Ze hadden gisteren beloofd dat ze mij zouden bellen als de scan achter de rug was. Bijna 14 dagen na de eerste opname en nog altijd niks weten is onhoudbaar. Na de middag heb ik telefoon gekregen van de neuroloog. Echt goed nieuws had hij niet maar nu weten we tenminste al iets. Er zit een tumor – het woord is eindelijk gevallen - in de hersenen. Goed- of kwaadaardig, dat zullen ze pas maandag weten. Er wordt dan onder volledige narcose een biopsie uitgevoerd. Pas dan zal een eventuele behandeling duidelijk worden. Alles is nog mogelijk : medicijnen, operatie, bestraling, chemo enz. Ik geloof niet in kaarsjes branden maar moest ik vandaag ergens een kerk tegenkomen ...

Je partner hulpeloos in bed te zien liggen, blote kont met zo’n ziekenhuisjaponnetje en een luier. Ze heeft er al eleganter uitgezien … En alsof ze wou bewijzen dat het nog erger kan heeft ze gisterennacht geprobeerd alleen naar toilet te gaan. Gevolg : gevallen, met haar hoofd tegen de muur gebotst en enkele hechtingen in haar voorhoofd met nog meer hoofdpijn dan daarvoor. De MRI scan is daardoor weer uitgesteld naar vandaag 9u. Ik ben het wachten beu !

Voor alle duidelijkheid : ik vraag altijd aan Carina of ik hier over haar problemen mag schrijven en dat mag van haar. Op deze manier moet niet iedereen een apart berichtje van haar krijgen, wat veel te vermoeiend is.

Het wordt de laatste dagen zwaarder en zwaarder. Niet dat ze verder achteruit gaat maar het begint stilaan door te sijpelen wat er aan de hand is en ze is erg verdrietig. Een beetje over de materie lezen op internet maakt het ook niet gemakkelijker. Ik durf hier gerust toe te geven dat ik al flink wat uurtjes heb zitten bleiten.

De genezing van Carina krijgt alle voorrang. De voetbaluitslagen, op restaurant gaan, caches zoeken, naar Spanje rijden – het is nu allemaal onbelangrijk. De buren maken de hele dag door lawaai : nieuw dak en ik denk dat er geen enkele binnenmuur nog rechtstaat. Ook niet echt om tot rust te komen. Toch probeer ik af en toe tijd voor mezelf te maken, de Antwerpse dierentuin is altijd plezant om alles even te vergeten. Gelukkig helpt het zonnetje de laatste dagen goed mee zodat ik wat buiten kan rondlopen.

Gisteren zat de rekening van de eerste ambulance in de bus. Nu is het zo dat een ambulance alleen wordt terugbetaald als er een opname aan verbonden is. Dat was de eerste keer niet het geval, twee dagen later wel. Ik vind dus dat het ziekenhuis op 6 september de boel verkeerd heeft ingeschat en ons daardoor heeft verplicht twee dagen later opnieuw een ambulance te laten komen. Eens horen of daar iets tegen te ondernemen is. Je kan tegen alles klacht indienen maar goede vrienden maak je daar niet mee.

Eerst morgen de MRI scan afwachten.

