Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
11-11-2015
Mijn preek
Ons huis is kapotgeschoten, de angst om te sterven grijpt iedereen naar de keel. Mijn oom en tante werden gisteren dood in hun woning gevonden. Wat moet ik doen? De meeste van de buren en dorpsgenoten zijn gevlucht. Wij zullen dan ook maar… Ik heb mijn spaarboekje leeggemaakt en een overlevingspakket samengesteld en in een rugzak gepropt. Mijn spaarcenten heb ik aan een man gegeven die mij beloofd heeft mij op zijn boot mee naar Europa te nemen. Stijf van de schrik nemen mijn vrouw, ik en de drie kinderen een gammele boot die ons misschien tot over de Middellandse Zee zal brengen. Waarschijnlijk zullen we verdrinken, maar alles is beter dan de uitzichtloze angst voor de terreur die we hier moeten ondergaan. Ik moet iets doen !
Na een lange tocht vol ontbering, honger, vermoeidheid en miserie komen we aan in het opvangcentrum in Brussel. We krijgen eten en onderdak en warmte .
Het is allemaal de schuld van de vluchtelingen, ze komen hier en krijgen onderdak, eten en warmte, terwijl wij zelf ons bezoek aan het restaurant moeten betalen en een toelage, bijna zo groot als ons pensioen, waarvoor wij ons leven lang hebben moeten werken. Zij krijgen hun medische zorgen gratis terwijl wij moeten betalen. Dat wij het nog nooit zo slecht hadden is hun schuld. Het is de schuld van de vluchtelingen dat wij allemaal een huis , een auto, een TV, een GSM …. Ik zal maar ophouden zeker.
Waar is de christelijke of zelfs humane plicht om de naaste te helpen en niet te zeggen “er is geen plaats in de herberg”. Mijn maag draait zich wanneer ik weer zo een mail krijg met verdraaide waarheden. Er zijn minder vluchtelingen dan supporters bij een match van de rode duivels. Het is een probleem, akkoord, maar het is niet de schuld van die sukkelaars, maar van hun leiders waar wij zo nodig wapens , en andere bucht moeten aan verkopen , en hun buurlanden waar wij zelfs geen opmerking tegen durven maken en die de oplossing in hun macht hebben maar het vertikken.
Toch is het allemaal de schuld van de vreemdelingen en meer speciaal van de vluchtelingen. Straks zijn we allemaal moslims en helpen we misschien onze broeders. Ja want de islamisering is bezig dagelijks bekeren zich belgen tot de islam, laat mij lachen….
Een wankelende verdwaasde bokser na een uppercut. Onze geest speelt een gevaarlijk spel met ons, we vergeten nare herinneringen en de eerste liefde wordt romantisch, niet het stuntelig gedoe en de lange stiltes die vielen en je niets interessant te vertellen wist en het nare gevoel in de maag omdat je niet wist wat te doen, hulpeloos helemaal niet de held uit de boeken. Gelukkig maar dat we vergeten.
17 october 2015 - inhuldiging standbeeld Eddy Merckx in Kiezegem
Gisteren is het standbeeld van Eddy Merckx in Kiezegem ingehuldigd. De kou kon niet beletten dat een warm gevoel door mij ging toen Eddy Merckx het doek dat over het standbeeld hing met een zwierig gebaar naar beneden haalde. De kunstenaar die het standbeeld maakte, Luc De Blick, legde zijn compositie uit, het stelt de eerste overwinning van Eddy Merckx in de ronde van Frankrijk voor en dan zijn werelduurrecord. Het is geen statisch beeld maar een mooie compositie die de loopbaan van Eddy Merckx perfect weergeeft. De fiets is die van het werelduurrecord.
Wij zijn deze morgen gaan varen - ballonvaren wel te verstaan. Het was prachtig, opgestegen in Lummen, achter het bejaardentehuis, zonder bijbedoelingen, en een uur en 18 km verder neergekomen in het midden van nergens in Oostham, Gerhees of zoiets, niet uit te spreken door onze westvlaamse piloot... Hergees? Erhees? Enfin, geen touch down maar zachtjes zette de mand zich neer in het gras en liet het hele gevaarte beweegloos achter. Perfect en een punt afvinken!
