Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
11-09-2015
Let it be
Er is de laatste tijd zoveel om te becommentarieren, anderen doen het wel, dat mij de goesting ontbreekt om er ook maar iets over te zeggen. De vluchtelingen bij voorbeeld, ik kan niet anders dan zeggen dat ik van mijn sokken geblazen ben door de totale ommezwaai van de sociale media, die van zacht uitgedrukt rassenhaat oversloegen naar "welcome" toen de foto van een dood jongentje op het strand getoond werd. Ineens had men mededogen voor dezelfde mensen die de dag ervoor uitgespuwd werden.
Ik kan daar niet tegen !
Zo is het ook met het voetbal, het nationale elftal. Mensen, mensen toch. Ze hebben een barslechte wedstrijd gespeeld, akkoord, maar ze maken een wereldgoal, geen gepruts maar een zuiver uitgespeelde counter volgens het boekje, balrecuperatie, zuivere pas naar de flank, doorgaan en 100 % zuiver terugleggen op de inlopende speler. En dan hadden ze zo al een tweetal andere wereldaanvallen gemist, De Bruyne en Naingolan. Vroeger kregen ze zo geen enkele kans voor mekaar. Een klasseflits en de wedstrijd beslissen daar gaat het om, de rest is zever in pakskes. Het negatieve gedoe nu :
Ik kan daar niet tegen.
Het laatste en dan zwijg ik. Wij gaan er zogezegd allemaal op achteruit, inleveren, besparen, straks denken de mensen nog dat ze geen eten meer gaan hebben. Ik vraag iedereen eens stil te staan en eens na te denken wat wij allemaal aan confort hebben dat onze directe voorouders niet hadden en wij kunnen missen. In een andere tijd en andere plaats was ik reeds lang dood en begraven geweest of in het beste geval overgeleverd aan de willekeur en mededogen van mijn nakomelingen. Wat zou het nu slechter zijn?
Dit mag zeker niet in mijn nonseum ontbreken, een werk van de architekt Hundertwasser. Deze was een oostenrijker en volgeling van Gaudi. Zijn motto was : "in de natuur is niets recht of symetrisch, heb je ooit een rechte boom of een symetrisch bos gezien? Waarom zou de architektuur dan recht en symetrisch moeten zijn!" Zijn werken zijn krommer dan de Segrada Familia, en steviger dan de dom van Keulen. Krom is de norm.
Het museum van nonsens of het museum van nutteloze zaken
Ik ga solliciteren voor de job als conservator in het museum, het "nonseum" in Herrnbaumgarten, Oostenrijk. Hieronder een voorsmaakje van soepborden met een afvoer. Prachtig toch.
Vroeger, en dan bedoel ik 30 - 40 jaar geleden, was er voor elk restaurant vijftig cafés. Nu is er voor elk café vijftig restaurants. Wij vroegen aan de meisjes :" ga je mee iets drinken ?" Nu is het :"zullen we samen eens uit gaan eten ?"
Tijden veranderen. Nu heeft men uitgevlooid dat een meisje dat goed gegeten heeft makkelijker te verleiden is. Ook de liefde van de vrouw gaat door de maag.
Waar is de tijd dat wij er van droomden om dit te bezitten en indruk op de meisjes te maken. Maar het mocht niet van thuis "veel te gevaarlijk". Nu begrijp ik het. Dit is de originele "Royal Nord". Die "brommers" gingen tot 80-90 km per uur, en het was levensgevaarlijk. Die stoere mannen waar wij zo naar opkeken reden natuurlijk zonder helm of bescherming. Dat er geen dodelijke ongelukken mee gebeurd zijn mag een wonder heten. Het enige dat toen veiliger was dat er weinig verkeer was. Wij voetbalden op de openbare weg en stopten even als er een auto kwam. Het aantal auto's in ons dorp waren te tellen. Wij amuseerden ons soms met de nummerplaten van de auto's op te schrijven. Dat was gemakkelijk bij te houden.
Ik kan me de haartooi en de kleding van de meisjes van toen nog levendig herinneren, en het clipje hier is geen haar overdreven en hun klederdracht was alsof ze bij de paus op audientie moesten.
Mc Dermott vertelt het verhaal uit de eerste wereldoorlog waar duizenden Australiers en Nieuwzeelanders sneuvelden op het schiereiland Gallipoli in Turkije. Duizende jonge onvoorbereide mannen liepen onwetend in de val van de Turken en werden uitgemoord. Hartverscheurend, vreselijk drama. De geallieerden landen op het strand van Sulva Baai, waar zij op het open strand een weerloos doelwit waren van de goed gewapende en voorbereide turkse troepen, die vanuit de heuvels achter het strand de weerloze soldaten konden neermaaien. Ondanks dat het duidelijk was dat het een onmogelijke opdracht was bleven de geallieerden koppig nog maanden volhouden, wat duizenden nutteloze slachtoffers tot gevolg had. Elk jaar wordt dit nog herdacht door duizenden, vooral jongere Australiers, Nieuwzeelanders en Turken die een indrukwekkende herkenking houden, wat nog te zien was vorig jaar op de VRT, in de repotage over de voettocht langs de frontlijn van Nieuwpoort tot Gallipoli.
Ik wou dat ik dit geschreven had. Je moet luisteren tot het einde, dat is het mooist. Het is een groot poeet die schrijft :"ik wil op de grens begraven worden, mijn hoofd in België en mijn kont in Nederland!"
Guido Belcanto is een onderschat artiest, met een mooie stem.
Een doodlopende straat, een pijpekop, een cul de sac, of een dead end street.
Het is zaterdagavond en we gaan naar ons favoriet café, er is veel volk en iedereen praat door mekaar. De muziek speelt een vrolijk liedje maar we voelen ons melancholisch. We lachen geforceerd en proberen vrolijk te zijn. Patron geef er nog eentje.
Ik ben Guilmet Michel
