Net zoals vorige weekend (en dat zal de komende weken waarschijnlijk niet anders zijn) mocht Carina voor een nachtje naar huis. En zo stond ik gisterenochtend met de auto bij Hoge Beuken. De verplaatsing met het openbaar vervoer maken is momenteel nog onmogelijk, daar is Carina fysiek nog niet sterk genoeg voor.

Deze voormiddag bracht ik haar terug naar Hoboken maar daar ging een beetje denkwerk aan vooraf. Eerste probleem : een parkeerplaats vinden bij het opnieuw thuiskomen. Op een zondag is het hier altijd al bijna onmogelijk, nu met het einde van de Ramadan is het nog veel moeilijker. Tweede probleem : de staking van morgen met als gevolg een weinig betrouwbaar netwerk van De Lijn.

Oplossing : Carina weggebracht met de auto en de auto daar laten staan. Zo moet ik morgen maar in één richting sukkelen met tram en bus en breng ik een bezoekje aan Carina om daarna met de auto terug naar de Seefhoek te rijden. Dat mag dan weer niet te laat gebeuren want vanaf 10u sta je op de Antwerpse Ring vast in de namiddagfile ...

Ik blijf intussen trouw elke dag op bezoek gaan in Hoge Beuken, wel met wisselende uren. Ik moet immers ook rekening houden met mama Yum en dochter Jessy. Het gaat weer iets beter met Carina, ik moest kruiswoordraadsels meebrengen – altijd een goed teken. We hebben gisteren vier op een rij gespeeld, ook weer wat afwisseling. Carina heeft ook een nieuwe kamergenote gekregen, misschien helpt dat ook om de sleur te minderen. Het is iemand van ongeveer dezelfde leeftijd die moeilijk kan zwijgen … Ruzie over de gemeenschappelijke tv kunnen ze niet maken want ze willen dezelfde programma’s zien : Blokken en Thuis. Daarna is het voor allebei bedtijd.

Voorzichtig positief dus, tot ik deze ochtend geen antwoord kreeg op een berichtje. Ik weet intussen uit ervaring dat er dan iets mis is. Wat bleek : ze hadden Carina deze ochtend niet wakker gemaakt omdat ze de hele nacht ziek was geweest. Alles had ze ondergekotst, bruine smurrie met brokjes voor de lezers die graag details weten … Het gaat hier al lang niet meer over spieren kweken, er moet psychische hulp komen om dat eetprobleem aan te pakken ! Al dagen lang zeg ik tegen Carina dat het moet vragen aan de verpleging en altijd krijg ik hetzelfde antwoord : ja, dat zal ik doen. Maar ze doet het niet !

Vandaag heeft ze dan eindelijk hulp aangevraagd. Tijdens het bezoek deze middag zat er niet veel leven in maar morgen zou er iemand met haar komen praten.

Carina zit even in een dipje. Ze huilt weer vaak en eetlust is ook minder. Ze heeft de laatste dagen gezwollen voeten en daardoor zijn de oefeningen die ze moet doen moeilijker of zelfs pijnlijk. Toch heb ik ze weer een nachtje mee naar huis mogen nemen. Gisteren om 9u30 haalde ik haar op in Hoge Beuken en reden we naar de Seefhoek. Met veel geduld sukkelde ze dan de trap op maar we hebben tijd genoeg en uiteindelijk geraakte ze er wel. Ze is nog duidelijk niet op het niveau van vóór de transplantatie. Zelfs van zitten wordt ze moe en toen ze begin januari een weekend naar huis mocht, ging alles toch een stuk beter.

’s Middags wasmachine laten draaien, filmpje gezien, spaghetti gemaakt … Ik zorg er altijd voor dat de koelkast en diepvriezer goed gevuld zijn zodat ze een ruime keuze heeft maar ze gaat altijd voor pasta. De mijne is de lekkerste zegt ze altijd en wie ben ik om haar tegen te spreken ?

