Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
12-01-2018
Opleiding in de Dossinkazerne Mechelen
Tuur Michiels was fervente fan Van James Brown, en kon hem perfect nabootsen. Hij kon zich kronkelen en in bochten wringen die je niet voor mogelijk hield.
Zoals hiervoor gezegd waren we stipt om 17.00 de kazerne ingestapt. We waren bijna een uur te vroeg en gingen in het enige café van de Fréderik de Merodestraat zonder rode lichtjes, zo slim waren we wel, een pint drinken en de tijd rekken. Dat viel tegen : het was Lamot van het vat, niet lekker. Lotgenoten die blijkbaar van de streek waren raadden ons aan Rodenbach te drinken. Wij hebben zes maand alleen Rodenbach gedronken, in de kantine van de kazerne was het ook Lamot van het vat.
Na het avondeten om 18.00 uur waren we naar onze kamer gegaan. Kamer was veel gezegd, het was een immense slaapzaal voor veertig man, met dikke muren van een halve meter, houten vensters die tochten als hellegaten, hoge plafonds, één gietijzeren zwart kacheltje, een duveltje, koud man. We hadden strikte orders gekregen : "om 22.00 uur moest die kachel uit !" Wij hebben daar kou geleden ! De scouts onder ons hadden de kachel aan de gang gekregen en probeerden die gloeiend te stoken. Hélaas, tegen het een beetje warm werd moest de kachel gedoofd worden. Een panikeur, zo heette die in het leger, had niet beter gevonden dan een emmer water over het vuur te gieten. Het gevolg was een kamer vol rook, de ramen open en ijzige kou, een razende adjudant die zijn avond voor TV in gevaar zag. Allée iets na tienen was het toch een beetje doenbaar en kropen wij diep onder onze dekens en droomden van ons lief. Mijn buren waren alfabetisch bepaald : Gielis Ward rechts van mij en Michiels Tuur links, gelukkig patente kerels, goede gasten.
En zo ging de eerste nacht in om in het holst van de nacht : 6 uur ! gewekt te worden, appel aan bed.
In het wondere jaar 1968, juist 50 jaar geleden, was ik 21 jaar oud en afgestudeerd aan het Procinciaal Hoger Handelsinstituut (PHHI) van Hasselt. Ik had ervoor gekozen om zo snel mogelijk mijn legerdienst of militieplicht te vervullen, dan was het makkelijker werk te vinden.
Aldus geschiedde en op 2 januari 1968 zat ik op de trein maar Mechelen om gedurende zes maand opleiding te volgen in de Dossinkazerne, nu hollocaustmuseum. Het liedje, neen, de song hieronder, geeft perfect de sfeer weer van deze tijd. Protest tegen de oorlog en de hypocrisie van de kerk. Met die boodschap gingen wij ons vaderland dienen, dik tegen ons goesting en overtuiging, maar wat was het alternatief ? Twee jaar burgerdienst zag ik niet zitten, daar was mijn idealisme niet groot genoeg voor.
2 januari 1968 was een dinsdag (geen maandag met dank aan Paul Struys), zoals vijftig jaar later, het was een schrikkeljaar. Ik nam de trein van 14.00 uur in Tienen, met lood in de schoenen, 12 maanden leken eindeloos lang en werden slechts voor een sprankeltje gecompenseerd door de roep van het onbekende, het avontuur.
De avond tevoren had ik afscheid genomen van mijn lief, mij huidige vrouw en het voelde als een eeuwig afscheid. Op de trein maakten we kennis met de mannen die in hetzelfde schuitje zaten, er was wel een contingent dat naar de Baron Michelkazerne moest voor de opleiding TTR. Zo ook mijn beste vriend Tony Vanbrabant, van wie ik in Mechelen afscheid nam toen hij zijn weg naar de Liersesteenweg, nu het Telenetgebouw nam. Om een statement te maken stapten wij precies om 17.00 uur de kazerne binnen. Wij wilden tonen dat we er tegen onze overtuiging waren en niet van plan fel mee te werken. De gedachte dat wij door onze houding indruk zouden maken verdween al snel toen we samengetroept in de refter toegesnauwd werden : "Stilte! Als je naam afgeroepen wordt naar voren treden, hier uw lakens en deken nemen en de adjudant (de peletonoverste was een adjudant) volgen. Hij is uw onmiddelijke overste en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid en eerbied verschuldigd !"
Simonne speelde elke week op de lotto. Geen grote bedragen, elke week voor vijf euro, en altijd met dezelfde cijfers. Dat ging nu zo al een jaar of vijf en ze won al eens vijf euro, een jaar geleden zelfs een twintig euro en dan een hele poos niets meer.
Tot op zekere dag, zes juist, ze kon het niet geloven. Na twintig controles en een telefoontje naar de lottolijn de zekerheid : ze had één miljoen euro gewonnen.
Neen, geen gekke dingen doen, de helft weggegeven aan haar kinderen en goede doelen. Er bleef genoeg over. En ze bleef verder spelen op de lotto, zomaar.
