Vandaag bracht de bus ons naar Puerto Banús, de beroemde jachthaven iets buiten Marbella. Er wordt nogal snel verteld dat dit allemaal vergane glorie is maar als jongetje is het hier toch fijn ronddolen tussen de peperdure jachten en supersnelle onbetaalbare bolides. De kledingwinkels van Versace, Vuitton, Dior, Armani, Prada enz interesseren me minder en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit – zelfs als ik de lotto win – 4000 euro aan een jasje zou geven en al helemaal geen 395 euro aan een paar kousen. Ik heb eens in mijn portemonnee gekeken en kwam tot de vaststelling dat er nog genoeg in zat om een koffie te drinken. Dertien en een halve euro voor drie cappuccino’s, dat zijn prijzen die wij niet gewend zijn. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het zeer grote én lekkere kopjes koffie waren.

Na de middag reden we naar het centrum van Marbella. We aten iets aan de kant van de vissershaven, een zaakje vooral bezocht door Spanjaarden – altijd een goed teken. Vlak bij vonden we ook een cache, ook altijd plezant.

Na het eten gingen we naar het oude centrum, zeer gezellig met veel winkeltjes.

Vandaag een korte verplaatsing naar Málaga voor een bezoek aan de stad met gids Sabine. Málaga is een gezellige stad met veel winkels in nauwe straatjes maar ook ruime pleinen met vele terrasjes. Vanaf 24 november gaat ‘s avonds de kerstverlichting aan en dat moet absoluut grandioos zijn. Tijdens de wandeling bleek dat een tweede gids geen luxe is want die kon gemakkelijk de verloren schapen terug bij de groep brengen.

Doorheen de stad wordt je overal geconfronteerd met Antonio Banderas en Pablo Picasso. Het meest indrukwekkende gebouw is zeker de kathedraal maar ik betaal geen 8 euro inkom om de katholieke kerk in leven te houden.

Veel straten zijn autovrij en aan de havenkant is redelijk veel groen, dat maakt het allemaal aangenaam om te slenteren. Helaas zie je in de grote steden steeds meer schooiers en daklozen.

Deze ochtend werden we wakker met een fantastische zonsopgang en om 9u zaten we op de bus naar Ronda, ongeveer twee uurtjes rijden.

Toen we aankwamen in Ronda leek het alsof we in Tokyo waren terechtgekomen, de stad blijkt heel populair bij de oosterlingen. Even navragen leverde als antwoord op dat de meerderheid Zuid-Koreaans is en Japanners en Chinezen slechts een kleine minderheid vormen.

Onze bus werd in twee groepen verdeeld, een trage en een snelle groep maar veel verschil was er niet. Onze groep kreeg gids Hans toegewezen en hij nam ons op sleeptouw voor een twee uur durende rondleiding in deze aantrekkelijke stad.

We leerden dat hier het moderne stierenvechten werd “uitgevonden” en liepen oa langs standbeelden van beroemde torero’s. Maar niet enkel dierenmishandelaars staan hier in de belangstelling, ook Orson Welles en Ernest Hemingway hebben hier een plekje.

De bekendste bezienswaardigheid is hier zonder twijfel de Puente Nuevo, die eigenlijk niet zo nieuw meer is want ze werd reeds in 1793 in gebruik genomen na een bouwtijd van 40 jaar. De brug is bijna 100 meter hoog en overbrugt de Tajo kloof en verbindt zo de twee stadsdelen El Mercadillo en La Ciudad.

Langs enkele formidabele uitzichtpunten eindigde ons bezoek bij het Don Bosco huis waar we meteen een hapje bleven eten. Tijdens de vrije tijd die ons nog restte wandelden we nog wat rond en zochten enkele geocaches.

Gisteren zaten we om 6u ‘s morgens al op de bus. Na Albir moesten er nog mensen opgepikt worden in Benidorm, La Cala en Vilajoyosa. In het begin spookte spontaan “Een bus vol Ollanders” van Katastroof door mijn hoofd maar gaandeweg werd het evenwicht tussen Nederlanders en Vlamingen hersteld.