Vandaag heb ik ze in de voormiddag terug naar Hoboken gebracht. Ik vind het heel plezant dat ze voor een dagje naar huis mag maar dan zie je pas hoeveel ze nog moet verbeteren om echt definitief naar huis te mogen. Recht komen uit een stoel is soms bijna onmogelijk en ze heeft voor alles hulp nodig.

In de namiddag ben ik in mijn eentje nog eens naar de toneelvoorstelling van Recht voor Allen gaan kijken. Nu ja, in mijn eentje : de zaal zat helemaal vol en natuurlijk was er ook weer een heleboel familie aanwezig. Nadien ben ik snel vertrokken, zo kon ik nog een klein uurtje op bezoek bij Carina. Een verrassing waar ze heel blij mee was !

Als trouwe gebruiker van het openbaar vervoer (vooral De Lijn) word ik via mailtjes regelmatig op de hoogte gebracht van wijzigingen in het aanbod en veelvuldig afgeschafte bussen.

Soms krijg je ook berichtjes als hieronder :

Hoera, de plooifiets- of step mag mee.

Op onze bussen en trams zijn plooifietsen en -steps welkom!

Je mag ze gratis meenemen, als je ze netjes opplooit, er niemand mee stoort, het niet te druk is.

Dan mag de chauffeur het weigeren.

Zo blijft het voor iedereen gezellig.

Klinkt sympathiek maarrrr … ze worden ongeveer nooit opgeplooid, je stoort er altijd iemand mee en het is altijd druk ! Ik kan me ook maar één enkele keer herinneren dat de chauffeur zo’n onding weigerde en dus is het voor niemand gezellig !

Toen onlangs de nieuwe plannen voor de Meir (winkelstraat in Antwerpen) werden voorgesteld kregen de Antwerpenaars de mogelijkheid hun zegje te doen. Daaruit bleek dat het voor heel mensen belangrijk was dat steps en fietsen niet meer toegelaten worden. Volgens mij waren er vroeger, toen de hele buurt nog niet autovrij was, minder ongevallen dan nu. Als voetganger ben je opgejaagd wild, als je niet omver gereden wordt struikel je wel over een niet gebruikte deelstep.

Vandaag tijd voor een beetje cultuur ! Recht voor Allen, de toneelkring waar nonkel Luc al meer dan 300 jaar zijn vrije tijd insteekt als acteur, voorzitter, secretaris, regisseur en manusje van alles koos dit jaar voor het blijspel “Pak en Zak”. Eeuwen geleden heb ik nog voor geluid en licht gezorgd tijdens de voorstellingen maar nu was het – door de lange verblijfperiodes in Spanje – wel meer dan 10 jaar geleden dat ik nog eens was gaan kijken. Intussen zijn ze naar een andere zaal verhuisd en dat was een goede keuze. Voor de rest was het zoals vroeger : niet te veel nadenken en veel lachen met de volkse humor. Er is al genoeg miserie in de wereld ! Veel bekend volk gezien, zowel op het podium als in de (bijna uitverkochte) zaal. Geen rijtjes stoelen maar tafels met telkens zes stoelen, net genoeg voor ons gezelschap : dochter Jessy, kleinzoon Rayan, vrienden Krien en Karl EN ……… Carina ! We hadden toelating gevraagd in Hoge Beuken en het was geen enkel probleem om haar enkele uurtjes mee te nemen. Ze heeft er van genoten maar ze was ook doodmoe toen ik ze terug naar het revalidatiecentrum bracht. Ik schat dat ze nog zeker twee minuten wakker is gebleven.

Het heeft lang geduurd maar met Carina gaat het nu elke dag een beetje beter. Ze doet trouw haar turnoefeningen, sleffert in haar eentje met de rollator door de gang, doet hier en daar een praatje enz. Het verschil is groot met het vorige verblijf in de Hoge Beuken. Toen lag ze de hele dag in bed, nu eet ze mee met de andere bewoners aan de grote tafel en blijft ze soms nog een hele tijd zitten. Er wordt nauwlettend toegezien of ze genoeg eet en dat lijkt allemaal te lukken.

