachten zijn tot zondag om te kunnen starten in Deerlijk. Mogelijks rijdt ik de twee koersen al zal dat wat afhangen van het gevoel en de prestaties. In ieder geval volgt daar later nog meer info over.
Na de koers, moet toch gefotoshopt zijn(?) want ik zat stik dood.
Zaterdag is het zover. Het moment waar ik al vijf maanden naar uitkijk. Ik verschijn aan de start van mijn eerste koers als elite en alsof dat nog niet genoeg is hebben we er een mooi parcours uitgepikt. Wanze, na een beetje 'google maps' opzoekingswerk kwam ik te weten dat deze gemeente in heuvelachtig gebied over de taalgrens ligt. Volgens 'WBV' is er zelfs een bergprijs te verdienen. Maar laat me duidelijk zijn, dat is niet waar mijn doelstelling ligt.
Ik trek richting Wanze, in de eerste plaats om koers ritme op te doen en eindelijk mijn (al dan niet gegronde) panische angst voor bergen te overwinnen. Het doel? Uitrijden en kijken hoe het loopt.
De start is om 15u. Laat het maar snel zaterdag zijn.
Wanneer de zon haar neus aan het venster steekt en in stilte al de lente aankondigt voel ik het... Het seizoen is niet meer veraf! Toch was het vandaag nog bitter koud en heb ik respect voor de renners die vandaag clubkampioenschap reden in Wiekevorst. Voor de renners een eerste ontmoeting met de tegenstand en hun eigen ploeggenoten. Een jaar eerder reed ik in het derde weekend van februari een clubkampioenschap in Boom. Het gaf me toen een goede indicatie van mijn conditie. Dit jaar is het echter anders. Ik zal moeten wachten tot de officiële wedstrijden van start gaan. In afwachting stond ik langs de kant te kijken naar wat m'n ex-ploegmaten van de dijlespurters vandaag uit hun sterk getrainde benen schudden. "Impressive" dacht ik, "'k wou dat k er tussen reed!"
Al redelijk snel begon het dus te kriebelen. De koers vibe gaf een rilling door m'n verkleumde lichaam. "Had ik maar op de fiets gezeten, dan had ik het ongetwijfeld niet zo koud gehad!"
Volgende week gaat het vrouwenwielrennen officieel van start met de omloop het Nieuwsblad. De Sengers meisjes zijn er klaar voor. Ik start pas over twee weken -ten vroegste- maar daarover later meer.
In tussentijd bereid ik me voor door in de komende weken de basisconditie nog een extra duwtje in de rug te geven. De koerskleren liggen al klaar, popelend van ongeduld tel ik de dagen af. De spanning voor de inspanning van de mooiste ontspanning is een gelukzalig gevoel dat me de moed geeft om de laatste koude dagen door te komen. Want als de dagen lengen, de vogels fluiten en de zon er door komt, dan is er koers.
We hebben er weer een stevige training opzitten. Met zo'n 130 km in de benen ben ik ruim tevreden over de afgelegde afstand. De wind waaide vandaag weer van alle kanten -behalve in de rug- wat het na de zware persvoorstelling van gisteren avond zeker niet gemakkelijker maakte. De oogjes van de meeste rensters waren dan ook nog redelijk klein toen we deze ochtend om 10u vertrokken aan de sporthal van Stekene. Ploegleider Filip en z'n vrouw Cindy hadden een mooie route uitgestippeld met laaaaange banen en zonder enig verkeerslicht! Een mooie landelijke omgeving die ik niet gewoon ben maakte het uitzicht aangenaam! (exclusief de passage in Doel en bijhorend industrie gebied.)
