I'm done talking- en dat mag u gerust letterlijk nemen. Nee, mijn moraal is niet gekelderd en ik koers nog steeds heel graag maar momenteel komt er geen geluid meer uit. Ook ik werd deze week zoals vele andere renners gevat door een stevige bronchitis.. Na het hoesten en snotteren heeft mijn stem het echt begeven..
Het lijkt me dan ook een normale zaak dat ik morgen forfait zal geven voor de koers in de Pinte. Een herstel binnen de 24uur lijkt me onmogelijk helaas...
Vrijdagavond mijn vaste wekelijkse bijverdienste voor 1 keer opgezegd om te kunnen gaan koersen in Begijnendijk. Ik keek er ontzettend naar uit omdat het parcours me absoluut moet liggen en het eigenlijk echt bij de deur is. Voor 98 km stonden we met een hoop meisjes aan het vertrek.
Ik was niet super, maar ook niet slecht. Het peloton reed de rondjes en dacht richting sprint te gaan. 1 meisjes kon echter die dans ontspringen en reed op een mooie manier weg van het peloton. De rest maakte zich op voor de sprint. Een sprint waar ik niet aantoe kwam. De DNF die u achter mijn naam zou vinden in de uitslag is te wijten aan de pssssssssst die mijn achterband deed in de voorlaatste km. Je zou voor minder kierewiet worden... Ik ben dan maar uit puur colère met de fiets naar huis gevlogen.
Op Pinkstermaandag is het richting de Pinte. Hopelijk met uitgeruste en goede benen aan de start!
3 koers dagen in nog geen week tijd, je zou het haast niet kunnen geloven maar het is absoluut waar! Deze keer zakte het peloton af naar het Waasland waar in Sinaai een kermiskoers georganiseerd werd.
De supporters die mij al een tijdje volgen moeten zeker gehoopt hebben op een derde keer goeie keer. Want na 2 tweede plaatsen was ik eigenlijk wel gebrand op iets.... (Hoe snel het toch kan keren hé)
No fun, no glory!
In de start heb ik wel een aantal zeer lelijke woorden gedacht toen ik mijn benen voelde ontploffen. Miljaarde was nog het properste woord om uit te drukken hoe zeer ze deden. Niet gerecupereerd, helemaal niet! Ik denk dat ik toch niet alleen was in het peloton want tegen een 34-35 km per uur werden de eerste rondes afgehaspeld. De demarrages bleven lang uit!
Zoals meestal trok het peloton richting massasprint waarbij ik kon rekenen op super ploegmaten! Ze hielden mij super goed vooraan maar in die ijver reden ze mij ook een beetje dood nog voor de sprint goed en wel begon. In normale omstandigheden zou dit het meest perfecte uitgangspunt geweest zijn, ware het niet dat de inspanningen van daags voordien niet verteerd waren en de benen te snel volliepen...
De trein was super, nu het wagonnetje nog. Ik kan mijn ploegmaten alleen maar heel erg fel bedanken voor wat ze lieten zien! Ik denk dat er gesteld kan worden dat er echt een team aan de start stond en dat de meisjes dit elkaar écht gunnen. Het was dus geen super finish maar het betert wel weer...
Na mijn klagen en zagen omdat er te weinig vrouwenkoersen waren is er nu toch gehoor gegeven aan mijn smeekbeden en kon ik op zaterdag 4 mei de tweede koers in minder dan 4 dagen rijden! Olé...
Knokke Bredene is de platste koers uit het Lotto cup circuit maar daarom zeker niet minder lastig. De West-Vlaamse polders staan bekend voor hun winderige karakter. En moest er geen wind zijn, zou de kasseistrook na 30 het kaf van het koren wel scheiden.
Wind was er in deze editie echter wel en na nog geen twee kilometer vloog het tempo omhoog. Het duurde echter wel 20km voor de beslissingen begonnen te vallen en het peloton besliste de boel eens op kant te trekken. Gedaan met spelen!
Ik denk dat alles dan wel wat uiteen lag, en ik heb geen idee waar ik ergens zat. Wat ik wel weet is dat veel mensen mij voorbij gereden zijn. (al dan niet achter de auto's) en dat ik ook veel mensen ben voorbij gereden. Indien er normaal gekoerst wordt komen er slechts 30 rensters aan de finish. Hoe het gebeurd is, is voor mij ook een raadsel maar groep per groep reed terug naar voor. (ook al dan niet achter de auto's).