Er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Carina ligt niet meer in quarantaine, dat is positief. Ik zou hier zooooo graag schrijven dat het dan ook veel beter gaat met Carina maar dan zou ik liegen. Ze gaan nu eindelijk een andere piste dan die van Corona bewandelen. Al het verplegend personeel had al een vermoeden dat er iets anders aan de hand moest zijn. Vooral de bonkende hoofdpijn, de duizeligheid en de sufheid krijgen nu meer aandacht. Zaterdag heeft de pneumoloog zijn excuses aangeboden omdat ze in een verkeerde richting zochten. Er is dan een neuroloog langs geweest en ze hebben nog eens een scan van haar hoofd gemaakt. Dat hadden ze ook al gedaan toen ze werd binnen gebracht op de spoedafdeling. Toen zagen ze niets abnormaal, nu helaas wel. Er is een zwelling waarneembaar in de hersenen en vermits een schedel niet “meegeeft” zoals de huid dat wel kan, levert dat barstende hoofdpijn op in combinatie met duizeligheid enz. Het woord “tumor” spreken ze nog niet echt uit, daarvoor moet er nog verder onderzoek volgen. Ze hebben haar die avond een infuus gegeven met cortisone in de hoop dat de zwelling zal afnemen. Gisteren was ze iets helderder maar na een half uurtje bezoek is ze heel moe. Morgen (update : overmorgen) volgt een MRI scan, nu kan dat nog niet omdat het lawaai ondraaglijk zou zijn zolang ze hoofdpijn heeft. Daarna komt er misschien ook een neurochirurg aan te pas. Ik probeer positief te blijven maar het wordt steeds moeilijker en Carina zelf lijkt het allemaal niet echt te beseffen. Spanje lijkt nu heel ver weg maar dat is het minste van mijn zorgen.

Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan, ben ik gisterenavond met lichte tegenzin naar de Roma (= concertzaal) geweest. In februari had ik al een kaartje gekocht voor Einstürzende Neubauten. Neubauten vond ik begin de jaren 80 van de vorige eeuw een fantastische groep maar ik had eigenlijk geen idee waar ze zich vandaag mee bezig zijn. Wat bleek : bij sommige nummers kon je duidelijk de roots terughoren maar andere waren ronduit zwak. De nummers met bonkende beats kregen het meeste bijval. Eén ding hadden ze gemeen : elke song kon stuk voor stuk dienen als soundtrack voor een underground film. De belichting was sober maar zeer sfeervol en zorgde voor mooie schaduwen. Het gebeuk op metalen constructies waarmee ze bekend geworden zijn, werd te dikwijls beperkt tot getokkel op een supermarktkarretje. Gemengde gevoelens dus en niet goed genoeg om een t-shirt te kopen, iets waar ik nu al spijt van heb. Iets waar ik nog veel meer spijt van heb is dat ik hun eerste 7” singel ooit heb verkocht voor enkele euro’s. Nu staan er twee te koop op Discogs, één voor 200 euro en één voor – slik – 450 euro ! Met enige nostalgie heb ik thuis het nummer nog eens opgezocht : https://youtu.be/M8MsAYzhAsg?si=Ckr6tgMViG-vnUYa

Carina ligt nog steeds in het ziekenhuis maar vandaag is de baxter afgekoppeld. Goed nieuws zou je denken maar ik vind dat er nog altijd weinig verbetering merkbaar is. Ze slaapt de hele dag en is nog altijd verward. Bovendien wordt ze nu verplicht om zelf te eten maar dat lukt absoluut niet. Af en toe blijft een yoghurtje of puddinkje binnen maar al de rest kotst ze er weer uit. Vandaag is een of andere professor bij haar geweest en die vertelde dat ze toch absoluut moet proberen zelfstandig uit bed te komen maar dat gaat gewoonweg niet. Maandag zou ze naar huis moeten, afwachten of dat lukt. Ik snap dat ze haar in het ziekenhuis niet kunnen houden want op papier is ze gezond. Dat zou je nochtans niet zeggen als je haar ziet ...

Vandaag tweede poging ondernomen om iets meer op te vangen van de militaire toestanden aan de Cockerillkaai. Niet overdreven veel volk en meer dan genoeg om te bekijken en een tijdje rond te hangen.

