Het eetprobleem lijkt nu stilaan achter de rug te zijn. Thuis eet ze alles wat ik haar voorschotel, ik bereid dan ook alleen maar heerlijke maaltijden ! In Hoge Beuken gaat ook alles beter binnen en dingen die ze echt niet lust laat ze vanzelfsprekend staan. Ze vraag nu ook om chips, cola enz mee te brengen. Voedsel wordt ook weer gewoon als voedsel bekeken en de kokhalzende bewegingen zien we ook niet meer.

En toch, ondanks al het goede nieuws hebben ze in Hoge Beuken ook gezegd dat het herstel heel traag gaat en ze nog wel enkele weken extra daar zal moeten blijven. Moeten is trouwens een verkeerd woord want als je er genoeg van hebt mag je gewoon vertrekken. Dat laatste proberen we natuurlijk uit Carina haar hoofd te praten.

Het was vandaag weer afwachten hoe en wanneer ik bij Carina zou geraken, het openbaar lag namelijk voor een groot deel weer stil. De eerste verplaatsing met de tram richting Opera heb ik maar gelaten voor wat ze was en ik ben te voet gegaan. Ik was vroeg genoeg vertrokken zodat ik nog een dik uur in de dierentuin kon rondwandelen. Volgens de app van De Lijn kon ik daarna toch af en toe op een bus naar Hoboken rekenen. Ook de buzz app vertelde ongeveer hetzelfde maar de waarheid was helemaal anders. Het gevolg van al die niet nagekomen voorspellingen was dat ik nog maar eens naar Hoboken ben gewandeld.

Terug naar Antwerpen wandelen na het bezoek aan Carina zag ik echt niet zitten. De enige bus die me zou terugbrengen passeerde iets vóór 17u aan Hoge Beuken, zo vroeg vertrek ik normaal nooit. Een latere bus afwachten was geen optie want er kwam de volgende uren helemaal niks meer. Na de rit met bus 14 had ik nog het geluk met tram 5 verder naar huis te kunnen, dat bespaarde me nog een kwartier te voet.

Het weekend is weeral voorbij. Ook deze keer is Carina naar huis geweest maar vandaag heb ik haar wel vroeger terug gebracht naar Hoge Beuken dan normaal. Ten eerste omdat zondag een hopeloze dag is als je na de middag een parkeerplaats zoekt bij ons in de buurt maar vooral om de miserie rond de Antwerp 10 miles te vermijden.

Ik heb de auto geparkeerd en de tram naar ’t stad genomen om wat van de sfeer op te snuiven. Massa’s lopers (zo’n 40000) en supporters, het is echt indrukwekkend. Daarna heb ik de bus naar Hoge Beuken genomen als verrassing. Ik vond het maar zielig dat Carina de hele zondag in haar eentje moest doorbrengen. Zo konden we nog wat in de zon zitten en samen naar de ontknoping van Luik-Bastogne-Luik kijken op teevee.

Ik heb een tijdje geleden verteld dat, als gevolg van de chemo, Carina haar nagels uitvielen. Nieuwe exemplaren staan klaar maar de oude zitten er voorlopig nog altijd en dat is niet alleen onhandig maar ook pijnlijk. De medische manicure van het ziekenhuis wil er zich niet aan wagen. Om het allemaal wat draaglijker te maken, hebben ze haar vingers nu ingepakt.

Carina heeft zichtbaar genoten van het lange weekend. Langs de andere kant is toch weer duidelijk geworden dat er nog een lange weg moet afgelegd worden. Ja, ze kan alleen de trap op (uiteraard ben ik er altijd bij voor een eventueel extra steuntje) maar het blijft heel traag gaan en halverwege is ze al doodmoe. Buiten blokje rond wandelen is nog steeds geen optie en als je ze laat doen komt ze de hele dag niet uit bed. In een ziekenhuis is alles strikt qua uurschema en thuis mag daar absoluut van afgeweken worden maar de hele dag slapen laat ik niet toe.

Wat ik zaterdag wel plezant vond : even was het weer terug de oude “vuilbak”. Droge worstjes, chips, chocolade – alles ging er vlotjes in én bleef er ook in.

Vandaag Goede Vrijdag, met hoofdletters. En als er een goede bestaat, dan bestaat er ook een slechte. Maar ook een betere en nog beter : een BESTE VRIJDAG, helemaal met hoofdletters. ZO eentje kregen wij vandaag voorgeschoteld !

Zoals de trouwe lezers weten moest Carina afgelopen dinsdag voor de zoveelste keer in de MRI scanner. Vandaag zouden we de uitslag krijgen. Helaas, om 17u nog altijd niets gehoord van het UZA, met een lang weekend voor de boeg betekent dat nog drie dagen extra in spanning afwachten. En toen bleek dat Carina’s (niet zo) slimme telefoon op “stil” stond en dat de dokter al een paar keer had gebeld. Na enkele keren proberen had hij een boodschap ingesproken en al snel kwamen de traantjes van geluk. De laatste scan heeft nergens in het lichaam nog kwaadaardige overblijfselen gevonden ! In augustus moet Carina terug op controle en intussen kunnen we ons nu 100 % focussen op de revalidatie. Ik kan me voorstellen dat het toch allemaal met meer goesting gebeurt als je weet dat je kankervrij bent bevonden. Er is nog steeds een lange weg te gaan maar na meer dan zeven maanden ziekenhuis is er eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Tijdens het paasweekend mag ze weer naar huis en vanaf dinsdag kan ze met een positieve ingesteldheid verder trainen om sterker te worden.

