Al jaren dezelfde rommel en toch heeft het een soort vreemde aantrekkingskracht op mij : het songfestival. En dus heb ik mij zowel dinsdag als donderdag ruim drie uur geërgerd aan allerlei soorten artiesten die ongetwijfeld heel blij zijn dat ze hun land mogen vertegenwoordigen. Of dat echt bijdraagt tot een positief beeld van dat land, valt te betwijfelen. En toch geef ik, tegen beter weten in, ook altijd punten. Na de twee halve finales was al duidelijk dat mijn voorkeuren weer de hele andere kant uitgingen dan de favorieten die door de Europese kijker werden gekozen. Zelf kies ik dan niet voor de beste inzending want die bestaat niet, kiezen voor de minst slechte is al een hele opgave. Israël kan doorgaans niet rekenen op veel sympathie maar eerlijk is eerlijk : dit jaar hoorde het bij de topnummers, waar je dus niet veel moeite moet voor doen. En los van Gaza : Israël mag van niemand punten krijgen want het ligt niet in Europa ! Hetzelfde geldt voor Australië maar die maken het de kijker gemakkelijk door een ronduit belachelijk nummer in te sturen en daardoor dus niet doorstoten naar de grote finale van morgenavond.