De situaties waren zeer bizar. Ik voelde mij niet echt slecht. Maar ik heb gewoon geen flauw benul van waar ik eigenlijk zat toen ze mij uit koers namen. Het enige dat ik nog kon denken was: Tomorrow is another day...
Na het fiasco fatale bij de vwf van afgelopen week had papa bijna een haak mogen installeren in de garage. Ik had het eventjes gehad. Een platte pannenkoek, zo voelde ik mij. Maar zo snel als de teleurstelling gekomen was, zo snel was ze ook weer verdwenen. Gelukkig maar. Belachelijk doen, das eigenlijk niets voor mij.
Op woensdag stond ik aan de start in Boortmeerbeek. De eerste keer dit seizoen dat de auto rit minder dan 100 km bedroeg. Zo kort bij huis dat ik er zelfs met de fiets naartoe kon! Eerlijk toegegeven stond ik met schrik aan de start. Ik wist gewoon niet meer wat ik nog kon verwachten. Ik had heel de winter gedacht dat ik goed bezig was geweest en na de "vernedering" van afgelopen week wist ik niet meer waar ik het had. Ik koerste enigszins behouden mee en haalde het vlot tot aan de finish.
De aanvallen waren talrijk maar werden ook meestal snel geneutraliseerd. Bij het ingaan van de laatste ronde was alles samen en leek het peloton te gaan afstevenen op een massasprint. Helaas! Twee meisjes konden nog net de dans ontspringen en spurten voor de winst.
Ik finishte 17de en werd daarbij ook nog tweede voor het Belgische kampioenschap van de studenten. Ik til er niet zwaar aan en het is een vrij onbelangrijk nevenklassement maar het was wel leuk om nog eens een podium vanuit dat standpunt te bekijken... Smaakt naar meer!
Er zijn zo van die dagen waarop je zou denken "Das toch echt om uwe kader van op te fretten!" Een misschien iets te overdreven plastische uitdrukking om te zeggen dat het mij deze week ferm heeft tegen gestoken eigenlijk. Ondanks dat het eigenlijk allemaal goed begon...
Eveline Dergent haalde het op vrijdag avond in haar hoofd om zaterdag middag bij de vwf te gaan koersen. Gezien dat in Malderen vrij goed was meegevallen, had ik gehoopt dat ik nu ook bij de VWF degelijk gelanceerd zou zijn om mee te kunnen koersen.
Zaterdag middag was een vader-dochter uitstap net zoals het in het begin van mijn koers carrière was. Wij met twee op baan, ditmaal richting Baasrode. Alles op elkaar afgestemd, een goeie regeling. Het koers verloop was ook zoals in het begin van mijn fiets carrière. Triestig...
Ne platte pannenkoek zou er niets tegen geweest zijn. Het draaide voor geen meter! En of het nu aan mij lag of aan de snelheid ik weet het eigenlijk niet. Ik vermoed dat het voornamelijk mijn benen waren die er nu eens echt geen zin in hadden.
Gelukkig was er na de koers papa met zijn bemoedigende "ne 't en fais pas, demain c'est un autre jour"... Hij heeft overschot van gelijk...
Te hopen dat mijn benen tegen woensdag wat meer sympathie voor mij tonen! Woensdag 1 mei 2013: Koers in Boortmeerbeek! Start om 15h30... +BK voor de studenten.
Weinig te vertellen over koersen in 't Zuiden.... Het parcours was volledig gewijzigd omdat... Er overal sneeuw lag! Voor de verandering...
46 meisjes stonden aan de start en wanneer er na twee ronden werden er nog een paar werden geëlimineerd werd het peloton wel erg compact. Ik lag er deze keer gelukkig niet bij, helaas stond ik er wel achter. Te voet. Laat ze net op dat moment beginnen koersen, dan is't snel gedaan. De eerlijkheid gebied mij ook wel te zeggen dat ik eigenlijk niet 100% gerecupereerd was van zaterdag. Mijn luchtwegen lieten het even serieus afweten...
Woensdag start ik Dwars door Vlaanderen. Het vertrek is in Waregem om 13u45... Hopelijk beter!