Tot op zekere dag, bingo, opnieuw zes juiste cijfers en het reservegetal juist. Ik weet niet meer hoeveel ze juist won maar het was veel. Met de ervaring van de vorige winst wist ze dat uitdelen niets hielp en niemand gelukkig maakte laat staan dankbaar. Dus ze hield het stil en het viel niet meer op omdat iedereen dacht dat ze van de vorige winst nog profiteerde. Ze besloot iets echt geks te doen, iets wat ze normaal nooit zou doen. Ze besliste een georganiseerde reis naar de Verenigde Staten te maken, alles erop en eraan en zeer duur. Ja dat was het, tot ze de vliegtuigticketten in handen kreeg en zich realiseerde dat ze een panische vliegangst had. De reisorganisator praatte op haar in en liet haar inschrijven voor een speciale begeleiding voor mensen met vliegangst, uiteraard tegen een flinke vergoeding, maar ach wie treurt er om geld.
Tijdens de take off hield iemand van de organisatie zich speciaal met haar bezig en praatte haar alle angsten uit het hoofd en hield haar voordurende bezig. Eens veilig vertrokken mochten de veiligheidsgordels los en kon men vrij bewegen. Simonne was nog niet op haar gemak en om haar bezig te houden en ook wel omdat de begeleidster een oogje op de piloot had, had ze een bezoekje aan de cockpit geregeld. Dus beide dames naar de cockpit en de piloot zat rustig zijn koffietje te drinken en gaf de nodige uitleg over het vliegtuig besturen en alle knopjes en de enorme veiligheid van vliegen. Om dit kracht bij te zetten zei hij :
" De kans dat dit vliegtuig neerstort is kleiner dan dat jij de lotto zou winnen .................."
Zijn wij tegenwoordig puriteinse extremisten geworden ? Ik vraag het mij soms af. Niets kan meer, niets mag meer. Een beetje onschuldig geflirt kan niet meer, er zijn grenzen maar niet overdrijven. Een goed bedoelde tik, ohlala... een goed bedoelde streling, ohlala... .
De vraag is : Is onderstaand clipje vrouwonvriendelijk en sexistisch ? Of is het gewoon een beetje verleidelijk, onschuldig gedoe ?
Dit heb ik hierop gezet voor er sprake was van Bart De Pauw. Er hing dus wel iets in de atmospheer !
Het is een satire op het waar gebeurd verhaal van het fregatschip "La Méduse".
Het is een verschrikkelijk drama, waar Brassens de draak mee steekt. In 1810 voer een vloot uit van Frankrijk richting Afrika. La Méduse was een van de schepen met een 150 man aan boord, bemanning en passagiers. Om een ongekende reden verliet La Méduse de vlootformatie, en strandde op een zandbank. Het schip kantelde en begon te zinken. Er waren onvoldoende reddingsloepen en de kapitein en de bemanning hebben deze sloepen geweldadig ingepalmd en de passagiers achter gelaten..... "les copains d'abord..." vrienden eerst...
Van de passagiers heeft een deel een groot stuk wrak van het schip weten drijvend te krijgen en er op kunnen klimmenen zelfs een soort zijl weten te fabrikeren. Terwijl de kapitein en de bemanning zich wisten te redden, is het vlot met de overgebleven passagiers op zee beginnen zwalpen zonder drinken en eten. Ze zijn in een storm terechtgekomen. Na een aantal dagen moeten er zich verschrikkelijke taferelen op dit vlot van wanhopige mensen hebben afgespeeld tot kannibalisme toe..... "les copains d'abord..... vrienden eerst...
Er zijn een handvol mensen die het overleefd hebben en opgepikt zijn door een andere boot, om de gruwel te vertellen en de kapitein en de bemanning aan te klagen.
Hoe heette dat cruiseschip dat voor de Italiaanse kust zonk en de kapitein eerst van boord was, weer ? Het was onlangs nog in het nieuws was. Mensen veranderen blijkbaar niet.
Met Brassens :"Les copains d"abord".
Het cruiseschip dat voor de italiaanse kust zonk was de "Costa Concordia" voor wie het zou interesseren !
Er bestaat ook een schilderij van 'Le radeau de Méduse van Géricault, dat hangt in het Louvre.
Met het gevaar in een overlijdensberichten blog te verzeilen, kan ik het niet laten naar iets van Tom Petty te luisteren, met in het achterhoofd de vreselijke schietpartij in Las Vegas. Dit is de fictie voorbij : een aanslag in de gokstad bij uitstek op een publiek van Country muziek, door een door en door amerikaanse miljonair.Tom Petty zingt :" A rebel without a clue". Een rebel die niet weet waartegen hij rebelleert, is dat de verklaring ?
Een oorwurm is een liedje dat blijft hangen in je hoofd, waar je niet van af geraakt. The way to happyness van de Proclaimers is er zo eentje. Ik geraak er niet van af :" aha, aha, aha I am on the way from misery to happyness to be aha aha ... I am sitting on the top of the world aha aha...
Ik ben Guilmet Michel
