Ons leven lijkt wel één groot afsprakenboek. Elke dag moet er wel iemand naar de kine, de mutualiteit, een specialist, de huisarts enz. Om echt te leven blijft er weinig tijd over en de momenten dat je denkt : nu kunnen we even buiten, begint het te regenen. Met het openbaar vervoer ergens heen gaan blijft tot half september quasi onmogelijk want dan pas zal de laatste vernieuwde roltrap in ons metrostation in gebruik genomen worden.

Gisteren moest Carina voor de zoveelste keer in de MRI scanner en nu moeten we wachten tot volgende week voor meer uitleg maar op het eerste zicht ziet alles er goed uit.

Vandaag was het aan mij om de witte jassen op te zoeken maar bij de afdeling vasculaire en thoracale heelkunde konden ze niks bedreigend vinden, ook al was er eerst een vermoeden van aderverkalking in mijn hals.

Gisteren is Carina naar een kantoor van de mutualiteit geweest. In de zomer zijn ze enkel geopend op woensdagmiddag en donderdagvoormiddag. De wachtzaal zat dan ook overvol en ik ging dan maar een uur in de auto zitten wachten.

We passeerden ook nog even langs schoonmama Yum en ’s avonds kwamen Rachid en Jessy langs.

Vandaag is Carina aan een hele lange reeks bij de kinesist begonnen. Voorlopig een serie van 18 maar de voorschriften voor nog enkele tientallen beurten zijn onderweg. Je mag hieruit gerust afleiden dat het dagelijkse leven voor Carina nog altijd niet gemakkelijk is. Conditie stelt nog altijd niet veel voor en ze blijft heel duizelig.

Zelf ben ik vandaag met de Dacia naar de keuring geweest, op afspraak om lange wachttijden te vermijden. Geen enkele opmerking, probleemloze auto !

We zijn terug thuis in de Seefhoek na twee weken Lochristi. De familie heeft een mooie kampeervakantie gehad in Normandië. Echt stabiel zomerweer hebben ze niet gehad maar daarvoor ga je ook niet naar die streek.

Zondagavond kwamen ze thuis en wij hadden voor een Spaans buffet gezorgd : patatas bravas, ensaladilla rusa, tortilla, gazpacho, boquerones, jamon serrano enz. Zo leek het alsof we zelf ook een beetje naar het zuiden waren geweest.

Onze vakantie in Lochristi loopt al stilaan ten einde. Veel valt er niet te melden : onze dagen bestaan uit in de zetel hangen, schapen eten geven, af en toe naar de supermarkt. Het weer is maar kwakkel, winderig en zeker niet altijd zonnig maar gelukkig overwegend droog. Intussen zijn we nog een keertje over en weer gereden naar Antwerpen voor een bezoek aan de tandarts. We kregen de gratis raad om beter te poetsen en te flossen, heb je al ooit iets anders gehoord ? Zo slecht zal ik het toch niet doen want alweer geen gaatjes ! Carina’s gebit heeft het afgelopen jaar afgezien door de chemo maar ook bij haar viel alles mee. Er zullen wel twee tanden getrokken moeten worden maar dat wordt nog even uitgesteld. De tandarts vond het aangewezen om dat in het UZA te laten doen, in samenspraak met de dienst hematologie/oncologie.

Gisteren reden we over en weer naar Antwerpen om enkele doktersafspraken na te komen die al lang gepland waren. Dit zou meteen ook een grote test worden voor Carina : flinke stukken wandelen, voor de eerste keer tram nemen. Het begon goed, de eerste roltrap werkte zoals het moet maar om nog een niveau lager te geraken is er geen roltrap. Carina dan maar heel voorzichtig met de gewone trap naar beneden terwijl ik de rollator droeg. Op de tram geraken ging vlot en onmiddellijk stond er iemand zijn zitplaats af. Dan vanuit metrostation Opera met werkende roltrappen naar boven en een kleine wandeling naar tram 1 bovengronds. Die tram stopt voor het nieuwe Cadix ziekenhuis voor de eerste afspraak maar de wandeling van daaruit naar Dermadok (dermatologen groepspraktijk) was zwaar onderschat. Normaal doe ik over die afstand tien minuten maar nu waren we ruim een uur onderweg.