Vandaag op het programma; Strijen. Een typische Nederlandse wind koers in het poldergebied van onze noorder buren. Een koers die garant staat voor wind en veel afzien. En dat was dit jaar écht niet anders. Twee jaar geleden was het wel anders. Ik kan me maar al te goed herinneren hoe ik hier in mijn aller eerste elite koers naar een 11de plaats sprintte in een groot compact peloton. Herinneringen.
Coureurs gaan graag terug naar koersen waar ze goede herinneringen aan hebben. Ik ook. Ik moet toegeven dat ik uitkeek naar deze wedstrijd. Ondanks dat ik wist dat het er vandaag heel anders aan toe zou gaan dan twee jaar geleden was ik klaar voor deze waaier koers.
Zoals voorspeld was het ambiance van in't begin. En ik was erbij! Mee in de eerste waaier.. 't was wel van korte duur want ik ging serieus in't rood en toen er voor mij ook eentje moest passen was het snel gedaan met zingen... Een ronde moest ik op adem komen en reden er mij een paar groepjes voorbij... Om het op z'n Hollands te zeggen: "Archi slecht waren m'n benen ineens!"
Plooien is voor doetjes, daar doen wij niet aan mee en ik beet terug. Van waaier naar waaier reed ik terug een stuk naar voor. en ik belande ergens in waaier drie. Met 6 zaten ze in de kopgroep, 5 der achter en dan nog een groepje van 12.. Vervolgens kwam groep Eveline... Na 5 ronden zat er niemand meer achter ons. Nog 50 vrouwen zaten in koers te puffen en te zweten. Het frisse was er wel af en zo in de wind koersen is best wel vermoeiend! Ik zat op het stuk met zijwind iets te ver naar achter en draaide niet mee in de waaier maar aan de rekker is het verdorie toch afzien miljaar.
Dus moest ik den uitslag gestaan hebben was ik de 50e....Geen uitslag of niet uitrijden zit me dwars. Ergens ben ik zwaar teleur gesteld in mezelf dat ik soms niet wat slimmer koers. Maar er was toch ook een groot deel van de koers dat ik als positief ervaren heb en waar ik ontzettend veel van geleerd heb. Elke koers is nog steeds een ervaring en ik word gelukkig ook alleen maar sterker. Ik voel dat de conditie betert en ik weet dat er positieve evolutie zit in mijn manier van koersen. Hoewel dat zich nog niet rechtstreeks vertaald in schitterende prestaties weet ik dat ik het eigenlijk wel kan...
Morgen direction Fayt-le-Franc! Voor een koers tegen de Franse grens op een golvend parcours. Ik kijk er naar uit! Hopelijk met herstelde benen van dit harde labeur!
Het kermis circuit is weer op gang getrokken. Traditioneel is Oost-Duinkerke gaststad om de eerste kermiskoers te organiseren en te verwelkomen. Vorig jaar reed ik hier mijn allereerste koers van het seizoen, vandaag kan ik zeggen dat ik toch al drie grote koersen in de benen heb. Voel je dat als je al wat gekoerst hebt? Ja dat is toch een wereld van verschil.
Het parcours in Oost-duinkerke is één met veel draaien en keren. Van de ene bocht koersen naar de andere, wringen en trekken, ondertussen een boksmatch uitvechten om toch zo goed mogelijk te kunnen draaien, zo gaat dat bij de vrouwen. Ahja en dan is interval ook nog belangrijk in een koers als deze. Hoewel ik voor dit seizoen eerlijkheidshalve moet toegeven dat ik nog geen enkele interval training heb gedaan, ging het vandaag eigenlijk behoorlijk.
Van de koers verder niets speciaals te vertellen. Het weer was een stuk aangenamer en zachter dan de afgelopen weken. Voor diegene die morgen gaan koersen, ik heb er compassie mee want 't zal fris zijn. 14 meisjes reden in twee groepjes weg en spurtten voor de overwinning. In het peloton was het andermaal boksen richting sprint. Ik heb mij naar de 6de plaats van't pak gebokst. Et voila...
De eerste top 20 is een feit, maar het kan wel nog 19 plaatsen beter. We weten weer wat te doen de komende week.
Next: Strijen in Nederland op 16 maart. Ik heb het opgezocht en het is Slechts een uur rijden. Naar vrouwen-koers-termen, écht achter den hoek! The day after: Fayt-Le-Franc. Vorig jaar kwam ik hier ook aan de start. Tof koerske!
