Iemand die te weinig bekend is bij ons is de fantastische pianist en zanger MOSE VINSON. Echt iemand die door en door Blues was. Volgens mij, als hij zich sneed bij het scheren kwam er geen bloed uit, maar stevige bluesmuziek. Ik heb het geluk gehad hem persoonlijk te ontmoeten; een ontmoeting die een indruk nalaat voor de rest van mijn leven.
Daarom dit stukje over Mose.
Mose Vinson was een piano-monument in de hele Mississippi-Delta. Meer dan een halve eeuw speelde hij daar zijn ruwe blues. Hij begon er zijn muzikale carrière toen hij nog een kind was door in de lokale kerken te spelen. In zijn tienerjaren begon hij een duidelijke weg te kiezen door Jazz en Blues te spelen. In 1932 verhuisde hij naar Memphis, Tennessee waar hij veel optrad op de zogenaamde Juke-Joints (=lokale concerten van bluesmuzikanten). In hetzelfde Memphis leerde Mose ook de bekende producer Sam Philips kennen. Door deze laatste kon Mose een aantal grote artiesten begeleiden bij opnames. Een hoogtepunt daarbij was de begeleiding van James Cotton in 1954.
In de Sun-Studios van Philips nam Mose Vinson ook een aantal eigen platen op die onuitgegeven bleven tot eind jaren 80.
Ondanks de opname van platen bleef Mose toch naarstig verder spelen op bluesfestivals. Het laatste decenium van zijn leven was Mose vooral actief in het Center of Southern Folklore (Memphis) waar hij speelde voor de bezoekers en ook uitleg gaf over de cultuur van het Zuiden van de States. Ook trok hij regelmatig naar scholen in de buurt om daar uitleg te gaan geven over de Zuiderse cultuur die hem zo nauw aan het hart lag.
Mose Vinson is gestorven op 30 november 2002 ten gevolge van diabetes.
Op zaterdag 1 oktober 2005 gaat voor de zoveelste keer Kruibeke in Concert door. Dit is een tweejaarlijks evenement waarbij zowat alle amateurblazers van de gemeenten Kruibeke, Rupelmonde en Bazel hun beste beentje voorzetten om gedurende de dag een aantal stukken in te studeren en die dan s avonds onder de vorm van een concert ten gehore te brengen. Het is zowel voor muzikanten als voor het publiek iedere keer een waar muziekfeest. Ikzelf ga er dit keer tussen zitten om een beetje op mijn cornet te toeteren.
Het thema van dit jaar is Dans. Of er ruimte zal zijn om te dansen weet ik niet, maar in ieder geval gaan we een heel aantal soorten dansen te berde brengen. Dit gaat van de Hongaarse Dansen van Brahms, over de Jazz van Count Basie, tot een wervelende cha-cha-cha.
Het concert zou normaal gezien doorgaan in Rupelmonde (een deelgemeente van Kruibeke); in welke zaal zal ik donderdag weten te zeggen (zo-ook de begintijd) De muzikanten weten zoals gewoonlijk nog van niets. Misschien een tip voor een aangenaam avondje uit
Ik wil jullie bij deze een Blues-muzikant voorstellen die, volgens mij, hier in België te weinig bekend is.
Ik heb het hier over WADE WALTON, bijgenaamd The Blues Barber
(°10 oktober 1923 - +10 januari 2000)
Wade Walton was een uniek individu, die eigenlijk zijn hele leven in Clarksdale (Mississippi) heeft gewoond. Hij was er de lokale kapper/barbier. Tot zelfs op de riem die hij gebruikte om zijn scheermes te slijpen maakte hij bluesmuziek (het is ooit zelfs opgenomen).
Zoals ik al zei was Wade een kapper; naast zijn carrière als muzikant heeft hij zijn hoofd-beroep 55 jaar lang uitgeoefend.
Wade Walton kende waarschijnlijk meer blues-personnages dan wie ook, maar ook sterren uit de rock, als Tina Turner, hebben ooit bij hem in het kapsalon geweest.
Hij trad aanvankelijk voornamelijk op in de regio rond Clarksdale; een half ingeslapen stadje dat meerdere blues-legendes heeft voortgebracht, denken we maar aan Mussy Waters, Ike Turner .
