Voilà, weer een jaar erbij vandaag en met voorsprong een van mijn triestigste verjaardagen ooit : niet op restaurant, niet op reis, Carina ver weg, zelfs de zon deed niet echt veel moeite. Gelukkig werd ik deze middag opgevrolijkt door de plaatselijke fanfare die me gezond fruit en ongezonde chocolade en koekjes brachten. Naar jaarlijkse traditie regende het op Facebook felicitaties in alle talen, toch altijd plezant ! Zelfs de NMBS en de Nationale Loterij zijn me niet vergeten. En wat in België onmogelijk zou zijn : gelukwensen van Hospital de Levante met kortingen van 30 en 50 euro op een aantal behandelingen.

Om de maand goed af te sluiten ben ik ook vandaag weer enkele kilometers gaan wandelen maar ik zou liegen als ik beweer dat mijn conditie verbetert. Met de gekregen snoep zal het morgen wel beter gaan haha.

Vanaf morgen mogen de terrassen weer open en toen ik gisteren door Albir fietste zag je overal de voorbereidingen in volle gang en werd er enthousiast gepoetst. Wel spijtig dat ze voor de volgende dagen niet echt schitterend weer voorspellen.

Het weekend is voorbijgegaan zoals alle voorbije weekends : een beetje rondhangen, in de zon zitten, met de fiets naar de supermarkt, een slechte wedstrijd van Antwerp. Ontsnappen aan mijn bijna dagelijkse wandelingen met Clovis is moeilijk want de moment dat ik mijn schoenen aantrek staat hij al te springen en te blaffen. Gisteren was dat moeilijk want ik wou te voet naar onze pa gaan, die had op bestelling selder met balletjes in tomatensaus gemaakt. Maar Clovis denkt dan natuurlijk dat hij mee mag. Dus heb ik eerst mijn schoenen aangetrokken, hem een snoepje gegeven om af te leiden en dan snel met de fiets doorgereden. Net toen ik buiten de poort was, had hij me ingehaald en ik hoorde hem nog een hele tijd blaffen.

Intussen is het alweer dinsdagavond en we hebben een zonnige maar toch eerder frisse dag achter de rug. Toch is er zeker ook positief nieuws : het aantal COVID-positieven in onze provincie (Alicante) vermindert al voor de zoveelste keer op rij en nu is er ook sprake van een beperkte versoepeling van de regeltjes. Vanaf volgende week zullen de lokale lockdowns tijdens de weekends waarschijnlijk verdwijnen en zouden misschien de terrasjes met beperkte bezetting opnieuw mogen openen.

Voor de geïnteresseerden ook weer een kijklijstje :

The nanny diaries. Een typisch Amerikaanse zaterdagavondfilm met happy end. Om de meligheid weg te spoelen heb ik daarna nog enkele afleveringen gezien van de enige echte nanny : Fran !

El desorden que dejas (The mess you leave behind), Spaanse serie die me weinig kon boeien. Een half uur gezien van de eerste aflevering en dan overgeschakeld naar iets anders. Een paar weken later toch een tweede kans gegeven en met plezier blijven kijken. Verhaal : een lerares moet een collega vervangen die overleden is (zelfmoord ?) en wordt niet onmiddellijk aanvaard door de leerlingen.

Fatale, geen idee of de titel puur toeval is maar mij laat het denken aan Fatal Attraction ook al ken ik het precieze verhaal niet meer. Een goede raad : kijk uit als je vreemd gaat en zeker als je one night stand luistert naar de naam Hillary Swank. Film zoals je er 13 in een dozijn vindt maar zeker goed genoeg voor twee uurtjes ontspanning.

Tussen de soep en de patatjes heb ik ook nog eens teruggekeken naar Het Pleintje. De serie komt absoluut gedateerd over en de helft van de acteurs/actrices is intussen al dood. Toch nog plezier aan beleefd, nostalgie …

Schitt’s Creek. Langs verschillende kanalen had ik al een hele tijd opgevangen dat ik dit niet mocht missen. Ik heb het eerste seizoen gezien en de volgende vier staan te wachten maar voorlopig zet ik die even in de wachtkamer. De laatste aflevering van seizoen 1 sluit de boel wel af denk ik. Een vervolg hoeft voor mij niet echt.

Sex. Vanaf hier begint iedereen mee te lezen. Bespaar je de moeite, totaal oninteressante (en gelukkig heel korte) serie.