Zelf ben ik dinsdag met de trein over en weer gereden naar Gent om daar naar Cut, Paste & Paint te gaan. Een kapsalon gespecialiseerd in dreadlocks en de meest waanzinnige snits en kleurtjes. Ook nonkel Luc was er bij deze keer om raad te vragen omtrent zijn haardos.

Gisteren zijn we (dochter Jessy, schoonzoon Rachid en ikke) bij ’t Draakske frietjes en heel veel (meestal vegetarische) “vleesjes” te bestellen die we dan gingen opeten bij Yum (mama van Carina), zo had die ook weer even gezelschap.

Na enkele dagen wat minder eetlust en toch weer overgeven, was Carina vandaag opnieuw een stuk beter. Misschien omdat er deze avond ook frietjes op het menu stonden + een ruime keuze uit het Mora assortiment. Ze is nu trouwens “definitief” naar een grote tweepersoonskamer met twee badkamers verhuisd. De buurvrouw is een stuk stiller dan de vorige maar dat kan ook niet anders.

Ik neem vakantie in mijn straat zong Johan Verminnen ooit. Dat zou ik ook kunnen met de 7512 nationaliteiten die hier wonen. En met dit weer moet je zot zijn om op reis te gaan, volop zomer begin maart maken we niet vaak mee.

Omdat het in de dierentuin heel druk zou zijn, koos ik vandaag een stukje Antwerpen waar ik al een hele tijd niet geweest was. Nochtans één van de mooiste plekjes in de koekenstad : den botanikkenof – in het mooi Nederlands le jardin botanique ! Je zit hier vlak bij de grote winkelassen in een mooi en rustig stukje groen. Je vindt hier zo’n 2000 planten en het geheel is beschermd bouwkundig erfgoed.

Ik wandelde verder langs de Bourla schouwburg en slenterde door de geheel vernieuwde Schuttershofstraat, een zeer geslaagde metamorfose ! Eindigen deed ik op de zaterdagmarkt en daar was bijna geen doorkomen aan. Er staan uiteraard nog marktkramen maar ik heb de indruk dat dit stilaan het grootste terras van Antwerpen wordt. Overal zitten de mensen oesters te slurpen en cava of champagne te drinken. Een vrij tafeltje vinden in de zon is onmogelijk en vele mensen zitten dan ook op de trappen van Het Paleis (misschien beter bekend als de oude KNS). Ik ben ook even gaan aanbellen bij mijn nonkel Omer die daar in de buurt woont maar hij was niet thuis.

Deze namiddag/avond ben ik natuurlijk naar de Hoge Beuken geweest. Daar kwam al een hele dag zoveel goed nieuws vandaan dat ik het zelf moest gaan checken. Carina was gisteren al beginnen eten en ook deze ochtend had ze haar goede voornemens niet opgegeven. Deze middag had ze een deel van haar menu met veel smaak opgegeten en het werd nog beter ! Ter gelegenheid van een verjaardag kreeg ze zelfs een stuk taart EN een glaasje witte wijn, weliswaar aangelengd met water. Ik word er zelf helemaal vrolijk van !

Daar waar we voor vreesden is gebeurd : woensdag kreeg Carina een kamergenote. Dat kan meevallen maar niet in dit geval : een vrouw die niet anders deed dan roepen en jammeren. Gelukkig heeft het niet lang geduurd, de mensen van de verpleging zagen in dat zoiets niet houdbaar was. Van slapen zou niet veel in huis komen en dus werd Carina ’s avonds verhuisd naar een eenpersoonskamer zodat ze toch een rustige nacht kon hebben.