Onderweg werd regelmatig gestopt voor een plas- of koffiepauze en tijdens één van die stops gleed Carina van de bustrap met als gevolg stekende pijn in rug en nek. Even werd overwogen om de reis te staken en met een taxi terug te keren naar Alfaz maar Carina hield zich stoer en maakte zichzelf wijs dat het wel zou beteren met de nodige pijnstillers.

In de late namiddag kwamen we aan in ons hotel : BlueSea Al Andalus in Torremolinos. We kregen een zeer ruime kamer met een bijna even grote badkamer en een balkon met zicht op zee én het zwembad. Wel een rare kronkel : als koppel kregen we twee aparte bedden terwijl onze pa in zijn eentje een kamer kreeg met een tweepersoonsbed.

Onmiddellijk na het inchecken werden we geconfronteerd met een aantal doorzopen smoelen, Britten uiteraard. Makkelijk te herkennen aan hun blauwe polsbandje want met dat kleurtje geniet je van een all in vakantie.

Carina bleef even op bed liggen terwijl ik met onze pa een wandeling langs het strand deed. Opvallend veel restaurants en café’s met Nederlandstalige namen en/of gerechten maar ook minder levendig dan Benidorm deze tijd van het jaar.

‘s Avonds gingen we naar de bar voor een aperitief. We begonnen met een caipirinha, of wat daarvoor moest doorgaan. Al snel werd overgeschakeld op iets anders en dan zie je ook dat je met het blauwe polsbandje enkel lokale (namaak)drank kan krijgen en wij tegen betaling mogen genieten van echte Ricard, 43 en Cardhu whisky.

In het hotelrestaurant kregen we te horen dat onze buschauffeur van de trap was gevallen. Ja, inderdaad : dezelfde trap dan Carina ! Hij had minder geluk en brak zijn enkel. De rest van de reis wordt de “gevaarlijke” deur niet meer gebruikt en een reservechauffeur is al onderweg.

Het is weer tijd voor een reis met de VVB. Deze keer gaan we zes dagen naar Torremolinos aan de Costa del Sol. Van daaruit maken we uitstapjes naar Málaga, Marbella, Ronda enz. De weersvoorspellingen zien er zomers uit, veel warme kledij moet er dus niet mee.

De laptop gaat ook niet mee, er verschijnt dus deze week niets op de blog, waarschijnlijk wel af en toe een foto op Facebook. Achteraf komt hier misschien een uitgebreid reisverslag, misschien ook niet. We zien wel …

Vandaag zijn we, na enkele dagen niksen en luieren, naar de vuurtoren van Albir gewandeld. Niet omdat we een onverwachte opstoot van sportiviteit kregen, het was eerder een verkenningstocht. Het verbaast mij nog steeds dat er mensen zijn die nog nooit bij de vuurtoren zijn geweest, ondanks het feit dat ze hier al jaren voor korte of langere tijd verblijven. En zo kwamen we op het idee om de wandeling in groep te doen met de VVB. Zelf ben ik hier al tientallen keren naar boven gewandeld maar nu waren we toch min of meer verplicht om een soort controletocht te houden én vooral : ons tempo aanpassen en zien hoeveel tijd we nodig hadden. Ik ga hier zeker niet beweren dat wij een goede conditie hebben maar ik durf toch te hopen dat wij iets sneller zijn dan het gemiddelde VVB-lid. En dus probeerden we alles een beetje in slow motion te doen, met een groep ga je vanzelf al een stukje trager want niet iedereen wil op dezelfde plaats even rusten of een foto nemen. In ieder geval : wij deden er heen en terug twee uur en een kwartier over, inclusief alle “zijsprongetjes”.

