Veel zon maar ook altijd een nogal stevige wind, perfect om aan te branden zonder dat je het voelt. Omdat onze pa vrijdag naar België vliegt en nog niet weet wanneer hij kan/mag terugkeren naar Spanje moet zijn diepvries en koelkast leeggegeten worden. Gisteren werd een zak diepvries churros in de frietketel gegooid, perfecte kost voor een diabetespatiënt – zeker met lekkere dikke chocolademelk erbij.

Vandaag liep het een beetje anders dan we in gedachten hadden. Eerst slaagde ik erin om de luifel van Marleen en Frank om zeep te helpen en terwijl ik daarmee bezig was kreeg ik telefoon van onze pa. Hij was naar de Orange Grove camperplaats gereden om iets te vragen en toen hij wou vertrekken wou de auto niet meer starten. Er werd naar de verzekering getelefoneerd en al snel was de takelwagen ter plaatse en werd de Astra naar de garage gebracht.

Ik pikte onze pa op en we reden naar La Livi, de garage was intussen toch aan zijn middagpauze begonnen. La Livi was weer uitzonderlijk lekker, onze pa kiest meestal voor soep en dat deed hij ook vandaag. Ik ging voor het magistrale slaatje met gebakken camembert en gekarameliseerde appeltjes. Daarna kwamen nog een vispannetje en een cordon blue met champignonsaus. Afgesloten werd er met een tiramisu en een cappuccino met slagroom. Een soort afscheidsmaaltijd dus, tenzij we morgen nog eens ergens gaan eten ...

Na het eten gingen we naar garage Kramer horen hoe het met de Opel gesteld was. De baas zelf kwam onmiddellijk een kijkje nemen en klapte de zitting van de achterbank naar boven. Blijkt dat daar de benzinepomp zit, je moet het maar weten. Even een beetje aan de contacten gefrutseld en alles werkte weer zoals het hoort. Twee minuten werk en handig nu onze pa weet hoe het volgende keer te verhelpen is. Daarna samen naar mijn caravan om de laatste administratie in orde te brengen zodat hij vrijdag hopelijk zonder problemen naar Brussel kan vliegen.

Gisteren in de voormiddag heb ik de Molí de Mànec bezocht. Eerst met de fiets naar rastro Don Quijote waar we “op uitnodiging van het gemeentebestuur” waren afgesproken met een kleine groep geïnteresseerden. Gids Richard (Engelstalig) bleek al snel een geboren verteller. Denk bij molen niet aan eentje met wieken op een heuveltop, dit was lang geleden een watermolen en was door de jaren heen verworden tot niet meer dan een ruïne. Zonder gids kan je hier voorlopig niet terecht maar de plannen zijn wel om elke zaterdagochtend om 10u een groep rond te leiden in het Engels, vooraf aanmelden zal nodig zijn. Zonder enige uitleg loop je hier twee minuten rond maar de deskundige uitleg brengt het allemaal tot leven en maakt het interessant.

Vandaag ben ik met onze pa nog eens bij La Livi gaan eten en daarna hebben we nog een wandelingetje gemaakt. Doel was de nieuwe/vergrote winkel van Ale-Hop aan het strand van Albir. Zeer ruime winkel nu met nog meer hebbedingen waar niemand op zit te wachten. Niks gekocht, een hele prestatie !

De zon blijft maar schijnen en daar profiteren we dan ook allemaal optimaal van. Omdat de hele dag liggen stoven niet gezond is, wandelen of fietsen we af en toe naar een restaurant om onze buik te vullen.

Gisteren kozen Rob en Letty voor Déjà Vu en onze pa en ikke gingen mee. Sterren gaan ze hier niet verdienen en de bediening mocht wat sneller maar dat was vooral vervelend omdat we na een tijdje in de schaduw zaten en het frisser werd. Voor de rest ? Prima eten en grote porties !

Vandaag veranderde het gezelschap en gingen Frank, Leo en Wilma en ik eten bij Transilvania. Na al die jaren blijft dit een goed adres met een uitstekende prijs/kwaliteit verhouding. Bovendien de enigste plaats die ik ken waar ze nog met de soepterrine aan tafel je bord vol komen scheppen.

Ik ben ook nog even de cache van de 800 jaar oude johannesbroodboom gaan nakijken. Die was door een aantal vorige zoekers niet gevonden maar ik kan ze alleen maar aanraden om volgende keer beter rond te kijken want de cache ligt waar hij moet liggen ! Meteen ben ik dan ook de buurt daar een beetje gaan verkennen want overmorgen moet ik daar ook zijn. Daarover vrijdag dus meer ...

De grijze dagen zijn weeral achter de rug en er kondigt zich nu weer een langere periode aan met flink wat zonneschijn. In de voormiddag heb ik daarvan al geprofiteerd en ben ik met de fiets naar de markt in Albir gereden. Bijna alle kramen stonden wel maar er liep echt weinig volk rond maar aan het kippenkraam stond zoals altijd weer een flinke rij. Aan zee was het duidelijk te zien dat het voor veel Spanjaarden een verlengd weekend was. Nog niet echt warm genoeg om op het strand te liggen maar zeker goed genoeg voor een wandeling.

