Carina begint steeds meer plannen te maken: “dat gaan we in het weekend doen” of “ik wil graag naar …”. Helaas is het niet genoeg om vooruit de denken, ook het lichaam moet volgen. Voorlopig gaat dat niet zo snel en is het afwachten of de ontslagdatum die einde mei was voorspeld, gehaald wordt. Woensdag of donderdag zitten normaal alle betrokken artsen en kinesisten samen om te bespreken wie er definitief naar huis mag maar daar lijkt (door het lange weekend ?) voorlopig geen sprake van te zijn. Dat wil dan zeggen dat het al minstens begin juni zal worden. Ik ben benieuwd …

Vandaag is het 40 jaar geleden dat we getuige waren van wat een mooie voetbalavond had moeten worden maar uiteindelijk meer weg had van een veldslag : het Heizeldrama. Zoals veel voetballiefhebbers zat ik thuis ook te kijken maar voor mij kreeg het nog een staartje. ’s Anderendaags vertrokken wij (Danny en Anne-Mie van Club Moral en ik) naar London voor een performance in het oud gekraakte “ambulance station”. Met de auto op de overzetboot naar Dover, veel alternatieven waren er toen nog niet.

De boot zat afgeladen vol met Britse voetbalsupporters die de avond voordien op de Heizel waren geweest. Bij velen was de omvang van de ramp nog niet doorgedrongen en toen ze zagen dat wij kranten bij hadden kwamen er velen vragen of er echt zoveel doden waren gevallen. Stilaan werd het stiller en stiller op de boot en steeds meer kwamen de intussen nuchtere fans hun excuses aanbieden voor wat gebeurd was. Ook in London werden we constant aangesproken toen ze hoorden dat we uit België kwamen. Dat weerhield het plaatselijke gespuis toch niet om onze auto leeg te roven.

Ik vertrok vandaag iets vroeger bij Carina en ging eerst naar huis om het eerste half uur van Antwerp tegen Charleroi te zien. Daarna ben ik naar de stille wake geweest om even stil te staan bij het geweld in onze wijk. Het pleintje waar zondag een slachtoffer viel stond bomvol buurtbewoners, alle kleurtjes waren aanwezig.

Thuis heb ik naar het vervolg van de voetbalwedstrijd gekeken, het eindigde met een overwinning van Charleroi. Bye bye Europees voetbal.

Onze wijk (2060-Seefhoek-Stuivenberg) kwam nog eens in het nieuws. Meestal is dat niet op een positieve manier en dat was deze keer niet anders. Gisteren werd een man van 32 doodgestoken door een 18-jarige die een vrouw lastig viel. Het slachtoffer deed wat iedereen zou moeten doen maar haast niemand durft : ingrijpen ! Hij bekocht het met zijn leven … Donderdagavond om 19u is er een stille wake op de plaats waar het gebeurde, letterlijk achter onze hoek - aan Duinplak. Een plek waar ik meerdere keren per week passeer. 

Deze ochtend heb ik de auto naar de garage gebracht voor onderhoud en een probleem qua slechte acceleratie. Ik had gedacht dat ik de auto tegen de middag weer kon ophalen en ging dus enkele uren rondhangen op mijn favoriete plek : de dierentuin. Het was al na 16u toen ik bericht kreeg dat de auto klaar was. Zeven uren in de Zoo is echt wel heel lang, vooral omdat het af en toe regende en er bijgevolg ook geen zonnige zitbankjes op mij stonden te wachten. Een ijsje kon natuurlijk wel, zelfs als het zou vriezen.

De rekening bij de garage viel mee maar ik zal nog even moeten wachten om zeker te zijn dat het probleem opgelost is. Harder dan 110 wou hij niet meer rijden en het is moeilijk om dat hier in de straat te proberen, ook al zijn er genoeg die dat soms proberen.

Deze voormiddag heb ik Carina naar Hoge Beuken gebracht. Gisterenavond was ze echt kapot en leek het alsof we weer enkele weken terug in de tijd gingen. Trappen op ging heel moeilijk en elke verplaatsing gebeurde zwijmelend. Een combinatie van inspanning (gisteren alles zonder rollator) en emotie, zullen we maar hopen. Vanmiddag kon ze in ieder geval goed uitrusten want in het weekend is er geen kine en door het kleine aantal patiënten loopt er ook minder verplegend personeel rond.

Zelf ben ik deze middag met de tram naar de Luchtbal gereden, niet om herinneringen op te halen (heb er een heel groot stuk van mijn jeugd doorgebracht) maar om een stuk van de Oosterweelwerken te bekijken. Of we het einde van de werken ooit nog gaan meemaken is afwachten maar een technologisch hoogstandje mag je dit ongetwijfeld noemen.