Daarna snel weer naar huis maar haasten had niet gemoeten, Carina sliep nog altijd en was zo mogelijk nog meer in de war dan de vorige dagen. In overleg met haar dochter besloten om toch opnieuw een ambulance te laten komen en naar AZ Monica over te brengen. En toen begon het wachten weer … en ook weer een bloedafname en nog een foto van de longen. Iemand die verzwakt is kan je toch ook thuis verzorgen ? NIET als je slaapkamer op de tweede verdieping is en de WC op het gelijkvloers. Niet wanneer alles was de patiënt eet of drinkt er onmiddellijk weer uitkomt ! Ik heb vlakaf gezegd : ik neem ze niet mee naar huis ! Uiteindelijk werd toch besloten haar naar een kamer te verhuizen. Daar kreeg ze wat ze twee dagen geleden ook al kunnen geven : een baxter.

Een veel te drukke dag vandaag en toch wilde ik overal aanwezig zijn, ook al was dat quasi onmogelijk. Eerst langs de Proximus winkel om iets na te vragen en daar ging het al verkeerd : bijna een uur wachten ! Toch maar de “bevrijdingsoptocht” als volgende doel gekozen maar daar kon ik enkel nog de laatste deelnemers zien passeren. Hop hop op de tram naar Borgerhout, daar hielden de legendarische Brassers (en toen was er niets meer …) een signeersessie. Enkele vage kenissen waren er op afgekomen maar niemand om gezellig mee te keuvelen. Later heb ik op Facebook gezien dat ik toch beter wat geduld had gehad. Dan toch maar voor de dierentuin gekozen, misschien was het wel de laatste keer om Hermien (het hoogbejaarde nijlpaard) nog eens te zien. Die sukkelaar krijgt binnenkort een verlossend spuitje.

Toen ik thuis kwam lag Carina nog steeds te slapen, morgen overleg met dochter Jessy !

Het ging vandaag echt niet beter, Carina kon amper op haar benen staan. Wonder boven wonder : ze besefte het zelf ook en ging akkoord om een ambulance te bellen. Vijf minuten later lag ze al in de ziekenwagen en werden de eerste handelingen uitgevoerd om te zien hoe lang ze nog te leven had.

In AZ Monica werd ze in een rolstoel gezet en onmiddellijk met goede zorgen omringd. Er werd een film van het hart gemaakt, bloed genomen, foto’s van de longen, een scan van het hoofd en dan was het vooral wachten op de resultaten van al die testen. Al snel bleek dat er niks ernstig aan de hand was en dat het een “gewone” zware besmetting met COVID was. Volgens de dokter is de variant van het virus dat nu ronddwaalt verantwoordelijk voor langere herstelperiodes en we moeten dus rekenen op 14 dagen voordat alles voorbij is. Tegen dan zal het weer mijn beurt zijn … Het liefste had ik gehad dat ze enkele dagen in het hospitaal mocht blijven maar dat bleek ook na onderhandeling en goede argumenten niet mogelijk.

Zeer weinig te melden maar het gezegde “geen nieuws goed nieuws” is niet van toepassing. Tot zondag waren we volop aan het genieten van het mooie weer op de camping maar Carina voelde zich erg moe. Zondag werd al slapend doorgebracht maar ook maandag kwam er geen beweging in. Dinsdag reden we dan terug naar Antwerpen voor een bezoek aan de huisdokter. Ondanks zware duizeligheid, overgeven, barstende hoofdpijn kon er niet meteen een diagnose gesteld worden. Ook bloedonderzoek gaf geen uitsluitsel en dus hebben we morgen opnieuw een afspraak bij de dokter. Het is toch niet normaal dat Carina nu al bijna een week constant slaapt, niet alleen de trap op of af kan, niet eet en veel te weinig drinkt en dat er niets te vinden is ! Ik vrees dat het een bezoekje aan de spoed wordt met minstens een baxter tegen uitdroging … Daar zal echter nog flink wat overredingskracht voor nodig zijn want Carina en dokters/ziekenhuizen zijn niet de beste vrienden.