Om precies 13u stonden we voor restaurant La Roca, openingstijd ! Vorig jaar waren we hier ook geweest en we waren vandaag even enthousiast als vorige keer. Gezellige sfeer, kleurrijke borden met daarop lekker eten, onze dag was geslaagd.

Nog even naar de supermarkt en onze pa gaan halen bij de garage en we waren klaar voor een bescheiden geocaching event bij het anker van Albir. Gezellig weerzien met oude bekenden en zoals altijd ook nieuwe mensen leren kennen.

‘s Avonds konden we in de verte nog meegenieten van het afsluitend vuurwerk van de feesten in Alfaz.

Gelukkig hadden we eergisteren voor enkele extra kilo’s gezorgd bij de Panaché (lekker eten zoals altijd én een meer dan verdiende overwinning van RAFC) of we waren uit ons bed gewaaid die nacht. Ik durfde mijn ogen niet sluiten uit angst ergens anders wakker te worden.

Gisteren was de wind grotendeels verdwenen en werden we net als vandaag verwend met echt zomerweer, volop zon en 25 graden in de schaduw. Perfect om met de fiets naar Transilvania te rijden om iets te eten ter gelegenheid van Letty’s verjaardag (morgen, maar dan is restaurant gesloten).

Af en toe word je hier geconfronteerd met luxeproblemen. Denk dan aan : kam ik mijn haar of niet, gaan we bij X eten of bij Y, is het okee dat ik tot 10u in mijn bed blijf liggen ?

Soms is het ingewikkelder dan dat. Zoals elke woensdag was er de wekelijkse VVB bijeenkomst in hotel Marina, deze keer met Matt Mason als zanger. Goede warme stem maar het duurde een hele tijd voor het geluid goed was. Dat maakte de keuze voor mij gemakkelijker en ik trok naar de Panaché voor de wedstrijd Lierse-RAFC. Carina bleef in hotel Marina en blijkbaar werd het optreden nog een succes met een volle dansvloer. En : wonder boven wonder, ook de bekermatch was een voltreffer met een 1-4 overwinning voor Antwerp. Iedereen tevreden en daarna gingen we naar La Livi voor het weekmenu met oa witloof met kaas en ham uit de oven. Lekker …

Gisterenavond en vannacht kregen we hier een stukje van de storm Ciarán te verwerken en ook de volgende dagen zal het winderig blijven. Dan maar naar Kekx in La Cala om samen met enkele kameraden te genieten van mosselen (en meer).

Wat moet ik hier nog vertellen ? De hele afgelopen week draaide rond voetbal en restaurantbezoekjes, onderbroken door een woensdagmiddag met de VVB in hotel Marina. De miserabele resultaten van RAFC blijven elkaar opvolgen en mijn humeur wordt daar niet beter van. Maar zelfs na een nederlaag bouwden we nog een feestje in de Panaché. Gelukkig hebben we weer een extra adresje ontdekt waar je lekker kan eten : Eh Voila in Albir. Op aanraden van Patrick zijn we hier zaterdag gaan eten en vanaf nu houden we ook daar het weekmenu in de gaten. Bij onze pa is intussen het hele perceel versierd met Halloweenspullen.

Afgelopen zondag was het weer tijd voor de “Internationale dag” van Alfaz. Vanaf 11u verzamelden alle nationaliteiten die hier aanwezig zijn zich voor een kleine optocht richting Casa de Cultura. Na de officiële opening en het verplichte lintje knippen door een bekend figuur was het tijd voor een ganse dag hapjes en drankjes (dank u voor de caipirinha Brazilië), dansjes, meezingers enz. Elk jaar gezelliger en gezelliger, dit jaar met 60 kraampjes !

Vandaag gingen we iets eten bij camping Almafra en daar waren ze volop in de weer om alles in Halloween sfeer onder te dompelen.