Het was eerst een stukje wandelen om bij de werf te komen en daarna moest je met een tijdelijke metalen trap naar omhoog, tot je op gelijke hoogte kwam met de Bypass, een tijdelijke brug die moet dienen om het verkeer op te vangen dat nu nog langs “de brug van ’t Sportpaleis” moet. Die brug wordt afgebroken om plaats te maken voor een gigantisch toekomstplan met sleuven, ondergrondse wegen, nieuwe parken enz. Overal stonden infoborden en er liep een massa medewerkers rond van Roco (rechteroever compleet) om op alle vragen een antwoord te geven. Interessant bezoek !

Normaal ga ik Carina pas zaterdag halen om een weekendje thuis door te brengen maar uitzonderlijk ging ik haar gisteren vrijdag al halen. Reden : we moesten vandaag al vroeg in de voormiddag naar de afscheidsplechtigheid van Eddy Roefs, de havenarbeider-foreman die vorige week om het leven kwam tijdens het uitvoeren van zijn job. Eddy was ook een neef van Carina en daarom was het toch belangrijk om aanwezig te zijn.

Deze ochtend vroeg zorgde de wekker er voor dat we op tijd uit bed waren en om 8u30 haalden we (schoonmama) Yum op in Deurne. Iets later stonden we in Ekeren. De plechtigheid begon pas om 10u maar we waren op voorhand verwittigd dat het heel druk zou worden en dat we dus beter ruim om tijd ter plaatse zouden zijn. Een uur op voorhand bleek geen overbodige luxe want de parking stroomde al snel vol. Heel veel familieleden, aan de kant van Carina zit je al snel aan vele tientallen neven en nichten, schoonzussen, kleinkinderen, tantes enz. De zaal zat afgeladen vol, de ongeveer 300 zitplaatsen waren bezet en achteraan stonden nog – ruwe schatting – 200 mensen. Een zeer grote delegatie van de haven viel extra op door de fel oranje werkkledij waarmee ze opgedaagd waren. Ik heb Eddy nooit zelf gekend maar het werd wel heel snel duidelijk dat hij zeer geliefd was bij familie, vrienden en collega’s. Van de doden niks dan goed, wordt wel eens gezegd maar al de afscheidswoorden kwamen hier recht uit het hart, dat was duidelijk. Vooral de zeer emotionele teksten van de tienerdochters en -zoon waren pakkend.

Na de mooie woorden kon iedereen de kist groeten en voor iedereen gepasseerd was, waren we alweer een uur verder en konden we naar de tweede locatie van de dag rijden. In Merksem werden de familie en de beste vrienden ontvangen voor een koffietafel en kon ik meteen voor de eerste keer kennis maken met een groot deel van de familie. Al hun namen en verwantschappen onthouden zit er helaas niet in maar er waren zeker toffe ontmoetingen bij.

Gisteren heen en terug naar Hoboken ging vlotter dan op sommige niet-staking dagen. Af en toe stukken te voet maar hier en daar kon ik toch op de tram of bus rekenen, al was het maar om de twee uur.

Onderweg was er een pauze in de dierentuin. Telkens opnieuw kwam ik onderweg dezelfde groep schoolkindjes tegen. Als ik ze dan over een lama hoor vertellen terwijl het eigenlijk over een alpaca gaat, dan kan ik niet zwijgen. Na een tijdje kwamen ze uit zichzelf iets vragen over de vele dieren, alsof bompa Eddy een kenner is … Soms vroegen ze wel eens om hen op te heffen om iets beter te kunnen zien. Als je dat dan doet voor één kindje staat er al snel een hele rij aan te schuiven voor dezelfde behandeling. En de begeleidende juffrouwen maar lachen ! Die kennen hun pappenheimers wel ...

Ik heb zaterdag dus ook naar de “grote finale” van het Songfestival gekeken. Net zoals alle vorige jaren was mijn lijstje met mogelijke winnaars weer sterk afwijkend van de echte rangschikking. En zo hoort het ook ! Stel je voor dat ik dezelfde (wan)smaak zou hebben dan de doorsnee kijker … ’s Anderendaags waren alle deelnemers al uit mijn geheugen verdwenen.

Gisterenmiddag ging ik in mijn eentje op stap, met Carina is dat helaas nog niet mogelijk. Er was gigantisch veel te beleven in en rond Antwerpen maar ik koos zoals elk jaar toch weer voor de Brasspartij. Alweer de achtste keer en altijd gezellig, zeker als het zonnetje ook van de partij is.