Mijn twijfels na vorige week werden toch deels van tafel geveegd. De ene week is duidelijk de andere niet! Ik voelde mij al veel beter na de duur trainingen die ik deze week kon afwerken. Niet te min besef ik wel dat er nog steeds een hoop werk aan de winkel is al zie ik het nu niet meer als een hopeloze zaak om de seizoensstart te halen. Het bolde weer beter en dus kan ik niet anders besluiten dan dat ik er een vandaag een goede training heb opzitten. Goed voor de moraal, die ik morgen, na een weekje vakantie, goed zal kunnen gebruiken nu de lessen weer beginnen...
Ergens tussen de papieren van inspanningstesten, schema's en andere rotzooi zoek ik uit wat er fout begint te gaan. Mijn test was niet de beste van de afgelopen twee jaar, verre van. Aan de basis is nog wel wat werk. Eén dag loop ik rond als een halve zombie teleurgesteld in mezelf dat mijn conditite het nu al laat afweten. En het ergste is dat ik het zelf besef. "Vandaag heb ik geen zin, 't lukt niet" maar die fiets moest ik hoe dan ook toch terug op. Ik zal me moeten herpakken. Tja er zijn zo van die dagen...
When the going gets tough, the tough gets going.
Ik had gisteren afgesproken met Glenn, we zouden samen gaan trainen in Meulebeke. -Meulebeke is een West-Vlaamse gemeente die naast het mooie Wielsbeke ligt- Op training even passeren op het BK parcours deed wonderen. Mijn motivatie steeg zienderogen en mijn hartslag zette een significante daling in. Ik heb nu dé motivatie manier gevonden! Batterijtjes zijn weer opgeladen en als een duracel konijn kan ik de komende dagen weer gemotiveerd en vol energie de baan op.
En al bij al gerelativeerd gezien kan ik -ja misschien ik alleen- wel nog de positieve dingen zien in mijn test.
De laatste weken waren ontzettend veeleisend. Ze hebben veel van mijn energie gevergd en slaap kwam ik na zes weken chronisch te kort. Vandaag was weer zo'n bewogen dag maar slapen zal ik deze nacht ongetwijfeld goed doen. Want ja, er stond weer een Sengers training gepland...
Even over de grens in Baarle-Nassau had Sofie Leemans een mooie rit uitgestippeld van een kleine 100 km. Om negen uur vertrokken we voor een winderige training op landelijke wegen. Omdat we op tijd moesten terug zijn (het sport hotel sloot snel de deuren) moesten we goed doorrijden. De aanwezige wind werd verwaarloosd en we reden hard. Ik heb geen idee wat de rede was, maar mijn benen deden pijn, véél pijn!
Met een gemiddelde van 33 kwamen we een kleine drie uur na het vertrek weer aan bij de warme douches. Compleet choco. Ik heb een hele sterren hemel gezien. Na de training nog snel de super prestige cross in Hoogstraten meegepikt. Dat was dan ook weer eens de moeite om te zien.
Ik hoor het u al denken, ze heeft toch niet weer iets zot in haar hoofd gehaald? Ligt ze weer ziek in bed na een gekkigheidje? Ik kan u gerust stellen. Ik voel me gezonder dan ooit, kip lekker en vooral best wel ok voor de periode van het jaar. De trainingen verlopen ondanks de drukke blok periode op wieltjes. (hihi, ik rijd met de fiets).
Waar komt dan die titel vandaan? Toen ik zaterdag morgen om 7u in de auto stapte richting Bredene was dat niet met doel een koude plons te maken in de Noordzee want ondaks mijn grote liefde voor water ben ik geen ijsbeer. Ik was niet voorzien van zwemkledij maar wel van mijn spik splinter nieuwe Sengers outfit waarin we vandaag met de ploeg voor de eerste keer in zouden trainen. Met zo'n 10 rensters en nog een aantal dappere sympathisanten vertrokken we voor drie uur fietstraining. De wind scheerde door de velden en beukte hard in op het kleine pelotonnetje. Zeven bofort en ik dacht al snel "waarom moest ik ook weer perse voor wielrennen kiezen?" Het is toch zo'n mooie sport... om naar te kijken. Koud had ik niet, nog niet, tot de regen met bakken uit de lucht begon te vallen en heel de groep verkleumde. Verdappering zorgde dat we allemaal 2.45u na ons vertrek terug aankwamen bij de start. Uitgeregend. Hoewel we het strand en de zee waar de ijsberen verdapperden niet zagen hebben we voldoende nattigheid gehad voor een persoonlijke nieuwjaarsduik.