Het is nu woensdag en intussen is het slaaptekort van tijdens het Boombalfestival gedeeltelijk ingehaald. Het weekend begon vorige woensdag met het opzetten van ons tentje, luchtmatrassen opblazen, kastjes installeren enz. Dat alles onder een stralende zon, dat zou helaas de volgende dagen niet altijd het geval zijn. We hebben werkelijk alles gehad : de ene nacht amper tien graden, de andere 18 graden, plensbuien op zaterdag, regelmatig stormwind met hier en daar rondvliegende tenten en parasols. Maandag was het alweer tijd om op te kramen.

En wat gebeurde er dan de andere dagen ? Muziek en muziek, dansen en dansen, veel lachen, veel eten en voor de meerderheid van onze festivalkliek ook regelmatig te veel alcohol. Alle groepen die optreden spelen ongeveer dezelfde muziek en toch is er altijd wel iets dat opvalt tussen de rest. Deze keer waren dat oa Oraj, Le Mange Bal, Claïs, Ciac Boum en Bargainatt. Het hoogtepunt had weinig met balfolk te maken : Silent Disco ! Gepland van 23u tot 0u30 maar uitgelopen tot 03u00. Het concept : alle aanwezigen krijgen een draadloze hoofdtelefoon en drie DJ’s spelen hun deuntjes. Je kan zelf kiezen naar wie je voorkeur uitgaat en de anderen kunnen aan het kleurtje van de hoofdtelefoon zien waar je naar luistert en eventueel overstappen. Zo ontstaat een allegaartje van muziekstijlen en brult iedereen mee met het liedje dat door zijn/haar hoofdtelefoon speelt. Hilarisch !

Massa’s foto’s kan je vinden op Facebook.

Afgelopen zondag waren we weer van de partij voor de jaarlijkse BBQ in Lochristi. Altijd plezant om de familie weer samen te zien. Woensdag vertrekken we voor een kleine week naar Lovendegem voor het Boombalfestival. Zonder laptop en als de telefoon zonder stroom valt en de powerbanks zijn leeg, zijn we onbereikbaar tot volgende week maandag.

Enkele zalige dagen op de camping achter de rug. Gewoon in het zonnetje zitten en af en toe iets knabbelen of drinken, meer heb je als gepensioneerde niet nodig.

Bovendien waren we interim baasje van Boy, de chihuahua van Staf en Chris. Braaf hondje !

Deze voormiddag reden we terug naar Antwerpen en dat was een slecht idee : 40 (veertig !) minuten rondgereden om in onze wijk een parkeerplaats te vinden. Vroeger waren er slachtoffers gevallen maar nu blijf ik ten allen tijde rustig. ‘s Middags namen we de tram naar ‘t stad om de Rubensmarkt met een bezoekje te vereren en we waren niet alleen met dat idee. Het werd dus een redelijk korte uitstap die eindigde bij Libanezza in de Hoogstraat. Enkele jaren geleden waren we hier ook geweest met de belofte nog eens terug te komen. Vandaag lukte dat eindelijk en het was nog altijd even lekker.

Nu twee dagen rust en zondag naar de jaarlijkse familie BBQ in Lochristi.

Het gaat niet altijd allemaal zoals je plant. Door doktersbezoekjes (van mij en schoonmoeder Yum) slagen we er niet in om langere tijd op de camping te blijven. Op zich niet erg, als we in Antwerpen zijn lopen we gemakkelijk een keertje de dierentuin binnen – ook altijd gezellig. Voorlopig is het vooral veel over en weer rijden. Nu komt daar volgende dagen ook nog een oppasbeurt voor het hondje van Staf en Chrisje bij. Daardoor zal ik tegen mijn zin de jaarmarkt in Wilrijk missen. Vandaag hadden we nog een mooie dag om dat te compenseren. We gingen naar Wijnegem voor de Antwaarpsen Dag, waar we uiteenlopende groepen voorgeschoteld kregen met één gemene deler : Antwerpse muziek. Zeker voor herhaling vatbaar.

Gisteren over en weer gereden naar Antwerpen om kleinzoon Sean naar Zaventem te brengen. Wat een drukte op de luchthaven !

