Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
12-03-2018
Top 200 -
Ik ben op nummer 195 de top 200 van Seniorennet ingeduikeld, geen flauw benul hoe dat komt. We gaan onverdroten verder totdat het zoveel wordt dat ik moet beginnen snoeien. Het is voorjaar nietwaar !
Van 2008 zet ik regelmatig iets op mijn blog.seniorennet.be en als u zich afvraagt of er enige logica inzit, moet ik bekennen van niet. De enige rode draad is mijn geboortedorp Geetbets en de nostalgische terugblik op mijn jeugd, en kleurrijke figuren uit die tijd.
Als je helemaal naar beneden schrollt staat er een pijltje dat naar links wijst en als je daarop klikt komt de volgende pagina. Als je dat zo een paar maal doet kom je in 2008 mijn begin tien jaar geleden !
Jozef Schepers, ° Budingen 5/3/1877 + Geetbets4/9/1952, was de laatste Suisse of kerkbaljuw van de Sint Pauluskerk te Geetbets. Hij was gehuwd met Mathilde Bamps de zus van mijn grootvader Emile Bamps.
Nog een betsenaar die de moeite waard is om naar te luisteren. In een interview aan voor
webbekomsbroek@vlaamsbrabant.be doet hij zijn verhaal dat ik hieronder weergeef :
"60 JAAR BROEK WAT MOGEN WE ONS HIER BIJ VOORSTELLEN?
Tony: Even mezelf voorstellen: ik ben Tony Vanbrabant (°1947) en ik kom uit Geetbets. Al 42 jaar wonen we - mijn vrouw heet Annemarie Smets - in Kaggevinne.
In mijn lagere schooltijd ging ik vanaf mijn tiende jaar naar het atheneum in Diest. Die school lag toen nog aan de Veemarkt in het centrum van de stad. De logische verbinding in die tijd was “de trein”: door Geetbets reed tot einde september 1957 de reizigerstrein Tienen – Diest – Leopoldsburg – Mol (Lijn 22). Wij woonden ongeveer 1 km van het station in Geetbets en ook in Diest was het nog een km wandelen tot de school… dat vonden we heel normaal. De jaren nadien pendelden we met de bus naar school.
HEB JE NOG HERINNERINGEN AAN DIE JAREN IN DE TREIN?
Tony: Ja, de mooiste herinneringen zijn van 1956. Toen reed nog de stoomtrein en dat vonden wij, kwajongens van een jaar of tien, de max! Wij stonden erbij en keken ernaar hoe die stoomtrein siste, stoom uitspuwde en een hitte verspreidde: gewoonweg plezant om mee te maken. We probeerden om elkaar in de damp te duwen of te laten verschieten van het plotse gesis… We vonden het een stap achteruit toen in 1957 de “mazouttrein” de opvolger werd van onze stoomlocomotief… wat een stank verspreidde die dieseltrein: de lol was eraf!
Wat ik me ook nog herinner was dat we bij het wachten op de trein capsules van lege flesjes op de sporen legden: mooi om te zien hoe de treinwielen de kurkjes platdrukten . We zijn daar mee gestopt toen een kwade stationschef ons streng waarschuwde dat onze vaders de rekening toegestuurd kregen als er ooit een trein zou ontsporen!
WEET JE NOG IETS VAN JE PASSAGE MET DE TREIN DOOR HET WEBBEKOMS BROEK?
Tony: Het was dat uitgestrekt groen gebied met weiden en bomen waar geen mens woonde… in de winterperiode was het soms alsof we met de trein door de zee reden. Langs beide zijden van het spoor een zee van water zo ver je zien kon! Soms zag het er sneeuwwit of was het een ijsvlakte: beelden die bijblijven. Beelden die ik niet meer heb zijn die van het stationsgebouw of de andere dienstgebouwtjes… daar moet ik toen geen oog voor gehad hebben!
HEB JE NU NOG EEN BAND MET HET BROEK?