Het was een stevige training. Fijn om te rijden op wegen waar de laatst levende ziel al lang geleden gepasseerd lijkt te zijn. Rustig sterven op een eenzame weg wanneer je op kop rijdt om te herleven in het slijkerige spoor van mijn Sengers team genoten. Dat is wielrennen en is de tevredenheid eens zo groot na een natte training. Ik ben blij om wielrenner te zijn.
Lomp, blond of gewoon Murphy? Geen idee maar ik schijn de pech de laatste weken wel wat aan te trekken. Vorige week constateerde ik op m'n pols dezelfde sluimerende pijn, als diegene die ik twee jaar geleden ook kon waarnemen. Op woensdag 7 januari 2009(Ik herinner het me nog heel goed) werd de ciste operatief verwijderd en begon ik aan een revalidatie van 6 weken. Ik vrees dat hetzelfde me nu weer boven het hoofd hangt. Pijn doet het wel, al is dat afhankelijk van dag tot dag, maar fietsen, DAT LUKT ALTIJD! En zo trok ik zondag l.l. richting bos voor een modderige training. De regen en sneeuwval van de afgelopen week hadden het parcours wel erg vettig gemaakt. Onder het motto hoe vettiger hoe prettiger ploegden we door de zwarte smurrie. Het parcours was immer goed aangegeven door kleine bruine paaltjes met fel gekleurde pijlen. Niet te missen, letterlijk dan.
Ik vloog aan een riante snelheid tegen het kleine paaltje dat meer weerstand bood dan de kracht die ik er op uitoefende. Ik plooide en dook uiteindelijk over m'n stuur op de grond. ik kronkelde op serpent achtige wijze over de grond en huiverde. Enkele minuten later ging wandelen al wel weer maar de rit in de auto naar huis was een ware marteling. Dik en blauw, een constatatie die ik niet graag maak want het impliceert maar al te vaak negatieve gevolgen. Dinsdag ging trainen op de rollen al weer volledig pijnloos en was ik blij dat de grootste pijn geweken was. Hoewel, ik zat er toch weer mee. Ja, ja, lomp geweest ik weet het.
Woensdag, nek en rugklachten steken de kop op. The ussual na een crash.
Donderdag testte ik mijn knie opnieuw. Lopen ditmaal. Neem testen en lopen maar letterlijk. Bieptest. Met m'n 9'30'' goed voor 19/20 zijn m'n eerste punten een feit. Toch iets positief.
Vrijdag: Met dank aan de goede osteopaat kan ik morgen weer trainen. De rug staat weer recht zoals dat hoort. Ik kan weer alle gevaren aan. Let's do it. Want positivivisme zorgt voor grotere mogelijkheden en optimisten leven langer. (Tenzij ze lomp zijn)
Een dikke blauwe pijnlijke knie door het paaltje dat in de weg stond en me een ferme koprol in de modder opleverde+ een ciste op de pols die voor een hoop pijn zorgt. Beste Mr. Pech, we zijn goed begonnen, zo gaan we niet verder doen. Dat was het resultaat van een bostraining op het provinciaal domain in Hofstade.
