Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Het is een satire op het waar gebeurd verhaal van het fregatschip "La Méduse".
Het is een verschrikkelijk drama, waar Brassens de draak mee steekt. In 1810 voer een vloot uit van Frankrijk richting Afrika. La Méduse was een van de schepen met een 150 man aan boord, bemanning en passagiers. Om een ongekende reden verliet La Méduse de vlootformatie, en strandde op een zandbank. Het schip kantelde en begon te zinken. Er waren onvoldoende reddingsloepen en de kapitein en de bemanning hebben deze sloepen geweldadig ingepalmd en de passagiers achter gelaten..... "les copains d'abord..." vrienden eerst...
Van de passagiers heeft een deel een groot stuk wrak van het schip weten drijvend te krijgen en er op kunnen klimmenen zelfs een soort zijl weten te fabrikeren. Terwijl de kapitein en de bemanning zich wisten te redden, is het vlot met de overgebleven passagiers op zee beginnen zwalpen zonder drinken en eten. Ze zijn in een storm terechtgekomen. Na een aantal dagen moeten er zich verschrikkelijke taferelen op dit vlot van wanhopige mensen hebben afgespeeld tot kannibalisme toe..... "les copains d'abord..... vrienden eerst...
Er zijn een handvol mensen die het overleefd hebben en opgepikt zijn door een andere boot, om de gruwel te vertellen en de kapitein en de bemanning aan te klagen.
Hoe heette dat cruiseschip dat voor de Italiaanse kust zonk en de kapitein eerst van boord was, weer ? Het was onlangs nog in het nieuws was. Mensen veranderen blijkbaar niet.
Met Brassens :"Les copains d"abord".
Het cruiseschip dat voor de italiaanse kust zonk was de "Costa Concordia" voor wie het zou interesseren !
Er bestaat ook een schilderij van 'Le radeau de Méduse van Géricault, dat hangt in het Louvre.
Met het gevaar in een overlijdensberichten blog te verzeilen, kan ik het niet laten naar iets van Tom Petty te luisteren, met in het achterhoofd de vreselijke schietpartij in Las Vegas. Dit is de fictie voorbij : een aanslag in de gokstad bij uitstek op een publiek van Country muziek, door een door en door amerikaanse miljonair.Tom Petty zingt :" A rebel without a clue". Een rebel die niet weet waartegen hij rebelleert, is dat de verklaring ?
Een oorwurm is een liedje dat blijft hangen in je hoofd, waar je niet van af geraakt. The way to happyness van de Proclaimers is er zo eentje. Ik geraak er niet van af :" aha, aha, aha I am on the way from misery to happyness to be aha aha ... I am sitting on the top of the world aha aha...
Ik ben een beetje in de war en verwonderd. Zojuist was is ik een beetje aan het rondzwerven op you tube en mijn hersenen aan het pijnigen hoe die zanger ook weer heette die in 1981 toen wij in Amerika waren zot gedraaid werd op de lokale radio stations. Mijn frank viel na een hele poos .... Don ... Williams. Ik google dat en wat zie ik : "Don Williams is vandaag op 78 jarige leeftijd overleden. Ik ben lang stil geweest... en weet het niet meer.
Het circus is geland in Glabbeek. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven. Nog eens een groot circus in Glabbeek.
Maar wat bleek, tegenwoordig mogen er geen wilde! dieren meer in een circus meegevoerd worden en al zeker niet optreden. Er is iets voor te zeggen, dierenleed weet je wel, maar toch ... Een circus zonder wilde dieren is als een dorpskerk zonder pastoor. Evolueren wij naar een maatschappij met binnenkort voetbal zonder spelers omdat de transfertpolitiek mensenhandel is ?
Een oud vrouwtje zo krom als een sikkel, steeds volledig in 't zwart gekleed noemden wij de heks en joegen mekaar de duivel op het lijf van de schrik met de meest fantastische verhalen.
Op een dag zagen we ze aankomen een eindje voorbij de spoorweg, te voet niet rondkijkend, maar de blik strak naar de grond gericht. Wij waren geconcentreerd aan het knikkeren en keken een tijdje niet, en plots dachten we dat ze nu wel ongeveer bij ons zou zijn en we ons beter uit de voeten zouden maken voor ze ons behekste. Toen we opkeken kwam ze terug aan vanop dezelfde afstand als toen we een tijdje geleden gekeken hadden. Een tijdje later keken we nog eens en de heks was verdwenen... Wij scharrelden met paniek in de ogen de mais (knikkers) bijeen en vluchten naar binnen en gingen onder de trap zitten van de schrik en toen ma vroeg wat er scheelde zeiden we dat we de heks gezien hadden en dat ze ons wilde beheksen. Ma zei dat we verder moesten gaan spelen, maar wij durfden niet, de schrik zat er goed in. We hebben daarna nog dikwijks op de stoep gezeten en geknikkerd, maar de heks is nooit meer opgedaagd. Als ik nu in de verte staar hoop ik nog altijd dat het oude vrouwtje terug komt opdagen. Maar ze is verdwenen tussen de plooien van de tijd, en komt nooit meer terug.
De heks hierboven verdwijnt echt, ik heb het gezien, en ik ben tweehonderd percent zeker dat dit niet kan, en toch...
Ach, ik weet het wel, dat zeemzoet gedoe, ik hou van het gevoel mij te laten gaan in melancholie en mij te verliezen in oeverloos uitgesmeerde smart en kwel die er niet toe doet en te luisteren naar de liedjes die neergebliksemd worden als siroop en zeemzoete smartlappen.
Ik ben Guilmet Michel
