We zijn na ons reisje weer helemaal op ons dagelijks ritme overgeschakeld : laat gaan slapen en lang blijven liggen, onderbroken door bezoekjes aan Belgomar en Albeniz. Voor de wedstrijd van de Rode Duivels gingen we naar de Panaché waar we een wervelende eerste helft voorgeschoteld kregen. Tijdens die match kregen we meteen ook de gelegenheid onze buik te vullen.

Er is spijtig genoeg ook slecht nieuws te melden. Ik ben samen met Gaston en Anita naar de dierenkliniek gereden om hun hondje Diva te laten inslapen.

Gisteren zat er een klein foutje in de planning en volgens Carina ben ik nu officieel een kieken. Ik had een bericht binnen gekregen van Almafra waarin stond dat er een Blues Brothers tribute was om 17u en dus wandelden we naar daar. Ter plaatse moesten we vaststellen dat het er wel heel rustig was en toen bleek al snel dat het optreden al afgelopen weekend plaats vond. Dan maar iets eten, dan waren we niet voor niks over en weer gewandeld. Dat verliep ook niet foutloos, er was een nieuwe dienster aangenomen en de communicatie verliep nogal stroef, of ik het nu in het Engels of Spaans probeerde. Ten einde raad heb ik dan ook nog alles aangewezen op de menukaart maar ook dat mocht niet baten en ik kreeg een compleet verkeerde bestelling voorgeschoteld. Een kleine verplaatsing naar de bar was genoeg om de vergissing recht te zetten en zo konden we – met een kwartier verschil – toch nog van ons eten genieten.

Om 10u stond iedereen klaar met zijn bagage om de bus richting Costa Blanca te nemen. En het mag gezegd worden : de hele reis is iedereen altijd perfect op tijd geweest en er is niet gezeurd over muziek die te hard stond of de airco die te koud was, het is ooit wel eens anders geweest.

Net als in bij de heenrit kregen we ook nu een tasje met een flesje water en een wafel, altijd een leuke attentie. Bovendien won ik met de bingo ook nog de hoofdprijs !

Maar nu loop ik een beetje voor op de feiten want onze reis was nog niet helemaal voorbij, er was immers nog een tussenstop gepland in Frigiliana – één van de vele witte bergdorpjes die zich zelf de mooiste noemen.

We kregen in het dorp ruim vier uur vrije tijd en die had je echt wel nodig om de vele steile straatjes te verkennen. Je kon zelfs door een botanische tuin wandelen. Hier en daar werd geld bovengehaald om enkele arty souvenirs te kopen. Tussendoor moesten we ook onze buik nog vullen en we kozen voor een tafeltje bij Plaza 45. Daar kregen we het lekkerste eten van deze reis op ons bord. Eerlijk : het eten van ons hotel overtreffen was niet moeilijk. Het ontbijtbuffet scoorde vlot een 10 op 10 maar het avondbuffet hooguit een zes of een zeven. Je ging nooit met honger van tafel maar dat is in de meeste van dit soort hotels zo. En misschien ben ik wel een moeilijke eter ?

Na Frigiliana werd nog één keer gestopt om iets te drinken en uiteindelijk werden wij rond 22u als laatste afgezet in Albir en konden we met de taxi naar huis. Het was weer een mooie reis en dat hebben we aan de VVB en reisleider Elly te danken.

Vandaag een volledige dag vrij en na een laat ontbijt ben ik een uurtje in onze badkuip blijven dobberen. Daarna zijn we naar het centrum van Torremolinos gewandeld om een reeks Adventure caches op te lossen. Tegelijkertijd kwamen we ook op alle interessante en mooie plekjes, één van de grootste voordelen van geocaching. Het oude centrum is best mooi en is een winkelparadijs voor de souvenirjagers. Het heeft lang geduurd (reden : alle kasten zitten vol) maar deze keer kon ik toch niet weerstaan aan het t-shirt aanbod. En als je iets doet dan doe je het goed met meteen vier stuks. Na het zoeken en winkelen zakten we af naar de kust, daarvoor moet je ongeveer 60000 trappen afdalen. Het kan ook iets minder zijn, halverwege was ik de tel kwijt.

Bij Banana Beach, een mooie zaak met zicht op het strand, hebben we lekker gegeten en daarna wandelden we terug richting hotel. Omdat het nog te vroeg was om in de bar te gaan hangen, stapten we ook nog naar Parque de la Batería. Dat viel qua afstand flink tegen, het park grenst aan het hotel maar je moet een flinke omweg bergop maken om er te geraken. Bovendien werd het een beetje een nutteloze omweg want vanaf de zee kwam een mistbank binnenrollen. Daar sta je dan op een uitkijktoren …

In het hotel was het inmiddels een drukte van jewelste, met een mooi weekend voor de deur viel dat een beetje te verwachten. Tegen elkaar praten was bijna onmogelijk, zoveel lawaai ! Verschillende groepen Spanjaarden (sportclubs, vrijgezellenfeestje) probeerden elkaar te overtreffen qua geluidvolume en dat bleef duren tot een heel stuk in de nacht.