Zoals ik eerder al kwam te vertellen, zijn we gisteren naar Luxemburg geweest om deel te nemen aan een cross. Bij ons vertrek om acht uur 's ochtends beloofden de aangevrozen ramen alvast koude temperaturen. -4 gaf de thermometer aan. Ik vond die koude temperaturen best prima, warm krijgen we het toch automatisch, ik heb minder last van astamtische problemen en ik vermoede dat een aangevrozen parcours wel zou zorgen voor een snelle omloop, waarom mijn slechte conditie niet zo benadrukt zou worden. Bij aankomst rond 10 uur in Céssange (en een uur later op het parcours) was de temperatuur echter al gestegen naar het nulpunt. De gevoelstemperatuur bleef echter bijster laag en voor de verkennings ronde prefereerde iedereen duidelijk hele warme kledij. Het parcours lag er hard bij en uit wat ik er van kon opmaken, naar mijn mening een mooie omloop. Op voorhand werd ik gewaarschuwd voor een "steile bergaf", waar Sarah in de eerste ronde reeds ten val kwam. Voorzichtigheid was dus wel geboden. Maar wie mij kent weet dat ik het niet te nauw neem met de veiligheidsvoorschriften. Ik nam de afdaling aanvankelijk toch redelijk behoedzaam maar bedacht dat dat ook sneller kon. Goed voor in de koers. Enkele uren en 1000de koude rillingen verder stonden we dan aan de start. 13 meisjes en nog wat nieuwelingen stonden te popelen om te vertrekken. Het startschot werd gegeven en ze vlogen er allemaal vandoor. In een van de eerste bochten in het veld was het nog steeds drummen voor een goede positie. In het gewoel kwamen een aantal renners ten val en kon ik beginnen om mijn eerste technische defect op te lossen. Mijn ketting was er af gelopen en in al mijn technische vaardigheid duurde het toch wel even om dat te herstellen. Vervolgens begon ik als bezetene te fietsen om terug ergens bij de mensen te kunnen komen. Naderhand bekeken uiteraard niet intelligent. Ik had gewoon m'n tempo moeten zoeken. Ik was dus even "over de rooie gegaan" en betaalde dat in de tweede ronde cash. Ik merkte ook snel dat mijn techniciteit die wel verreist is totaal ontbrak en moest dus na de lange trap wat zoeken om weer goed in het klikpedaal te geraken. Geen sinecure zo bleek, toen ik een halve ronde later eindelijk het trukje door had.
Duidelijk afzien!
In de derde ronde kwam ik er weer door. Hoewel het parcours door de dooi op een aantal plaatsen erg modderig werd ging het met mij steeds beter. Het dipje was gepasseerd en ik draaide terug de pedalen rond. Mijn longen waren verschroeid van de koude, maar het deerde me op dat moment niet. Ik moest en zou terug naar m'n voorgangsters rijden. Daar waar ik bijna de aansluiting kwam maken (in de berg af) maakte ik een slipper en schoof los onderuit. Ik maakte een toertje oriënteerde me en vertrok terug in de achtervolging. De modderspat in mijn oog had me belet de sporen te zien, en dus was ik op goed geluk gedraaid. Net iets te vroeg zo bleek dus. Op dat ogenblik dacht ik half koers te zijn. Temporiseren zat er niet in, ik moest en zou naar dat wiel rijden. Wanneer ik voor de tweede keer het achterwiel van mijn voorgangster kon likken, schoof ik nog eens onderuit op m'n andere zijde. *vloekt*... Ik nam nog eens de fiets ter hand sprong op en kwam voorbij de aankomst zone. "Waarom staan die hier allemaal?" " 't is al gedaan, ge moogt stoppen." "nu al? 't is nog maar juist bezig!" Jammer maar helaas, de koers zat er al op. Ik heb alvast ontzettend veel bijgeleerd en vond het super plezant!! Van plaatsen of posities heb ik me niet veel aangetrokken. Het ging vandaag ten slotte alleen maar over veel plezier hebben en de cross leren kennen. Een harde wereld, waar ik nu alleen nog maar meer bewondering voor kan hebben! In ieder geval is het zeker voor herhaling vatbaar...