Wade was een begenadigd gitarist en mondharmonicaspeler (=blues harp). Hij had een eigen stijl, maar het was door en door blues. Maar ook op het podium was zijn kappersstiel nooit ver weg: hij demonstreerde hoe je een scheermes moest wetten, en zoals ik als zei, dat maakte ook muziek bij Wade.
Als je ooit in de regio van Clarksdale zou komen kan je nog altijd het oude kapsalon bezoeken, nog altijd gewijd aan the Blues Barber.
Het is nu al enige jaren geleden dat country/ folkzanger JOHN DENVER omkwam in een vliegtuig-crash. Weer iemand die veel te jong het leven moest laten.
Maar: hij heeft ons wel een heel oeuvre aan prachtige muziek nagelaten. Ik ontdekte gisteren nog een exemplaar van Greatest Hits in mijn platenkast (inderdaad platenkast want het staat nog op een goeie ouwe vinylschijf). Naar mijn weten bestaat deze collectie nu ook op CD.
Op deze LP/CD vindt je dus ongeveer alles wat je nodig hebt om een degelijke John Denver-collectie in huis te halen: Country Roads, Leaving on a Jetplain, Thank God Im a Country Boy, Calypso om er maar enkele te noemen. In de muziek hoor je de voorliefde van John Denver voor de country-muziek en voor zijn land. Denken we maar aan het lied Rocky Mountain High of Starwood in Aspen. Je droomt er als het ware bij weg tot in de bergen waar je met een David-Crockett-muts (hoe noem je zon ding??) en trappers-boots, de prachtige wilde natuur gaat verkennen.
Als je toevallig deze plaat in huis hebt moet je zeker eens luisteren naar het nummer Grandmas feather bed: een grappig nummer waarin John Denver je meeneemt naar zijn kindertijd bij Oma op de boerderij..
Een van de CDs uit mijn toch uitgebreide collectie is Jazz Divas. Het zijn drie Cds in een doosje. Bij deze tripel vind je een aantal van de betere Jazz-zangeressen die een hele reeks standards brengen. Onder de divas bevinden zich Billy Holliday, Eartha Kitt, Sarah Vaughn en natuurlijk niet te vergeten Ella Fitzgerald
Dus één voor één dames die hun mannetje kunnen staan op het gebied van zingen. Ze brengen nummers als All of Me, Fly me to the Moon en dergelijke. Je zou zeggen een CD die niet in mijn collectie mag ontbreken; maar er is een maar: Op het doosje van de CD staat Digitally Remastered (dwz dat de kwaliteit door digitale bewerking geoptimaliseerd is) maar als ik naar sommige van de nummers luisterde was er van een digitale remastering weinig te merken. Het gaat natuurlijk om redelijk oude nummers die destijds met nog primitieve toestellen waren opgenomen, maar ik heb al anderen gehoord waarbij de remastering wel voortreffelijk was.
Even samengevat: De geluidskwaliteit is niet perfect, maar met deze collectie heb je alles in huis wat je moet hebben van de Jazz-Divas
"House Of Blues" (New Orleans) geteisterd door Orkaan Katrina
Het wereldberoemde House Of Blues in New Orleans is ook getroffen door Orkaan Katrina. Wat juist de schade is in het HOB is niet beschreven op de site, maar als je de beelden van New Orleans gezien hebt op TV of in de krant, kan je je wel voorstellen hoe het er momenteel zal zijn. Alle concerten in de vestiging van New Orleans zijn dan ook logischerwijze afgelast. In de andere vestigingen van HOB gaan de concerten en activiteiten gewoon door.
Voor wie het House of Blues niet kent vertaal ik hier even wat op de site staat:
"Het House Of Blues is een thuis voor live muziek en een keuken die geïnspireerd is op het Zuiden van de States, dit alles in een omgeving die de bijdrage van de Afro-Amerikaanse cultuur aan de blues en folkmuziek viert. Het originele House of Blues opende zijn deuren op Thanksgivings Day 1992, waarbij ze eerst voedsel bedeelden aan de daklozen alvorens de opening voor het grote publiek. Hun belofte om de maatschappij te dienen blijft hun prioriteit."
Voor wie meer informatie wenst over het House of Blues kan deze link even aanklikken: http://hob.com
Het doet mij deugd dat er al zoveel reactie in mijn gastenboek staan. Hartelijk bedankt daarvoor. Ik ga zeker ook eens kijken op de Blogs van de mensen die mij een berichtje nagelaten hebben!