We lagen amper in ons bed en de wekker maakte ons opnieuw wakker. Om 6u40 pikte ik onze pa op en we reden naar Albir waar de bus ons al stond op te wachten. Vandaag stond immers de eerste daguitstap van de Vlaamse Vriendenkring op het programma. Langs de bekende opstapplaatsen ging het richting Alicante en zo verder naar Murcia en de eindbestemming Caravaca de la Cruz, zo’n 200km van onze winterstek.

Met een bang hartje keek ik de laatste dagen naar het weerbericht. Van slecht ging het naar redelijk en uiteindelijk kregen we de hele dag mooi zonnig weer met af en toe een stevige wind maar wel een aantal graden minder dan in Benidorm. Deze uitstap was een beetje speciaal want vorig jaar vroeg iemand van het bestuur me of ik geen tip had voor nieuwe daguitstappen. Ik opperde meteen Caravaca omdat ik daar goede herinneringen aan had na mijn bezoek in 2007. Het is dan altijd afwachten of je geheugen je in de steek laat of het werkelijk de moeite is. Bovendien was er al onmiddellijk gemor op de bus want de beloofde Nederlandstalige gids was niet beschikbaar en we kregen een jongeman mee die van toeten noch blazen wist. Hij deed absoluut zijn best in het Engels maar dat was ook niet altijd van het allerbeste niveau. Ik laat zo’n dingen allemaal niet aan mijn hart komen maar ik kan me voorstellen dat het voor andere mensen niet zo plezant is.

Na een tussenstop kwamen we rond 11u aan en moesten we even wachten op het toeristentreintje dat ons de rest van de dag zou vervoeren. Eerst langs de benedenstad met gezellige pleintjes en terrasjes en dan door de smalle straatjes soms heel steil bergop, enige stuurmanskunst is absoluut vereist.

We kwamen aan bij het kasteel van de “Heilige Stad” en konden al meteen genieten van het prachtige uitzicht. Het katholieke geloof gaat nog altijd helemaal aan mij voorbij maar als ik het goed begrepen heb, is dit bedevaartsoord in 1998 door Paus Johannes Paulus II tot zijn huidige status verheven en krijgen ze om de zeven jaar een jubileumfeest. Intussen is het geheel uitgeroepen tot een feest van internationaal toeristisch belang. Volgend jaar in 2024 is het weer zover en dan wordt het over de koppen lopen. Ook vandaag was het redelijk druk en we moesten even wachten voor we het Museo Crux Caravacensis konden bezoeken, daar kom je alles te weten over de geschiedenis van de stad en het dubbele kruis. Aansluitend gingen we naar de “Basilica Santuario de la Vera Cruz”, daar word je overdonderd door de prachtige aankleding waar op geen grammetje goud gekeken is. Helaas, foto’s maken verboden …

We hadden nog wat vrije tijd om rond te wandelen en dan bracht het treintje ons weer beneden naar het “Casa-Museo Caballos del Vino” waar we werden ondergedompeld in het “feest van de wijnpaarden” dat elk jaar in mei plaats vindt. Hier kregen we een echt mooi filmpje te zien over dit prachtige feest. Ook de “kostuums” waarmee de paarden versierd worden kan je van dichtbij bekijken, echt de moeite waard !

Hoog tijd voor de lunch met enkele kleine hapjes en gloeiend hete paella, gevolgd door (op voorhand doorgegeven keuze) vlees of vis met frietjes. Helaas ook hier weer zonder enige groenten of saus. Ieder zijn gewoonte maar ik zie het liever anders.

Een stukje buiten het stadje hielden we nog even een korte stop aan een parkje maar echt interessant was dat niet. Ik besefte ook te laat dat er wel een geocache verstopt lag.

Om 20u werden we met de bus weer naar Albir gebracht. Ik zat nog maar net in de auto toen ik een vrouw van haar fiets zag donderden. Ik ging onmiddellijk kijken of ik kon helpen want het zag er toch ernstig uit. Ze wou echter niet dat ik een ambulance belde. Het was ook niet duidelijk of ze door de val of door het vele drinken vooraf niet recht geraakte … Toen enkele minuten later haar vriend kwam aanfietsen ben ik vertrokken.