Alle, zo zijn jullie weer helemaal bij met mijn koers avonturen! Tot volgende week! Eveline
Vandaag stond de derde koers in amper 7 dagen op mijn programma. Andermaal kwam ik de wereldtop uit mijn geliefkoosde sport tegen. De tweede manche van de Lotto Ladies Cycling cup kreeg iets warmer weer dan de afgelopen koersen. Helaas maakte dat het er niet minder zwaar op. Tielt-Winge, das gene kattepis, om het zo te zeggen.
Ik had gehoopt dat de grote ronde een beetje in de lijn lag van wat we woensdag voorgeschoteld kregen. Helaas pindakaas, niets daarvan! Hoewel ik de regio goed genoeg ken, had ik niet verwacht dat het zo zou golven en heuvelen. Na 15 km, kreeg ik al een moeilijk moment en moest ik even heel diep gaan om niet te passen. Het eerste "Niet plooien Dergent" moment van de koers...
Koeken eten was vandaag een hele opgave want ik ademde net iets te snel om vlot wat binnen te steken. Ik moet toegeven dat ik vandaag heb afgezien! De snelheid lag bij moment echt ontzettend hoog. Over mijn "klim-skills" ben ik tevreden. (In hoeverre het natuurlijk écht klimmen was...)
Net voor het ingaan van de plaatselijke ronde kwamen we aan een venijnig kassei-bergje. Andermaal een "Niet plooien Dergent" moment in de koers... Ik heb vandaag beslist om alles over een andere boeg te gooien. In plaats van een berg te zien en te panikeren, doe ik gewoon of ik het leuk vind... In plaats van direct stil te vallen en een tempo te zoeken dat ik kan houden, probeer ik gewoon het wiel voor mij niet te lossen. Dat werkt?! Nuja, min of meer! Das kassei ding was een venijnig ding, en een groep van 30 of 40 rensters reed weg... En ik zat in de groep erachter. Ondertussen 20 "Niet plooien momentjes" verder bereikte ik in het tweede peloton de plaatselijke omloop.
Na ne km of 70 kreeg ik problemen... Geen inzinking, geen slecht moment, gewoon pijn aan mijn knie.
Kan het nog meer tegen gaan ja? Ook afgelopen woensdag kwam ik in Samyn aan met pijn aan de knie en dat was dus duidelijk nog niet helemaal verholpen... In de tweede plaatselijke ronde besefte ik dat het niet zou baten om te blijven aanmodderen met pijn. Ik zou zowiso meer kapot dan goed doen. Bovendien werd de pijn erger en besloot ik, toen deze bijna niet meer te harden was, mijn fiets te parkeren bij mama en papa.
Ik heb vandaag beseft dat fietsen soms meer willen dan kunnen is. Of vooral willen kunnen. Koersen is 80% psychologisch. Dat, beste lezers, is gewoon een kei hard feit!
Volgende zaterdag vinden jullie mij terug in Koksijde (Oost- Duinkerke) voor de eerste kermiskoers van 2013! Hop Hop, meer van dat graag!
Ik had "Meer van dat" beloofd, wel hier is meer van dat. En met "dat" bedoel ik een stevige koers en het nieuws daarrond. Voila...
Ruim 170 meisjes zakten vandaag af richten Dour om er deel te nemen aan de GP Le Samyn. Overigens was dit ook de eerste manche van De Lotto ladies cycling cup.
Ik wist op voorhand al wat het is om te moeten koersen in de koude. Dat heb ik afgelopen zaterdag wel ondervonden. Goed voorbereid met warming up trok ik richting circuit om de koers aan te vatten. Op dat parcours was ik helaas minder voorbereid! Ai Ai Ai...
De grote omloop ging over 40 km en liep over mooie brede banen. De km's gingen vlot onder de wielen en voor ik het wist stond ik aan de voet van het plaatselijke parcours. De aankomst zone liep lang omhoog. En wanneer je dan denkt eindelijk boven te zijn kwam je boven in de open vlakte en liep het nog zo'n 2 km smerig valsplat. Overigens met wind in de zij. Hoef ik er een tekeningske bij te maken? Au Au Au
"Ik mag niet plooien! Als ik afzie, doet het bij iedereen pijn! Ik mag niet plooien. Het is niet ver meer! Ze zullen wel stil vallen..." Een mantra die ik aframmelde tot we het hoogste punt bereikt hadden! Ik had de raid naar de top overleefd, zonder al te veel kleerscheuren. In het plaatselijke rondje kwam er ook nog een bergje met kasseien. Ik wil het wel vergelijken met Nokere berg, maar dan zonder leuke aanloop en zonder gootje.