Vandaag laat ik in Gent mijn dreadlocks nog wat bijwerken en dan is het einde verhaal hier. Onze oppasbeurt in Lochristi wordt vandaag overgenomen door nonkel Leo.

Na enkele dagen tussenstop in Antwerpen rijden we woensdag waarschijnlijk weer naar de camping in Sint-Job.

Na een weekje in Sint-Job en enkele dagen in de Seefhoek zijn we intussen al enkele dagen in Lochristi. Naar jaarlijkse gewoonte komen we tijdens de vakantie van de familie hier, op het huis letten en de schapen voederen. De Gentse Feesten hebben we dit jaar aan ons laten voorbij gaan. Er komen er de volgende jaren nog genoeg …

Vergeleken met vorige jaar hebben we voorlopig prachtweer en toch zitten we veel binnen om de Olympische spelen te volgen, op die manier voelen we ons toch ook een beetje sportief. Morgen rijden we naar Blankenberge waar we afgesproken zijn met Luc en Anita van de Vlaamse Vriendenkring Benidorm. Vanuit Lochristi is dat nog te riskeren, als je Antwerpen als vertrekpunt neemt ben je soms al een uur onderweg tot de Kennedytunnel.

We hebben bijna een volledige week op de camping verbleven met overwegend mooi en (te) warm weer. ‘s Avonds keken we naar de nieuwste Beverly Hills Cop, daar is echt niks van blijven hangen. Heist 88 over een mislukte bankkraak, gebaseerd op echte feiten, was al een stuk beter. Toussaint Louverture, een film over een belangrijke figuur bij het afschaffen van de slavernij in Haïti, maakte nog meer indruk.

Het plezantste was een bezoek van Josee en Philippe (kameraden van “op den berg” in Spanje) en niet alleen omdat ze drank en gebakjes bij hadden. Om de gezellige middag af te sluiten gingen we samen iets eten in het campingrestaurant.

Zondag had het animatieteam zijn best gedaan om spelletjes te bedenken om iedereen enkele uren bezig te houden. Voor sommigen een sportieve uitdaging, voor anderen een reden om meer te drinken dan anders maar ambiance was er absoluut. Wij hebben als neutrale supporters genoten van de inspanning die anderen deden.

Gisteren zijn we opnieuw naar Antwerpen gereden en zijn we naar (bijna) wekelijkse gewoonte bij Anoot gaan eten met Yum.

We hebben eerst een paar dagen op de camping in Sint-Job doorgebracht. Daar hebben we weer flink ons best gedaan met series kijken op de laptop : Outlander, Bridgerton en Queen Charlotte werden allemaal bekeken en goed bevonden. Hét hoogtepunt was natuurlijk de EK finale die gewonnen werd door mijn tweede thuisland Spanje. Maandagochtend zijn we weer naar Antwerpen gereden waar Carina was afgesproken met vriendin Monique, voor mij dus een rustdag. Wel even naar de solden in ‘t stad geweest maar niks gekocht. Vandaag waren we afgesproken in de Colmar aan de Wezenberg. Daar waren we uitgenodigd door Ivo, de zoon van Angelina (onze pa zijn “lief”) en zijn echtgenote Nadia. Het was de eerste keer dat we die zagen en die kennismaking viel zeer goed mee.

Donderdag reden we naar Vorselaar waar we om 13u met de festivalbende hadden afgesproken. Zelf hadden we geen kampeermateriaal bij, we hadden geen zin om in het voorspelde herfstweer ‘s nachts te liggen bibberen in onze slaapzak. Elke dag over en weer rijden was de voor de hand liggende optie, Vorselaar is tenslotte het einde van de wereld niet. We reden dus een stuk in de nacht naar de camping in Sint-Job om daar te gaan slapen en ‘s morgens waren we al terug om met z’n allen te ontbijten.

Toen we donderdag de festivalcamping opreden waren we de allereersten en rond 17u stond de camping al redelijk vol, ook al gaat ze pas officieel open op vrijdagochtend.