Gisteren woensdag zijn we – na de clubnamiddag in hotel Marina – gaan eten bij La Livi met Roger en Lea. En dat het weer lekker was … Zo leer je de mensen ook weer wat beter kennen.

Vandaag zijn we onze pa gaan ophalen in Benidorm, die is dus ook weer van de partij. Het was regelmatig zeer winderig en dus ideaal om een plekje te zoeken voor een nieuwe halloween cache. Die werd tegen alle verwachtingen in, meteen goedgekeurd. Soms duurt dat wel langer dan een week.

Nog wat kleine zaken bijeengesprokkeld. Voor de mensen die de komende weken of maanden naar “onze berg” komen : de diepste putten zijn opgevuld/geasfalteerd, maar intussen zijn er al nieuwe bijgekomen

Overal zijn er weer nieuwe rotondes bijgekomen, dat aan McDonalds is het opvallendste. Daar is de verkeerssituatie helemaal gewijzigd met als gevolg dat je met de auto niet meer door de kleine tunneltjes mag rijden (te voet of met de fiets gaat wel). De toegang naar de Aldi is daardoor iets ingewikkelder geworden. Het fietspad naar de vrijdagmarkt in Alfaz staat nog altijd vol geparkeerd met auto’s.

Hier en daar zijn er natuurlijk ook nieuwe restaurants bijgekomen of van eigenaar veranderd maar vooral : bijna overal zijn de prijzen verhoogd.

Het allerbelangrijkste is echter de aanwezigheid van twee rosse katers hier op het terrein : Bob en Marley. Ben benieuwd hoe dat gaat worden als er meer mensen én honden arriveren. Tyra, de grote huishond stelt het nog altijd goed en komt ondanks zijn verleden als cat killer zeer goed overeen met de nieuwe poezekes.

De voorbije dagen werden we nog altijd verwend met zomerweer. En omdat je niet kan leven van de zon alleen gaan we ook af en toe – verrassing - ergens iets eten. En zo kwamen we voor de eerste keer deze "winter" terecht bij camping Almafra. Een reuzegrote portie nacho’s met alles erop en eraan voor mij en een met tonijn gevulde aardappel voor Carina. Gisteren gingen we, voor het laatste avondmaal van Lieven en Miranda naar The Church. Hunters chicken, Steak and Guinness pie, Lamb stew, chili con carne … allemaal even lekker.

Tussendoor zijn we ook nog wat overbodige spullen gaan kopen in een van de grootste Chinese supermarkten hier in de buurt. Daar valt het op hoe hevig de Spanjaarden Halloween in hun armen hebben gesloten. Rekken en rekken vol met allerlei griezelattributen en natuurlijk is het dan plezant om een en ander uit te proberen.

Gisteren namen we Lieven en Miranda mee naar hotel Marina, zo konden ze zich beter hun toekomstige oude dag voorstellen en ze zagen dat het goed was. Bovendien wonnen ze bij de bingo allebei een prijs.

Ook vandaag weer een feestdag, de Día de la Hispanidad. Deze feestdag telt voor zowat de hele Spaanstalige gemeenschap over de wereld. Vroeger was dan bijna alles gesloten, behalve de horeca. Nu zie je nog weinig verschil met een doordeweekse dag.

Wij moesten ons vandaag helemaal niets aantrekken van welke feestdag dan ook want we waren uitgenodigd om bij Miranda en Lieven van zelfgemaakte tapa's te genieten.

Intussen heeft onze pa laten weten dat hij volgende week donderdag een vlucht heeft geboekt om opnieuw naar Spanje te komen.