Ik sleep hem voor de rechter. Met de haren, op de grond liggend wordt hij voortgesleept tot voor de rechter die op een troon zit en meewarig naar de verschoppeling beneden staart. "Verdedig u", maar hij krimpt in mekaar en slaat de handen voor zijn ogen. "Heb mededogen!!" maar ik wuif het weg met een achteloos gebaar..
Een bandopnemer was de absolute toptechnologie van de zestiger jaren. We konden onze favoriete plaatjes zelf opnemen. En zelfs tussenteksten inspreken. Nu lijkt dat allemaal heel gewoon, maar toen....
De directeur van een groot autoconstructiebedrijf geeft een grove fout spontaan toe, zonder eerst staalhard te ontkennen, dan proberen het in iemand anders zijn schoenen te schuiven om dan zo iets van "wir haben es nicht gewusst" te proberen. Is de moraal dan toch veranderd ? Ik geloof er niets van, alleen de strategie is veranderd. De waan(zin) van de dag!
Spijtig dat bijdetijds gestopt is met dagelijks sonnetten te,produceren. Het waren prachtige gedichten, nu en dan gestoffeerd met een mooi liedje. Ik zou het willen overnemen maar ik kan het niet en ik weet niet hoe, ik weet niet hoe.
Er is de laatste tijd zoveel om te becommentarieren, anderen doen het wel, dat mij de goesting ontbreekt om er ook maar iets over te zeggen. De vluchtelingen bij voorbeeld, ik kan niet anders dan zeggen dat ik van mijn sokken geblazen ben door de totale ommezwaai van de sociale media, die van zacht uitgedrukt rassenhaat oversloegen naar "welcome" toen de foto van een dood jongentje op het strand getoond werd. Ineens had men mededogen voor dezelfde mensen die de dag ervoor uitgespuwd werden.
Ik kan daar niet tegen !
Zo is het ook met het voetbal, het nationale elftal. Mensen, mensen toch. Ze hebben een barslechte wedstrijd gespeeld, akkoord, maar ze maken een wereldgoal, geen gepruts maar een zuiver uitgespeelde counter volgens het boekje, balrecuperatie, zuivere pas naar de flank, doorgaan en 100 % zuiver terugleggen op de inlopende speler. En dan hadden ze zo al een tweetal andere wereldaanvallen gemist, De Bruyne en Naingolan. Vroeger kregen ze zo geen enkele kans voor mekaar. Een klasseflits en de wedstrijd beslissen daar gaat het om, de rest is zever in pakskes. Het negatieve gedoe nu :
Ik kan daar niet tegen.
Het laatste en dan zwijg ik. Wij gaan er zogezegd allemaal op achteruit, inleveren, besparen, straks denken de mensen nog dat ze geen eten meer gaan hebben. Ik vraag iedereen eens stil te staan en eens na te denken wat wij allemaal aan confort hebben dat onze directe voorouders niet hadden en wij kunnen missen. In een andere tijd en andere plaats was ik reeds lang dood en begraven geweest of in het beste geval overgeleverd aan de willekeur en mededogen van mijn nakomelingen. Wat zou het nu slechter zijn?
Dit mag zeker niet in mijn nonseum ontbreken, een werk van de architekt Hundertwasser. Deze was een oostenrijker en volgeling van Gaudi. Zijn motto was : "in de natuur is niets recht of symetrisch, heb je ooit een rechte boom of een symetrisch bos gezien? Waarom zou de architektuur dan recht en symetrisch moeten zijn!" Zijn werken zijn krommer dan de Segrada Familia, en steviger dan de dom van Keulen. Krom is de norm.
Het museum van nonsens of het museum van nutteloze zaken
Ik ga solliciteren voor de job als conservator in het museum, het "nonseum" in Herrnbaumgarten, Oostenrijk. Hieronder een voorsmaakje van soepborden met een afvoer. Prachtig toch.
Ik ben Guilmet Michel