Het afzien ging verder, en in de tweede van de 4 plaatselijke rondes belande ik in een omvangrijke groep van een renster of 20. (Achter het reeds goed geslonken peloton wel te verstaan) De laatste ronde mochten we niet meer afleggen maar met 100 km op de teller mag ik best tevreden zijn.
Mijn gevoel op de fiets wordt steeds beter en ik besluit hieruit dat ik een acceptabele winter heb gehad. Er is nog werk, veel werk maar er is licht inzicht. Want de zon is opkomst en de lente in het land! Hihi
Overigens quote van de dag: Het moment waarop ge beseft dat ge naar de wc bent geweest en ge hebt u broek weer aan, maar ge hebt al warming up op u benen en die zalf heeft tegen u zeem van u broek gezeten. Dat moment is aangebroken. (Zelf te gokken over wie het gaat, en deze keer is het zeker niet van mij...) ( Voor wie de effecten van warming-up niet kent, het is geen aanrader om dat op weke delen te smeren.)
Het was weer plezant!
Eveline Zondag ben ik er weer met meer weer (en koersfeiten)...
Op aanduiding van de ploeg vertrokken naar de éérste opdracht "Het Nobele Onbekende", ook de weersomstandigheden zaten niet mee. Winterse omstandigheden een 0°C met een gure Oostenwind met windkracht 4 met als gevolg gevoelstemperatuur -8°. Dan wordt er nogal vlug gezegd, dat is voor iedereen gelijk. Mijn doelstellingen waren beperkt voor zo een zware starter maar vol goede moed met terug een frisse kop zou het wel lukken. De conclusie na de wedstrijd geen eindresultaat maar toch gelukkig, de doelstelling toch gehaald. Waar ik in de groep wilde blijven is het gelukt, waar ik had verwacht brak de veer die verdomde "Cote du Trieu" was er teveel aan en moest ik alleen verder. Uiteindelijk eindigde m'n wedstrijd aan de bevoorrading na 70km in Edelare, zoals verwacht een opsteker maar een zeer lastige.
Hierbij wil ik graag iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen! Ik hoop van harte dat al jullie dromen mogen uitkomen en dat 2013 beter wordt dan 2012.
Wat mezelf betreft beloof ik dit jaar beter te doen dan vorig jaar. Er zijn vele redenen voor een minder seizoen, maar wat het is geweest, is geweest en daar valt niet meer over te protocollen. Ik ben nu wel extra gemotiveerd om er dit jaar iets mooi van te maken.
Voor wie het nog niet weet, dat zal niet meer in de kleuren van het Sengers ladies cycling team zijn. Volgend jaar verdedig ik de kleuren van de sprinters Malderen. Toch wil ik nog graag de ploeg bedanken voor de mogelijkheden die ik de afgelopen twee jaar heb gekregen. Het waren twee mooie jaren met speciale ervaringen waar ik veel geleerd heb. Bedankt voor de kansen aan het team en de sponsors.
Wat nu komt is voor mij ook een vraagteken maar aan motivatie is er in geen geval gebrek! :)
Nog een criterium op mijn programma was dat van Wolvertem. Niet te ver uit de buurt. Het parcours was een perfecte rechthoek van 1 km omtrek. Mooi zo!! Na 5 ronden kwam de eerste tussensprint en reed een groepje weg. Ik wou wel maar kon niet mee, omdat ik loemp genoeg was geweest net er voor een inspanning te doen. Geen super zware, maar zwaar genoeg om te passen. De helft van Team Kleo reed vooraan, en de andere helft van dat team maakte het het peloton zo moeilijk mogelijk om de kloof te dichten.
Aangezien we van Sengers niemand mee voorop hadden waren we genoodzaakt zelf de kop te nemen in het peloton. We kwamen geen meter dichter. Hiervan profiteerde Arys. Ze wist dat we niet zouden kunnen meespringen bij een snoeiharde demarrage! Feit... Ze is helemaal alleen naar voor gereden. Ik kan er dan ook alleen maar veel respect voor hebben, want dat was een mooi manoeuvre!