Gisteren gingen we naar de markt van Albir, een aperitiefje op het terras van Universal Lounge Bar was onmogelijk vanwege stampvol. Dan maar achter het hoekje bij M. Godoy. Daarna wandelden we naar het Eucalyptus park, daar werd voor de eerste keer “de laatste dag van de zomer” georganiseerd – vooral een Nederlandse aangelegenheid met een aantal (eet)kraampjes en live muziek. Lang hielden we het niet vol, want om zonder reservatie bij Zero Zero een tafel te krijgen moet je proberen voor de grote toeloop aanwezig te zijn.

Dat lukte gelukkig en met zicht op zee kon het kiezen uit de zeer uitgebreide kaart beginnen. Als je van de kaart kiest, dan ga je nogal snel voor dingen die je bekend in de oren klinken. De weekmenu klinkt hier altijd heel exotisch en de helft van de ingrediënten heb ik zelfs nog nooit gehoord. Drie keer menu werd het en voor Lieven à la carte (oa fajita’s als hoofdgerecht) Bij de foto’s kan je zien waaruit we konden kiezen van het weekmenu. Alles was zeer lekker en meer dan genoeg al kan ik me voorstellen dat een grote eter misschien niet aan zijn trekken komt.

Na het eten gingen we kijken naar het appartement dat de vrienden huren : wow, heel mooi appartement met grote tuin én verrassing : Sports Eleven, ik kon dus de wedstrijd van Antwerpen tegen Eupen zien !

Vandaag was een complete rustdag en zo hoort het ook op de officiële feestdag van de Comunidad Valenciana.

Dinsdag zijn Lieven en Miranda hier in Alfaz aangekomen, vorig jaar zijn deze vrienden hier ook neergestreken voor 14 dagen vakantie en dat is hen zo goed bevallen dat ze hier dit jaar opnieuw zijn. Vorig jaar met het vliegtuig + huurauto en een bungalow op camping Almafra, dit jaar met eigen auto en een huurappartement aan de droge rivier in Albir. De eerste avond gingen we al meteen uit eten, wat had je gedacht ? Het was Lieven die onmiddellijk La Livi voorstelde, omdat hij daar goede herinneringen aan had. Ik denk niet dat zijn mening nu veranderd is, want we hebben allemaal weer lekker gegeten.

Woensdag werden we voor de eerste keer verwacht in hotel Marina voor de eerste bijeenkomst van de Vlaamse Vriendenkring Benidorm. Glaasje cava voor iedereen, nieuwe lidkaarten afhalen, kort dansoptreden van Sacromonte, hartelijk weerzien met verschillende mensen maar geen bingo deze keer – dat is pas volgende week.

Daarna hadden we afgesproken om te gaan eten bij Belgomar. Carina en ik waren daar maandagavond ook geweest en omdat het weekmenu zo lekker was, vonden we het helemaal niet erg om er opnieuw van te genieten. Bovendien konden we hier tijdens het eten ook een beetje de wedstrijd van RAFC tegen Shaktar te volgen. Achteraf bleek dat niet zo’n positieve invloed op mijn humeur te hebben. Maakt allemaal niks uit, ik denk niet dat Carina in half-comateuze toestand zich er nog iets van herinnert haha.

Gisteren gingen we naar de markt in Alfaz en daarna waren we afgesproken bij café Albeniz om ons moed in te drinken want daarna stond een lunch bij “de groezelige Chinees” op het programma. Daarmee bedoelen we Chinees restaurant Dong-Ying in Alfaz, dat we na een eerste aarzelend bezoek vorig jaar toch goede punten gaven. Ook nu viel het weer goed mee en na een borrel en een rekening van minder dan 40 euro (voor vier personen) konden we met een doggy bag weer naar huis.