We gaan eens zot doen moeten ze gedacht hebben toen ze met de vraag "Zin om eens te crossen?" afkwamen. Een vraag die totaal out of the blue kwam maar meer dan welkom was. Na mijn eerste "ach laten we eens zot doen gedacht" antwoordde ik snel ja, jA, JA JAAA natuulijk! Toen ik twee jaar geleden voor het eerst de fiets ter hand nam was mijn grote obsessie het veld. Ik wilde een modder monster worden. De Dijlespurters richtten echter al hun aandacht op de weg en lieten mij -ook omdat het eind februari was- op de weg beginnen. Aangezien het daar niet slecht bolde bleef ik er en liet door het drukke school leven het veld ergens in mijn achterhoofd aanmodderen. (woordspeling) Nu ik eindelijk de kans kreeg om het veld in te duiken zou ik die niet laten liggen en met beide handen aan nemen. Er restte echter nog 1 klein groot probleem. Er is cross met en cross zonder fiets. De cross waar ik aan zou deelnemen vereist wel een fiets, maar die hebt ik niet. Dat probleem was echter al snel van de baan toen die voor mij geregeld werd. Hup deze fiets, perfect u maat, gebruik maar en de schoenen, alsjeblieft. Held! :D Mijn super supporters die zich al verheugen om te komen kijken, zeker welkom!... ('t is wel in Luxemburg) Een kleine 2.5u rijden (misschien 3u).Tegen de kou kunnen we ons kleden. Luxemburg mooie stad, ideaal voor een dag uitstap, het ideale moment om coupons te gaan innen (Of is dat niet meer van deze tijd?) Er is constant passage van renners dus geen elle lang gewacht op een doortocht en ik beloof -zoals altijd- mijn best te doen door met een minimum aan conditie een maximum aan spektakel, plezier en prestatie te brengen. Geen enkele reden om niet te komen dus ;)... Het resultaat, gelijk wat het ook is, volgende week HIER! :D
De ploeg is gevormd alles lijkt op z'n plooien te vallen en dus was het tijd om elkaar eens echt te leren kennen. 17 rensters trokken samen met hun nieuwe -of voor sommige reeds vertrouwde- ploegleiding richting Houfalize meer bepaald Givrouille. Een klein dorpje waar ze naast een kerk en 2 straten ook nog een hoop heuvels en bossen hebben. Ideaal om te trainen maar daar waren we niet voor gekomen. Doelstelling: een aangename kennismaking en een hechte groep vormen. Emma leerde ons reeds het concept "goal setting" en in de Flair kwamen we te weten dat gemaakt lachen ook echt bijdraagt tot geluk. De trend was al snel gezet en het werd een fijne boel. Naast het lachen en zeveren was er ook tijd voor iets serieus; eten en drinken want van onderkoelingen in de regen wil toch niemand omkomen. Desserts vlogen ons om de oren en drank vloeide rijkelijk. (Cola en Fanta wel te verstaan). Maar sporters blijven sporters en zonder dat uurtje activiteit kan niemand onder ons leven. Twee dagen op rij trokken we er met onze -al snel vuile- loopschoenen op uit om de bossen onveilig te maken. Drassige bossen, zo bleek maar oh zo fijn om te griezelen. 's nachts maakten we het bos weer onveilig. Aanvankelijk gingen we dropping doen maar alles draaide al snel uit op een avond wandeling waarbij groep 1, groep twee trachtte bang te maken. Mislukt, maar zowiso grappig. Na een vermoeiend weekend maakte iedereen zijn valiezen en vertrokken we bijna allemaal zonder problemen. Na een technisch auto defect ontpopte de mannen onder ons zich als ware technische helden en fixten ze het probleem in no-time. We kunnen op onze twee oren slapen: lek rijden in de koers... er zit al een nieuw wiel in nog voor het oude plat staat! Alle gekheid op een stokje, ik wil onze ploegleiders bedanken voor het fijne weekend dat ze voor hun rensters regelden. Uiteraard de rensters voor het fijne weekend, merci!!!
Hoofdsponsor Henk kwam een kijkje nemen hoe het deze nieuwe ploeg verging en vond dat het er goed uit zag. De basis is gelegd voor hopelijk een mooi seizoen.
