Kiekens zijn we, grote dikke kiekens. Vanmorgen zette ik Carina af bij het IMED ziekenhuis voor een MRI scan en ging een parkeerplaats zoeken. Ik was net uitgestapt en kreeg telefoon : Carina om haar terug op te halen. We weten intussen uit ervaring dat de zaken in het ziekenhuis zeer vlot verlopen maar dit was wel heel snel. Carina stapte terug in de auto met een brede grijns en wist te melden dat we een dag te vroeg waren. Wat zijn we toch stom ! We wisten dat de afspraak op 1 maart was én we waren op de hoogte dat het vandaag 29 februari is, een schrikkeljaar dus. En toch : in ons beperkte brein vinden we het niet meer dan normaal dat na 28 februari 1 maart volgt. Niet dus … en morgen opnieuw op tijd uit bed.

In de namiddag was er een “schrikkelbijeenkomst” van geocachers en samen met Wilma en Leo fietsten we naar het anker in Abir. Ik telde een twintigtal aanwezigen en na het uitwisselen van enkele ervaringen reden we weer onze berg op. Leo en Wilma gingen deze avond uit eten en dat deden wij ook, gecombineerd met de bekerwedstrijd tegen KVO in de Panaché. Tijdens de heenmatch in Oostende geraakten we niet verder dan een 1-1 gelijkspel, wat je eigenlijk bijna als nederlaag mocht interpreteren gezien de staartpositie in 2^e klasse van de kustploeg.

Vandaag verliep het helemaal anders. Het was geen hoogstaande wedstrijd maar 3-0 is overtuigend genoeg om met vertrouwen de finale tegen Union te spelen.

Carina had alles mooi versierd tijdens een van de koudste ochtenden van de voorbije weken. Vandaag mijn 65^e verjaardag, toch een beetje een speciale leeftijd. Je hoort dan meteen officieel bij de “oude” mensen. Ik denk vooral aan het maandelijks pensioen dat ik eindelijk zal krijgen.

De dag begon al meteen met slecht nieuws. Al enkele maanden geleden had ik er voor gezorgd dat zangeres Dinny Dynamite voor mijn verjaardag zou optreden in hotel Marina en al weken was ik reclame aan het maken om alles te promoten. Helaas, deze ochtend vroeg kreeg ik een zieke Dinny aan de telefoon. Geen optreden vandaag dus maar ze zou wel een vervanger zoeken. Intussen gingen wij ontbijten bij La Livi, een goede basis om de dag door te komen.

Die vervanger van Dinny werd intussen gevonden maar het was geen onverdeeld succes. Ronald Touwslager had geen slechte stem maar op een overvloed aan redelijk onbekende Nederlandse liedjes zat maar weinig volk te wachten. Na de pauze ging het iets beter met een meer internationaal gericht repertoire maar een geslaagde show kon je het toch niet noemen. De bingo maakt dan weer alles goed want onze tafel ging weer met een aantal prijzen lopen.

Om deze speciale dag af te sluiten gingen we nog iets eten bij Belgomar, lekker als altijd.

Gisteren zondag AA Gent tegen Antwerp, allebei hopend op een plaats in de eindronde. Eerlijk ? Buske stamp langs beide kanten maar toch vooral bij rood-wit en we mochten dus gelukkig zijn met een 2-2 gelijkspel. Gelijk gaan spelen op het veld van een rechtstreekse concurrent is nog niet zo slecht.

Na de wedstrijd bleven we nog iets eten en daarna liep het café snel leeg. Uitbaters Jerry en Yenny kwamen er bij zitten met hun avondeten en zo hebben we nog gezellig wat gepraat én plannen gemaakt om binnenkort iets samen te doen, daarover later meer.

Vandaag werd weer een dag in het kader van mijn nakende verjaardag. Deze keer naar Belgomar met enkele kameraden van de VVB. Eindelijk had Carina een slachtoffer gevonden om een Châteaubriand mee te delen, twee zelfs. Iedereen aan tafel was tevreden met zijn/haar keuze en een dessertje werd ook zonder problemen “soldaat gemaakt”. We eindigden op het terras van de RaRa tot de zon onder ging.