In de voorlaatste ronden begonnen ze ieder om beurt nog weg te springen, en ik kreeg het er serieus van op mijn heupen. Niemand zou die gaten nog gaan toerijden, dus deed ik het alleen. De twee weggesprongen meisjes reed ik gemakkelijk voorbij en ging zo nog voor het peloton de laatste ronde in. In de laatste rechte lijn, kwamen de twee vluchters mij toch nog voorbij, maar ik eindigde met een halve fiets, nog net voor het sprintende pelton! :D Een soort van opsteker.
Vandaag ging goed, maar de keelpijn komt toch opzetten . Er hangt iets in de lucht dat ik niet graag heb!
Nu het tour de France circus weer voor een jaar opgeborgen is, is de tijd van de criteriums aangebroken. In afwachting van de profs mogen de dames ook wel eens present tekenen. Ik kreeg een uitnodiging om deel te nemen in Herentals. Tussen een zweterige massa volk mochten wij onze rondjes afhaspelen in het beklinkerde stadscentrum.
Kasseien troef! Maar het was een tof koerske. Ik kon nog een valpartij ontwijken. Mijn slechte benen van dit weekend waren verteerd en ik reed een vlakke koers. Ik kon koersen zoals ik dat wil. Op het einde reden nog twee rensters weg uit het compact overgebleven pelotonnetje. Ik sprintte me naar een 6de plaats, wat eindelijk nog eens een uitslag is. :)
Vorig jaar nog goed op mijn totter gegaan in deze mooie polder koers. De wind waaide toen hard en aangezien iedereen uit de wind probeert te rijden, maar er geen plaats is voor iedereen,... gingen ze op de grond. Gelukkig zonder al te veel ergs!
Een jaar verder... Het kleine vergeten dorpje ergens in West-Vlaanderen, daar waar de tijd bleef stilstaan, komt vandaag tot leven. Het café dat slechts enkele dagen per jaar de deuren opent trekt vandaag vele klanten aan. De dag dat de koers passeert is het kermis, het is feest. Het weer is goed, er waait een briesje door het vlakke polderlandschap. Een 50-tal rensters neemt de start.
De eerste ronde is het 'parcoursverkenning'. Op een rustig tempo leggen we de eerste ronde af. Wanneer iedereen weet hoe de wind waait, kan er eindelijk gekoerst worden. Nuja, een groepje van 6 krijgt in de tweede ronde al snel een mooie voorsprong. Het peloton maakt niet onmiddellijk aanstalte het groepje bij de lurven te nemen. Laat ze maar... Tot het te laat is. Er wordt na enkele ronden wel gekoerst, maar de kopgroep laat niet meer toe dat we dichter komen.
Ondertussen is ook de wind een factor geworden waar we rekening mee moeten houden. Alles wordt op het kantje getrokken en ik weet dat het daar gevaarlijk is. Ik zie het gewoon al afkomen... Achter mij hoor ik het lawaai van carbonnen fietsen die in elkaar haken en over het asfalt schuiven. 't is gebeurd, en ik lig er deze keer gelukkig niet bij!
Mijn benen waren vandaag brak zoals we dat soms zeggen. Ik was niet super slecht, maar ik kwam gewoon niet in de koers. Mijn benen hadden er geen zin in. Een vorm van vermoeidheid? Of een griepje dat zich aankondigt?
Amper twee dagen terug uit Bretagne en ik sta al weer aan de start van een koers. Zottegem-Strijpen ditmaal. Een lastig parcours dat verre van plat was. Ik had het -zeker in het begin van de koers- erg lastig. De benen waren duidelijk nog niet volledig gerecupereerd van mijn vier-daags avontuur in Bretagne. Een redelijk grote groep reed in het begin van de koers reeds weg. De samenwerking liep in het begin duidelijk niet gesmeerd in de kopgroep waardoor we nog tamelijk dicht kwamen. Ik had toen de sprong moeten wagen, maar twijfelde andermaal een beetje te lang. Ik dacht dat het peloton er wel vlot naartoe zou rijden. Niet dus.