Tony: Tot 20 jaar geleden ging ik af en toe vissen in de vijvers in het Webbekoms Broek. Zo had ik soms een babbel met de laatste boer van ’t Broek die in een caravan woonde. De laatste jaren pikken we regelmatig in op het wandelaanbod van het Bezoekerscentrum: vooral de begeleide vogelwandelingen doen we graag mee. Van kindsbeen af boeit de vogelzang me. Van zeker 60 vogelsoorten herken ik meteen welke vogel het is … het is om ’t even of de vogel naar buiten komt met zijn lok- of alarmroep of zijn typische vogelzang. Wellicht dat ik vanuit die belangstelling in 1993 een cursus natuurgids in Tienen gevolgd heb.
NATUURGIDS? EN TOCH NIET ACTIEF ALS GIDS?
Tony: Pas op… niet te vlug oordelen! In de periode dat ik de cursus volgde heb ik mee de afdeling van Natuurpunt Scherpenheuvel opgericht en me daar enkele jaren intens voor ingezet. Vanuit die contacten gidste ik voor de scholen van Scherpenheuvel-Zichem wandelingen in de Demerbroeken. Ik heb er toffe herinneringen aan om met schooljeugd in de natuur actief te zijn in dat boeiend gebied: het trilveen beleefden de gasten als ‘n reuze springkasteel en in de gekneusde knotwilgen en knoteiken ontdekten ze kabouters en elfjes… De laatste jaren heb ik mijn handen meer dan vol met mijn tuin en mijn hobby’s.
GAAN WE NOG EVEN JE TUIN IN?
Tony heeft een pracht van een natuurtuin: 34 are groot gelegen tussen de velden en weilanden met uitzicht op de basiliek van Scherpenheuvel en de abdij van Averbode. Achter in de tuin, verscholen tussen fruitbomen en takkenwallen staan de bijenkorven. Iets verder lonkt een tomaten serre die hij zelf in mekaar geknutseld heeft. Her en der zijn er composthopen en er is nog ruimte zat voor een groentetuin, een kippenren en een duivenhok.Een tuin waar vlinders graag in vertoeven… zijn laatste gekleurde bezoeker was een Spaanse Vlag… de eerste keer in jaren dat die mooie vlinder zijn tuin aan deed. Dichter bij het huis , onder een afdakje, is een lemen broodoven … ook weer zelf gemaakt! Annemarie is verlekkerd op zijn brood!
Gedenksteen gesneuvelde weerstanders bij de overval op 8/4/1944
Voor zover ik mij kan herinneren werd er ieder jaar op 11 november een herdenking gehouden bij de verschillende monumenten voor de gesneuvelden van WO II, zo ook bij de gedenkplaat aan het station van de twee gesneuvelden bij de overval namelijk Albert Lavigne en Isidoor Bamps. Ik ben van 1970 weg uit Geetbets en heb vanop afstand de teloorgang van ons spoorwegverleden gadegeslagen. Het stationsgebouw, de diverse seinhuisjes (ruthuisjes in de volksmond) heeft men met de grond gelijk gemaakt. Dit zijn vijgen na pasen, maar men had evengoed het stationsgebouw kunnen inrichten als fietscafé aan de spoorwegroute, te vergelijken met Wilderen en in mindere mate Budingen, en zo een belangrijk stuk erfgoed redden. Maar ja, de heren van Bets hadden zoveel meer, grootser en belangrijk te redden, zoals de Heerlyckheid van Elsmeren, het Monikkenhof van Vlierbeek, het "goed van Storms ... enz. Die armzalige gebouwen van een station, seinhuisje, pfff... . Gevolg nu staat de gedenksteen ingemetseld in een muur van de gemeenteloodsen. Als je goed zoekt zal je het wel vinden.
Wee het volk dat zijn geschiedenis vergeet !