En dan The Queen’s Gambit, overal heel lovende commentaren en terecht ! Je zou bijna denken dat het een waargebeurd verhaal is, maar dat is het niet. Een ietwat vreemd meisje komt in een weeshuis terecht en ontwikkelt zich in de kelder van de concierge (nee, niks achter zoeken !) tot een schaakgenie. Het einde is een beetje abrupt.

Ik heb recent een slim horloge gekocht, zo eentje dat behalve de tijd ook hartslag, aantal stappen en je slaapkwaliteit meedeelt. Tegelijkertijd ben ik ook begonnen met opnieuw een beetje conditie opbouwen want die ging de laatste maanden zienderogen achteruit. Tegen de tijd dat ik terug in België ben is de kans groot dat jullie mij niet meer zullen herkennen met mijn afgetraind lichaam. Het zou ook kunnen dat tegen dan de volgende neerwaartse trend al is ingezet en al de spieren weer zijn omgezet in puur vet.

Wanneer ik naar het noorden trek, hangt grotendeels af van wanneer ze mij op de lijst zetten om het COVID-19 vaccin te krijgen én ik wil ook op een min of meer normale manier door Frankrijk kunnen rijden. We zien dus wel … Intussen wandel ik dus elke dag een bescheiden aantal kilometers tot ik opnieuw zonder problemen 20-25 km kan verteren.

Gisteren en vandaag had ik gezelschap tijdens de wandeling. Een niet te onderschatten sparring partner want eentje met vierpootaandrijving : Clovis. Die vindt het in ieder geval heel plezant, zeker nu Gauthier (zijn baasje) voor een weekje in Madrid is.

Eerst en vooral wil ik iets vertellen over mijn namiddag en avond televisie kijken gisteren. Eerst was er de onvermijdelijke wedstrijd Standard-Antwerp, de eerste 20 minuten waren voor Standard en de rest was RAFC duidelijk dominant. Helaas dacht de scheidsrechter daar anders over en we mogen ons wel degelijk bestolen voelen. Net zoals Beershit later op de dag, maar dat stoort mij zo niet.

Tegen het einde van de middag kwam er meer bewolking en kregen we af en toe zelfs een flinke regenbui. Tijd genoeg dus om weer allerlei rommel te zien passeren op het scherm. Het begon met zes afleveringen van “De Verhulstjes”. Ik heb in het verleden nooit gekeken naar De Planckaert, de Kardashians of de Pfaffs en kan dus niet vergelijken maar naar deze reeks heb ik echt met plezier gekeken, ook al ben ik niet echt iemand van de Studio 100 en/of Samson generatie.

‘s Avonds ging het van kwaad naar erger. Het begon met Blind getrouwd, het enige dating programma dat ik altijd heb gevolgd en dit jaar was ik dat absoluut ook van plan. Deze keer doet er iemand mee die ik zeer oppervlakkig ken (dochter van kennissen) en dan kijk je met meer dan gewone interesse. Helaas heb ik daarna ook nog verder gekeken naar achtereenvolgend Blijven slapen en Uit de kleren. Echt een verschrikkelijke ervaring die ik niet meer ga herhalen, vooral ook door steeds dezelfde teasers voor andere programma’s en reclameblokken die zooooooo op mijn zenuwen werken … Jaja, ik weet het : zelf voor gekozen !

Vanmorgen regende het nog steeds zachtjes en dus weer aan het scherm, deze keer naar aanleiding van een artikel in de Gazet van Antwerpen. De politie had een auto tegengehouden met daarin een kist molotov cocktails. Blijkt dat het over een “brotherhood” gaat (jezelf MC noemen is niet zo simpel meer) – in dit geval met de naam Sin Miedo (zonder angst). Als ik dan zoiets lees dan begin ik te googelen en zo kwam ik dan weer uit bij een documentaire op de Nederlandse televisie. Zo’n brotherhood is uiteindelijk niet anders dan een motorclub maar dan met de auto. Grappig vond ik wel dat een aantal hun eigen clubnaam niet deftig kunnen uitspreken. Als je Spaanse woorden gebruikt, spreek ze dan ook uit in het Spaans. Dus niet sin miedo, maar sin mi-edo.

We genieten hier alweer enkele dagen van zomertemperaturen en dus wordt er vooral veel in de zon gezeten. Veel meer is niet mogelijk want mijn favoriete bezigheid, op restaurant gaan, is nog altijd niet toegelaten. Ik had gehoopt dat daarin na het weekend verandering zou komen maar helaas worden alle beperkende maatregelen nog maar eens verlengd, deze keer tot 1 maart. Nu moet je niet denken dat ik daardoor honger lijd. Erger : de porties die ik zelf maak, zijn vaak groter dan wat je in een restaurant krijgt en dat begin ik te voelen.