Het verhaaltje van vandaag heeft al een heel verleden. Zoals jullie weten gaan we regelmatig voetbal kijken in café Panaché en meestal eten we daar dan ook iets. Kokkin/eigenaar Yenny is van Domenicaanse afkomst maar haar vol au vent, stoofvlees, biefstuk friet enz moet niet onderdoen voor wat wij vroeger thuis kregen voorgeschoteld. Enkele maanden geleden had ik haar gevraagd om eens een keer een specialiteit van haar herkomstland te maken. Ja, dat ging ze wel eens doen maar er werd niet echt iets gepland. Tot enkele weken geleden, ik voelde mijn verjaardag naderen en misschien was het wel een goed idee om met de hele camperplaats aan tafel te gaan. Ik sprak af met Yenny dat ze haar goesting mocht doen mits enkele beperkingen : niet te pikant, geen ingewanden, geen vis. Dat was geen probleem en vandaag was het dan zover. De hele groep werd over enkele auto’s verdeeld en hop, we reden naar Benidorm.

De hele zaak was versierd en we konden meteen genieten van een cava. We begonnen met sancocho, een zeer lekkere soep die bij iedereen in de smaak viel. Daarna werd de tafel volgezet met allerlei potjes en bordjes zodat een buffet ontstond en iedereen kon nemen wat er voor hem of haar lekker uitzag. Het duurde niet lang of iedereen was helemaal overtuigd van de kookkunsten van Yenny. En hoe lekker alles ook was, je krijgt iedereen pas echt stil als een dame blanche op tafel wordt gezet. Met een aantal Italiaanse koffies en soberanos + nog een afzakkertje van de zaak zat iedereen helemaal vol en konden we terug naar onze berg rijden. Voor herhaling vatbaar !

Eergisteren kregen we voor de tweede keer deze winter een optreden van Guido op onze berg. Ook deze keer weer allemaal zorgvuldig gekozen covers (Cohen, Bos, Goldsboro ed) en ondanks de door een verkoudheid gehavende stem zeer aangenaam om naar te luisteren.

Daar kregen we honger van en we wandelden naar Albeniz om lekkere scampi’s in look te eten.

Gisteren weer naar de VVB-namiddag in hotel Marina, deze keer met James Cameron als gast en wat een gast ! Formidabele stem én een Bob Marley medley, wat wil je nog meer !?

Afsluiten deden we bij La Livi met voor mij een vispannetje en voor onze pa en Carina een boterzachte biefstuk. Uiteraard gevolgd door een dessertje en koffie.

En toen ging het mis. Bij het naar de auto wandelen ging Carina door haar knie en knotste tegen het trottoir. Gelukkig kwam er aan de overkant net een groep sportievelingen aan en daar was ook medisch geschoold personeel bij die even konden helpen. Op de rechterknie kon niet meer gerekend/gesteund worden maar van het ziekenhuis wil Carina natuurlijk niet weten. Dan maar de auto gaan halen en met veel moeite haar op de achterbank gekregen. Hier boven heb ik aan Walter hulp gevraagd om haar in de caravan te krijgen.

En dan vandaag, grote verrassing : Carina vond het toch geen slecht idee om toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Normaal raad ik altijd Clinica de Benidorm aan maar eerder deze winter hebben we hier iemand met een gebroken voet gehad en het duurde daar toch wel heel erg lang om daar geholpen te worden. Daarom besloot ik om vandaag met Carina te kiezen voor IMED Hospital de Levante. Wat een verschil in onthaal en snelheid ! Iemand die je uit de auto helpt, allemaal perfect Engels sprekend personeel, direct een rolstoel onder je kont, onmiddellijk onderzocht en foto’s genomen, knie in de windels gedraaid, medicijnen voorgeschreven, afspraken gemaakt enz – allemaal op minder dan twee uur tijd.

En – belangrijk – het verdict : geen breuk maar wel een afspraak voor een MRI scan volgende week en daarna naar de traumatoloog. Dossier bij het Belgisch ziekenfonds is intussen ook in orde, dat ging allemaal vlot.

Vrijdag gingen we geheel onverwacht eten bij Transilvania, samen met Rob en Letty. De prijs/kwaliteit verhouding blijft daar onklopbaar en ook al was het een afscheidsetentje, het was daarom niet minder gezellig.