Vandaag bracht de bus ons naar Puerto Banús, de beroemde jachthaven iets buiten Marbella. Er wordt nogal snel verteld dat dit allemaal vergane glorie is maar als jongetje is het hier toch fijn ronddolen tussen de peperdure jachten en supersnelle onbetaalbare bolides. De kledingwinkels van Versace, Vuitton, Dior, Armani, Prada enz interesseren me minder en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit – zelfs als ik de lotto win – 4000 euro aan een jasje zou geven en al helemaal geen 395 euro aan een paar kousen. Ik heb eens in mijn portemonnee gekeken en kwam tot de vaststelling dat er nog genoeg in zat om een koffie te drinken. Dertien en een halve euro voor drie cappuccino’s, dat zijn prijzen die wij niet gewend zijn. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het zeer grote én lekkere kopjes koffie waren.

Na de middag reden we naar het centrum van Marbella. We aten iets aan de kant van de vissershaven, een zaakje vooral bezocht door Spanjaarden – altijd een goed teken. Vlak bij vonden we ook een cache, ook altijd plezant.

Na het eten gingen we naar het oude centrum, zeer gezellig met veel winkeltjes.

Vandaag een korte verplaatsing naar Málaga voor een bezoek aan de stad met gids Sabine. Málaga is een gezellige stad met veel winkels in nauwe straatjes maar ook ruime pleinen met vele terrasjes. Vanaf 24 november gaat ‘s avonds de kerstverlichting aan en dat moet absoluut grandioos zijn. Tijdens de wandeling bleek dat een tweede gids geen luxe is want die kon gemakkelijk de verloren schapen terug bij de groep brengen.

Doorheen de stad wordt je overal geconfronteerd met Antonio Banderas en Pablo Picasso. Het meest indrukwekkende gebouw is zeker de kathedraal maar ik betaal geen 8 euro inkom om de katholieke kerk in leven te houden.

Veel straten zijn autovrij en aan de havenkant is redelijk veel groen, dat maakt het allemaal aangenaam om te slenteren. Helaas zie je in de grote steden steeds meer schooiers en daklozen.

Deze ochtend werden we wakker met een fantastische zonsopgang en om 9u zaten we op de bus naar Ronda, ongeveer twee uurtjes rijden.

Toen we aankwamen in Ronda leek het alsof we in Tokyo waren terechtgekomen, de stad blijkt heel populair bij de oosterlingen. Even navragen leverde als antwoord op dat de meerderheid Zuid-Koreaans is en Japanners en Chinezen slechts een kleine minderheid vormen.

Onze bus werd in twee groepen verdeeld, een trage en een snelle groep maar veel verschil was er niet. Onze groep kreeg gids Hans toegewezen en hij nam ons op sleeptouw voor een twee uur durende rondleiding in deze aantrekkelijke stad.

We leerden dat hier het moderne stierenvechten werd “uitgevonden” en liepen oa langs standbeelden van beroemde torero’s. Maar niet enkel dierenmishandelaars staan hier in de belangstelling, ook Orson Welles en Ernest Hemingway hebben hier een plekje.

De bekendste bezienswaardigheid is hier zonder twijfel de Puente Nuevo, die eigenlijk niet zo nieuw meer is want ze werd reeds in 1793 in gebruik genomen na een bouwtijd van 40 jaar. De brug is bijna 100 meter hoog en overbrugt de Tajo kloof en verbindt zo de twee stadsdelen El Mercadillo en La Ciudad.

Langs enkele formidabele uitzichtpunten eindigde ons bezoek bij het Don Bosco huis waar we meteen een hapje bleven eten. Tijdens de vrije tijd die ons nog restte wandelden we nog wat rond en zochten enkele geocaches.

Gisteren zaten we om 6u ‘s morgens al op de bus. Na Albir moesten er nog mensen opgepikt worden in Benidorm, La Cala en Vilajoyosa. In het begin spookte spontaan “Een bus vol Ollanders” van Katastroof door mijn hoofd maar gaandeweg werd het evenwicht tussen Nederlanders en Vlamingen hersteld.

Onderweg werd regelmatig gestopt voor een plas- of koffiepauze en tijdens één van die stops gleed Carina van de bustrap met als gevolg stekende pijn in rug en nek. Even werd overwogen om de reis te staken en met een taxi terug te keren naar Alfaz maar Carina hield zich stoer en maakte zichzelf wijs dat het wel zou beteren met de nodige pijnstillers.

In de late namiddag kwamen we aan in ons hotel : BlueSea Al Andalus in Torremolinos. We kregen een zeer ruime kamer met een bijna even grote badkamer en een balkon met zicht op zee én het zwembad. Wel een rare kronkel : als koppel kregen we twee aparte bedden terwijl onze pa in zijn eentje een kamer kreeg met een tweepersoonsbed.

Onmiddellijk na het inchecken werden we geconfronteerd met een aantal doorzopen smoelen, Britten uiteraard. Makkelijk te herkennen aan hun blauwe polsbandje want met dat kleurtje geniet je van een all in vakantie.

