Afgelopen donderdag had Carina een blauw armbandje rond haar pols. Waarom ? Is om duidelijk te maken dat het een patiënt met verhoogd valrisico is. Net geheel onterecht want ze kon op dat moment geen meter stappen zonder ondersteuning. Telkens naar het toilet is dan ook een hele operatie en dus kreeg ze ook weer een urinesonde.

Vrijdag kreeg ik ’s avonds een paniekerig telefoontje van Carina : terwijl ze sliep hadden ze haar “vastgebonden” in haar bed. Ik vind dat zoiets niet kan terwijl de patiënt slaapt maar moet overlegd worden. Langs de andere kant : we weten dat Carina “vluchtgevaarlijk” is en misschien heeft ze wel iets gedaan dat ze ons niet verteld heeft. Bovendien is haar uitleg niet altijd helder en heeft ze moeite met de grens tussen dromen en werkelijkheid. Toen ik een dag later aan Carina vroeg hoe dat zat met dat vastbinden, wist ze van niks en beweerde ze dat ze dat niet verteld had.

Zaterdag ging ik een kijkje nemen in de Chinese buurt van Antwerpen, daar werd het nieuwe jaar van hun kalender gevierd : het jaar van de slang. Lang geleden dat ik dat nog eens had meegemaakt, normaal ben ik dan in Spanje. Er was een massa volk op de been, daar zal het zonnige weer ook voor iets tussen gezeten hebben. In de Van Wesenbekestraat was er geen doorkomen aan. En toch … tramlijn 12 baande zich heel traag een weg tussen de menigte. Na een uurtje wandelde ik terug naar huis, de file veroorzaakt door de feestelijkheden stond tot voorbij onze straat. En maar toeteren …

Zondag begon fantastisch : tot de laatste tien minuten stond Antwerp thuis 0-1 achter tegen Club Brugge. En toen scoorden Doumbia en Chery en mochten de West-Vlamingen zonder punten terug naar huis.

Later op de dag in het ziekenhuis was het dan weer schrikken ! Carina had een bloedneus gehad en dus zat er een wattenpropje in haar linkerneusgat. Natuurlijk wou Carina dat er zo snel uit halen maar dat mocht niet, dat zou uit zichzelf verdwijnen. Zal wel zeker ? Dat was natuurlijk niet echt om van te schrikken maar voor de eerste keer zag ik daarna hoe haar lichaam eruit zag. Het lijkt wel een palet van een schilder die alleen houdt van herfstkleuren : alle kleuren bruin. Allemaal nog restanten van brandwonden door de chemo.

Maandag was er een arts komen kijken naar al die kleurtjes. Er is een foto van genomen en ze “gingen het eens bespreken”. Ik krijg zo stilaan de indruk dat ze niet meer weten wat ze moeten doen. Carina wil zoooo graaag naar huis maar er zal nog veel moeten gebeuren voor dat mogelijk is.

Vandaag kreeg ik telefoon van de sociale dienst om haar ontslag uit het ziekenhuis voor te bereiden. Een vaste datum was er nog niet maar lang zou het toch niet meer duren. Ik zei onmiddellijk dat het voorlopig onmogelijk is om Carina thuis te verzorgen en dat ze absoluut niet klaar is om het ziekenhuis te verlaten. Wat moet je doen met iemand die al weken alleen baxtervoeding krijgt, niet verder dan twee meter kan schuifelen, met een urinesonde ligt, een suikerspiegel heeft die alle richtingen uitgaat enz. Ja, natuurlijk kan ik thuis extra bloedplaatjes toedienen en intraveneus antibiotica geven. Ja, natuurlijk kan er thuishulp komen maar waar die gaan parkeren hier in de buurt is mij een raadsel. Ja, natuurlijk kunnen ze een wc-stoel en een ziekenhuisbed thuis leveren maar dan moet ze de hele dag in een ijskoude slaapkamer blijven. Ja, natuurlijk kan ik Carina tien keer per dag de trap af- en opdragen. Nee dus ! ! !

Eerst een aantal weken in een revalidatiecentrum zie ik eerder zitten, maar zelfs daar is Carina nu nog te slecht voor. Bovendien hebben we geen goede herinneringen aan Hoge Beuken waar ze rond Nieuwjaar enkele weken heeft verbleven. Dat heb ik ook aan de sociaal assistente gezegd : ik zou niet liever hebben dan dat Carina naar huis komt maar het is praktisch gewoonweg onmogelijk. En ik het zou het heel erg vinden als Carina opnieuw tegen haar zin naar Hoge Beuken of een ander centrum moet, maar als het moet dan moet het.

En toch valt er nog te lachen. Toen ik gisteren de afdeling binnen stapte zag ik een verpleegster met een bed in mijn richting rijden. Ik herkende onmiddellijk Carina : “Maar schatteke, wat zijn ze nu weer met u van plan ?” De verpleegster zei dat ze een foto van haar longen gingen maken. En ikke : “Maak je geen zorgen, ik wacht wel in je kamer tot je terug bent”. En toen weerklonk een zware mannenstem : “Ik denk dat je je vergist !”. Er lag een man in het bed. Sorry, maar met een masker en een kletskop lijkt iedereen op elkaar.