Iets over half koers keek ik even achterom, huh? Waar is iedereen? Is die kopgroep zo groot? Met een goede 10 man vormden we het peloton, ongeveer evenveel in de kopgroep, en waar de rest naartoe was, ik weet het niet. Ik reed nog een zeer belabberde sprint. Mijn benen waren niet super, en ik zat aan de compleet verkeerde kant van de weg... Oeps.
Al bij al een redelijk tevreden gevoel. Deftig uitgereden, na een zwaar weekend. De komende weken zal ik er alleen maar voordeel uithalen normaal gezien.
Op 11 juli vertrokken we met de ploeg richting Bretagne, een verplaatsing van ruim 700km! Voor mij was dit het begin van een heel avontuur. Mijn eerste rondje op een lastig parcours. Ik moet toegeven dat de schrik er echt goed inzat. Overal vroeg ik naar het parcours, "zijn die bergen echt zo lastig? Hoelang is dat klimmen? Rijden ze hier hard?" Factoren waar eigenlijk niets aan te doen is, maar ja, schrik he.
Op donderdag ging dan de eerste rit van start voor 116km. In het begin had ik het wel wat lastig, vooral omdat mijn benen vol stress zaten. Maar eens we goed aan het rijden waren kwam ik in de koers en ging het steeds beter. Net voor de tweede klim reed ik lek! miljaarde, miljaarde! Ik wisselde snel en kreeg vandaag een uitstekende les in hoe ik terug in het peloton moet geraken. Marc gaf goede instructies over wanneer ik achter de auto's moest blijven en wanneer ik er voorbij moest. Op die manier kwam ik redelijk snel korter en kon ik terug de aansluiting met het peloton maken. Ook dank aan de ploegleiders van andere ploegen die mij meenamen in het zog van hun auto en die tekens deden dat ik even moest wachter achter de auto... Ploegmate Anna ging er in een groepje vandoor en sloeg er in om de eerste rit op haar naam te schrijven. Hoewel het kei hard regende stond ze op het podium te blinken in de 4 truien. Gele leiders trui, bolletjes trui, witte jongeren trui en groene sprinters trui... Alle truien dus. Mooi!
podium :)
Vrijdag stond een tijdrit geprogrammeerd. En als ik de gisteren nog geen stress had, dan wel vandaag! Ik heb van mijn leven nog geen tijdrit gereden, zeker geen van 16 km en al helemaal geen klimtijdrit... Zonder tijdrit fiets... Olé! Doelstelling? Binnen tijd binnen komen zou al heel erg fijn zijn! Reeds bij de verkenning wist ik dat het 16 lange kilometers zouden worden, mijn benen deden nog pijn van de eerste rit! Van in de start ging het direct bergop! Lastig! Maar dat is het natuurlijk altijd in een tijdrit. Het was ook tamelijk technisch! Veel draaien en keren. Ik finishte binnen tijd en ploegmaat Anna zette de puntjes op de i door nog maar eens te winnen. :)
opwarming voor de 4de rit
Dag drie ... 112km. Het gevoel was vandaag al een stuk beter en ik kreeg de opdracht om op het wiel van de luxemburgse kampioene te rijden. HAHA, ja allemaal goed en wel maar als het bergop is, is er geen houden aan! Helaas! Ik kon wel uitrijden, en toen we op het plaatselijk parcours kwamen trachte ik nog mee te springen met de uitvalletjes. Niet dat er nog veel opzat... Het peloton ging naar de massasprint, en de dag zat er weer veilig op!