De verloren grandeur van het spoorwegstation met de los- en laadkaden voor steenkool en suikerbieten, die de ganse regio bevoorraden met steenkool en het mogelijk maakten dat de boeren hun suikerbieten aan de suikerfabriek van Tienen konden leveren. We spreken nog niet van het belang van deze spoorweg omdat het de regio ontsloot en ineens mogelijk maakte dat de enorme voorraad aan werkkachten aan de slag konden in de industriegebieden van de streek. Zo geraakte veel voormalige armoezaaiers van loonwerkers ineens aan goedbetaalde jobs in de ijzergieterijen in Wallonie, de mijnen in Limburg en andere industrie in Tienen, Diest en Sint Truiden waren plots bereikbaar. Zonder de spoorweg was dit niet mogelijk geweest.
Naar aanleiding van een vraag van een geintresseerde :
Overval op het postkantoor te Geetbets op 8/4/1944 (vervolg.....)
De juiste toedracht zullen wij waarschijnlijk nooit achterhalen. Ik weet niet of je de reputatie van de betsenaren een beetje kent, maar zij staan erom bekent zeer zwijgzaam te zijn. Zo is er zo een 40tal jaren geleden een dubbele moord gepleegd op een bejaard echtpaar. Iedereen wist wie het gedaan had en niemand sprak. Het is tot op heden onopgehelderd alhoewel het gerucht onlangs liep dat de moordenaar van toen begraven was. Zoveel men zwijgzaam was evenzeer werd er tegen de sterren op geroddeld. Dit maar om te zeggen dat er veel verteld wordt, maar weinig als waar publiek gemaakt wordt (alle facebook berichten, fake news en ander getwitter verbleken hierbij).
Eerst even de zaken waar we zeker van zijn: op 8/4/1944 zijn vier gewapende mannen het postkantoor in het spoorwegstation van Geetbets binnengevallen. Twee gingen naar buiten de wacht op het perron optrekken, Albert Lavigne en Isidoor Bamps. De twee anderen, Dominidus Knaepen en Albert Gilissen, blijven binnen en gijzelen de postbedienden. Op dit ogenblik rijdt een onaangekondigde trein het station binnen. Er wordt geschoten en de twee die de wacht hielden op het perron zijn neergeschoten en levensgevaarlijk gewond. De twee die binnen de postbedienden onder schot hielden sloegen zonder buit op de vlucht. Er was op het ogenblik veel geld in het postkantoor aanwezig omdat er een uitbetaling was van .....?
Ik weet 100 % zeker van mijn vader die waarnemend stationchef was dat de trein niet voorzien was en buiten de normale dienstregeling reed en dat er gewapende SSers in de trein zaten (bewaking van vervoerde goederen ??). Van mij moeder die als bediende aanwezig was in de post weet ik dat er niets meegenomen is en dat er van de passagiers op de trein niemand binnen geweest is of de trein verlaten heeft, en de trein onmiddellijk terug vertrokken is. Dit opent een waaier aan veronderstellingen. Het was puur toeval dat die trein juist op dat ogenblik het station binnenreed en de bewakers dachten dat hun trein overvallen werd en de overvallers dood geschoten hebben, of heeft de jonge Isidoor Bamps voor wie het een van de eerste opdrachten was, gepanikeerd en geschoten, waarop de duitsers? of rijkswachters terugschoten ? Dit lijkt weinig waarschijnlijk, maar mogelijk.
Volgens mijn ouders, maar zij konden dit niet hard maken omdat er geen bekenden bij waren en geen enkel bewijs, waren de duitsers, de bezetters op de hoogte dat er een overval zou plaatsvinden en hebben zij ingegrepen met een voor hun totaal veilig manoever, goed beschut in een trein en gewapend.
Dan rijst de vraag : waarom is de trein onmiddelijk na het neerschieten van de twee leden van het geheime leger, doorgereden en hebben zij geen actie in het station ondernomen ? Achteraf is er ook geen onderzoek geweest, bizarre.
Nog steeds volgens mijn ouders, maar nu zitten volop in de speculatie, zou ofwel iemand van binnenuit het Geheime Leger de duitsers gebrieft hebben, of wisten ze het door spionage. Dat ze de anderen ongemoeid gelaten hebben en er geen onderzoek gekomen is om de overvallers te straffen spreekt dit tegen. Was het een bewuste executie van Albert Lavigne en was Bamps de ongelukkige die het vuur opende of terug schoot? Waarom most Lavigne dood?
