Vandaag wil ik graag nog eens een lied laten beluisteren van mijn groot super idool, Edith Piaf.
Het is een lied dat iedereen kent, zelfs wereldwijd.

Het lied dateert van 1959.
De muziek is van, George Moustaki. De tekst werd geschreven door, Marguerite Monnot.

Ik was een kind van zeven toen men dit lied op de radio speelde en verstond toen nog geen woord van de Franse taal.
Het is moeilijk te omschrijven wat ik voelde toen ik het voor het eershoorde.
Maar het is een feit dat ik gefascineerd zat te luisteren, volgens pa.
Het verwonderde hem dan ook niet dat ik een grote fan werd

Misschien was het de dramatiek die doorheen het lied klonk dat mij aantrok? Het gevoel dat ik niet de enige was met verdriet? Who knows?
Maar vanaf dat moment was ik dus grote fan van, Edith Piaf. En dat is met de jaren enkel maar toegenomen.

Net zoals de meeste van haar teksten, vertelt ook dit lied over liefde die gepaard gaat met verdriet. Uit het leven gegrepen en als het ware op haar lijf geschreven.
Want door haar eigen achtergrond en haar levensstijl kon zij die teksten brengen als geen ander.

Het lied vertelt het verhaal van een meisje (een prostituee?) uit de havenbuurt en duidelijk van lagere klasse.
In de stad ziet ze elke dag een heer wandelen met aan zijn arm een mooie jonge vrouw.
Zij is stiekem verliefd maar weet dat haar liefde nooit zal beantwoord worden, want hij merkt haar niet eens op.

Op een dag ziet ze de man alleen wandelen. Hij heeft duidelijk verdriet.
Dat doet haar pijn en ze spreekt hem aan en zegt: “U kent me niet, Meneer, Ik weet, ik ben een niemendalletje… slechts een schaduw van de straat, …maar ik zie uw verdriet…U hebt het koud, Meneer… hier bij mij vind U warmte…
…Maar U huilt, Meneer…en er is zoveel moois om van te genieten…Leg uw pijn aan mijn hart…uw hoofd in mijn schoot…en uw voeten op mijn tafel… en lach, zing en dans samen met mij, Meneer.”

Luister en geniet van dit (naar mijn mening) grandioos lied:

MILORD