Gisteren zaterdag stond er een meet&greet van OpSinjoor op het programma. Lees : een kleine bijeenkomst van geocachers in Benidorm. Daarna moesten we de tijd nog vol krijgen tot de wedstrijd van RAFC tegen KVM. Eerst zijn we langs de winkeltjes en de duifjes gewandeld en dan besloten we om iets te gaan eten bij Va Bene. Het restaurant ging pas open om 19u maar geen nood want gelegenheden genoeg om iets te drinken in de buurt. We kwamen terecht bij Urban Beach, schitterend ingerichte zaak op de zeedijk met – ook op dit vroege uur – een dj met bonkende bassen. De mojito de nispero en de caipirinha smaakten uitstekend maar intussen was er niet genoeg tijd meer op nog naar het Italiaanse restaurant te gaan. Dan maar naar de Burger King, qua contrast kan dat tellen. Volgende keer, als we meer tijd hebben, doen we het nog eens uitgebreid over – beloofd !

Als snel bleek dat we ons niet hadden moeten haasten want de voetbalwedstrijd was slaapverwekkend en Antwerp fameus ondermaats met als gevolg de eerste thuisnederlaag van dit seizoen.

Vandaag fietsten we naar de markt in Albir, dat was lang geleden. Onder de stralende zomerzon was het over de koppen lopen en een vrije plaats vinden op een terrasje was onbegonnen werk. Dan maar weer naar de caravan, in het zonneke zitten en mensen uitlachen – in het bijzonder onze (voorlopige) buren die over alles klagen en zagen.

Deze middag trokken we, zoals elke woensdag, naar hotel Marina voor de VVB clubnamiddag. Iedereen kreeg een flesje cava aangeboden en de prijzentafel van de bingo was helemaal “gevalentijniseerd”. Onze tafel ging weer met een heleboel prijzen lopen en zo moet het.

En omdat ik dringend nog eens goede punten moest scoren reden we naar restaurant Kathmandu. Het werd al snel duidelijk dat het een goed idee was om te reserveren want op alle tafels stonden naamkaartjes. De hele zaak was trouwens mooi versierd met een roosje en rozenblaadjes op elke tafel. We bestelden à la carte en alles was even lekker. Op het einde kregen we ook nog aardbeien en pralines als extra.

Gewoonweg een schitterende zomerdag vandaag, vlotjes 25 graden in de schaduw en dus terrasjesweer. Eerst wandelden we rustig naar café Albeniz om daar iets te drinken. Omdat we vlak bij de markt waren, besloten we om ook eens te gaan kijken bij – verdwenen - café Jose. De nieuwe uitbaters gaan verder onder de naam bistro Belle Epok, wat toch een beetje doet vermoeden dat ze Franstalig zouden kunnen zijn.

De dienster liet ons meteen een affiche zien om een jazz avond te promoten. Ze sprak daarbij Engels maar ik probeerde toch maar : “Vous êtes francophone ?” en het antwoord was “no, with saxophone”. Met zo’n dingen moet ik dus echt heel hard lachen maar tegelijk mag je dan niet de indruk wekken dat je iemand uitlacht.

We bestelden iets om te drinken en bekeken terwijl het menu met volwaardige gerechten maar ook met tapa’s. Als tussendoortje kozen we croquetas caseras (ham/gamba/champignon) en een russische salade. De kroketten waren absoluut huisgemaakt en heerlijk. De russische salade zag eruit als een schilderijtje, extra kleurig door verschillende tinten kaviaar. Maar zowel Carina als ik vonden hem niet lekker. Moeilijk om te zeggen wat er mis was : niet te zout, niet te zuur, niet te wat dan ook – de structuur was gewoon raar. De dienster/eigenares kwam afruimen en zag dat we de helft van de salade hadden laten staan en toen we vertelden dat het niet lekker was, kwamen er bijna tranen aan te pas. Ze vertelde fier over hun keuken waar alles à la minute bereid wordt en dat ze het heel erg vond dat we niet tevreden waren. Even later kwam ook de echtgenoot/chef kok buiten om te vragen waarom we het niet lekker vonden. We vertelden dat we niet precies konden zeggen wat er mis was met het gerecht en prezen zijn kroketten maar niets hielp : hij begreep niet dat de salade waar iedereen zo positief over is, niet onze goesting was.  We begonnen ons al ongemakkelijk te voelen, misschien hadden we toch beter alles opgegeten.

We vroegen de rekening en zagen onmiddellijk dat de salade niet aangerekend werd. Dat wilden we niet, maar ze waren beiden onverzettelijk : niet lekker is niet betalen. Dat hebben we uiteraard met de fooi goedgemaakt en volgende keer proberen we gewoon iets anders van de kaart.

De laatste dagen hebben we wisselvallig weer. De nacht van donderdag tot vrijdagavond heeft het regelmatig geregend, dat was een hele tijd geleden en meer dan welkom.