De laatste dag, 106 km en zou volgens het roadbook de lastigste etappe zijn. Kijkend naar de hevige wind, zou het vandaag na 20km al gebakken kunnen zijn. Blijkbaar waren de andere ploegen evengoed gebrieved als wij, want iedereen wou vooraan zitten waardoor er eigenlijk niets gebeurde. Het eerste klimmetje was lastig maar ik kwam goed mee boven. Na goed 30 km reed ik weer lek in de afdaling net voor de tweede klim. Argh, Vandaag was het andere koek en ik kwam niet meer terug in het peloton. Het werden lange kilometers naar de finish! En ik zal me nog lang afvragen waar ik zonder die lekke band geraakt zou zijn. Het gevoel was goed maar met dag lastige parcours, weet je nooit hoe het zou uitdraaien... Helaas! Anna won nog maar eens de koers. Als ploeg hebben we het uitstekend gedaan! Iedereen deed wat hij kon! Het resultaat is dan ook echt wel super! Ik hou een heel tevreden gevoel over aan de koers in Bretagne. Ben blij dan ik mijn eerste rondje toch tot een goed einde heb kunnen brengen. Met een beetje geluk zijn we nu voor de zomer vertrokken... Dag drie ... 112km. Het gevoel was vandaag al een stuk beter en ik kreeg de opdracht om op het wiel van de luxemburgse kampioene te rijden. HAHA, ja allemaal goed en wel maar als het bergop is, is er geen houden aan! Helaas! Ik kon wel uitrijden, en toen we op het plaatselijk parcours kwamen trachte ik nog mee te springen met de uitvalletjes. Niet dat er nog veel opzat... Het peloton ging naar de massasprint, en de dag zat er weer veilig op!
De laatste dag, 106 km en zou volgens het roadbook de lastigste etappe zijn. Kijkend naar de hevige wind, zou het vandaag na 20km al gebakken kunnen zijn. Blijkbaar waren de andere ploegen evengoed gebrieved als wij, want iedereen wou vooraan zitten waardoor er eigenlijk niets gebeurde. Het eerste klimmetje was lastig maar ik kwam goed mee boven. Na goed 30 km reed ik weer lek in de afdaling net voor de tweede klim. Argh, Vandaag was het andere koek en ik kwam niet meer terug in het peloton. Het werden lange kilometers naar de finish! En ik zal me nog lang afvragen waar ik zonder die lekke band geraakt zou zijn. Het gevoel was goed maar met dag lastige parcours, weet je nooit hoe het zou uitdraaien... Helaas! Anna won nog maar eens de koers. Als ploeg hebben we het uitstekend gedaan! Iedereen deed wat hij kon! Het resultaat is dan ook echt wel super! Ik hou een heel tevreden gevoel over aan de koers in Bretagne. Ben blij dan ik mijn eerste rondje toch tot een goed einde heb kunnen brengen. Met een beetje geluk zijn we nu voor de zomer vertrokken...
Het was wel niet mijn troffe maar mocht em toch effe vasthouden ;)
Eindelijk eens koersen in de buurt. Het was weer een hele organisatie om de dames elite rond dezelfde tijd als de junioren mannen te laten starten maar daar lag ik niet wakker van want eigenlijk was ik kei gemotiveerd. Helaas volstaat motivatie natuurlijk niet om een goede koers te rijden. Ik had geen super dag. Ondanks dat het parcours met ligt had ik het in de koers niet gemakkelijk.
Tegen het einde van de koers kwam ik er wel wat door en ik maakte me op om mee te gaan sprinten. Ondertussen was er wel al een groepje op kop geraakt, maar een mooie ere plaats zou ook eens niet slecht zijn. Ik liet me opzij zetten in de voorbereiding en zat natuurlijk veel te ver bij het ingaan van de sprint.Zo duwen en trekken dat ze deden, ongelooflijk. Is dat dan van niet beter kunnen als je 20ste wordt? Heb je dan een slechte koers gereden? Ik vraag het me af, blijkbaar wel...
Het volgende op het programma: Tour feminin de Bretagne Au' revoir! :) Eveline
Twee dagen geleden in Steenokkerzeel gekoerst, gisteren stevig getraind en vandaag dus weeral koers... Kijken hoe het herstel is na drie zware dagen want binnen enkele weken zal ik aan de start staan in in de tour feminin de Bretagne!
In het begin van de koers had ik het nogal lastig. Mijn beentjes deden nog een beetje pijn van de voorbij dagen maar gedurende de koers kwam ik er wel een beetje door. In de eerste ronden reden al twee meisjes weg en we zagen ze voor het einde van de koers niet meer terug. Vechtend tegen de wind haspelde het peloton de rondjes af. Uiteindelijk waren en nog twee meisjes die de sprint van het peloton konden ontspringen. Ik reed me naar de 15de stek.
Hoewel het gevoel eigenlijk super goed was op het einde liet ik mezelf weeral inpakken in de sprint voorbereiding. Quel merde! Een deftige sprint heb ik dus andermaal niet kunnen rijden maar toch legde ik beslag op de 16de plaats. Ik ben klaar voor de zomer (denk ik) :)