Gisteren ben ik langs onze pa geweest en daar kwamen ze twee dakluiken van zijn caravan vervangen. Een groot was al jaren geleden beschadigd door een storm en enkele weken geleden was een kleintje gaan vliegen door de felle windstoten. Allemaal hersteld dus, voor een groot deel op kosten van de verzekering.

Deze voormiddag ben ik naar Benidorm gefietst, vanaf de namiddag is dat opnieuw verboden tot maandagochtend. Wat ging ik daar doen ? Mijn Valentijnsgeschenk ophalen bij Marco Polo en ik heb meteen ook de kalender 2021 van de Vlaamse Vriendenkring meegekregen. Uiteraard ben ik langs de ontelbare winkels, bars en restaurants gereden en het blijft een trieste aanblik. Vele ondernemers hebben de slogan Benidorm te espera in hun etalage of aan hun terras hangen, al dan niet vergezeld met rode hartjes.

De restaurants zouden dit weekend allemaal vol zitten met verliefde koppeltjes of met “scheefpoeppers” die iets goed te maken hebben. Dit jaar zal het helemaal anders zijn. Dubbel spijtig want Benidorm heeft de laatste maanden de Avenida Mediterráneo grondig aangepakt en met de nieuwe verlichting zal het er ‘s avonds absoluut mooi zijn. Op en aan het strand liepen enkele mensen en net toen ik dacht : “echt iedereen heeft een masker op” zag ik een vrouw zonder. Helaas voor haar kwam daar ook net de politie aangereden en dat zal haar waarschijnlijk geld kosten.

Na Benidorm nog even langs Albir gereden en ook daar dezelfde sfeer, ook al loopt er hier toch iets meer volk op straat. Wat ik wel prettig vind : Spaans is hier nu opnieuw de voertaal terwijl je anders overwegend Engels, Nederlands, Vlaams en weet ik wat nog allemaal hoort.

Af en toe post ik lijstjes van films en series maar deze vond ik te speciaal om zomaar tussen de rest te zetten. Vergeet Vegas, NYC en LA en laat je onderdompelen in Nomadland. De “grote recessie” heb ik niet meegemaakt maar de sfeer en de manier van leven in de film is mij niet vreemd. Ik ken(de) de luxe van de avonturier uithangen met een luxe camper en tegelijkertijd een veilige en comfortabele plek hebben om thuis te komen. Ik heb ook ervaring met het leven “on the road” zonder die veilige plek. Ik heb jaren op een bescheiden oppervlakte geleefd, was uitermate gelukkig (alleen én met Nancy) en kwam niks tekort. Enkele jaren had ik ook de luxe om te pendelen tussen familie in België en een mooie caravan in Spanje. Nu zijn dat twee caravans geworden (in B en E) en een luxueuze auto voor de verplaatsingen heen en weer.

Als ik deze film zie, kriebelt het alweer … een mens heeft echt niet veel nodig en altijd onderweg zijn is fantastisch. Misschien zetten we (Carina en ik) ooit die stap opnieuw, je weet maar nooit. Denk trouwens niet dat alle Amerikanen zich verplaatsen met een 20 meter lange Winnebago en leef mee met mensen die het met veel minder moeten doen. Nomadland heeft recent niet zomaar een hoop prijzen gewonnen en er zullen er nog volgen ! De muziek van Ludovico Einaudi heeft spijtig genoeg nog geen enkele nominatie binnen.

Om te beginnen : nee, het is me niet gelukt om drie dagen van het internet weg te blijven want ik was helemaal vergeten dat de Beker van België gespeeld moest worden. Toch heb ik beduidend minder aan de laptop doorgebracht met als gevolg dat ik veel meer naar de teevee heb gekeken. Je kan je binnenkort dan ook weer verwachten aan een lijstje films en series.

Het weer blijft intussen zeer zacht maar de zon is niet altijd even overtuigend van de partij. Woensdag verdween al een deel van Calp in de mist, gisterenochtend was dat ook hier het geval. In de namiddag kwam de zon al opnieuw piepen en ging ik een stukje met de auto rijden. Niet dat ik ergens heen moest, maar af en toe moet hij toch eens rijden. Bovendien moet je niet ver rijden om amandelbloesems te zien deze dagen.