Gisteren ben ik met onze pa en Angelina naar de campingbeurs in Alicante geweest, Carina had geen goesting. Onze pa gaat elk jaar maar bij mij was het al even geleden. Ik had enkele jaren geleden afgehaakt omdat het aanbod niet interessant genoeg meer was. Deze keer viel het mee, er waren veel merken caravans en campers aanwezig. De NEO van Nomade Nation (nee, ook nog nooit van gehoord) kreeg mijn voorkeur bij de buscampers en bij de caravans de Adria Alpina 663HT, helaas allebei veel te duur. (Semi)integrale campers interesseren me niet meer en zijn zelfs met een dik pensioen niet te betalen.

Na een hot-dog reden we terug naar Benidorm. De bedoeling was om 17u naar een geocaching bijeenkomst te gaan maar de regen hield ons thuis. Vandaag is het opnieuw droog maar heel winderig.

Met een bang hartje trokken we gisteren naar café Panaché om iets te eten en vooral om de wedstrijd RAFC-Club Brugge te zien. Ik was er niet gerust in, de vorige wedstrijden waren niet echt denderend – ook al pakten we regelmatig punten. Het duurde tot een stuk in de tweede helft voor de West-Vlamingen de te verwachten goal maakten en daarna veranderde alles. Antwerp zette meer druk en Club trachtte steeds meer tijd te winnen, ook al waren er echt wel ernstige blessures bij. In ieder geval : we kwamen gelijk dank zij een wereldgoal van Corbanie. Het fantastische winnende doelpunt kwam van Ondrejka in de toegevoegde tijd. Zo werd het toch nog een mooie overwinning tegen FC Epilepsie.

“Op den berg” waren intussen ook Leo en Wilma aangekomen en zat iedereen nog gezellig buiten te kletsen.

Helemaal niet gepland was ons bezoekje aan Zero Zero met diezelfde Leo en Wilma. Dit restaurant blijft toch telkens weer verrassen.

Het was weer zover : opstaan midden in de nacht ! Trouwe lezers weten wat dat wil zeggen : een dagje weg met de VVB, deze keer naar Cartagena. Enkele kilometers vóór de stad stopten we bij distilleerderij Licor 43, een zeer populaire likeur, niet alleen in Spanje want intussen uitgevoerd naar 80 landen.

De zoete drank kende zijn oorsprong in het begin van onze jaartelling onder de naam Liquor Mirabilis en is doorheen de eeuwen uitgegroeid tot de drank die we nu kennen. De “moderne” versie is ontstaan in de jaren 40 van de vorige eeuw. Sinds de oprichting is het bedrijf nog steeds in handen van de familie Zamora en brengt regelmatig nieuwe varianten op de markt. In de beginjaren rolden zo’n 3000 flessen per dag van de lopende band, tegenwoordig zijn dat er 15000 per uur !

We kregen een filmpje te zien + een rondleiding in het kleine museum met – indien gewenst – Nederlandstalige gids. We konden ook het productieproces volgen maar om geen geheimen prijs te geven mochten daar geen foto’s gemaakt worden.

Na het bezoek konden we alle soorten proeven en ze waren niet gierig. We kregen cocktail ideetjes voorgeschoteld en er werden zelfs hapjes bij geserveerd. Uiteraard is er ook een winkel aanwezig en ik denk dat ze een record omzet geboekt hebben. Zelf hebben we de 43 met chocolade en de 43 crème brûlée – de nieuwste creatie – gekocht en er waren maar weinig mensen die niks kochten.

Na al de aankopen opnieuw de bus in en een kwartiertje later konden we uitstappen vlak bij het centrum van de stad. Daar hadden we anderhalf uur tijd om de stad te verkennen, veeeel te weinig dus voor een stad met een geschiedenis die terug gaat tot de derde eeuw voor Christus. Het werd dus kiezen en zo wandelden we door de Calle Mayor met zijn mooie huizen en maakten we foto’s van de vele standbeelden die je overal tegenkomt. We liepen ook een stukje langs de haven om zo een zicht te krijgen op een duikboot die hersteld werd. We deden ook flink wat trappen om te genieten van het uitzicht op het Romeinse theater en de omgeving.

Om 14u15 werden we naar het restaurant gebracht waar geboekt was voor onze groep. Eerlijk is eerlijk : één van de beste restaurants waar we al gegeten hebben tijden onze excursies.

Na een terugrit van twee uurtjes stapten we rond 19u van de bus in Albir.