*Het is donker 18:55u, koud heb ik het al lang niet meer. Ik kijk in het donker en hoor alleen nog mijn eigen ademhaling. Zeer oppervlakkig. Ik doe de ademhaling oefeningen die ik bij kiné Annemie geleerd heb en kom weer een stukje tot rust. Recupereren doe ik eigenlijk al een tijdje niet meer. Ik sprint voor een laatste keer de ellendig lange trap op. De 6de keer al vandaag. Lijkt weinig maar is ellendig veel als je tussendoor nog loopt en kracht traint. 18:56u ik loop rond de voetbalvelden een rustig tempo. Ik ben fysiek moe maar voel me toch ontzettend goed. Training, mijn hoogste goed! Eindelijk is het er terug.* De start voor een nieuw seizoen is nu echt gegeven en ik kan eindelijk beginnen werken naar 2011.
*Een dagboek fragment 15/10/2010* Toen de rust periode er in september zat aan te komen was ik blij weer even te kunnen herademen. Ik had duidelijk een moment van verpozen nodig en was maar al te blij even met andere dingen bezig te kunnen zijn. Mijn conditie was -zoals uit de inspanningstesten bleek- nog steeds zeer goed en zat zelfs hoger dan toen ik mijn eerste koers won in het voorjaar. Mentaal begon het me zuurder op te breken. Hoewel ik de rust aanvankelijk goed gewoon kon worden bleek ik na twee weken af te stevenen op een hyperactiviteit crisis. Ik bleek plots de grootste moeite te hebben met stil zitten hoewel ik voordien altijd de rustige leerling was geweest. De sprintjes die ik op de trap omhoog deed, waren verre van voldoende om mijn energie kwijt te geraken. Ik weet dat rusten belangrijk is om mijn lichaam volledig te laten regenereren van het voorbije seizoen maar een volledige maand?! Ik twijfel er niet aan, het is de gangbare gang van zaken om niets te doen. Rusten is de belangrijkste training heb ik eens ergens op gevangen. Hoewel intervalletjes of zware uithoudings trainingen als lastig ervaren worden en de veer meestal hier breekt schijn ik een simpele rust periode maar met moeite door te komen. Ik loop de muren op van verveling, lees boeken om de tijd te doden en kuiste ondertussen al enkele keren mijn fiets die nu niet meer properder kan worden. Rust schijnt de zwaarste training om vol te houden...
22/10/2010 Een week verder. Ik leer mezelf te beheersen en heb alle moeite van de wereld om niet aan sport te doen. Toen deze week de veer brak nam ik mijn fiets en reed richting skeelerpiste van Heverlee. Mijn skeelers staan al een tijdje op kot te wachten tot ik ze eindelijk nog eens ga aantrekken. De geplande training is pas voor volgende week maar het moest. Na een kwartier fietsen kwam ik aan op de afgesloten piste. Jaarlijks onderhoud... 't was te denken. Met de rood-geel gegrafiteerde fiets crosste ik terug richting Leuven. Stormde de trap op en viel op bed. Afgesloten, weer geen sport vandaag. Ik was om te ontploffen. Piste gesloten, lopen te ver, fiets in Mechelen, zwemgrief in Mechelen, ... Geen sport vandaag. Geen sport deze week. Bevende handen, 't is een drugs, onmogelijk om van af te kicken. Als een verslaafde geef ik me over aan de wetten van het afzien. Volgens de wet van behoud van Energie gaat energie niet verloren, energie verdwijnt niet maar wordt enkel doorgegeven. Mijn lichaam creëert de energie maar geeft ze niet af. Besef eens wat dat doet! Boem hé! Volgende week is het zover.
