Het grote hoera gevoel heeft niet lang geduurd. Niet eens 24u heeft het “paalloze” leven geduurd. De laatste dagen moest Carina opnieuw bloed bij krijgen. Daarna werd telkens alles weer afgekoppeld. De beschermende kledij en handschoenen voor de bezoekers waren niet meer nodig.

Zelf had ik gisteren afgesproken met enkele kameraden om naar de kerstmarkt in Wilrijk te gaan. Ik vertrok dus iets vroeger in het ziekenhuis en een kwartier later stond ik op de Bist waar ik al snel Monique, Philip, Dirk en Marina ontmoette. Er werd iets gedronken en geknabbeld en toen vertrokken we naar het park. Daar was een wandeling uitgestippeld met allerlei lichteffecten, dansjes enz. Absoluut gezellig, zelfs in de miezerige regen.

Deze ochtend kreeg ik een bericht van Carina : opnieuw aan de paal vanwege hoge koorts. Deze avond was de temperatuur alweer normaal maar eetlust was weer helemaal verdwenen. Ze zag er dan ook weer “plattekes” uit.

Intussen zijn er weer meer data bekend. Zoals het er nu uit ziet, zou ze op 23 december nog een keertje in de MRI scan moeten en dezelfde dag verhuist ze misschien nog naar een revalidatiecentrum. De kans dat het Hoge Beuken in Hoboken zal worden, is steeds groter.

In onze slaapkamer is geen verwarming aanwezig en in bed kruipen toen het kouder werd was niet altijd even aangenaam. Omdat Carina nu al drie maanden in het ziekenhuis ligt met een constante temperatuur van rond de 23 graden, zal het ook voor haar – als ze naar huis komt - een hele aanpassing zijn. Ik ging op zoek naar een elektrisch onderdeken en dat is intussen enkele weken in gebruik. Zaaaaaaaaaaalig ! Kost bijna niks in aankoop of verbruik.

Voor de bacterie in haar darmen krijgt Carina Vancomycine, op wikipedia omschreven als het “laatste redmiddel” tegen de ziekenhuisbacterie. Klinkt dramatisch maar het helpt wel, de diarree is nu onder controle en Carina ziet er de laatste dagen opnieuw beter uit. Het overgeven is ook weer achter de rug en ze kan terug lachen met mijn onnozele grapjes, je moet het maar doen.

Bezoek moet voorlopig nog beschermende kledij aantrekken en Carina mag zelf haar kamer niet verlaten.  Alsof ze ergens heen zou gaan ... Een nieuwe neussonde wordt niet meer overwogen maar de katheter in haar hals blijft voorlopig zitten. Voor de eerste keer in drie maanden door het leven zonder paal met allerlei zakjes. De eetlust is ook weer min of meer normaal.

Stilaan zijn dit allemaal voorbodes van een nakend ontslag uit het ziekenhuis en een verhuis naar een revalidatiecentrum. Want laat dat duidelijk zijn : er zijn grote vorderingen maar het moet nog een pak beter worden. Niet alleen op fysiek vlak maar ook het hoofdje laat het nog af en toe afweten.

Ik vertel soms niet alles, niet omdat er dingen geheim moeten gehouden worden maar gewoon omdat ik niet te veel in herhaling wil vallen. Zo moet Carina aan het einde van elke chemokuur vier keer per dag onder de douche. Dat was eergisteren ook zo maar nu moest ze gisteren ook nog een paar keer extra gewassen worden omdat ze op haar rug en borsten brandwonden heeft van de chemische troep.

Eergisteren is tijdens het overgeven ook de sonde in haar neus meegekomen. Afwachten of ze nog een nieuwe gaan steken want dan zal ze weer onder narcose moeten. Ze hebben in ieder geval weer een nieuwe katheter in haar hals vastgenaaid. Het is soms echt moeilijk om haar moed in te spreken.

Vandaag was het weer wat anders. De kamerdeur was dicht en ik werd al direct aangemaand om beschermende kledij, handschoenen en masker te gebruiken om op bezoek te mogen. Carina heeft al enkele dagen diarree en nu blijkt ze een bacterie in haar darmen te hebben. Het lijkt wel alsof de miserie nooit ophoudt. Langs de andere kant : ze zag er vandaag weer beter uit dan de vorige dagen. Dat is waarschijnlijk omdat ze nu weer een beetje kan eten zonder over te geven.

De nacht van donderdag op vrijdag kwam ook in het ziekenhuis Sinterklaas op bezoek bij de brave kindjes. Carina kreeg een speciaal geschenk : een flinke dosis chemo, speciaal voor haar op maat gemaakt. Tussen 23u en 3u aub ! Van slapen komt er dan natuurlijk niet veel in huis. Gisteren was ze ook al een beetje suf maar voorlopig nog altijd niet misselijk. En als dit achter de rug is, is het weer wachten op resultaten van een nieuwe scan. Op basis daarvan wordt dan beslist of ze nog een extra chemo moet krijgen, of bestraling. Een beenmergpunctie hoort ook nog tot de mogelijkheden.

Intussen is de hele afdeling ondergedompeld in kerstsfeer. Kerst met de familie lijkt voorlopig nog ver weg. Misschien enkele uurtjes overdag naar huis of bezoek wat later op de avond toegelaten ? Het zal in ieder geval niet zijn zoals andere jaren. Misschien is er binnen drie weken een plekje vrij in een revalidatiecentrum, altijd maar afwachten …

De laatste dagen laat ze soms de moed wat zakken, je zou voor minder. Drie maanden in een ziekenhuis is echt niet te onderschatten.

Ook vandaag was het een mindere dag. Toen ik deze namiddag op bezoek ging, had ze de hele dag nog niets gegeten. Onder lichte dwang begon ze toch aan haar boterhammetje maar dat kwam er bijna onmiddellijk weer uit. Weer een bijwerking van de chemo waar ze al een hele tijd geen last meer van had. Ze krijgt ook weer extra bloed toegediend, omdat de chemo veel goede rode bloedcellen heeft afgebroken.

Enkele maanden geleden was de Dacia Sandero op onderhoud geweest bij Auto5 maar intussen had ik er bijna niet meer mee gereden. Toch had ik gemerkt dat hij niet reed zoals het moet. In de kleine straatjes was er niets abnormaal maar op de snelweg wou hij niet sneller dan 110 km/u. Gisteren ging ik terug (bij de Dacia garages die ik gecontacteerd had moest ik wachten tot half januari) naar Auto5 in Borsbeek. Om 8u30 liet ik de auto achter en een uur later kreeg ik bericht dat de auto klaar was. Bleek een tube van de turbo los te zitten en omdat er een vermoeden bestond dat dat gebeurd was tijdens het vorige onderhoud moest ik niks betalen ! Zo hoor ik het graag. Normaal rij ik dan binnendoor terug naar huis maar ik koos nu voor een rit langs het rond punt van Wommelgem zodat ik alles even kon uittesten op de Ring. Haha, hoe dom kan je zijn : stapvoets rijden tot de uitrit van het Sportpaleis … Intussen is het waarschuwingslampje dat ze gereset hadden terug gaan branden. Dus nog eens terug een van de volgende dagen.

Carina is intussen begonnen aan haar vierde chemokuur en voorlopig heeft ze er weinig last van, wel iets vermoeider dan de vorige dagen maar ze eet normaal en ze geeft niet over.