Carina bleef even op bed liggen terwijl ik met onze pa een wandeling langs het strand deed. Opvallend veel restaurants en café’s met Nederlandstalige namen en/of gerechten maar ook minder levendig dan Benidorm deze tijd van het jaar.

‘s Avonds gingen we naar de bar voor een aperitief. We begonnen met een caipirinha, of wat daarvoor moest doorgaan. Al snel werd overgeschakeld op iets anders en dan zie je ook dat je met het blauwe polsbandje enkel lokale (namaak)drank kan krijgen en wij tegen betaling mogen genieten van echte Ricard, 43 en Cardhu whisky.

In het hotelrestaurant kregen we te horen dat onze buschauffeur van de trap was gevallen. Ja, inderdaad : dezelfde trap dan Carina ! Hij had minder geluk en brak zijn enkel. De rest van de reis wordt de “gevaarlijke” deur niet meer gebruikt en een reservechauffeur is al onderweg.

Het is weer tijd voor een reis met de VVB. Deze keer gaan we zes dagen naar Torremolinos aan de Costa del Sol. Van daaruit maken we uitstapjes naar Málaga, Marbella, Ronda enz. De weersvoorspellingen zien er zomers uit, veel warme kledij moet er dus niet mee.

De laptop gaat ook niet mee, er verschijnt dus deze week niets op de blog, waarschijnlijk wel af en toe een foto op Facebook. Achteraf komt hier misschien een uitgebreid reisverslag, misschien ook niet. We zien wel …

Vandaag zijn we, na enkele dagen niksen en luieren, naar de vuurtoren van Albir gewandeld. Niet omdat we een onverwachte opstoot van sportiviteit kregen, het was eerder een verkenningstocht. Het verbaast mij nog steeds dat er mensen zijn die nog nooit bij de vuurtoren zijn geweest, ondanks het feit dat ze hier al jaren voor korte of langere tijd verblijven. En zo kwamen we op het idee om de wandeling in groep te doen met de VVB. Zelf ben ik hier al tientallen keren naar boven gewandeld maar nu waren we toch min of meer verplicht om een soort controletocht te houden én vooral : ons tempo aanpassen en zien hoeveel tijd we nodig hadden. Ik ga hier zeker niet beweren dat wij een goede conditie hebben maar ik durf toch te hopen dat wij iets sneller zijn dan het gemiddelde VVB-lid. En dus probeerden we alles een beetje in slow motion te doen, met een groep ga je vanzelf al een stukje trager want niet iedereen wil op dezelfde plaats even rusten of een foto nemen. In ieder geval : wij deden er heen en terug twee uur en een kwartier over, inclusief alle “zijsprongetjes”.

Om precies 13u stonden we voor restaurant La Roca, openingstijd ! Vorig jaar waren we hier ook geweest en we waren vandaag even enthousiast als vorige keer. Gezellige sfeer, kleurrijke borden met daarop lekker eten, onze dag was geslaagd.

Nog even naar de supermarkt en onze pa gaan halen bij de garage en we waren klaar voor een bescheiden geocaching event bij het anker van Albir. Gezellig weerzien met oude bekenden en zoals altijd ook nieuwe mensen leren kennen.

‘s Avonds konden we in de verte nog meegenieten van het afsluitend vuurwerk van de feesten in Alfaz.

Gelukkig hadden we eergisteren voor enkele extra kilo’s gezorgd bij de Panaché (lekker eten zoals altijd én een meer dan verdiende overwinning van RAFC) of we waren uit ons bed gewaaid die nacht. Ik durfde mijn ogen niet sluiten uit angst ergens anders wakker te worden.

Gisteren was de wind grotendeels verdwenen en werden we net als vandaag verwend met echt zomerweer, volop zon en 25 graden in de schaduw. Perfect om met de fiets naar Transilvania te rijden om iets te eten ter gelegenheid van Letty’s verjaardag (morgen, maar dan is restaurant gesloten).

Af en toe word je hier geconfronteerd met luxeproblemen. Denk dan aan : kam ik mijn haar of niet, gaan we bij X eten of bij Y, is het okee dat ik tot 10u in mijn bed blijf liggen ?

Soms is het ingewikkelder dan dat. Zoals elke woensdag was er de wekelijkse VVB bijeenkomst in hotel Marina, deze keer met Matt Mason als zanger. Goede warme stem maar het duurde een hele tijd voor het geluid goed was. Dat maakte de keuze voor mij gemakkelijker en ik trok naar de Panaché voor de wedstrijd Lierse-RAFC. Carina bleef in hotel Marina en blijkbaar werd het optreden nog een succes met een volle dansvloer. En : wonder boven wonder, ook de bekermatch was een voltreffer met een 1-4 overwinning voor Antwerp. Iedereen tevreden en daarna gingen we naar La Livi voor het weekmenu met oa witloof met kaas en ham uit de oven. Lekker …

Gisterenavond en vannacht kregen we hier een stukje van de storm Ciarán te verwerken en ook de volgende dagen zal het winderig blijven. Dan maar naar Kekx in La Cala om samen met enkele kameraden te genieten van mosselen (en meer).