Voor de terugweg naar huis namen we tram 24 tot het centraal station. Daar konden we met een lift naar beneden maar daarna moet je toch weer een stuk gewone trap nemen. Snel waren we aan onze halte van de metro en toen begon de miserie. Roltrap (alweer) buiten werking ! Zeer recent zijn hier drie roltrappen vervangen maar veel heeft dat niet geholpen. Ik betwijfel trouwens of ze echt defect zijn of door rondhangende rotjong opzettelijk worden gesaboteerd. Met de trap omhoog dus en dat was de doodsteek voor Carina, terwijl ik de rollator naar boven droeg. Ik heb ze al dikwijls geteld, ik vergeet het aantal altijd maar het gaat hier over meer dan 100 treden !!!

In dit verhaaltje heb ik het alleen maar over niet functioneren van de roltrappen maar ook onderweg op straat moet je constant uitkijken naar putten in de weg, verkeerd geparkeerde steps, achterlijke fietsers die je bijna van het voetpad rijden enz. Dat zijn allemaal zaken waar je normaal gezien geen aandacht aan schenkt maar van grote invloed zijn op het comfort van de minder mobiele mensen. Ik eindig met positief nieuws : overal zijn er mensen die willen helpen als je sukkelt op de (rol)trappen en bijna iedereen staat vlotjes zijn/haar zitplaats af. De onbeschofteriken die geen manieren hebben worden per ongeluk aangereden met de rollator.

Donderdagavond zijn we met de rollator nog eens naar Bar Ziek gewandeld. Er staat nu ook een food truck en elke donderdag kan je daar iets eten. Ik was in de namiddag al eens poolshoogte gaan nemen en tijdens de voorbereiding zag het er goed uit. Voor 16 euro krijg je een bord vol lekker veggie eten.

Vrijdagvoormiddag ben ik dan mijn nieuwe rijbewijs gaan halen en daarna zijn we goedendag gaan zetten aan Yum. De bedoeling was om daarna te vertrekken naar Lochristi maar in laatste instantie hadden we nog een afspraak gemaakt bij de huisdokter. Reden : wij vonden dat Carina eerder slechter werd dan beter. En voor de zoveelste keer kregen we te horen dat we meer geduld moeten hebben, het zal dan wel waar zijn zeker ?

En zo zijn we uiteindelijk aan ons jaarlijkse oppasveertiendaagse begonnen. Vast stramien : de familie vertrekt op reis en wij zorgen er voor dat alles er bewoond blijft uit zien, eten ons buikje rond met de spullen die zijn achtergelaten in de koelkast en diepvries en geven de schapen eten. Gras maaien hoort niet meer tot de verplichte routine, nicht Sarah heeft al een tijdje een vriend en die heeft die taak op zich genomen. Mij hoor je niet klagen ...

Zoals gepland zijn we vandaag teruggekeerd van de camping. Het is waarschijnlijk geen verrassing als ik zeg dat het heet was in de caravan ? Toch viel het nog mee om te slapen want ’s nachts daalde de temperatuur voldoende. De voorbije dagen hingen we in de schaduw met een drankje (alcoholvrij) en een hapje maar Carina had toch veel moeite met de hitte.

Uiteraard hebben we het basketbal gevolgd op de laptop. Wat een overwinning(en) van de Belgian Cats en vooral wat een spanning tot de laatste minuut. Enkele dagen vroeger was het ook al zo spannend in de finaleweek van Blokken. De seizoensfinale van Thui-uis was dan weer voorspelbaar.

Morgen moet ik mijn nieuwe id-kaart gaan afhalen en vrijdag ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar. Jaja, ik heb nog zo’n roze papieren vodje. Daarna gaan we naar Lochristi voor een tijdje om naar jaarlijkse gewoonte schaapjes eten te geven, huis te bewaken enz.