De muren komen stilaan op Carina af, er gebeurt bijna de hele dag niks. Vanaf morgen mag ze de kamer verlaten mits het dragen van een mondmasker. Dan kan ze ook revalidatie oefeningen doen in de gymzaal. Ze zou dan ook samen met de andere patiënten kunnen eten. Twee problemen : Carina heeft nooit honger én veel interessante mensen zijn er op het eerste zicht niet op haar afdeling. Het lijkt wel een psychiatrische kliniek. Je zou veronderstellen dat hier ook mensen zijn die moeten herstellen met een gebroken been na een ongeval met de auto of zo maar ik heb toch de indruk dat ze dan vooral hersenschade hebben opgelopen. Heel erg voor die mensen natuurlijk maar een half uurtje kletsen is wel moeilijk zo. Gisterenavond rond 22u kreeg Carina zelfs bezoek : een man die met een luier haar kamer binnen kwam en beweerde dat het zijn kamer was. Carina duwde onmiddellijk op de noodknop en er kwam meteen iemand van de verpleging opdagen om de verwarde man naar zijn kamer te brengen. Het doet mij toch allemaal een beetje denken aan “One flew over the Cuckoo’s nest”, de film uit 1975 met een magistrale Jack Nicholson in de hoofdrol. In ieder geval, Carina durft al bijna niet slapen uit angst voor nachtelijk bezoek.