Normaal moet je na het installeren je auto op de parkingweide zetten maar die was nog gesloten en flink modderig. Pas vrijdagmiddag was de parking berijdbaar maar wij hadden al een alternatief plekje gevonden om de auto’s te zetten. Maar eerst naar jaarlijkse gewoonte naar de pitazaak in Lille.

Vrijdag was dan de eerste festivaldag maar zoals dikwijls is hier de sfeer en het samenzijn belangrijker dan de groepen op de affiche en dus duurde het een tijd voor we gingen kijken. Irdorath kreeg de eer om onze eerste avond te openen, daarna was Bart Peeters weer helemaal zichzelf en in de Shelter mocht Lost Highwayknights op een mooie manier afsluiten.

Zaterdag was de interessantste dag maar ook dan misten we alles wat vóór 19u op het podium stond. Absynthe Minded speelde een perfecte set maar ook dan blijft het een saaie boel en veel van hetzelfde. De Bende van Delphine was een fantastische coverband waarbij alles werd meegezongen. Daarna was het de beurt aan Hellmut (jaja, met twee ellen) Lotti Goes Metal. Met een lederen smoking en wit hemd liep hij over het podium en behalve een ultrakorte Tiritomba kwam hij niet in de buurt van metal, aluminium wil ik dit in een goede bui noemen – meer niet. Ik had er niet veel van verwacht en mijn verwachting werd waarheid : ondermaats. Wel een goede band en heel veel meebrullers.

Een hele verademing waren The Subtitles in the Shelter : ska van de bovenste plank en onmogelijk om stil te blijven staan. De avond werd afgesloten met een zeer geslaagd optreden van Prima Nocta. Hier werd meteen ook de mosh pit voor gepensioneerden gelanceerd, de mannen op het podium wisten niet wat ze zagen.

Zondag is al lang dé familiedag van het festival maar het begint steeds meer af te glijden naar kindjesdag, slechts overeind gehouden door Yevgueni, The Bonny Blues en niet te vergeten de altijd wervelende harmonie van Vorselaar. Op Camille en Metejoor zit ik helaas echt niet te wachten maar ik zal wel ongelijk hebben want de wei liep flink vol.

Intussen is het dinsdagavond en leven we verder met mooie festivalherinneringen én een overwinning van Spanje tegen Frankrijk in het EK 2024.

Tijdens een van de zeldzame opklaringen nog een naar de dierentuin geweest. De bedoeling was om daar ter plaatse iets te drinken of misschien zelfs te eten. Al snel bleek dat zoiets niet simpel is als oude mens die niet mee wil met zijn tijd. Gewoon iets bestellen en betalen kan zomaar niet, je moet eerst de menukaart scannen en met je telefoon betalen en dan wordt je bestelling aan tafel gebracht. Ik krijg van zo’n systemen het vliegend sch*** ! Net zoals die steeds meer voorkomende kassa’s waar je zelf je aankopen moet scannen. Mensen verliezen daardoor hun job en krijg je als zelfscanner een korting ? Nee !!!!! Mijden als de pest dus.

In dit geval liep de Zoo dus heel wat inkomsten mis en we namen de tram naar Del Sud Classico, mijn favoriete Italiaanse restaurant aan de kathedraal.

Zondag reden we naar de familie in Lochristi, daar waren we nog niet geweest sinds onze terugkeer uit Spanje. Daar namen we naar jaarlijkse gewoonte een aantal campingspullen mee die we nodig hebben voor ons eerste festival deze zomer.

Vanaf morgen staat dus Na Fir Bolg in Vorselaar op het programma, een nog betaalbaar en gezellig festival voor het hele gezin. Helaas begint de programmatie op zondag steeds meer op een kleutershow te lijken. Tel daarbij de niet zo rooskleurige weersvoorspellingen en de twijfel steekt de kop op. Gaan we (overnachten) of niet ? Morgenmiddag beslissen we ...