Is hij in het hospitaal van Diest het zwijgen opgelegd, omdat hij het door had?
In elk geval het officiele verhaal is weinig geloofwaardig, men heeft het toeval een handje geholpen. Maar wie en waarom? Men suggereert ook dat iemand van plan was zich persoonlijk met dat geld te verrijken, maar dat niet doorgegaan is.
Als iemand andere aanwijzingen heeft ze zijn altijd welkom.
Ik heb de grafrede ooit gelezen maar ik weet niet meer waar. ik ga terug zoeken. Iemand die er in Diest bij geweest is kan misschien helpen.
Dit leest als een betere misdaadroman
Overval op het postkantoor te Geetbets op 8/4/1944Â (vervolg.....)
Hierbij wat fotos die je vrij mag gebruiken. Mijn vader was Emile Guilmet en mijn moeder Bertha Bamps.
Als je heel goed kijkt zie je op foto van het station op de zijgevel de gedenkplaat. De linker zijde van het gebouw was de post en de RTT; de telefooncentale, Geetbets was een aparte zone binnen de regio Hasselt. Spijtig maar het station is afgebroken en de gedenksteen is nu ingemetseld in de muur van het gebouw van de opslagruimtes van de gemeente, schande.
Momenteel zijn er verbouwingswerken aan het gemeentehuis en is het heemkundig museum ondergebracht in een opslagloods. Dat is de moeite waard voor een bezoek als het einde maart terug zal open gaan . Daar is ook een belangrijke verzameling van oorlogsmateriaal, info en fotos met speciale aandacht voor de neergestorte vliegtuigen.
Man, kou hebben we geleden. Dossin was een oud gebouw met dikke muren, tochtige vensters en grote slaapzalen voor 40 man. Een "duvel" een potkachel kreeg de kamer niet verwarmd. Wij gingen dan maar naar de kantine waar het relatief warm was. Het heeft gesneeuwd en gevroren, het was een van de koudste winters van de eeuw. Naar het oefenveld in Katelijne-Waver was ook alles behalve een uitstapje. Vijf kilometer marcheren dat ging nog, maar dan door die sneeuw ploeteren brr... Ik herinner mij Mil die kwam met zijn camionette het oefenveld opgereden en als wij even mochten pauzeren was hij daar met warme koffie en snoep. Wat zag ik die man graag.
Men zegt dat dit je harder maakt, vergeet het. Ik heb er alleen een afschuw voor de koude aan over gehouden, die ik nu 50 jaar later probeer te bedwingen met een ijskoude douche elke morgen. Voor de rest heb ik leren stratego spelen, en euh..... plantrekkerij.
Na de tweede wereldoorlog was er in Europa dank zij meerdere factoren zoals een veilige omgeving, betere gezondheidszorg, beter en meer voedsel en diverse uitvindingen, de fameuze "babyboom". Nooit werden er meer baby's geboren die ook volwassen werden, samen met de vrouwen die studeerden en mee gingen werken. Dit gaf een ongelooflijke explosie van werkkracht, talent en een enorme ontwikkeling van de mensheid. Wat men blijkbaar vergat is dat 60 jaar later deze generatie oud werd. In België had men via brugpensioen deze grote menigte zonder werk, het mocht niet, gezet. Zij werden verplicht de meest vreselijke hobby's te beoefenen om de tijd te doden en niet in het zwarte gat te vallen. Blijkbaar was men vergeten dat de volgende generatie niet meer zo talrijk was en de arbeidsmarkt danig in de war geraakte. Nu zitten we met de gebakken peren. Er zijn geen IT mensen te vinden, stielmannen zoals lassers, electiekers, loodgieters en metselaars moeten uit Polen, Roemenië of Hongarije komen. Een genie had ergens niet beter gevonden dan deze leegte proberen op te vullen met een wet om iedereen belastingvrij en zonder sociale bijdagen tot 500 € per maand te laten bijverdienen. Dan is er een idioot die beweert dat vluchtelingen opvangen onze sociale zekerheid zal in gevaar brengen ! Rijm dat maar eens samen. Ik hoop dat men toch nog een greintje gezond verstand overheeft en het zo een vaart niet zal lopen en dat het op de borst geklop voor de verkiezingen was.
