Carina zit even in een dipje. Ze huilt weer vaak en eetlust is ook minder. Ze heeft de laatste dagen gezwollen voeten en daardoor zijn de oefeningen die ze moet doen moeilijker of zelfs pijnlijk. Toch heb ik ze weer een nachtje mee naar huis mogen nemen. Gisteren om 9u30 haalde ik haar op in Hoge Beuken en reden we naar de Seefhoek. Met veel geduld sukkelde ze dan de trap op maar we hebben tijd genoeg en uiteindelijk geraakte ze er wel. Ze is nog duidelijk niet op het niveau van vóór de transplantatie. Zelfs van zitten wordt ze moe en toen ze begin januari een weekend naar huis mocht, ging alles toch een stuk beter.

’s Middags wasmachine laten draaien, filmpje gezien, spaghetti gemaakt … Ik zorg er altijd voor dat de koelkast en diepvriezer goed gevuld zijn zodat ze een ruime keuze heeft maar ze gaat altijd voor pasta. De mijne is de lekkerste zegt ze altijd en wie ben ik om haar tegen te spreken ?

Vandaag heb ik ze in de voormiddag terug naar Hoboken gebracht. Ik vind het heel plezant dat ze voor een dagje naar huis mag maar dan zie je pas hoeveel ze nog moet verbeteren om echt definitief naar huis te mogen. Recht komen uit een stoel is soms bijna onmogelijk en ze heeft voor alles hulp nodig.

In de namiddag ben ik in mijn eentje nog eens naar de toneelvoorstelling van Recht voor Allen gaan kijken. Nu ja, in mijn eentje : de zaal zat helemaal vol en natuurlijk was er ook weer een heleboel familie aanwezig. Nadien ben ik snel vertrokken, zo kon ik nog een klein uurtje op bezoek bij Carina. Een verrassing waar ze heel blij mee was !