Dan wordt er hier wel eens iets geschreven over zinnige fiets gerelateerde items. :) Eveline,
Door het toch wel puike seizoen met de 2 zéér belanrijke zeges was er toch enige interesse van enkele "ELITES" dames ploegen. Hierdoor zou ik met enige weemoed de ploeg van de "Dijlespurters" gaan verlaten, maar ja, zulke kans wordt er niet ieder jaar aangeboden en naar het volgende seizoen toe kreeg ik via deze transfert de mogelijkheid om aan enkele grotere wedstrijden deel te nemen.
Hierbij werd door m'n begeleider (Dré) wel de eis geplaatst om volledige vrijheid betreffende de keuze van deze grotere wedstrijden zodat het lichaam op een rustige manier naar dit zwaarder werk kan toegroeien.
Het nieuwe team zal zijn "SENGERS LADIES CYCLING TEAM" dit met ondersteuning van zeer ervaren en bekwame mensen uit de wielerwereld en hierdoor zal de druk voor mijn directe omgeving een stuk verminderen. Daarom was het bijna onmogelijk om deze stap niet te zetten, maar hoop nog veel in contact te kunnen blijven met mijn club van oorsprong. Nu de beslissing genomen is, valt de druk even weg en kunnen we vanaf november terug beginnen opbouwen naar het volgende seizoen, maar dit zal dan zijn bij de "GROTE DAMES" .
Een jaarverslag is de balans die een renner voor zichzelf op het einde van een seizoen opstelt. Ik zoek uit wat dit jaar mij bracht, wat de werk punten voor volgend jaar zullen zijn en hoe ik alles ervaren heb.
Aan het begin van het seizoen stelde ik mezelf een aantal doelstellingen. Toen club trainer Bert mij in november vroeg wat ik dit jaar wilde presteren antwoordde ik kort; "bwa goed rijden en misschien wel eens een koers winnen". Afgaand op vorig seizoen stelde ik geen al te hoge eisen. Ondanks de strenge winter kwam ik de koude periode vlot door en begon met een goede conditie aan het seizoen. Gemotiveerd als ik was trainde ik goed. Ambitie? Een goed jaar! "En als ik het in mijn kopje heb, zit het niet in m'n gat" Ik werd clubkampioen in februari, maar het koers seizoen opende ik eigenlijk met een 8ste plaats, de trend was gezet voor mijn doelstelling.
Clubkampioenschap Boom
In mei boekte ik zeer buiten alle verwachtingen in mijn aller eerste overwinning. Een provinciale titel, een droom. Daar had ik m'n doelstelling, nog voor half seizoen.
Pk Nieuwmoer- Kalmthout
Ik verlegde mijn doelstellingen. Trainer Dré vroeg minstens 10 top 10 plaatsen. 10?! U vraagt, ik rijd. Het einde van het seizoen nadert en ik kan terug kijken op 10 top 10 plaatsen op de weg. Een snelle resumé... ACHT podium plaatsen waaronder vier overwinningen, twee op de weg, twee op de piste. één tweede plaats en 3 derde plaatsen. Her en der top 10 plaatsen die ik voornamelijk aan mijn sprint te danken heb en mooie ere plaatsen bij de elites en nieuwelingen jongens.
Jammer maar helaas waren er ook de gebruikelijke crashes. Drie om precies te zijn.
Een whiplash+ hersenschudding, een gebarsten pols en een hoop schrammen en builen. Er is al voldoende over gezegd en geschreven, ik werd er alleen maar sterker van. Ook ik kende de gebruikelijk hoogte en diepte punten, maar kan ik ontkennen dat ik meer pieken dan dalen heb gekend? Met als grootste hoogte punt het BK uiteraard. Aanvankelijk geen doel, maar wie wil daar niet schitteren? Alles voor het kwartiertje eeuwige roem. Ondertussen kent iedereen de afloop, en vierde ik mijn tweede succes van het jaar. Een overvloed aan geluk, kon mijn seizoen nu nog stuk?
Het Bk uiteraard.