Mijn gouden raad van tante Kaat is : mensen helpen is een morele plicht en vluchtelingen onderdak geven een van de katholieke goede werken dus stimuleer het in plaats van te straffen en help zo het probleem een beetje mee op te lossen. Secundo : gepensioneerden, ook de weinig overblijvende bruggepensioneerden, zouden tot 500 € per maand (6.000 per jaar) mogen bijverdienen, dit wel volgens de officiële wegen aan te geven en vervolgens automatisch aftrekbaar maken in de personenbelasting, dit zou mogen voor knelpuntberoepen. Iedereen heeft wel een beroep dat hij had willen uitoefenen en nu kan het zonder stress en die 500 € zijn altijd welkom.
Ik ben hier het verkiezingsprogramma voor een partij aan het schrijven !
Tuur Michiels was fervente fan Van James Brown, en kon hem perfect nabootsen. Hij kon zich kronkelen en in bochten wringen die je niet voor mogelijk hield.
Zoals hiervoor gezegd waren we stipt om 17.00 de kazerne ingestapt. We waren bijna een uur te vroeg en gingen in het enige café van de Fréderik de Merodestraat zonder rode lichtjes, zo slim waren we wel, een pint drinken en de tijd rekken. Dat viel tegen : het was Lamot van het vat, niet lekker. Lotgenoten die blijkbaar van de streek waren raadden ons aan Rodenbach te drinken. Wij hebben zes maand alleen Rodenbach gedronken, in de kantine van de kazerne was het ook Lamot van het vat.
Na het avondeten om 18.00 uur waren we naar onze kamer gegaan. Kamer was veel gezegd, het was een immense slaapzaal voor veertig man, met dikke muren van een halve meter, houten vensters die tochten als hellegaten, hoge plafonds, één gietijzeren zwart kacheltje, een duveltje, koud man. We hadden strikte orders gekregen : "om 22.00 uur moest die kachel uit !" Wij hebben daar kou geleden ! De scouts onder ons hadden de kachel aan de gang gekregen en probeerden die gloeiend te stoken. Hélaas, tegen het een beetje warm werd moest de kachel gedoofd worden. Een panikeur, zo heette die in het leger, had niet beter gevonden dan een emmer water over het vuur te gieten. Het gevolg was een kamer vol rook, de ramen open en ijzige kou, een razende adjudant die zijn avond voor TV in gevaar zag. Allée iets na tienen was het toch een beetje doenbaar en kropen wij diep onder onze dekens en droomden van ons lief. Mijn buren waren alfabetisch bepaald : Gielis Ward rechts van mij en Michiels Tuur links, gelukkig patente kerels, goede gasten.
En zo ging de eerste nacht in om in het holst van de nacht : 6 uur ! gewekt te worden, appel aan bed.
In het wondere jaar 1968, juist 50 jaar geleden, was ik 21 jaar oud en afgestudeerd aan het Procinciaal Hoger Handelsinstituut (PHHI) van Hasselt. Ik had ervoor gekozen om zo snel mogelijk mijn legerdienst of militieplicht te vervullen, dan was het makkelijker werk te vinden.
Aldus geschiedde en op 2 januari 1968 zat ik op de trein maar Mechelen om gedurende zes maand opleiding te volgen in de Dossinkazerne, nu hollocaustmuseum. Het liedje, neen, de song hieronder, geeft perfect de sfeer weer van deze tijd. Protest tegen de oorlog en de hypocrisie van de kerk. Met die boodschap gingen wij ons vaderland dienen, dik tegen ons goesting en overtuiging, maar wat was het alternatief ? Twee jaar burgerdienst zag ik niet zitten, daar was mijn idealisme niet groot genoeg voor.