Om 13u30 moest ik absoluut thuis zijn voor FCBoeren tegen Antwerp. Je moet niet altijd mooi spelen om te winnen, twee keer scoren is daarvoor genoeg. Als dan op het einde van de wedstrijd Noa Lang nog een terechte rode kaart krijgt, wil ik gerust spreken van een geslaagde namiddag.

San José (vaderkesdag) is hier een officiële feestdag en gaat normaal gepaard met uitgebreide feestelijkheden (fallas). Dit jaar is het niet meer dan een verlengd weekend en dan nog een met niet al te best weer. Gelukkig viel het vandaag nog een beetje mee, moest het gisteren geweest zijn dat had onze pa zijn etentje op zijn buik kunnen schrijven ! Zo slecht : hele dag regen en in de namiddag 5,9 graden. Zoals gezegd vandaag dus iets beter maar we (onze pa, Leo, Wilma en ik) waren toch blij dat we een tafel binnen hadden gereserveerd bij La Livi.

Gisteren een hele dag binnen en dus …

Fatima. De Portugese versie van Lourdes, maar dan in het Engels. Drie kinderen zien de maagd Maria verschijnen en ontketenen een ware stormloop van gelovigen. Je kan het massahysterie noemen maar het heeft toch iets ontroerend : zo’n massa diepgelovigen die zijn lot in de handen van weetikwie legt. Ik ben zelf overigens twee keer in het bedevaartsoord Fatima geweest.

Ammonite. Ik weet niet precies waarom, maar één van mijn favoriete actrices is Kate Winslet. Niet dat ik al zoveel films met haar gezien heb maar ze stelt nooit teleur, ook niet in deze film. Een heel traag verhaal gebaseerd op ware feiten, ook al zijn de nabestaanden daar niet helemaal mee akkoord.

Novecento, de filmklassieker uit 1976 van Bertolucci, met de onherkenbare jong De Niro en Depardieu. Het verhaal blijft mooi maar vijf uur blijven zitten is toch wel heel lang.

Mank, naar het schijnt topfavoriet voor een Oscar. Een biopic over Citizen Kane scenarist Herman J. Manckiewicz (film van Orson Welles en voor sommigen de beste film aller tijden) en voor mij te hoog gegrepen.

Ook opgepikt vanwege een Oscarnominatie : Quo vadis Aida met Johan Heldenbergh als kolonel tijdens de Srebrenica crisis. Akkoord, het Nederlandse bataljon kon niks beginnen tegen de Servische overmacht van generaal Mladic en werd totaal in de steek gelaten door de UN maar echt heldhaftig hebben ze zich toch niet gedragen. Beklijvende film, helaas met heel slechte (Engelse) ondertitels. Beter dan niks, want Bosnisch versta ik niet.

De zon blijft maar schijnen, ook al is ze soms vergezeld van een fris windje. Goed genoeg om elke dag een stukje te wandelen, met of zonder Clovis. Intussen ziet het er naar uit dat ook deze festivalzomer minstens voor een deel in het water zal vallen, na het annuleren van Rock Werchter (een grapjas schreef : dan wachten we wel op Torhout) zullen er waarschijnlijk nog andere afhaken.

Ik probeer het positief te bekijken : geen festivals betekent minder geld uitgeven en meer tijd om eigen land nog wat meer te verkennen. En toch … het zou zoooooo plezant zijn om op zijn minst te weten wanneer het allemaal terug “normaal” gaat zijn, dan heb je toch al iets om naar uit te kijken.

Onze pa zijn oproepingsbrief om gevaccineerd te worden zat gisteren in de brievenbus en die komt dus binnenkort voor een tijdje naar Antwerpen om daarna liefst zo snel mogelijk weer naar Spanje af te reizen, ook al zie ik dat niet gauw gebeuren. Zijn vriendin Angelina heb ik deze middag naar Alicante gebracht en die is intussen aangekomen in België. Daarna hebben we ons steentje weer bijgedragen om de locale horeca te steunen.

Er valt weinig te klagen de laatste dagen. Donderdag gerookte zalm bij Rob en Letty, vrijdag naar Belgomar voor garnaalkroketten en stoofvlees “van ons moemoe”, gisteren – eigen lof stinkt – zelf lekker eten gemaakt en vandaag naar La Livi. Daar was in het voorgerecht iets gebruikt dat ik nooit gezien had : lágrimas de pimiento, kleine pepertjes in de vorm van een traan, niet echt pikant en fris van smaak. De tiramisu als dessert moet de lekkerste zijn in maanden. En alles onder een stralende zon, dat was ook wel gezellig na zo’n lange grijze periode.

Morgen mogen hier in de regio de terrassen voor 100% open en binnen mag 30% van de tafels bezet zijn. Het aantal nieuwe besmettingen loopt ook elke week terug en bijna de hele provincie is nu groen gekleurd. Veel ben je er niet mee want volgens de Belgische overheid is alles hier nog donkerrood.