MAAR bepalen enkel de prestaties een goed seizoen? Neen! Prestaties, allemaal goed en wel, maar hoe je het ook draait of keert, een renner doet het niet alleen. Ik heb dit seizoen ervaren dat de mensen uit mijn omgeving een onuitwisbare afdruk achter lieten op mijn resultaten. Zonder twijfel kan ik hen alleen maar dankbaar zijn voor de steun, de wijze raad en het altijd klaar staan om mij over elk obstakel te helpen. In eerste plaats mijn ouders en broer die ik wekelijkse mee sleepte naar de koers. Ik moet hen vaak op de zenuwen gewerkte hebben toen ik na de koers ontplofte. Ze mopperden zelden en dat maakt het voor mij een pak gemakkelijker. Trainer Dré deed zijn uiterste best om mij de kneepjes van het vak bij te brengen. Als coach, trainer, mekanieker, ... stond hij steeds voor me klaar .Alles werd voor mij gedaan, waardoor ik alleen nog maar hoefde te trappen. Wat een luxe. Er waren de trouwe supporters en de familie, steeds in voor een babbeltje over de koers. De "hup, hup" berichtjes deden me ontzettend goed. Mijn trainingsmaatjes, die me meesleurden op training. De ploegleider die me onvoorwaardelijke steun bood en me voor het Bk mentaal klaar maakte. De club voor de kansen. Iedereen die ik vergeet. Voor dit alles, alleen maar een welgemeende DANK JULLIE WEL!!
En als woorden niets doen, zeg het dan met bloemen... Bedankt!
Mijn verslag is redelijk oppervlakkig toch wil ik nog enkele mooie wielermomenten aanhalen van het voorbije seizoen. De stage met de wielerschool en die in Spanje, wekelijkse (soms eenzame) clubtrainingen (en de terrasjes), de trainingen op de piste in Elewijt waar ik ontzettend veel leerde en genoot van het afzien, het (h)echte team gevoel dat ik opbouwde met Nele doorheen het seizoen. Het kunnen geven en nemen, een belangrijke waarde. Waardering durven uitspreken voor mensen die dat verdienen...
Ik sakkerde vaak over de staat van het parcours, de blunders van de koers kregen bijna een vaste rubriek in mijn verslagen. Mijn blog is mijn uitlaatklep, de plaats waar ik vaak kleine frustraties van me afschrijf. Toch waren de commentaren die ik gaf op mensen, dingen, organisaties, vooral opbouwend bedoeld. Mijn oprechte excuses als dat vaak niet zo overkwam.
Vandaag kijk ik terug op 2010 en ben een meer dan tevreden meisje. Als ik had geweten wat ik kon verwachten, dan had ik onmiddellijk getekend. Ik besef dat ik een mooi jaar heb gehad.
Wielrennen is als een tekening die je zelf kleurt, een wielrenner is een kunstenaar die er het beste van moet maken met dat wat hij heeft. Ik kleurde mijn seizoen, -enja ook wel eens buiten de lijntjes- maar ik ben tevreden met m'n tekening en heb volgens mij gecreëerd waarvoor ik hard gewerkt hebt.
De kans dat ik dit nog eens meemaak is relatief klein. De "wanne be" coureur in mij zal het volgend jaar niet gemakkelijk hebben om te bevestigen wat ze het afgelopen jaar liet zien gezien de nakende overstap naar de elites. Het zal hoe dan ook wel zwaar worden maar ik beloof dat ik m'n best zal doen. Altijd. De boodschap is stevig te blijven trainen zeker? En misschien een beetje meer discipline om net iets vroeger te gaan slapen... ("Zegt ze met schaamrode wangetjes") Ik heb dit seizoen alvast ontzettend veel geleerd zowel over de koers als over de psyche van rensters. Aanvankelijk twijfelde ik vorig jaar ontzettend toen ik de overstap maakte vanuit de skeeler wereld naar het wielrennen. Het was niet de gemakkelijkste beslissing maar ondertussen heb ik nog geen moment spijt gehad. Mijn balans... is absoluut positief! :D