Gisteren ging zoals eerder geschreven alles volgens plan maar toen we alles wat beter bekeken daalde ons humeur zienderogen. De temperatuur daarentegen bleef maar stijgen. Eerste vaststelling : het extra dakzeil dat in het voorjaar was geïnstalleerd, lag nog altijd perfect op zijn plaats. Toen merkten we op dat de voortent van de caravan toch wel rare smoelen trok. Oorzaak : één van de tentstangen was uit zijn bevestiging en daardoor zakte een deel van de constructie in elkaar. Even naar Robert gebeld en gevraagd of hij tijd had om even af te komen. Zijn antwoord : “Als ik geen tijd heb dan maak ik tijd !” en een half uur later stond hij hier. Hij had alles snel gerepareerd en vertrok weer. Intussen hadden we ook gezien dat er in de “ramen” van de voortent flinke gaten zaten. Eén of andere grapjas met een katapult of het het resultaat van de twee overenthousiaste nieuwe huispoezen ? Dat moeten we opvolgen, de gaten zijn intussen dichtgeplakt – dat houdt nog wel een tijdje stand.

Intussen hadden we ook al andere zorgen : geen stroom meer ! Het eerste wat ik deed toen we aankwamen was de stroomkabel in het stopcontact steken. Alles werkte – oeffff ! Na een tijdje geen koelkast meer, geen licht in de caravan. Heel de elektrische installatie nagekeken, nergens een fout te vinden … Bleek dat ik de kabel in het stopcontact van de zwembadpomp had gestoken en die staat op een timer. Goed gevloekt en meer dan een uur tijdverlies maar wel in orde nu. De koelkast nog eens open, wat is die smurrie ? Bleek dat er een aantal blikjes cola “ontploft” waren door de zomerhitte !

Als we de caravan in Sint-Job in de winter achterlaten dan zorgen we dat alle dingen die kunnen bevriezen uit de kasten verwijderen, dat is gewoon routine. In de zomer dingen uit de kasten verwijderen doen we echter nooit. In de toekomst dus wel ! Ook meteen het bewijs dat de zomers steeds heter worden want dit hebben we nog nooit meegemaakt.

De duisternis begon al te vallen toen we naar Belgomar reden, daar stond nog een rekening over van enkele maanden geleden. Lekkere tonijn steak voor mij en filet Américain voor Carina. Alles doorgespoeld met veel extra vocht.

.

Alles is verlopen zoals gepland. Donderdag reden we tot in Épinal (ongeveer 450 km) waar we twee nachten hadden geboekt in het IBIS hotel. Verzorgd hotel en een kamer met zicht op de Moesel, het kan slechter. Voor de privé parking moest 6 euro extra betaald worden. Geen probleem want op straat parkeren kostte 17 euro per dag. De eerste dag wandelden we een beetje rond in de buurt en zochten ook meteen een goed adresje om ‘s avonds te eten. Ons oog viel op San Remo, een Italiaans restaurant op twee minuten wandelen van het hotel. We hebben er zeer lekker gegeten, zo lekker zelfs dat we er vrijdag opnieuw gingen eten. Vrijdag wandelden we ook naar “le parc du château” en bezochten we de ruïnes van het oude kasteel. Uiteraard werden er ook een aantal caches gelogd, 13 in totaal.

Zaterdag vertrokken we vroeg en reden we zo’n 550 km tot Pierrelatte. Daar logeerden we in hotel du Centre, een oud kloostergebouw volgens de reclame. We zochten ook hier enkele caches en gingen op zoek naar iets om te eten. Dat ging niet echt vlot, het restaurant waar we gereserveerd hadden had onze tafel weggegeven omdat we te laat waren, volgens ons niet waar maar ruzie maken helpt niet. Al de andere adresjes zaten overvol en uiteindelijk belandden we vlak naast het hotel “chez mila”, een zeer beperkte kaart maar wel lekker.

Gisteren reden we de Frans-Spaanse grens over om in Coma-Ruga een nacht te blijven slapen. Vorig jaar zijn we hier ook geweest en dat was ons bevallen. Deze keer niet op zoek naar een restaurant maar gewoon op voorhand half pension besteld en betaald, net zo gemakkelijk.

Na de verplaatsing van gisteren (550 km) hadden we vandaag nog 440 km voor de boeg en rond 14u reden we onze winterplek in Alfaz op.