Vandaag was het weer een plezier om met het openbaar vervoer in Hoboken te geraken. In de namiddag stond ik, na een bezoek aan de dierentuin, aan de Opera te wachten op bus 13 of 14. Normaal rijden die om de 10 minuten. Helaas kwam de eerste pas na een half uur opdagen en dan nog met de mededeling dat er iets defect was en hij zijn ritten niet verder kon afwerken. Kan gebeuren, wachten op de volgende dan maar die vrij snel opdaagde.

Intussen stond er al een massa volk te wachten en die wilden allemaal op diezelfde bus. Sardines hebben meer plaats in hun blikje. Ergens aan de Nationale Bank liep het mis, een doffe klap en veel gegil en geroep. Bleek dat er een kindje tussen de deur en de glazen afscheidingswand was geraakt. Gevolg : glas kapot, huilend kindje en ramp oh ramp – bloed ! Paniek alom en een chauffeur die zich van geen kwaad bewust was en telkens opnieuw de deur wilde sluiten en door het vele volk zijn rijcabine zelfs niet kon verlaten. Na een tijdje kwam hij toch kijken en stelde de mama voor een ambulance te bellen. Mama vond dat niet nodig en zou het thuis wel zelf verzorgen. De chauffeur gaf het toch maar door aan de dispatching die snel een interventiewagen stuurde. Intussen stond er al een massa trams achter de bus die de sporen blokkeerde. De mevrouw van De Lijn besloot dan maar dat de bus verder moest rijden tot ze ergens veilig kon wachten op verdere instructies. Bij elk putje of bultje in de weg viel er meer glas uit de afscheidingswand, zo kon er natuurlijk niet verder gereden worden en iets verder moesten we allemaal uit de bus en wachten op de volgende. Die was ook weer overvol en dus nog langer wachten op weer een volgende. Na anderhalf uur stapte ik uit aan Hoge Beuken, een uur langer onderweg dan normaal. En morgen is er weer een staking ...

Al jaren dezelfde rommel en toch heeft het een soort vreemde aantrekkingskracht op mij : het songfestival. En dus heb ik mij zowel dinsdag als donderdag ruim drie uur geërgerd aan allerlei soorten artiesten die ongetwijfeld heel blij zijn dat ze hun land mogen vertegenwoordigen. Of dat echt bijdraagt tot een positief beeld van dat land, valt te betwijfelen. En toch geef ik, tegen beter weten in, ook altijd punten. Na de twee halve finales was al duidelijk dat mijn voorkeuren weer de hele andere kant uitgingen dan de favorieten die door de Europese kijker werden gekozen. Zelf kies ik dan niet voor de beste inzending want die bestaat niet, kiezen voor de minst slechte is al een hele opgave. Israël kan doorgaans niet rekenen op veel sympathie maar eerlijk is eerlijk : dit jaar hoorde het bij de topnummers, waar je dus niet veel moeite moet voor doen. En los van Gaza : Israël mag van niemand punten krijgen want het ligt niet in Europa ! Hetzelfde geldt voor Australië maar die maken het de kijker gemakkelijk door een ronduit belachelijk nummer in te sturen en daardoor dus niet doorstoten naar de grote finale van morgenavond.

De laatste tijd is het aantal overlijdens van bekenden niet bij te houden. Ik heb het dan niet over de paus of een of andere schrijver of actrice maar over mensen die we zelf persoonlijk kennen. Eentje die voor euthanasie koos wegens ondraaglijk lijden, een ander iemand die op korte tijd helemaal ten onder ging aan het grote zwarte beest dat zovele mensen treft. Afgelopen dinsdag hebben ze iemand uit de familie van Carina komen halen. Onverwachter kon niet, een arbeidsongeval in de Antwerpse haven kan je nooit voorspellen.

Gelukkig is er niet alleen slecht nieuws. Woensdag is onze pa met Angelina nog eens in België, deze keer na een busreis van 24 uren. Nog beter nieuws is er voor Carina : die mag waarschijnlijk einde mei het revalidatiecentrum definitief verlaten, ook al is een verlenging ook nog altijd mogelijk.

Ik heb vorige week al eens geschreven over de nieuwe buurvrouw in het ziekenhuis. Heel lief dat de zonen en andere vrienden of familie op bezoek komen maar met zijn vijven de hele middag zitten picknicken op de kamer, meubilair verplaatsen en gewoon hun voeten vegen aan alle regels … dat is erover ! Zowel Carina als ik willen geen ruzie maken maar er zijn grenzen. Bovendien is het niet aan ons om zo’n dingen te melden. De verpleging ziet dat toch ook !