2 januari 1968 was een dinsdag (geen maandag met dank aan Paul Struys), zoals vijftig jaar later, het was een schrikkeljaar. Ik nam de trein van 14.00 uur in Tienen, met lood in de schoenen, 12 maanden leken eindeloos lang en werden slechts voor een sprankeltje gecompenseerd door de roep van het onbekende, het avontuur.
De avond tevoren had ik afscheid genomen van mijn lief, mij huidige vrouw en het voelde als een eeuwig afscheid. Op de trein maakten we kennis met de mannen die in hetzelfde schuitje zaten, er was wel een contingent dat naar de Baron Michelkazerne moest voor de opleiding TTR. Zo ook mijn beste vriend Tony Vanbrabant, van wie ik in Mechelen afscheid nam toen hij zijn weg naar de Liersesteenweg, nu het Telenetgebouw nam. Om een statement te maken stapten wij precies om 17.00 uur de kazerne binnen. Wij wilden tonen dat we er tegen onze overtuiging waren en niet van plan fel mee te werken. De gedachte dat wij door onze houding indruk zouden maken verdween al snel toen we samengetroept in de refter toegesnauwd werden : "Stilte! Als je naam afgeroepen wordt naar voren treden, hier uw lakens en deken nemen en de adjudant (de peletonoverste was een adjudant) volgen. Hij is uw onmiddelijke overste en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid en eerbied verschuldigd !"
Simonne speelde elke week op de lotto. Geen grote bedragen, elke week voor vijf euro, en altijd met dezelfde cijfers. Dat ging nu zo al een jaar of vijf en ze won al eens vijf euro, een jaar geleden zelfs een twintig euro en dan een hele poos niets meer.
Tot op zekere dag, zes juist, ze kon het niet geloven. Na twintig controles en een telefoontje naar de lottolijn de zekerheid : ze had één miljoen euro gewonnen.
Neen, geen gekke dingen doen, de helft weggegeven aan haar kinderen en goede doelen. Er bleef genoeg over. En ze bleef verder spelen op de lotto, zomaar.
Tot op zekere dag, bingo, opnieuw zes juiste cijfers en het reservegetal juist. Ik weet niet meer hoeveel ze juist won maar het was veel. Met de ervaring van de vorige winst wist ze dat uitdelen niets hielp en niemand gelukkig maakte laat staan dankbaar. Dus ze hield het stil en het viel niet meer op omdat iedereen dacht dat ze van de vorige winst nog profiteerde. Ze besloot iets echt geks te doen, iets wat ze normaal nooit zou doen. Ze besliste een georganiseerde reis naar de Verenigde Staten te maken, alles erop en eraan en zeer duur. Ja dat was het, tot ze de vliegtuigticketten in handen kreeg en zich realiseerde dat ze een panische vliegangst had. De reisorganisator praatte op haar in en liet haar inschrijven voor een speciale begeleiding voor mensen met vliegangst, uiteraard tegen een flinke vergoeding, maar ach wie treurt er om geld.
Tijdens de take off hield iemand van de organisatie zich speciaal met haar bezig en praatte haar alle angsten uit het hoofd en hield haar voordurende bezig. Eens veilig vertrokken mochten de veiligheidsgordels los en kon men vrij bewegen. Simonne was nog niet op haar gemak en om haar bezig te houden en ook wel omdat de begeleidster een oogje op de piloot had, had ze een bezoekje aan de cockpit geregeld. Dus beide dames naar de cockpit en de piloot zat rustig zijn koffietje te drinken en gaf de nodige uitleg over het vliegtuig besturen en alle knopjes en de enorme veiligheid van vliegen. Om dit kracht bij te zetten zei hij :
" De kans dat dit vliegtuig neerstort is kleiner dan dat jij de lotto zou winnen .................."
Ik ben Guilmet Michel