Gisteren hadden ze Carina onderworpen aan een psychologische test. Het probleem situeert zich in de frontale hersenkwab, waar het korte termijn geheugen zit. Ze scoorde op verschillende onderdelen zeer goed, op andere iets minder. Wat ook duidelijk werd : alles wat haar verteld wordt kan ze verwerken en begrijpen – onthouden is moeilijker. Ze zou nu op ongeveer 70% zitten van wat “normaal” is. Daar valt best mee te leven maarrrrr … mits genoeg geduld kan dit helemaal “genezen” tot het niveau van vóór het hersenlymfoom ! Dat wil dus zeggen dat we op lange termijn terug de gewone Carina met een hoekske af gaan krijgen. Als je ze binnenkort ergens ontmoet, wees mild ! Ze vertelt regelmatig twee of drie keer hetzelfde en ze stelt meerdere keren dezelfde vraag maar ze is nog altijd even lief.

Vandaag was een belangrijke dag. Ze moest weer naar het UZA voor foto’s en een MRI scan. Daar werd gezocht naar eventuele uitzaaiingen elders in het lichaam. Vrijdag komt een dokter de resultaten geven met wat begeleidende uitleg. Heel spannend !

Enkele dagen geleden moest Carina weer naar het UZA voor een aantal controles. Er doken nergens problemen op en dus kon ik ook dit weekend Carina mee naar huis nemen. Trap op en af gaat iets beter dan vorige week maar ze is nog altijd heel snel moe. Als je aan een dokter vraagt wat hun prognose is qua herstel, krijg je nooit antwoord. Ze durven niet meer, zeggen ze zelf want telkens ze een voorspelling doen blijkt dat ze er nadien altijd naast zitten. Carina is dan ook een “specialleke”.

Afgelopen weekend is Carina weer een nachtje thuis komen slapen. De trappen vormden nu een groter obstakel dan vorige keer, ze heeft echt geen spierkracht en is na enkele meters schuifelen moe. Toch maken we er altijd een gezellig kort weekend van. Vooral voor haar is het echt belangrijk om niet altijd tussen die vier dezelfde muren te zitten. Ik zou graag eens een klein uitstapje doen : naar de dierentuin, een terrasje op de Grote Markt, wat dan ook. Helaas is dat nog altijd onmogelijk.

De laatste dagen heeft ze nog een “nieuwe” bijwerking van de chemotherapie ontdekt : haar nagels vallen uit ! Tegelijkertijd heeft ze op haar kale schedel een donske bijeengespaard.

Morgen moet ze weer op controle naar het UZA : echo, cardio, bloedafname en langs dienst hematologie. Een week later volgt dan een scan en een controle op metastasen (uitzaaiingen). Het oorspronkelijke probleem kan immers perfect opgelost zijn maar intussen ook “verhuisd” zijn naar een ander orgaan in het lichaam. Laat ons daar in ieder geval van gespaard blijven ! ! !

Gisteren had Carina (aangevraagd) bezoek gekregen van een psychiater. Die heeft haar duidelijk gemaakt dat ze zal moeten aanvaarden dat er een leven is vóór het hersenprobleem en een leven daarna. Ze mag niet meer vergelijken met vroeger want vroeger komt nooit meer terug. Ze moet nu vooruit kijken en haar leven aanvaarden zoals het nu is. Wat we in de toekomst mogen verwachten, daar durft niemand zich over uitspreken maar dat ons leven drastisch zal veranderen is intussen wel duidelijk.

Zondag en maandag heb ik mijn “verplaatsings- en parkeerplan” uitgevoerd zoals voorzien. Zondag de auto dus achtergelaten op de parking van Hoge Beuken en met bus en tram terug naar huis gereden. Maandag heb ik dan op de pc eerst gekeken of er een beetje beweging in het openbaar zat. Bus 13 en 14 reden volgens De Lijn helemaal niet maar tram 10 zou me wel in de goede richting brengen. Helaas … en dus begon ik aan mijn wandeltocht naar Hoboken. Tot Antwerpen-Zuid ging het in marstempo, daarna liep de snelheid flink terug maar uiteindelijk stond ik na iets minder dan twee uur stappen toch aan het ziekenhuis voor een bezoekje aan Carina. Daarna reed ik met de auto terug naar huis waar ik bijna voor de deur kon parkeren.

Gisteren en vandaag verliepen zoals de meeste dagen. Met het openbaar vervoer naar Hoboken en onderweg meestal een tussenstop in de dierentuin. Een bezoek aan de Zoo is nu nog aantrekkelijker geworden want crèmerie Flamingo (op het hoekje aan de ingang) is weer geopend !