De oorspronkelijke ritmes van de blues gaan terug naar Afrikaanse bodem. Het zijn eigenlijk de zwarte slaven, die meegenomen werden om in Amerika te werken, van deze traditionele muziek een soort wereldcultuur hebben gemaakt. De bakermat van de hedendaagse blues ligt in de katoenvelden van het diepe zuiden van de states, waar de arbeiders na een dag van zwoegen en zweten een uitlaatklep zochten om een beetje van de miserie te bekomen. Dat deden ze met trieste gezangen: de Blues.
Het was niet alleen op de katoenvelden dat de zwarte arbeiders actief waren; maar bijvoorbeeld ook aan de spoorwegen, de mijnen. Zo is er in de traditionele blues dan ook spraken van Railway-songs, Mining-songs. Door de jaren heen zijn de themas van de blues natuurlijk ook veranderd.
De Blues is een van de muziekstijlen die eigenlijk overal ter wereld wel een beetje hoorbaar is, hetzij dan wel in verschillende vormen. Zelfs in de States is er een verschil tussen de blues van Chicago en die van het diepe Zuiden. Wat die verschillen zijn wordt later nog wel besproken.
Ooit schreef men het volgende over Blues en Gospel: De arbeiders zongen de blues op zaterdag om hun miserie aan te klagen in dit leven; en op zondag zongen ze Gospel om in een volgend leven deze aardse miserie niet meer te moeten kennen.
BB King 80! (trouwens ook de naam van zijn nieuwe CD!)
Iedereen wordt een dagje ouder. Zo wordt Blueslegende BB King dit jaar 80. Maar stil zitten is er voor hem niet bij. Op zijn gezegende leeftijd heeft hij nog een CD gemaakt met een aantal supersterren als ERIC CLAPTON, ELTON JOHN De CD is uitgekomen op 13 september in de Verenigde Staten en wordt vrij snel in de platenwinkels in Europa verwacht. Ik heb nog maar een paar fragmenten uit de CD gehoord (op de Waalse radiozender Classic21), maar die waren veelbelovend! Volgens mij zit goeie bluesmuziek hem in het bloed; en dat is iets dat misschien met de jaren nog versterkt is.
Ja hoor, hij is de zoon van zijn vader (Johnny Cash) dus. Maar de zoon bewandelt hier wel een eigen weg, dan toch qua muziek (alhoewel invloeden van Johnny Cash en de Carter Familie merkbaar zijn).
De CD Bitter Harvest is niet echt een typische Country CD, zoals je zou verwacht hebben met een vader als Johnny. John Carter Cash maakt een schitterende mix van Blues-riffs, Folk, Rock en toch Country.
Er staan een aantal verrassende nummers op zoals The Crumbling Rock of Dixie waarin JCC zijn bewondering uit voor het parchtige Zuiden van de States; hij doet dat op een manier die vrij controversieel te noemen valt.
Het laatste nummer van Bitter Harvest is een Country-lied uit de oude doos genaamd Wayworn Traveller.
JCC zingt het nummer met zijn, spijtig genoeg tevroeg overleden, vader Johnny. Het is dan wel het laatste nummer van CD, maar daarom zeker niet het minste! Je hoort dat Johnny Cash op sommige momenten de pijn moet verbijten, maar toch blijft een perfecte interactie tussen vader en zoon gehandhaafd, wat resulteert in een schitterend ontroerend nummer.
Voor JCC is Bitter Harvest een meer dan geslaagde CD en kan eigenlijk wel als signature dienen voor zijn verdere beloftevolle carriere.
Eerst even voorstellen: Ik ben Jürgen De Cleen uit Antwerpen (in de muziekwereld beter bekend als Jay Stanton), muzikant van beroep (gitaar, basgitaar, trompet, flügelhorn, harmonica en zang).
De bedoeling van mijn Blog is het geven van recenties van CD's concerten en muzikanten. Het zal toegespitst zijn op Blues, Jazz en Country (natuurlijk zullen andere stijlen ook besproken worden). Af en toe een lepeltje muziekgeschiedenis zal niet ontbreken in deze Blog.
Hopelijk zal het voor iedere muziekfan aangenaam zijn om te lezen.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