Gisteren werd Carina naar het UZA gebracht voor een heleboel controles, dat is volgende week dinsdag trouwens ook het geval. Alles verliep heel vlot en rond de middag was ze al terug in Hoboken. Daar had het personeel inmiddels haar kast leeggehaald en alles overgebracht naar de kamer waar ze de vorige nacht heeft geslapen. Voorlopig mag ze daar al tot maandag blijven, geen definitieve oplossing maar toch al positief nieuws voor enkele dagen.

Met het mooie weer kan ze trouwens genieten van de beveiligde tuin, de hele dag kan je daar in de zon zitten of wandelen. Elke dag krijgt ze flink wat conditietraining te verwerken maar eten lukte tot gisteren nog altijd niet. Erger : ze bleef overgeven en daarmee kotste ze haar maag/neussonde er mee uit. Die moest dan telkens vervangen worden, niet plezant !

En dan het goede nieuws, je kon het al een beetje afleiden door de verleden tijd die hierboven gebruikt werd. Na mijn (bijna dagelijks) bezoek aan de dierentuin ging ik vandaag naar Hoge Beuken. Carina zat in de tuin met schoolvriendin Monique en festivalvrienden Rudi en Anneliese. Altijd plezant, een beetje roddelen in de zon. Maar nog veel belangrijker : Carina had geen sonde meer en hing dus ook niet meer “aan de paal”. Dat maakt de korte verplaatsingen toch een stuk gemakkelijker.

Omdat er geen verbetering kwam in haar eetgewoonten proberen ze nu iets anders. Geen sonde dus maar dat moet ze wel verdienen door vast voedsel binnen te houden. Om een of andere duistere reden blijkt dat nu ineens wel te lukken. Vanmorgen had ze twee koffiekoeken gegeten, vanmiddag puree met kipfilet en brocoli en deze avond twee sneetjes brood met kip curry. Dat is op één dag meer dan in de zes voorbije weken. Alles wat ze krijgt wordt vóór en na de maaltijd afgewogen zodat ze kunnen controleren hoeveel ze binnen krijgt. En nu maar hopen dat we in de toekomst nog meer goed nieuws kunnen brengen maar dit is al een enorme stap voorwaarts !

Weinig vooruitgang te melden maar wel een verhuis ! Deze voormiddag is Carina overgebracht naar Hoge Beuken in Hoboken. Daar moet ze opnieuw leren eten, sterker worden, beter stappen en haar angsten om te vallen overwinnen. Het vorige verblijf einde december – begin januari was hier niet echt een succes maar we proberen het nog een keer. Zoveel keuze is er niet als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer.

We gaan er van uit dat Carina twee maanden geleden niet wist wat ze mocht verwachten van het revalidatiecentrum en nu beter voorbereid is. Toen ze in december verhuisde van het UZA naar Hoboken moest ze meteen in isolatie want ze was toen besmet met RSV. Veertien dagen lag ze daar quasi alleen zonder enige aanspraak, opgenomen worden in de groep was dan ook onmogelijk. Bovendien bleek een groot deel van de bewoners op zijn minst een beetje het noorden kwijt. Daardoor dacht Carina dat ze haar op die afdeling hadden geplaatst omdat ze dezelfde richting uit zou gaan. Kwamen daar nog nachtelijke bezoekjes bij van een halve gare met enkel een luier aan en iemand die haar eten kwam afpakken …

Allemaal te veel voor iemand die herstellende is en niet wat we verwacht hadden. Naar het einde van haar toenmalige verblijf toe begon het allemaal wat beter te gaan en kon ze in de gemeenschappelijke eetzaal al eens een praatje maken. Toch heeft ze daar vele uren huilend doorgebracht en ze was daar echt niet graag. Ondanks alle tegenslagen is ze daar op fysiek vlak wel veel sterker geworden. Ze mocht toen zelfs een weekend naar ons “veeltrappig” huis. Dat zie ik nu nog niet onmiddellijk gebeuren maar wie weet binnenkort …

Voorlopig ligt ze in haar eentje op een tweepersoonskamer, afwachten of dat zo blijft – waarschijnlijk niet.