Spannende dag vandaag. Zou ik in het UZA geraken of niet ? Gisteren sprak ik nog enkele buschauffeurs van De Lijn en die dachten dat er door de staking niet veel zou rijden. Normaal wandel ik naar metrostation Handel om daar de tram te nemen tot de Harmonie. Daar stap ik dan over op bus 17 of 22 naar het ziekenhuis. Die sleur werd vandaag doorbroken, het stuk met de tram nam ik niet en ik wandelde naar het Centraal Station om daar bus 17 of 32 te nemen. De ene rijdt tot voor de ingang van het UZA, bij de andere is het nog 20 minuten stappen. Met droog weer goed te doen. Zou er geen bus komen binnen het uur, dan zou ik gewoon een beetje in de dierentuin rond kuieren en weer naar huis gaan. Dat zou wel zonde zijn want ik heb tot nu toe Carina elke dag bezocht.

Ik kwam bij het station en zag in de verte net bus 32 vertrekken. Godverdomme ! God straft onmiddellijk zeggen ze dan maar in dit geval was hij geschrokken want onmiddellijk kwam bus 17 aangereden ! Dat geluk heb ik zelfs op niet-stakingsdagen nog niet gehad. En zo stond ik al ruim een uur vóór de bezoektijden bij het universitair ziekenhuis. Net als enkele weken geleden dan maar een beetje in de buurt rondgewandeld en caches gezocht. Dat wou niet echt lukken, slechts eentje werd gevonden.

Normaal blijf ik bij Carina tot 19u-19u30 maar dat risico kon ik vandaag niet lopen. Om 18u zou er nog een bus richting Antwerpen rijden en dan was het gedaan voor de rest van de dag. Blijkbaar waren meer mensen daarvan op de hoogte want de bus zat goed vol. Bus 17 passeert het station en van daaruit zou ik dan weer verder te voet gaan. Helaas, onderweg werd gemeld dat de bus niet verder zou rijden dan de Lange Leemstraat. Openbaar vervoer, het blijft verbazen. Ik had mij al verzoend met een wandeling van een half uurtje om thuis te geraken maar toen ik voorbij metrostation Plantijn wandelde zag ik op het infobord dat daar enkele minuten later tram 6 zou rijden. Een zeldzaam moment tijdens deze bijna bus- en tramloze donderdag. En zo was er uiteindelijk weinig reden tot klagen en ben ik vandaag overal op een aanvaardbare tijd geraakt.

Onderweg op de bus kreeg ik nog telefoon van de patiëntenbegeleiding. Ze dachten dat Carina begin volgende week naar huis zou mogen gaan. Ik herhaalde mijn bezwaren en omschreef nog eens de thuissituatie (trappen, geen plaats voor ziekenhuisbed enz) maar dat zou volgende week geen probleem meer zijn. Ik zou het bijna als een mirakel beschouwen, moest Carina op die paar resterende dagen zoveel vordering maken dat ze inderdaad naar huis kan.

In het ziekenhuis vertelde ik aan een van de verpleegsters over het verhaal dat ik te horen kreeg. Die verpleegster ging onmiddellijk overleggen met de dokter en toen werd duidelijk dat naar huis gaan nog altijd niet kan maar binnenkort wel een optie is. Los daarvan is er ook nog plan B en C. Concreet : ze blijft nog iets langer in het ziekenhuis of er wordt een plaats gezocht in een revalidatiecentrum. Daar ben ik nog altijd voorstander van, ook al was het vorige verblijf in Hoge Beuken geen groot succes. Carina is toen naar daar overgeplaatst met een RSV infectie en werd meteen in isolatie geplaatst. Niet prettig om je thuis te voelen als je twee weken niemand ziet en zot wordt tussen vier muren. Bovendien hadden ze daar “zotten” genoeg. Iedereen heeft recht op verzorging en opvang maar Carina was op die neuro afdeling echt niet op haar plaats. We hopen dus op een andere instelling of een tweede keer Hoge Beuken, deze keer met iets meer goesting en omkadering.