Na nog een twijfeldag gisteren kregen we vandaag uitbundig de zon te zien. Normaal zou ik dan naar één van mijn favoriete restaurants gaan (lees : uitbaters die ik bij voorkeur wil steunen) maar vermits de Vlaamse Vriendenkring Benidorm voor de eerste keer sinds lang nog eens bijeenkwam op het terras van Pinocchio werd beslist om daar iets te eten. En dat was absoluut geen slechte keuze : onze pa en Angelina dagsoep en daarna macaroni, ik ging voor scampi’s in een chilisausje en daarna een flinke portie spare ribs. En daarmee zitten we meteen weer op het goede pad om de volgende dagen meer restaurants blij te maken.

Vrijdag ben ik nog eens naar de markt van Alfaz geweest, de laatste keer was nog in 2020 denk ik. Ik schat dat zowat 75% van de marktkramers intussen weer present is maar veel wordt er niet verkocht. Op de groenten- en fruitafdeling is het druk als altijd. Na de markt ben ik toch maar eens gaan kijken op het terras van Albeniz en ook al scheen de zon niet : toch bekenden tegengekomen en dus iets gedronken.

Zaterdag viel het weer nog een beetje mee maar gisteren zondag heeft het echt de hele dag geregend en ook vandaag bleef het niet altijd droog. Ik zou zoooooo graag iets gaan eten op een van de vele recent heropende terrassen maar niet met een paraplu. Morgen wordt nog een overgangsdag en dan zouden we eindelijk terug de zon te zien krijgen.

Alweer niet echt veel te vertellen. De voorbije dagen waren heel winderig en de lucht bleef overwegend grijs. Toch blijf ik elke dag wandelen. Gisteren heb ik met Clovis een flinke wandeling gemaakt van bijna 11 kilometers. Regelmatig wist ik echt niet waar ik was maar gelukkig laat mijn oriënteringsvermogen me niet al te vaak in de steek.

Ik ben de laatste weken vooral een beetje aan het uitkijken waar ik volgende winter – als er opnieuw meer zoekers in de buurt zijn – nieuwe caches kan leggen. Ik heb een groot gebied gevonden waar ik een hele reeks kwijt kan, hopelijk komt er niemand op hetzelfde idee.

Sinds maandag zijn de terrassen terug open maar met het mindere weer is het voorlopig eigengemaakte (of gekregen) kost geweest. Ik gun elke uitbater een vol terras maar met een dikke trui en jas vind ik het toch een stuk minder aangenaam. Wachten tot volgende week dus, sorry jongens !

Wel weer overvloedig naar films en series gekeken …

Black-out. De VRT houdt al jaren een mooie traditie in stand : zondagavond worden we steevast verwend met een flinke portie fictie van eigen boden. Deze keer heb ik op twee dagen de 10 afleveringen van Black-out uitgekeken. Helemaal fictie was het niet want gebaseerd op de sabotage in de kerncentrale van Doel enkele jaren geleden.

When they see us. Heel erg, al die ongelijkheid in de USA en heel spijtig dat de zwarten daarvan meestal de dupe zijn. De zoveelste film die over dit onderwerp gemaakt is, overstijgt alle andere soortgelijke producties niet.

Naar het tweede seizoen van Beau Séjour keek ik erg uit. De eerste jaargang vond ik heel geslaagd, ook al moet je mij er niets over vragen want alles vergeten Wat wel meteen duidelijk was dat dit een totaal nieuw verhaal is, met andere acteurs. Die acteurs/actrices zijn trouwens schitterend, allemaal eerder nieuwe gezichten en gelukkig weer niet de smoelen die in elke reeks opdagen. Ik ben helemaal geen fan van Gene Bervoets maar zelfs hij doet het goed. Vooral het personage van Jasper (zevenjarig jongetje) is fantastisch. Kijken, de reeks loopt nu elke zondagavond op één !

Zonen van Van As vind ik al vijf seizoenen lang aangenaam tijdverdrijf. Hetzelfde volksvermaak als, maar een stuk plezanter dan de zoveelste heruitzending van FC De Kampioenen.

Catch 22. Moeilijk om hier een oordeel over te vellen. Een verhaaltje over de absurditeiten op een luchtmachtbasis tijdens WOII. Doet me een beetje aan MASH denken, maar dan zonder Hot Lips.

Red Light, niet bijster origineel qua invalshoek maar altijd plezant om de hoerenbuurt van Antwerpen nog eens te zien haha.

The bridge over the river Kwai, dát was lang geleden. Het blijft een klassieker maar het gaat allemaal zo traag en het komt zo ouderwets over (is ook al van 1957) dat het een hele opgave is om bijna drie uur te blijven zitten.

Fair Trade, nieuwe serie. Elke bekende kop duikt hier weer op, helaas spelen ze hun rol ook allemaal weer op dezelfde manier dan ze altijd al gedaan hebben. De onbekende koppen mogen dat van mij ook blijven. Ook het hele verhaal is zwaar overdreven, hoop ik maar …