Vandaag was er dan goed nieuws, de buurvrouw is verhuisd naar een eenpersoonskamer. Er is dan toch ingegrepen en zo werd het op kamer 25 weer een stuk rustiger. In de late namiddag kwamen Lieven en Miranda op bezoek, dat maakte Carina haar dag helemaal goed.

Zoals elke zaterdag ging ik Carina gisteren ophalen in Hoboken. Ze was zonder rollator van haar kamer naar de receptie geraakt en dus vond ik het in de namiddag tijd voor (letterlijk) een stapje verder : een echte wandeling op straat ! Lijkt simpel maar is veel moeilijker dan een ziekenhuisgang : losliggende of ongelijke stenen, putjes, fietsen op het voetpad enz

We wandelden naar het Willy Vandersteen Plein, op 100 meters van ons huisje. Dat ging verbazend vlot en na een kwartiertje op een bank zitten bij de speeltuin, waggelden we weer naar huis. De terugweg ging een stukje trager maar aansluitend ging Carina daarna vrij vlot de trap op naar de eerste verdieping. En toen was het rusten geblazen tot het tijd was voor het avondeten.

Vandaag ben ik naar de rommelmarkt op de Dageraadplaats, in mijn eentje want voorlopig onmogelijk voor Carina maar dat komt nog wel. Echt lang ben ik niet gebleven, na een terrasje was het tijd om thuis naar AA Gent – RAFC te kijken. Europees voetbal is nog altijd mogelijk na de 0-3 overwinning !

Niet veel beleefd de afgelopen tijd. Elke dag met tram/bus over en weer naar Hoge Beuken, behalve in het weekend want dan mag Carina altijd voor een nachtje naar huis. Alles gaat nog altijd traag en toch merk je aan kleine dingen dat er vooruitgang is.

Als het niet regent – en dat doet het tegenwoordig bijna nooit - stap ik ook twee of drie keer per week de dierentuin binnen. Zondag ben ik op de Cockerillkaai naar Antwerp Classic Car Event geweest. Wat een belevenis ! Meer dan 1000 auto’s : uitgebouwde Porsches, onbetaalbare Aston Martins, perfect onderhouden R4’s, Amerikaanse bullebakken waarmee je van benzinepomp naar benzinepomp kan rijden en nog veel meer.

Vandaag heeft Carina een nieuwe buurvrouw in haar kamer gekregen. Met Anita, de vorige buur, klikte het meteen maar ik vrees dat het met deze niet zal lukken. Het is voor die vrouw natuurlijk ook even wennen aan haar nieuwe omgeving maar ik zou er ook niet blij mee zijn. Ze bonkt met haar rolstoel overal tegenaan, eet haar boterhammetjes op een niet echt smakelijke manier. Bovendien staat ze niet echt open om een praatje te maken, misschien kan ze het gewoon niet – dat wordt allemaal nog even afwachten. Ze moet vier keer per dag aerosollen, dat geeft een redelijk irritant geluid dat het volume van de televisie overtreft. De verpleging vroeg aan Carina om een oogje in het zeil te houden want blijkbaar heeft ze ook regelmatig epilepsie aanvallen. Mij lijkt het eerder iemand om in een ziekenhuis te liggen en niet in een revalidatiecentrum.

Vroeger was het een jaarlijkse traditie : meestappen in de 1 mei stoet. De laatste jaren waren we nooit in België maar ik heb de manifestaties wel meegemaakt in verschillende Spaanse steden.

Vandaag schitterend zonnig weer om de oude gewoonte terug op te pakken en dus stond ik deze ochtend om 10u klaar aan het Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. De manifestanten waren niet allemaal fan van elkaar : er waren duidelijk verschillende groepen te onderscheiden. De partij Vooruit, de (rode) vakbonden en de strijdvaardige PvdA liepen allemaal mee alsook kleinere drukkingsgroepen. Onderweg kom je dan een heleboel bekende koppen tegen. Op de foto met uiterst linkse Peter Mertens en de legendarische Leona (+ dochter Maya) Detiège, het hoort er allemaal bij maar Patrick Janssens laat ik links liggen, of eerder centrum rechts ... Tegen een gezapig tempo werd het parcours afgelegd en het eindpunt was de Grote Markt waar nog een aantal optredens voorzien waren.  Daar zat ik toevallig op een bankje naast Kris Merckx, intussen ook al 80.